Crazy Leveling System Novelupdate

"ด้วยความผิดพลาดในคืนนั้น ทำให้บัวตองหญิงสาวกำพร้าต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายตนเอง แต่ความผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวได้ก่อเลือดเนื้อเชื้อไขของคนทั้งสองขึ้นภายในกายเธอ"

I suffer from extreme mental illness. My sister, Ava Monroe, became a facial model to earn money for my expensive medical treatment. She was 5’3” tall but was noticed because of her beauty by a wealthy young man by the name of Dominic Pierce with a leg obsession. He imprisoned her. “This is the most beautiful face I’ve ever seen. If only your legs were a bit longer, I’d die with a smile.” Ava was forced to have leg-lengthening surgery. After the operation, her legs began to rot. Dominic found her disgusting and locked her in the basement. He tortured her until she died. I got kicked out of the mental health institute because I could not pay the medical fees. I found Dominic surrounded by beautiful women with long legs. “Those are the prettiest legs I’ve ever seen. If only your face were a little cuter, I’d die with a smile!” I pointed to the painting of Ava and scoffed, “What if I become her?”

แม่กับพ่อเลี้ยงของฉัน ให้ฉันมาอยู่บ้านหลังเดียวกับพี่ชายต่างพ่อต่างแม่! เพราะฉันพึ่งจะขึ้นปี 1 และมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ก็ใกล้บ้านของเขา แถมเขาเป็นเจ้าของหอพักและผับชื่อดังในย่านนี้อีกด้วย

“ เลิกกันเถอะ “ ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผมที่กำลังยืนหันหลังให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผมที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนี้พวกเราก็กำลังจะจบชั้น ม.6 และวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศจบการศึกษา " บอกเหตุผลป่านได้ไหมมังกร " ป่านถามผมกลับด้วยเสียงสั่นเครือ ที่ผมหันหลังให้เธอเพราะกลัวจะเห็นน้ำตาของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผม ผมกลัวว่าผมจะใจอ่อน " ทำไมผมต้องบอกเหตุผลกับคุณด้วย " ผมเรียกแทนตัวเองกับป่านอย่างเย็นชา " อึก ที่ผ่านมามังกรไม่เคยรักป่านเลยใช่ไหม " ป่านพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย " ใช่ " ผมตอบกลับไป เพราะตอนนี้ผมอยากเลิกกับเธอ อยากให้เธอไปจากผม เกลียดผมไปเลยได้ยิ่งดี ผมจะดีใจมาก " ที่ผ่านมาผมไม่เคยรักคุณ ผมเห็นคุณเป็นเพียงของเล่นเหมือนคนอื่นๆ คุณคิดว่าผมจะหยุดที่คุณคนเดียวอย่างนั้นเหรอ " ผมตอกกลับป่านไปด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอ

เนื้อเรื่องของ "เพลิน" เด็กสาวธรรมดาๆ จากวิทยาลัยสายอาชีพธรรมดาคนนึงที่เธอคิดว่าชีวิตคงไม่มีอะไรทำให้เธอพลิกผันไปได้มากกว่าการสอบแล้ว แต่แล้วจนกระทั่งเธอได้พบกับ "อาจารย์ทัช" อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษคนใหม่ หน้าตาดีแต่มีนิสัยที่เข้มงวด จนเธอรู้สึกถึงกับไม่อยากเรียนกับเขาเอาซะเลย แต่แล้ว..ภาพถ่ายที่บังเอิญเปิดขึ้นกลางห้องสอบ ทำให้เธอได้เจอกับรอยยิ้มของเขาชัดๆ ครั้งแรก จากความรำคาญ กลายเป็นความใส่ใจ จากความไม่ชอบ กลายเป็นการมองหา จากแค่ "อาจารย์" กลายเป็น "ความรู้สึก" ที่ไม่อาจห้าม อายุที่ห่างกันถึง "สิบเอ็ดปี" สถานะระหว่าง "ครู" กับ "ศิษย์" ที่ไม่ควรเกินเลย แต่หัวใจไม่เคยถามกฏของโลก มันแค่เต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น ความรักที่ดูไม่อาจเป็นไปได้ เพลินกับอาจารย์ทัชจะสามารถรักกันได้หรือไม่ ความเหมาะสมหรือความรักเป็นคุณ...จะเลือกอะไร

เธอคิดว่าเค้าคือคนที่เข้าใจเธอมากที่สุด เเต่ความจริงเค้าก็เเค่ปีศาจที่เธอเดินมาตกหลุมพรางเเละเป็นของเล่นให้เค้าก็เท่านั้น.

La princesse de Néréa, depuis sa toute première rencontre avec le duc, était tombée follement amoureuse de lui. Dès lors, elle n’avait plus qu’un seul objectif : l’épouser. Cependant, elle n'avait vu que ce qu'il ne laissait voir, arrivera t elle à survivre entre ses mains ?

-ของเล่นคนใจร้าย- หนึ่งคนมีรักฝั่งใจ อีกคนพร้อมที่จะฉุดรั้งแล้วเริ่มต้นใหม่ ไมเนอร์ 'อย่าเอาใจลงมาเล่นกับฉัน' ประโยคที่เขามักบอกกับเธอ ฝันดี เธอที่พยายามจะฉุดดึงเขาขึ้นมา แต่ก็เหมือนว่าเธอจะพยายามอยู่ฝ่ายเดียว "ฉันให้เธอได้ทุกอย่างฝันดี..ยกเว้นหัวใจ" "^^" "อย่าพยายามเพราะมันเสียเวลา" "ลองมาเป็นฉันสิ" "เธอไม่ใช่คนแรกและคนเดียวที่ฉันนอนด้วย" "...." คำเตือน/Warning มีคำหยาบ - พระเอกใจร้าย - เย็นชา - โหด - ดิบ - เถื่อน - ขี้หึงมาก - ดราม่าหนักหน่วง - พระเอกเลว ได้โปรดระวังหัวของคนข้าง ๆ เพราะโมโหพระเอกเรื่องนี้ นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนที่จะอยากเขียน ไม่มีเจตนาจะพาดพิงถึงสถานที่หรือผู้อื่นแต่อย่างใด นิยายไม่ได้อิงจากความเป็นจริงทั้งหมด อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน Thanks for following me🙏❤️

ลีแอนน์โตมากับเลือดและศพ อาชีพของเธอไม่ใช่นักบุญ...แต่เป็นนักล่าแวมไพร์ ฆ่าได้ทุกตัวที่ขวางหน้า ไม่เคยลังเล ไม่เคยถามว่ามันรู้สึกยังไง จนกระทั่งวันนึง เธอดันต้องจับมือกับแวมไพร์ที่เคยเป็นเจ้าชายของพวกมัน เพื่อหยุดแผนฆ่าล้างมนุษย์ทั้งเมือง

“ห่างกันสักพักมันเหมือนคำบอกเลิกเลยนะ” “มันอาจจะเหมือนคำบอกเลิก แต่สำหรับบางคนเขาก็แค่ต้องการเวลาจริงๆค่ะ” “ก็ได้ครับ ห่างกันสักพักก็ได้” “ขอบคุณนะคะที่เข้าใจโย” “แต่รู้เอาไว้ด้วย” ชายหนุ่มพูดแล้วหยุดเอาไว้แค่นั้นก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าหวานแล้วพูดต่อ “พี่ไม่มีวันเลิกกับโย”