Ugly Duckling Perfect Match

เขาให้เธอเป็นได้แค่เพื่อนบนเตียง สถานะFWB "แบบฉันนี่พอเป็นผู้หญิงของนายได้ไหม” “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” “…..” “เสียชื่อคาสโนว่าคณะบริหารหมด” “รู้หรือเปล่าว่าที่พูดออกมาหมายถึงอะไร” “ฉันไม่ได้โง่” “รู้ว่าเธอไม่ได้โง่ แต่เธอกำลังเล่นกับไฟรู้ตัวหรือเปล่า” “ฉันเองก็อยากจะลองเหมือนกัน ว่าไฟที่เขาว่าร้อน มันจะขนาดไหนกันเชียว” เรื่องนี้เป็นเรื่องของลูกสาวคนสวยของ พายุ&ลินดา จากเรื่องเล่ห์รักพายุร้าย รุ่นลูกวิศวะร้ายเรื่องที่สองนะคะ อ่านแยกกันได้ค่ะ แต่อ่านเรียงกันสนุกกว่า 1.กลลวงรักวิศวะร้าย(ยีนส์&มิลลิ) 2.หลงกลรักคาสโนว่า(ธาม&ปลายฝน)

“พี่ช่วยฉันได้ไหมคะ?”ก่อนจะขึ้นรถเธอถามเขาย้ำอีกครั้งพร้อมกับจับแขนเขาแน่น เธออยากได้ความมั่นใจว่าเขาจะช่วยและไม่ทิ้งเธอไปกลางคัน“ช่วยให้ยายฉันปลอดภัยจากคนพวกนั้น แล้วพี่ต้องการอะไรจากฉัน ฉันจะให้พี่ทุกอย่าง” “หมายความว่าไง?”คาเตอร์หรี่ตามองเธอเหมือนสงสัยคำพูดของเธอ มองก็รู้ว่าเธอไม่มีอะไรจะให้เขา ผู้หญิงที่ทำงานตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อตขนาดนี้จะมีปัญญาอะไรมาชดใช้อะไรให้เขาได้นอกเสียจากว่า… “ตัวฉันค่ะ พี่เอาไปได้เลย ฉันจะยอมพี่ทุกอย่างขอแค่รับปากว่าจะช่วยฉันและยายให้ปลอดภัยไปตลอด” คาเตอร์เหยียดยิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อว่าผู้หญิงแบบเธอจะเสนอตัวเองให้เขาเพื่อแลกกับความปลอดภัยของตัวเอง แต่ทว่ามันคงเป็นอย่างเดียวที่เธอจะให้เขาได้“เธอแน่ใจนะที่พูดออกมา”

ตะวัน อิทธิพล พัชรสินธิ์ุ ปีสี่ คณะวิศวะ 187/60 หนุ่มวิศวะต่างจัดหวัด ที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพเพราะความชอบของตัวเอง นิสัยเป็นคนสนุกสนาน รักสนุก เป็นที่รักของเพื่อนทุกคน คาเทียร์ กชมน ธนหิรัญกิจ ปีสาม คณะบริหาร 163/47 ลูกสาวคนสวยของคิณกับขวัญตา ภายนอกเป็นลุคลูกคุณหนู ผู้ชายตามจีบเป็นขบวนรถไฟ แต่ยังไม่เจอคนที่ใช่ เลยปฏิเสธด้วยท่าทางสวย ๆ นิสัย เป็นคนรักเพื่อน สนุกสนาน ไม่ชอบผู้ชายที่เรียนวิศวะเพราะคิดว่าเถื่อน คำโปรย เพราะความผิดพลาดในคืนนั้น ทำให้เปลี่ยนความสัมพันธ์ของเขาและเธอที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้ไปตลอดกาล “เธอมันนิสัยไม่ดี ได้ฉันแล้วคิดจะทิ้ง ผู้หญิงดี ๆ เขาไม่ทำกันหรอก” “ถ้าฉันมันผู้หญิงไม่ดี พี่ก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ” “เรามาไกลเกินกว่าที่จะพูดคำนั้นแล้ว ไปตกลงกันดี ๆ ดีกว่า” "ได้กันแล้ว พี่ต้องทำตัวเบอร์นี้เลยเหรอ" "เบอร์ไหน?"เขายักคิ้วกวนเธอ"เบอร์ตองหรือเปล่า"

โซล บารมี บวรกิจวัฒนา ปีสี่ คณะวิศวะ 189/64 นิสัย เป็นคนรักเพื่อน เสียสละให้เพื่อนได้ทุกอย่าง ภายนอกเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่ชอบผูกมัดกับใคร ฝังใจกับเรื่องรักในอดีตของตัวเอง ใยไหม ธันยรัตน์ วราพิพัฒน์ ปีสี่ คณะวิศวะ 162/49 นิสัย ดาวมหาลัยคนสวย เป็นคนนิ่ง ๆ ต่อหน้าคนอื่นเป็นคนพูดน้อย จะพูดมากเฉพาะอยู่กับเพื่อนสนิท ผู้ชายคนไหนมาจีบก็ไม่สน ฝังใจรักกับผู้ชายคนเดียว Spoilt “ที่นี้รู้หรือยังว่าเธอมันโง่ โง่แล้วก็ยังอวดฉลาด” “หยุดด่าฉันสักที!!! ฉันรู้แล้วว่าตัวเองโง่ แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว” “ฉันถึงถามเธอไงว่าเธอมีเหตุผลอะไรถึงได้เอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้”

