Pampataas Ng Boses

Ang salitang “Kasal” ay wala sa bokabularyo ng isang Alona Desepeda. Kilala siyang maselan pagdating sa mga lalaki at walang pakialam sa sariling buhay pag-ibig. Mas gusto niya ang buhay na mayroon siya at naniniwala siyang hindi niya kailangang magpakasal para makuntento sa buhay. Pero biglang nagbago ang pananaw niya sa buhay bilang Manhater, mula nang makilala niya si Karlos Miguel Sermiento, ang lalaking pilyo, masungit at madalas hinahangaan ng mga babae. Nang dahil sa isang malagim na aksidente ay napilitan si Alona na pakasalan ang anak ng kanilang kasosyo sa kumpanya, ito ay si Karlos. Noong una ay hindi niya ito gusto at naiirita siya kapag naririnig niya ang boses ng binata. Ngunit habang tumatagal ay unti-unti siyang nahuhulog sa kaniyang karisma. Akala ni Alona, ​​totoo ang nararamdaman ni Karlos sa para kaniya, pero palabas lang pala ang lahat. Mamahalin pa rin kaya niya si Karlos kung matuklasan niya ang kanyang malaking sikreto? O pipiliin na lang niyang magpakamartir alang-alang sa pag-ibig?

Nag-propose na rin sa wakas ang limang taon na nobyo ni Mia sa kanya sa araw ng kanilang anniversary. Masaya siya dahil nagbunga na rin ang kanyang paghihintay ng ilang taon. Sa gabi ding iyon walang pag-aalingan na ibinigay ni Mia ang kanyang pagkababae sa kanyang nobyo sa unang pagkakataon. Naging mapusok at mainit ang pinagsaluhan nilang pagkakaisa kaya naman sa labis na pagod ay nakatulog si Mia. Pero nagising siya makalipas ang ilang oras nang may tumawag sa kanyang cellphone. Ilang ulit na humingi ng tawad ang kausap niya sa kabilang linya dahil hindi raw ito nakarating sa kanilang anniversary dahil may importanteng inasikaso. Nagulat si Mia nang malaman niya na ang kausap niya ay ang nobyo niya. Hindi siya pwedeng magkamali dahil alam niya ang boses nito. Napatingin si Mia sa higaan at nagtaka siya. Kung ang kausap niya sa cellphone ay ang totoong nobyo niya, sino pala ang lalaking ito na kamukhang-kamukha ng nobyo niya na natutulog sa kama? Sino pala ang lalaking ito na nagpropose sa kanya at nagkunwaring boyfriend niya?  At ang nagpakaba kay Mia ng husto ay ang katotohanan na naipagkaloob niya ang sarili sa lalaking hindi naman pala talaga niya kilala.

ol ni Samantha ang kanyang Tita Claudia. Bago ito nagsimulang maging manyakis at pasaway sa buhay. Akala mo naman mauubusan ng lalaki. At ayon sa kanyang tiyahin, ganun ang magiging peg niya pag hindi siya nag-effort na nahapin ang pana ni kupido habang bata pa siya at sariwa. Kaya nang mag alok ng business trip ang kanyang boss. Para pag aralan ang resort na pag-aari nito. Hindi siya nagdawalang isip. Sinungaban niya ito agad! Sa unang gabi palang niya sa Puerto, sa balwarte ng mga Adams ay nabulabog agad ang mahimbing na pagtulog niya. Malakas ang kabog ng dibdib na napabangon siya! Ayon kay Aldena, ang secretary ng boss niya, wala namang ibang tao sa resort maliban sa kanya! Matagal nang hindi pinansin ng mga Adams ang lugar. Kaya nagmistula itong itinakwil ng mahabang panahon. Kung ganon?. Sino ang lumikha ng ingay! Dalawa lang ang nasa isip niya. Kung hindi ito multo magnanawakaw! o di kaya’y rapest! mananakaw pa ata ang dangal niya sa lugar na ito. “Who are you?! Paasik ng lalaking nasa harap niya. Napapitla si Samantha sa lakas ng boses nito. “Ms.! Umalis kana sa resort ngayon din! Bago pa ako mawalan ng bait sayo! The man turns out to be Alfonso Son! Anak mg boss niya! Rafael Adams! Virus ata ang tingin nito sa pagkatao niya, kung ipagtabuyan siya nito para siyang may nakakahawang sakit!

