9. ทำไมไม่บอก

.

.

หลังเลิกงาน

อลิซยืนรอเพื่อนของตนที่บอกว่าจะมารับตั้งแต่ห้าโมงครึ่งจนตอนนี้ก็ปาไปหกโมงครึ่งแล้ว แต่กลับไม่เห็นวี่แววของเพื่อนสนิทตนเลย เธอยืนยกนาฬิกาขึ้นมาดูแทบจะทุกสิบนาทีหลังจากที่เลยเวลานัดพร้อมกับสายตาสอดส่องไปทั่วบริเวณแอบหวังว่าเขาอาจจะมาช้านิดหน่อยเพราะติดงานก็ได้ อลิซโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับแชทหาเพื่อนสนิทอีกครั้ง

อลิซ - อยู่ไหนแล้ว กูยืนรออยู่หน้าบริษัท

อลิซ - ถ้ามึงไม่ว่างก็บอกกูได้นะ กูกลับเองได้

เธอมองหน้าจอกับข้อความที่เพื่อนของเขาไม่มีแม้แต่จะอ่านเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าเธอจะโทรหาไปกี่รอบแต่เขาก็ไม่รับสายจนเธอไม่รู้ว่าควรจะรอหรือกลับเลยดี ที่ยังไม่กลับเพราะนัดเรื่องคุยงานกันไว้ เธอจึงคิดว่ารออีกหน่อยจนตอนนี้ก็จะปาไปหกโมงครึ่งแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววเลยแม้แต่น้อย

“พี่ลิซยังไม่กลับหรอครับ?”

อลิซหันไปตามต้นเสียงที่เอ่ยทักขึ้น เธอยิ้มบางๆ ไม่ได้ตอบอะไร ต้นชาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับยืนรออยู่ข้างๆ เธอเงียบๆ ด้วยรอยยิ้มจนอลิซเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องมายืนรอด้วยกันกับเธอแบบนี้

“ทำไม...”

“ผมได้ยินพี่คุยกับเพื่อน เห็นบอกว่าจะมารับ”

“แล้ว? ทำไมนายยังไม่กลับ?”

“อ๋อ...ผมมีงานค้างนิดหน่อยน่ะครับ เลยล่วงเวลามา”

“งั้นหรอ...กลับก่อนก็ได้นะต้นชา พี่ก็ว่ากลับแล้วล่ะ งานเขาน่าจะเลท”

“ไปรถผมไหม? เดี๋ยวแวะส่ง..”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับเองได้”

“ผมผ่านพอดีน่ะครับ คอนโดพี่ถึงก่อนคอนโดผมนิดเดียวเอง”

ต้นชาพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย อลิซที่ตอนแรกเกรงใจเพราะคิดว่าอาจจะอยู่คนละทางจึงพยักหน้ารับเมื่อรู้ว่าอยู่ทางเดียวกัน และไหนจะสีหน้าท่าทางที่ดูเต็มอกเต็มใจว่าจะได้ไปส่งเธอนั่นอีกจึงทำให้เธอยอมเดินตาต้นชาและขึ้นรถเขาไป

แซมที่กำลังจะขับรถเข้ามาจอดหน้าบริษัทก็เห็นว่าอลิซนั่งอยู่ในรถที่ขับสวนออกไป เขาจึงรีบยกโทรศัพท์โทรหาอนณทันทีทันใด แต่เขากลับไม่รับสายซะอย่างนั้นจึงทำได้แค่ทิ้งข้อความไว้

แซม - ลิซกลับไปแล้ว กับใครก็ไม่รู้ผู้ชาย...กูมาไม่ทันโทษทีว่ะ

00:00 น.

ครืดดดดด ครืดดดดด

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงสั่นไม่หยุด หญิงสาวที่กำลังหลับใหลสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์พร้อมกับปรือตามองหน้าจอที่ขึ้นชื่อผู้โทรก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วกดรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“อือ...ว่า”

(มึงนอนแล้วหรอ?)

“นี่มันกี่โมงแล้วอนณ”

(เที่ยงคืน)

“กูรู้...หมายถึงมึงมีอะไร กูจะนอน”

(เปิดประตูหน่อย)

“ประตูอะไรของมึง รหัสห้องมึงก็รู้”

(กูหมายถึงห้องนอน)

อลิซมองหน้าประตูก่อนจะเดินสะลึมสะลือไปเปิดประตูห้องอย่างว่าง่าย ก็เห็นว่าเพื่อนชายคนสนิทยืนอยู่หน้าห้องของเธอจริงๆ แต่ที่น่าแปลกคือเขายังคงอยู่ในชุดเหมือนเมื่อเช้าไม่มีผิดเพี้ยน

“มีอะไร มากวนกูดึกๆ”

“เมื่อเย็นมึงกลับกับใคร?”

“มึงจะมาถามแค่เนี๊ยะ?”