During a round of truth or dare, my boss, Victoria Hale, leaned in and kissed my husband, Ethan Graves. As just another junior employee, I didn’t even have the chance to call her out in front of everyone. Instead, I slipped away to the restroom and asked Ethan for a divorce. He brushed it off as if I were only sulking. "Don’t take it so seriously. She’s just had too much to drink. In the corporate world, you have to entertain, play along for the sake of the project." However, in the very next round, when Victoria was dared to kiss someone else, Ethan flipped the table in front of everyone. "Touch her, and see what happens."

After being reborn, I make up my mind to stop chasing after my childhood crush, Emil McLaren. When he puts up a sign banning my presence at his birthday party, I pack my bags and decide to go to Wanoki Island. When he says my scent makes his house feel nauseating, I quietly move out without complaint. When he says he doesn't want to breathe the same city air as me after our graduation, I leave and never look back. Then he tells me my existence might make his beloved first love uncomfortable. I nod and soon go public with someone else. In this life, I do the opposite of everything I did before. Because in my past life, I got what I wanted—I married Emil. But then his first love jumped off a cliff. He called me her murderer and tormented me. In the end, I jumped into the sea in a state of mental confusion and died. This time, all I want is to live. So, I find myself someone new. However, Emil blocks my path, his eyes bloodshot as he glares at me. "Penelope, I'll forgive this little joke of yours if you come with me right now."

The most popular girl from my high school is getting married. She invites everyone in our class to the wedding. I want to act like I don't see the message, but she deliberately tags me in the group chat. "You kept pretending to be a rich girl like me in high school, but I don't hold it against you. In fact, I'll allow you to attend my wedding tomorrow to see what the rich life is like." The other classmates speak up. "You're so generous, Haley. It's no wonder you can marry someone from the Baumer family. I can't believe you can even forgive someone as materialistic as Emma!" "Does someone like Emma Larkin even deserve to attend Haley's wedding? She's so full of herself." As the insults become worse, Haley Stockwell steps forward to keep the peace. "Come on, let's put this behind us. I'm not bothered by these things since it's been so long. Anyway, let's not bear a grudge against Emma when she's already so poor and ugly." Everyone in the group chat starts singing her praises and calling her kind and innocent. I sneer. Haley is the one who kept pretending to be rich—I'm the true heiress from an affluent family, yet she made me out to be a liar. She turned me into the target of everyone's insults. I check the digital wedding invitation to see that the venue is my villa. The groom looks familiar—isn't he my husband's driver? I smile at the thought of what's going to happen. I reply, "Sure! I have to attend your wedding!"

After I dropped out of school, my parents didn't pressure me to do anything. But Nicole Hicks kept calling nonstop. She was my boyfriend's childhood friend who had established a reputation as a genius. I was too busy helping out in the fields, growing vegetables, and splashing around in the creek, living my best carefree life. Writing code wasn't even on my mind. In my past life, she had turned in a project just one day before I did. Her codes were exactly the same as mine. Everyone called me a fraud and said I had stolen it. I tried to explain, but no one believed me. Later, she even did a livestream, accusing me online of being a school bully. People went wild. They didn't just come for me—they went after my whole family. Some obsessed troll chased my parents in a car, and they died in a crash. I couldn't take it anymore. I jumped off a high-rise, my eyes still wide open, refusing to accept the way it all ended. Even in my last moment, I couldn't figure it out. That code was mine. My hard work. So how did she manage to post it before me? When I opened my eyes again, I was back, right before everything fell apart.

After eight years together, I took a hit for my surgeon boyfriend. Milton Woodard vowed I could ask for anything. Everyone assumed I'd seize the chance to propose, locking him down for good. Instead, I looked him in the eye and said, "Let's break up." Then I walked away without a backward glance. Milton smirked, betting with his buddies that I'd come crawling back in under three days, calling me a desperate lapdog chasing his attention. He was dead wrong because I'd been reborn. In my last life, I proposed to him and won. Overwhelmed by the news, his first love threw herself off a rooftop and killed herself. Milton unleashed his grief-fueled rage on me. On our wedding night, he slashed my face and locked me in a dank, claustrophobic basement. When I got pregnant, he force-fed me supplements until the baby grew too big for me to deliver. I hemorrhaged, torn apart, and died in agony on the birthing table. Now, reborn on the day I saved his life, I was done playing his fool.

The daughter of my father's first love suffered from heatstroke because she was left in the car, so he tied me up in a fit of anger and locked me in the car boot. He looked at me with utter disgust and said, "I don't have a vicious daughter like you. Stay here and reflect on yourself." I begged him, apologized to him, and pleaded for him to let me out, but all I got in return was his ruthless order. "Unless she dies, no one is allowed to let her out." The car was parked in the garage. No one could hear me no matter how much I screamed for help. Seven days later, he finally remembered me and decided to let me out. However, he had no idea that I had already died in that trunk and could never wake up again.