Sa mismong araw ng kasal nila, nalaman ni Luna ang mapait na katotohanan—ginamit at pinakasalan lang siya ni Damon upang saktan ang babaeng dating karelasyon nito. Dala ng matinding sakit at pagkabigo, nagpasya siyang iwan si Damon sa araw ding iyon. Tahimik itong naglaho nang walang paalam. “Hanapin n’yo siya! I want every inch of this estate searched!” sigaw ni Damon habang galit na galit na naglalakad paikot sa marble flooring ng hall, ang mga palad niya'y nakasukbit sa kanyang buhok na tila ba hindi malaman kung ano ang uunahin—ang takot, ang galit, o ang pagkasira ng loob. “Sir Damon,” lapit ng isa sa mga security. “We’ve searched the entire estate… wala po talaga si Ma’am Luna. Even the guard at the back gate said walang nakitang dumaan.” “She can’t just run away with my child!” singhal niya, boses niya'y halos mapunit sa dami ng emosyong nagsasalubong sa dibdib. “Do whatever it takes—bring her back! Now!” Pagkalipas ng anim na taon magmula noong maglaho na parang bula si Luna... "Boss, we found your wife. She just landed at the international airport." "And she’s with three kids... who all look exactly like you." "But there’s another man with them—and one of the kids is calling him Dad."

"Alejandro Mercado Tan tinatangap mo ba si Daniella Cris Aguadar Delvante na maging iyong kabiyak habang buhay sa hirap man o sa ginhawa?" tanong ng pare kay Alejandro. "Yes Father." Deretsong sagut ni Alejandro. "Ikaw naman Daniella Cris Aguadar Delvante tinatangap mo ba si Alejandro Mercado Tan na maging iyong kabiyak habang buhay sa hirap man o sa ginhawa?" tanong ng pare kay Alejandro. Tama ba ako, ako ba na ba yong tinanong ng pare?? Sandali lang hindi ako ma kapag isip kung ano ang sasabihin ko. Tinignan ko lang si Alejandro at hinihintay nya kung ano ang sagot ko. Yes din ba??? bigla ulit na may kong anong ala-ala ang bumalik sa isipan ko, ano tong mga naaalala ko kasal ako sa iba " I Do, I love you pag papakasal ako sayo ---" Naputol ang pag iisip ko ng mapukaw ako ng boses ni Alejandro. "Daniella tinatanong ka ni Father." Nakangiting sabi ni Alejandro sakin. Hindi aka maka pag salita may mga ala-alang bumabalik sakin at hindi sya yont taong damat na papakasalan ko alam ng puso ko dati pa kinasal nano sa iba. Miss Runaway Bride finally meet her Mister Billionaire. Her great love Mister Lazaro.

“What did you do to me?!” Galit na galit ang boses ng lalake, mababa at matalim. Nag-panic si Katrice. Hindi niya alam ang nangyayari. Hawak pa rin ang kanyang leeg, napailing siya at pilit nagsalita, “A-Ako, wa-wala po akong ginawa... H-hindi ko alam…” Bigla siyang binitiwan. Pero hindi pa siya nakakahinga nang maayos, naramdaman na lang niyang hinawakan siya sa bewang at idinikit sa katawan ng lalake. Mainit ang balat nito, parang may lagnat, at sobrang lapit nila sa isa’t isa. Nang magsalita ang lalake, halos dumikit sa balat niya ang mainit na hininga, “Binibigyan kita ng pagkakataon. Itulak mo ako. Lumabas ka dito.” Napamulagat si Katrice. Pinalalabas niya ako? Hindi ba siya kuntento? Iniisip ba niyang hindi ako interesado? Pero hindi siya puwedeng umalis. Hindi para sa sarili niya—kundi para sa kapatid niya. Wala na siyang karapatang mag-inarte pa. Nandito na siya. Wala nang atrasan. “Hindi ako lalabas. Tonight… I’m yours,” mahinang bulong niya.

"Speaking, Mr. Thompson. What can I--" "I'm looking for my wife, Mr. Montevista. Is she with you, by any chance?" Hinaing nito sa kabilang linya dahilan para magngitngit nang galit lalo si Deiah sa narinig nitong salitang "wife" Ang lakas nga naman ng loob nitong tawagin siya nitong wife pagkatapos siyang pilitin nitong pirmahan ang papel na iyon. "Excuse me. Mawalang galang pero puwede bang piliin mo ang mga salita mo, Mr. Thompson. Ex-wife mo na ako ngayon. Hindi asawa." May diin sa tono ng pagkakasabi ni Deiah sa salitang "hindi asawa" habang ramdam niya ang pangangatog ng tuhod niya. Mas lumalakas na din ang kabog ng puso niya. "Totoo nga. Magkasama nga talaga kayo." Madiing sagot ni Primo, mahahalata sa boses nitong ang nagngingit nitong tono sa pagbitaw sa bawat salita. "Bakit hindi? Ikaw lang ba ang puwedeng humanap ng makakasama?" "Deiah!" Bulyaw ni Primo na halos hindi mapipinta ang mukha dahil sa madilim nitong awra. "I warn you, don't be hasty. Our divorce isn't finalized, we haven't received the certificate. Legally, you're still my wife. Consider the Thompson family's reputation and your dignity." Dagdag niya pang sabi kay Deiah.

