Dala Mo Dala Ko Bugtong

Pengkhianatan sudah menjadi hal seperti musik di kepalaku. Semua bentuknya sudah kuingat sepanjang hidupku. Sampai di pengkhianatan terakhir satu tusukan menembus dadaku dan yang membawa pisau itu adalah senior kerjaku sendiri yang selalu kuhormati. Kupikir ini akan berakhir, tapi aku tiba-tiba masuk ke dalam tubuh seorang NPC yang belum pernah kulihat di game yang aku desain.

Cinta datang tiba-tiba, tidak kenal tempat dan waktu. Itu yang Bima dan Arafah rasakan. Bertemu dengan cara yang tidak biasa, ditempat yang tidak biasa juga membuat keduanya akhirnya sepakat untuk menikah meski berkenalan hanya sebentar. Benar kata orang, lebih baik pacaran setelah menikah dari pada pacaran lama-lama tapi tidak menikah juga pada akhirnya. Rumah tangga yang romantis Bima dan Arafah lalui, hingga akhirnya sebuah fakta terkuak dari Bima. Harusnya Arafah melanjutkan pernikahannya? Dia bisa memilih. Menjadi istri pertama atau mantan istri. Pilihan yang sulit bukan?

Keterpurukan membuat Stella harus dipertemukan dengan Sean, pemilik lahan panti asuhan tempat di mana dia dibesarkan. Gadis berparas cantik itu terpaksa memohon pada Sean, agar tidak menggusur panti asuhannya. Segala cara Stella lakukan agar Sean mengabulkan permohonannya. Namun sayangnya permintaannya selalu ditolak oleh pria tampan arogan itu. Hingga suatu ketika ada sesuatu hal yang diinginkan Sean, sebagai bentuk pertukaran lahan panti yang akan pria itu gusur. “Apa yang bisa kau tawarkan jika aku mengabulkan permintaanmu?” tanya Sean dengan serigai di wajahnya. “Apa yang anda inginkan, Tuan?” Stella mendongakkan kepalanya, menatap manik mata cokelat gelap Sean. “Dirimu.” Sean menjeda, raut wajah arogannya terpancar begitu serius. “Kau bisa menawarkan dirimu sebagai imbalan atas apa yang kau inginkan.”

Saat cinta mematikan logika, aku menganggap Shanti adalah sebaik-baik istri. Tapi, ternyata dia tega berbuat zalim di belakangku. Sepasang penumpang yang memesan taksiku rupanya adalah istriku sendiri bersama dengan selingkuhannya. Aku marah. Marah sekali, merasa terhina dan harga diriku seperti ditelanjangi. Aku merencanakan sesuatu untuk membuat peringatan. Tapi ragu, karena ada hati yang harus dilindungi. Apa yang akan aku katakan pada Fikri, anak semata wayang kami tentang hubungan kami nanti?

"How much do you want?" Pagkakuwa'y saad ko. Kay bilis niyang napalingon sa akin muli ay masama niya akong tinignan. "Hindi ako mukhang pera!" I scoffed again. "Hindi nga ba? E, anong pinunta mo rito? 'Di ba sabi mo hindi ka papayag na 'di ko panagutan ang virginity mo? Kung ayaw mo ng pera what the hell are you here for? Nag-iskandalo ka pa talaga." Napangisi ako ng magkaroon ng idea. Puno ng panghuhusga ko siyang tinitigan. "Oh, don't tell me you want me to marry you instead because I was your first?" Nakita ko ang guilt sa mga mata niya. Hindi siya muling nakapagsalita. "And you thought just because nakuha ko virginity mo I am oblige to marry you? Oo nga naman! Kung pakakasalan kita mas malaki nga makukuha mo dala dala mo pa ang apelyido kong Montefalco." Bahagya akong natawa sa isipin. "You're just hallucinating Ms. Suarez! You're not even an inch to the woman I love."

"Magkano ang kailangan mo, upang layuan ang anak ko?" tanong ni donya Marsha kay Estella, "hindi kita maaaring tanggapin dahil isa ka lamang dukha! saan ka ba napulot ni Ludwig? sa club? At sinong nakakaalam, kung yang dinadala mo, ay sa anak ko?" Isang sampal iyon para kay Estella. Ang inaasahan niyang maayos na pagtanggap sa kanya, ay magiging isa palang bangungot! Ang akala niya, matapos niyang matakasan ang matandang ipinagkakasundo sa kanya ng kanyang ama, ay magiging maayos na ang buhay niya, hindi pa pala. Kaharap niya ngayon ang isang repleksiyon ng matapobre niyang madrasta. Kuyom ang kamao, nilisan niya ang lugar na iyon, upang hindi na maalipusta pa, ng kahit na sino, sa pamilya ni Ludwig, dala dala ang anak nilang kambal, na hindi pa man naiisilang, ay itinakwil na. "Ako ang bahala sa inyo mga anak. Hindi ko hahayaang may mang-api pa sa inyo, gaya ng naranasan ko," kinakausap niya ang mga bata sa kanyang tiyan. "Babangon ako, at maniningil!" Tiningnan niyang muli ang mansiyon, sa huling pagkakataon. Hinulma niya sa isipan ang sinabi sa kanya ng kanyang biyenan. Saka hilam ng luha ang mga matang lumayo, na hindi alam kung saan tutungo.