“ทำไมมึงไม่รอไอ้แซม กูใช้ให้มันไปรับแต่มันบอกว่ามาไม่ทัน มึงไปกับคนอื่นแล้ว”

“แล้วทำไมมึงไม่มารับ มึงเป็นคนนัดกูไว้ไม่ใช่หรอ?”

คำถามที่เหมือนไม่ได้คิดอะไรเพราะความง่วงนอนของอลิซทำให้อนณชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ถึงเขาไม่พูดเธอก็พอจะรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมมาตามนัด ไม่ใช่ว่าติดงานหรืออะไรทั้งนั้น แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่เธอเคยชินและเป็นเรื่องปกติของอนณไปแล้ว ในกลุ่มเพื่อนๆ ก็รู้ดีเป็นที่สุด

“ธุระ”

“เออ เรื่องของมึงเถอะ”

“นี่มึงย้อนกูหรอ”

“มึงก็เป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว จะให้กูทำไงได้”

“มึงไม่โกรธกูหรอที่ผิดนัด”

“ไม่อ่ะ กูชินแล้ว”

“แล้วสรุปมึงมากับใคร”

“กูจะมากับใครมันก็เรื่องของกูป่ะ ทีกูยังไม่ยุ่งเรื่องมึงเลย”

อลิซพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยที่คนตรงหน้าเอาแต่เค้นถามเธอว่าเธอให้ใครมาส่ง ทั้งที่เขาเองผิดนัดไปนอนจ้ำจี้มะเขือเปราะกับผู้หญิงแท้ๆ ยังมีหน้ามาตีหน้าเข้มถามเธออีก พออลิซพูดอย่างนั้นอนณก็ทำได้แค่นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น เพราะเถียงไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ อลิซไม่เคยยุ่งเรื่องของเขาเลย ไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ

“มึงมีอะไรอีกไหม? กูจะนอน...พรุ่งนี้มีงานเช้า”

“ไม่มี”

“ไม่มีก็กลับห้องไปได้แล้ว”

“กูอยากแดกเหล้า...แดกเป็นเพื่อนหน่อย”

“ฮะ? ตอนนี้เนี่ยนะ? มึงตลกอะไรเนี่ย?”

“กับเพื่อนไม่ได้หรอ?”

“กูต้องตามใจนิสัยเอาแต่ใจของมึงไหม?”

อนณไม่ตอบคำถามของอลิซแต่กลับคว้าข้อมือของเธอเดินไปยังโซฟาแทนก่อนที่ตนจะเดินเข้าโซนครัวเพื่อไปหยิบไวน์และแก้วสองใบมาแล้วนั่งลงข้างๆ เธออย่างเงียบๆ อนณรินไวน์ทั้งสองแก้วพร้อมกับยื่นให้อลิซที่ยังนั่งทำหน้างงอยู่แต่ก็รับแก้วมาแต่โดยดี สายตาดวงสวยปรายตามองเพื่อนสนิทอย่างสงสัยก่อนจะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น

“เครียดอะไรมาอีก?”

“เปล่า...แค่อยากดื่ม”

“อ่า”

“แค่นั้น? มึงไม่ถามหรอว่ากูไปกับใครมา?”

“อยากเล่าก็เล่า ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า”

“มึงนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”

คำชมที่ออกจากปากของเขาแต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ที่เพื่อนสาวไม่เคยมองเขาเป็นอื่นเลย ซ้ำคำพูดยังตอกย้ำได้อย่างดีว่าเธอคิดกับเขาแค่เพื่อน อลิซเห็นเพื่อนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่จึงถอนหายใจยาวพร้อมกับถามขึ้นอย่างที่เขาต้องการ

“รอบนี้กับดาราคนไหนอีกอ่ะ?”

“ก็นางเอกที่เล่นละครด้วย”

“คนเดียว?”

“ตัวประกอบอีกคน ช่วงก่อนจะกลับมานี่”

“มึงนี่ก็เหี้*ใช้ได้นะ”

“กูก็อยากเลิกเหี้*นะ...แต่...”

สายตาคมปรายตามองไปยังเพื่อนสาวที่ยกแก้วไวน์ดื่มอย่างไม่สนใจเขา ก่อนที่คำพูดของเขาจะกลืนลงคอไป เพราะพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร อนณเลือกที่จะยกไวน์ขึ้นมาดื่มทีเดียวจนหมดแก้วแทน

“แล้วบอกกูได้ยัง? ว่าใครมาส่ง”

“รุ่นน้องที่ทำงานอยู่ทีมเดียวกัน”

“ผู้ชาย?”

“อืม”

“มันจีบมึงหรอ?”

“แค่กๆๆ ...”

อลิซสำลักทันทีที่อนณพูดถามเสียงเข้มเหมือนไม่พอใจ และเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ที่คนในทีมพูดคุยกันเมื่อเช้า ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่นั่งทำหน้าตึงใส่เธอ

“เรื่องส่วนตัวกู”

“แค่นี้บอกกูไม่ได้?”

“โอ๊ย! ถ้าน้องมันจีบแล้วมึงจะทำไมล่ะ?”

อลิซพูดขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทของเธอเริ่มขึ้นเสียง แม้พวกเธอจะสนิทกันแต่ก็ยังคงด่ากันไม่เว้นวัน อยู่ด้วยกันนานๆ เป็นทะเลาะ ยกเว้นตอนอลิซเมาเท่านั้นที่เธอจะไม่กวนประสาทเขา แต่เขาเองก็ใช่ย่อยเรื่องปากดีนี่ที่หนึ่ง แต่รอบนี้ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดไปหมดขนาดนี้

เขารู้ว่าเขารู้สึกพิเศษกับอลิซ แต่ก็คิดว่าเป็นห่วงเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มและอยากให้เธอสนิทกับเขามากที่สุดและเขาอยากเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดสำหรับเธอ นั่นคือคำว่าเพื่อนที่เขาอยากได้จากอลิซ ยิ่งคนอื่นมองว่าเขากับอลิซตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เขายิ่งรู้สึกดี เพื่อนแบบนั้น...

“ก็ไม่ทำไม...ต้องให้กูแสกนก่อน”

“มึงอย่ามาบ้า มึงเป็นพ่อกูหรือไง?”

“ถ้ามึงเจอคนไม่ดีทำไง?”

“อันนั้นมันก็ปัญหาของกูแล้วนณ อีกอย่างน้องมันก็เป็นคนดี”

“เหอะ....”

อนณแค่นหัวเราะก่อนจะคว้าไวน์ยกกระดกทั้งขวดด้วยความหงุดหงิดที่อลิซไม่ยอมเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงเธอแค่ไหน อลิซมองเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าไม่เข้าใจเพื่อนของเธอเช่นเดิม

“กูถามจริงๆ มึงมาห้องกูแล้วมาแดกไวน์นี่มึงเป็นอะไร?”

“กูเป็นห่วงมึง ทำอะไรมึงชอบไม่บอกกู”

“มึงก็ไม่บอกกูนะ กูโทรไปมึงก็ไม่รับ”

“กูไม่รับมึงก็น่าจะรู้อยู่แล้วไหม?”

“อย่างน้อยมึงก็แชทยกเลิกนัดกูทิ้งไว้ก็ได้ กูไหมที่ควรหงุดหงิด”

“ก็มึงเป็นแบบนี้ไง ใจเย็นเกินไป”

อลิซฟังคำพูดของเพื่อนสนิทของเธอที่เริ่มพูดไม่รู้เรื่องและไม่มีแม้แต่คำขอโทษก็พาลหงุดหงิดขึ้นมาทันที การที่เธอใจเย็นเพราะเธอไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของเขามากไปจนน่ารำคาญก็เท่านั้น เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรนอกจากคำว่าเพื่อน และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการคำว่าเพื่อนที่เป็นแบบไหนจากเธอกันแน่ อลิซกัดฟันแน่นก่อนจะแย่งขวดไวน์จากมืออนณแล้วยกขึ้นมาดื่มแทนเขา เพื่อให้มันช่วยระงับความหงุดหงิดที่เพื่อนสนิทจอมเอาแต่ใจของตนได้พูดออกมา

“ถ้าหมดขวดนี้มึงจะกลับห้องใช่ไหม?”

“ทำไมรีบไล่?”

“กูมีงานเช้า กูพูดไปแล้วนะ”

“กูไปส่ง”

“ไม่ กูจะไปเอง”

“ยังไงกูก็ต้องเข้าไปเซ็นสัญญาอยู่แล้ว”

“ต่างคนต่างไป จบแยก”

พูดจบอลิซก็ลุกขึ้นเมื่อไวน์หมดขวดเพราะเธอยกดื่มเองจนหมด อนณมองตามอลิซเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด จนเพื่อนสาวตัวเล็กเดินเข้าห้องไปและเตรียมจะปิดประตูหนีเขา ร่างกายไปไวกว่าความคิดเขารีบเดินไปดันประตูที่กำลังจะปิดลงไว้ อลิซเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

“อะไรอีก”

“เอ่อ...ขอโทษ”

น้ำเสียงทุ้มที่เคยเข้มและดุดันเมื่อครู่กลับแผ่วเบาลงจนแทบจะไม่ได้ยิน อลิซขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรไป จนคนตัวสูงเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอได้ยินหรือเปล่า

“ก็บอกว่าขอโทษไง”

“อืม”

“กูนอนนี่ได้ไหม?”

“โซฟาอ่ะหรอ? แล้วแต่มึง”

“ในห้อง”

“ฮะ?”

“นอนกับมึง”

คำพูดและสายตาที่จริงจังจ้องมองใบหน้าสวยไม่วางตา อลิซที่ได้ยินอย่างนั้นก็ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที บรรยากาศแปลกๆ ที่แตกต่างออกไปจากทุกที่เริ่มทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย ปากเรียวเล็กไม่แม้จะปฏิเสธออกมาได้อย่างใจ

.

.