Boruto Karma Seal Tattoo

That night, I returned from a business trip to surprise my wife. However, when I sneak home, I realize my boss is there, too. His smile deepens when he sees me; he tells me he's there to welcome me home because he knew I would return that night. My wife nods and agrees with him. For some reason, I can't help finding the looks on their faces odd.

Après une fausse couche, je suis sortie seule de la chambre et me suis dirigée vers le bureau du médecin où Serge se trouvait. Alors que je levais la main pour frapper à la porte, j'ai entendu leur conversation. Serge : « Enlevez l'utérus de ma femme, je ne veux pas qu'elle me donne un autre enfant. » Il a saisi la femme à ses côtés et l'a conduite devant le médecin, la main caressant son ventre : « Mais l'enfant qu'elle porte, il faut absolument le préserver, c'est mon seul héritier. » Cette femme, je la connaissais bien, c'était Jessica Picard, la secrétaire de Serge depuis trois ans. Il a répété avec sérieux et anxiété ses instructions au médecin : « Utilisez les meilleurs médicaments ! Je ne tolérerai aucun accident ! » J'ai replié ma main, et tout mon corps s'est figé, comme plongé dans un abîme glacé. Je ne m'attendais pas à ce que l'homme que j'avais aimé, après avoir perdu notre enfant, prenne une décision aussi cruelle. Je ne pensais pas que ma confiance en lui se transformerait en une lame acérée, qui me poignarderait le cœur... Si l'amour a une autre forme, c'est probablement celle de laisser partir, pour lui permettre d'être heureux.

Kania, Arga dan Rasti adalah tiga sahabat sebelum akhirnya sebuah dendam masa lalu merubah persahabatan mereka menjadi sebuah malapetaka. Apakah Rasti menuntaskan dendamnya atau malah menjadi korban atas dendamnya ataukah akan ada korban yang mendendam dan balik mendendam kepadanya? Lalu bagaimanakah akhir hubungan Kania, Arga dan Rasti? Akankah mereka terlibat cinta segitiga? Atau malah bermusuhan karena dendam masa lalu itu? Daripada penasaran, kuy baca dan ikuti Dendam Kania di sini. Jangan lupa komen dan like buat semangat penulis ya.

I died beneath the Ferris wheel. The killer took a photo of the Ferris wheel and sent it to my mother. 'Mom, I want to ride the Ferris wheel with you too,' wrote the killer. In my mother's voice message, her tone was filled with hatred as she replied, "How dare you ask to ride the Ferris wheel with me when you killed your own sister? Why won't you just die?!" As she wished, I was dead. However, what she didn't know was that the one who killed me was my so-called dead sister.

Cinta pertama Jovin Liandra terdiagnosis mengidap penyakit HIV dalam pemeriksaannya di rumah sakit kami. Aku pun melanggar kode etik medis untuk memberi tahu masalah ini kepada Jovin. Jovin mengira aku sedang membohonginya. Dia bukan hanya memfitnahku mencelakai pasien hingga mati, bahkan membuatku dijatuhi hukuman. Kemudian, dia juga menaruh obat aborsi di dalam susuku. Gara-gara hal itu, kandunganku yang berusia delapan minggu mengalami pendarahan. Aku meminta pertolongan dari Jovin, tetapi dia malah menendangku. “Akhirnya nggak ada yang menghalangiku untuk bersama Selena.” Saat aku membuka mataku lagi, aku kembali ke hari di mana cinta pertamanya terdiagnosis penyakit HIV. Kali ini, aku tidak memberi tahu Jovin, bahkan mengajukan putus dengannya. Bagaimanapun juga, Jovin sangat mencintai cinta pertamanya. Aku mesti merestui mereka berdua.

Je suis mariée depuis huit ans à un avocat, mais il a toujours refusé de révéler publiquement que j'étais sa femme. Pire encore, il a interdit à notre fille de l'appeler « Papa ». Il avait, à maintes reprises, sacrifié les moments précieux avec notre fille pour courir après son premier amour. Il avait même pardonné à cette femme d'avoir blessé notre enfant... Déçue et le cœur brisé, j'ai décidé de divorcer, de partir et de disparaître à jamais de sa vie avec ma fille. Mais lui, il s'accrochait désespérément à notre mariage, me traquant comme une bête enragée. Trop tard : cette fois, ni ma fille ni moi ne reviendrions en arrière.

Setelah Ayah meninggal, Ibu selalu membawa manusia-manusia kertas pulang. Kata Ibu, manusia-manusia kertas itu bisa membantunya melewati malam yang panjang dan sepi. Awalnya aku tidak mengerti. Namun, suatu hari aku melihat Ibu telanjang bulat di ranjang melalui celah pintu. Sepertinya aku mulai memahami sesuatu.

Nasib si Bungsu. (Saat masa jaya orang tua telah habis). "Jadwal kontrol Bapak tiga hari lagi, kamu sudah dapat uang buat biaya rental mobil?" tanya Ibuku saat aku baru saja pulang. "Yusup usahain ya Bu, semoga ada rezekinya," jawabku. Sambil melepas jaket yang selalu menemaniku mencari rupiah. "Kalau gak ada ya udah, gak apa-apa. Paling Bapakmu teriak-teriak kalau lagi kumat karena obatnya habis!" ucap Ibu sambil berlalu pergi. Aku tahu Ibu pasti kecewa, lalu bagaimana lagi, aku sudah berusaha keras, dalam hati aku merasa gagal. Uang sebesar lima ratus ribu saja tidak mampu aku cari. Mungkin bagi orang lain tidak seberapa, tapi untukku yang hanya berprofesi sebagai ojek online uang lima ratus ribu sangatlah besar. Apalagi akhir-akhir ini orderan sangat sepi tidak seperti biasanya. Aku duduk termenung di atas sofa lusuh, mataku menatap tiga bingkai besar yang terpajang di dinding, foto ketiga Kakakku saat wisuda. Mereka terlihat sangat gagah dengan toga yang dipakainya

"I don't want to go with you on this business trip," Lucy Landon said at the dinner table. Her voice was calm, so calm that no one could sense anything unusual. Steven Cooper's trip was set for June 1st. It wasn't their wedding anniversary, nor was it anyone's birthday. Just an ordinary Children's Day. Three days ago, she had stumbled upon a voice message on Steven's phone. A child's soft and childish voice had said, "Daddy, for Children's Day, I want to go to Maldove to see the fishes!"

It all started when my sister made an offhand remark while sponsoring a poor student. She told him it was a coincidence that we were born on the same day, at the exact hour too. That comment made him convince himself that he was the real heir, that we were switched at birth. Soon after, he showed up with two thugs, kidnapped me, and planned to kill me to reclaim his life. I called my fiancée for help in desperation. Instead of saving me, she told me impatiently that I deserved to die for stealing his life. Her friend showed up to save me, but neither of us made it out alive after I was pushed into the river. I was back on the day when I was kidnapped when I opened my eyes again. When the poor student laughed and told me to pick someone to leave my last words to, I did not hesitate to call my sister. Their fates were sealed, with another chance at life, I would make sure to make them pay, and show them who the real heir was.