"Kasal kana Thunder!" malakas na sigaw ko rito at kitang kita ko ang galit sa kanyang mukha. "Shut up, you bitch! Ano ngayon kung kasal na tayo? Sa tingin mo magbabago ang pakikitungo ko sayo? Huwag kang umasa Jewel! Kasal lang tayo sa papel, dala mo lang ang apelyido ko pero hindi mo ako pag mamay ari at kahit kailan ay hindi kita mamahalin! Itaga mo 'yan sa isip mo!" sigaw niya sabay alis. Bilang asawa ng lalaking pinakamamahal niya ng lubos, hanggang saan nga ba ang kaya niyang tiisin? Palagi niyang itinatanong sa kanyang sarili ang bagay na 'yon, pilit hinahanap ang tamang sagot, ngunit sa huli siya ay pikit matang iiling, itatabi ang katotohanan at patuloy na uunahin ang pagmamahal para sa kanyang asawa. Para sa lalaking kailanman ay hindi niya nakikitaan ng pagmamahal sa kanya. Hanggang saan ang kaya niyang gawin para sa pag ibig? Hanggang kailan niya kayang magtiis at lumabang mag isa? Hanggang kailan niya ilalaban ang isang laro na pilit pinapatalo ng taong mahal niya? Jewel Dawson, nag iisang anak at tagapagmana ng pamilyang Dawson, nakatakda na maging asawa ni Thunder Alcantara na nanggaling din sa mayaman na pamilya. Isang taong pagdurusa. Isang taong sakit. Isang taong pagiging miserable. Hanggang saan siya dadalhin ng kanyang pagmamahal?

Ano ang gagawin mo kung sa murang isipan nasaksihan mo na ang karumaldumal na sinapit ng pamilya mo? Pinatay sa harapan mo. Maghihiganti ka rin ba pagdating ng araw? Sa edad na sampung taong gulang nasaksihan ni Brianna Smith kung paano patayin ang kan'yang magulang at kambal na kapatid sa mismong harap niya. Nakita niya kung paano tumagos ang bala sa ulo ng mga ito. Sinunud siyang barilin ng mga hinding kilalang tao, pero sa kabutihang palad hindi siya tuluyang na sawi. Sa kan'yang pagbabalik bilang si Alexandra Lewis, dala ang galit na bumalot sa kan'yang puso na siyang nag-udyok sa kan'ya upang gumanti. Sisingilin niya ang buhay na inutang ng mga taong sangkot sa pagkamatay ng pamilya niya. "Buhay sa buhay Mr. Lim, pababagsakin kita! Pababagsakin ko ang systema mo, hindi lang systema ng katawan mo kun'di pati ng pinakamamahal mong kompanya! Take my hard revenge..."

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

Isang pirma. Isang apelyido. Isang kasunduang tuluyang babago sa buhay ni Celestine Ramirez. Walang kaalam-alam sa galaw ng mga makapangyarihang tao, napilitang pumayag si Celestine sa isang kasal na hindi niya ginusto—isang papel na dapat sanang gampanan ng kapatid niyang tumakas sa responsibilidad. Ang lalaking pinakasalan niya? Si Lucas Arguelles Sevllia. CEO ng Arguelles Holdings. Kilalang malamig, walang puso, at kayang pabagsakin ang sinumang hindi sumunod sa kanya. Akala ni Celestine, tatlong buwan lang ang lahat—hanggang makansela ang kontrata. Pero paano kung ang lalaking walang pakialam ay unti-unting nagiging protektibo, mapagmasid, at... mapagmahal? At paano kung sa likod ng tahimik nitong pagkilos, ay ang matagal nang lihim—na hindi aksidente ang pagkakapili sa kanya? "Hangga’t dala mo ang apelyido ko, akin ka," bulong ni Locas sa kanyang tainga. "At hindi ko hayaan na maagaw ka ninuman." Pero sa mundong puno ng lihim, kasinungalingan, at makakalaya pa ba siya sa isang pangalang hindi niya pinili… ngunit minahal na niya?