สัญญาการแต่งงาน

“ไปรับน้องสิแทน” แทนคุณเลื่อนสายตามองไปทางบันได พบกับเจ้าสาวของตัวเองที่กำลังก้าวขาเดินลงมา วันนี้เธอดูสวยสะดุดตาเป็นพิเศษ แต่สุดท้ายสายตาเขากลับหลุดโฟกัส มองไปที่พี่สาวของเธอแทนอย่างไม่สามารถห้ามได้ “น้องสวยจนอึ้งไปเลยใช่ไหมล่ะ” เสียงเอ่ยแซวของผู้เป็นแม่ทำให้แทนคุณหลุดออกจากภวังค์ความคิด สาวเท้าเดินตรงไปหาเจ้าสาวทันที โดยไม่ได้ต่อบทสนทนากับผู้เป็นแม่ “ฝากน้องด้วยนะแทนคุณ” วิจิตตรานำมือลูกสาววางบนฝ่ามือใหญ่ ส่งต่อให้เป็นหน้าที่ของเจ้าบ่าว “ครับ” มาริษาช้อนตาขึ้นมองสบตากับแทนคุณเพียงครู่ ก่อนจะเป็นฝ่ายหลุบตามองต่ำอย่างเขินอาย สาวเท้าเดินไปเข้าพิธีพร้อมผู้ชายที่แอบรักมานาน แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง ที่เธอและเขาได้แต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน

เพราะพี่สาวอยากได้ ผัวฝรั่ง และมารดาอยากได้เขยฝรั่งที่ร่ำรวยทำให้ พี่สาวของเธอตกเป็นเหยื่อฝรั่งขี้นกที่ชอบหลอกลวงหญิงไทยเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ จึงทำให้ พลอยไพลิน ต้องตกมาเป็นเหยื่อรองรับความผิดแทนพี่สาวที่ขโมยของสำคัญของเขาไปนั่นคือ สร้อยพลอยไพลินน้ำงามของ อาเธอร์ คิงส์ มหาเศรษฐีหนุ่มชาวอเมริกันผู้เกลียดผู้หญิงไทยเป็นที่สุด ท่ามกลางความเกลียดชังที่เขาตั้งอคติขึ้นมา กับความเย้ายวนใจของเธอทำให้เขาสร้างสัญญาขึ้นมาผูกมัดเธอไว้เพื่อชดใช้สิ่งที่พี่สาวของเธอก่อ แต่กลับกลายเป็นว่าสัญญานั้นผูกพันเขากับเธอไว้ด้วยไฟสวาทที่เร่าร้อนเกินห้ามใจและกลายเป็นความรักที่หลอมรวมหัวใจกระด้างของเขาให้ยอมรับว่า ผู้หญิงไทยไม่ได้ง่ายและไม่ได้เหมือนกันทุกคน... และกว่าเขาจะได้ใจและความรักของเธอที่มีต่อเขากลับคืนมาเขาก็เกือบจะสูญเสียเธอกับลูกไป มันจึงทำให้อาเธอร์รับรู้ว่า “ความรัก” นั้น ลบล้างได้ทุกสิ่ง

‘ปีนี้เจ้อายุ 35 เข้าไปแล้วนะ นอกจากตีนกาจะถามหา มดลูกเจ้ก็ใกล้หมดอายุ รีบๆ ลงจากคานได้แล้ว’ คำก็แก่ สองคำก็ตีนกาถามหา สามคำก็มดลูกจะหมดอายุ เจอขนาดนี้เข้าไป หาสามีเถอะค่ะ งื้อ

ต้องโทษที่ฟ้าเหวี่ยงเธอมาเจอกับเขาอีกครั้ง..พ่อของลูกที่เธอไม่อยากเจอหน้าอีก ระยะเวลาที่เธออยู่ในชีวิตของเขาร่วมสองปีคำสั่งที่ห้ามทำตัวเป็นเจ้าของเธอก็เริ่มทำไม่ได้เพราะหลงรักชายหนุ่มไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ตัวบางวันยิ่งเห็นเขาใกล้กับผู้หญิงคนอื่นเธอก็เจ็บปวดทรมานไม่อยากจะรับรู้จนทำให้เธอตัดสินใจหนีไปจากเขาหลังเรียนจบ...ขอเพียงแค่ลูกเท่านั้นที่เธอต้องการคนเดียวในครอบครัวที่เธอมีอยู่ในชีวิต