Noong tinanong ako ng aking ama kung sino ang gusto ko pakasalan para sa kapakanan ng alyansa ng aming pamilya, iba ang pinili ko sa buhay na ito. Hindi ko na pinili si Leonardo Vittorio. Sa halip, pinili ko ang nakatatanda niyang kapatid, si Ivan Vittorio. Mukhang naguluhan ang ama ko. Alam nga naman ng lahat sa Chicago na lumaki kami ng magkasama ni Leonardo. Sampung taon ko siyang hinahabol. Bilang nakatatandang anak na babae ng pamilya Lucien, matagal ng nakaukit ang pangalan ko sa tabi ng kanyang pangalan para sa listahan ng mga arranged marriage. Naniniwala na ang pagsasama namin ay nakatadhana. Habang inaalala ang nakaraan kong buhay, pinilit ko ngumiti ng mapait. Dati, pinakasalan ko si Leonardo tulad ng matagal ko ng hinihiling. Pero makalipas ang aming kasal, hindi niya ako ginalaw kahit isang beses. Ang akala ko may sakit siyang hindi niya masabi at nagpakahirap ako na pagtakpan siya. Sa ika-anim na anibersaryo ng aming kasal ko nalaman ng buksan ko ng hindi inaasahan ang kahadeyero niya. Sa loob, may maayos na litrato niya kasama ang ampon na babae na nagmakaawa ako sa ama ko na ampunin. Sa mga litratong iyon, may dalawang taong gulang na batang lalaki din–ang anak nila. Masaya silang pamilya ng tatlo. Doon ko napagtanto sa mga oras na iyon. Hindi sa may sakit siya. Hindi niya inisip na asawa niya ako. Para mapalayas ako, nagplano sila ng ampon kong kapatid para ako’y patayin. Ngayon at nabigyan ako ng ikalawang pagkakataon, pinili ko na ibigay sa kanila ang blessing ko. Pero noong naglakad ako sa simbahan suot ang aking wedding dress, habang nakapatong ang braso ko sa braso ni Ivan, pumasok si Leonardo bigla ng may dalang baril. Mukha siyang baliw at wala sa kontrol. “Madeline!” Paos ang boses niya at halos maputol. “Ang lakas ng loob mo?”

"R-Reed.... A-Anong ibig sabihin nito?" Halos manlambot ang tuhod niya sa nakita at nag-uunahan sa pagbagsak ang mga luha sa pisngi niya. Si Reed ay nakikipaghalikan sa isang babae at halos nalihis na ang soot nito pababa. Nakatalikod ang babae kaya hindi niya makita ang mukha. "Aliyah, Baby..." Naitulak ni Reed ang babae kaya nahulog ito sa sahig. "Ouch! What the h*ck!" Mura ng babae kay Reed. "Reed.... Ano? Magpaliwanag ka!" Sigaw niya habang nanginginig ang boses at punong-puno ng hinanakit ang mga mata na nakatitig rito. Tumayo ang babae at hinarap si Aliyah, "Well, well, well! Mabuti at nasampal na sayo ang katotohanan. Ilusyunada!" Bumaling ito kay Reed, "Babe, sabihin mo na sa kanya. Para hindi na tayo nagtatago." "Avery, get out now!" Kinaladkad ni Reed si Avery ngunit pumiglas ito. "Pwede ba Reed, magpakatotoo ka sa sarili mo. Alam kung ako pa rin ang mahal mo. I feel it, the way you kissed me." Inis na sigaw nito.

Akala ko tapos na ang gabi. Tahimik na ang buong bahay, pero hindi ang dibdib ko. Kagagaling lang namin sa isang party—hosted by his mother. Ang daming tao. Ang daming mata. Pero kahit na ipinakilala niya akong secretary lang, ramdam ko ang pag-aangkin sa bawat sulyap niya. Lalo na nang may lalaking lumapit sa akin. Lalo na nang ngumiti ako, kahit sandali. Doon ko siya nakita—yung paninigas ng panga, ang lalim ng tingin na parang babagsak ang langit. Kaya hindi na ako nagulat nang may kumatok. Malakas. Walang pasintabi. Pagbukas ko ng pinto, naroon siya. Si Cayden. Nakatayo sa dilim, may halong galit at silakbo sa mukha. Hindi siya nagsalita agad—dumiretso siya sa loob, isinara ang pinto, at hinila ako papunta sa kama. “Cayden, what are you—stop!” Nagpumiglas ako. Umiwas. Pero hinigpitan niya ang hawak sa braso ko. Lumuhod siya sa kama, pinilit akong mapahiga. At saka siya bumulong, malamig ang boses, pero parang nasusunog ako sa bawat salita. “Tonight, whether you like it or not… I’m going to claim you.” Nanlaki ang mata ko. Hindi ito tanong. Hindi ito pakiusap. Ito ang utos ng isang lalaking hindi kailanman tinanggihan. Hindi siya aalis. Hindi siya titigil. At ngayong gabi— Tatatakan niya ako ng pangalan niya. Kahit hindi ako handa.