ความเข้าใจผิดที่เขาคิดว่าเธอเป็นหัวขโมยเพราะหน้าตาที่เหมือนกับขโมยตัวจริงจึงทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นกับชีวิตของหญิงสาว ทำให้เธอต้องไปอยู่กับเขาอย่างจำใจด้วยเพราะอสูรร้ายถูกใจสาวน้อยคนนี้เสียแล้ว

‘ชบาดง’ หญิงสาวบ้านป่าที่ไม่ประสาในเรื่องความรัก ทว่าสิ่งนั้นกลับเป็นเสน่ห์จนทำให้เขาหลงรักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้น แต่ชบาไม่ใช่ดอกไม้ที่คู่ควรกับแจกันทอง เมื่อต้องเลือกระหว่างดอกไม้ในเมือง กับ ดอกชบาบ้านป่า เขาควรจะเลือกใคร ‘ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเธอ... ไม่เคยมีดอกไม้ดอกไหนงดงามเท่า’ ‘โลดแล่นไปในห้วงแห่งกลิ่นหอมรัญจวน’

ความผิดพลาด นำมาสู่เรื่องราวเลวร้ายในชีวิต อยากตายจะไม่ให้ตาย แต่..จะทำให้ตายทั้งเป็น

“ไม่ขายแล้วโว้ยนิยาย ขายตัวดีกว่า” เพราะคำที่ตะโกนออกไปในตอนที่เมา เป็นผลพวงทำให้เธอได้ป่าวประกาศว่า “ประธานคนนี้สามีของฉัน” ในวันแต่งงาน เธอ นักเขียนนิยายที่เริ่มย่อท้อในการเป็นนักเขียน เพราะไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่ประสบผลสำเร็จในเส้นทางนี้เสียที เธอนั่งดื่มคลายเครียดแล้วตะโกนว่าอยากขายตัวในขณะที่ไม่มีสติ... เขา ประธานผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนยักษ์ใหญ่ ผู้ที่เชื่อมั่นในรักแรกพบ ในเมื่อคนที่ถูกตาต้องใจเสนอขายตัวมาแล้ว มีหรือเขาจะไม่สนอง...

เธอ ต้องการ ทำให้ พี่สาวต่างมารดา เจ็บปวด จึงวางยาปลุกเซ็กซ์คู่หมั้นพี่สาว ในงานวันเกิดพี่สาว แล้วจ้างให้ผู้หญิง มานอนด้วย แต่แผนดันผิดพลาด เมื่อตื่นขึ้นมา กลับกลายเป็นเธอ ที่นอนอยู่บนเตียงกับชายหนุ่ม "คุณได้เป็นเมียผมแค่ในใบทะเบียนสมรสเท่านั้นแหละ อย่าหวังว่าเรื่องในคืนนั้นจะเกิดขึ้นอีก และอย่าหวังอะไรไปไกล" "ฉันจะคอยดูว่าคุณทำได้ตามที่พูดไหม อย่ามาเป็นหมาทีหลังแล้วกัน" "ผมไม่มีวันยอมรับผู้หญิงร้ายกาจอย่างตุณเป็นเมีย นับดาว" "..."

“หล่อนไม่อยากให้ฉันไปหรือ” เจ้าของใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยพิษไข้ปิดเปลือกตาลง ก่อนจะพยายามลืมขึ้นมองเขา พยักหน้าน้อยๆ บ่งบอกว่าหล่อนต้องการอย่างนั้นจริงๆ นั่นทำให้หัวใจของศรไหววูบก่อนจะเต้นแรงรัวเร็ว เขายิ้มให้หล่อน ประคองสองแก้ม ดวงตาคมแต่หวานไปด้วยความอ่อนโยนจ้องใบหน้าน้อยๆ นั้น “ได้ พี่จะไม่ไปไหน พี่จะอยู่กับน้อง น้องหลับตานะ พักสักหน่อย ประเดี๋ยวค่อยตื่นมากินยาก็ได้ พี่... พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่กับน้อง”