บทที่ 7 ไปอยู่ไหนนะ ยัยตัวเปี๊ยก

บ้านหลังเล็กท่ามกลางสวนผลไม้ของลุงปกรณ์

"ยังเหมือนเดิมเลยนะปกรณ์" ท่านเดชาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลงจากรถ เพราะของส่วนใหญ่ของเด็กสาวที่เพิ่งเดินทางมาถึงนั้นยังไม่ได้เอาออกมาจัดคุณหญิงว่านเลยเอาเสื้อผ้าของเด็กสาวใส่ตู้เสื้อผ้าไว้เพียงไม่กี่ชุดและของใช้บางอย่างถ่ายโอนมาใส่กระเป๋าของท่านอีกใบแล้วเดินถือออกมาจากบ้าน โดยที่ไม่ให้เด็กสาวเข้าไปภายในบ้านเพราะเกรงว่าบรรดาคนรับใช้และคนสวนจะเจอเธอ จึงให้ท่านเดชากับของขวัญเดินทางมาพร้อมกับคุณปกรณ์ก่อน เพื่อจัดเตรียมอะไรอีกหลายอย่างและซื้อของใช้ให้เด็กสาวเพิ่มเติม

"ครับท่าน ที่นี่ยังเหมือนเดิมครับเมื่อก่อนยังมีน้องเพลงพอได้พูดได้คุย แต่ตอนนี้ผมก็อยู่ไปเรื่อย ๆ น่ะครับ ก็ไม่รู้จะขวนขวายเพื่อใครอีก" ลุงใจดีของของขวัญเอ่ยกับอดีตเจ้านายนัยน์ตาเศร้า ๆ

"ไม่ได้แล้วนะ ตอนนี้มีของขวัญของฉันแล้วต้องดูแลจนกว่าเจ้าศิลามันจะสำนึกได้ ถ้าเป็นแบบนี้อยู่ เคเอส กรุ๊ป คงได้สิ้นสุดที่มันแน่" ท่านเดชาว่าถึงหลานชายอย่างหนักใจ

"ครับท่าน ผมจะดูแลคุณหนูให้ดีครับ จะว่าไปให้อยู่กับผมตลอดไปเลยก็ได้นะครับผมจะได้ไม่เหงา" คุณปกรณ์ว่ายิ้ม ๆ แล้วหันไปมองคนตัวเล็กบนโซฟาที่นั่งมองนั่นนี่อย่างเอ็นดู

"เดี๋ยวให้คุณหนูนอนห้องน้องเพลงก็ได้ครับ ผมทำความสะอาดไว้อยู่ แต่พวกเสื้อผ้าของใช้ผมเก็บบริจาคให้เด็ก ๆ แถวนี้ไปหมดเลยครับเพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่ได้กลับมาใช้แล้วถือว่าทำบุญให้หลาน" คุณลุงปกรณ์เสียงเศร้าทุกครั้งที่พูดถึงหลานสาว

"อืม... แล้วต่อไปไม่ต้องเรียกน้องขวัญว่าคุณหนูนะ ชาวบ้านได้สงสัยกันตายพอดี เรียกว่าอะไรดีนะ น้องขวัญเพื่อนที่โรงเรียนเรียกหนูว่าอะไรนะลูก" ท่านเดชาสั่งอดีตลูกน้องแล้วหันมาถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"คิตตี้ค่ะ เพื่อนบอกว่า คิดถึงเสมอ มันเรียกยาก" หลานสาวว่ายิ้ม ๆ ชื่อนี้หม่ามี้ของเธอเป็นคนตั้งให้เพราะเธอเกิดในวันครบรอบคุณยายเสียพอดีและเธอก็มีปานรูปหัวใจเล็ก ๆ ที่ข้อมือซ้ายเหมือนที่คุณยายของเธอมี หม่ามี้เลยเชื่อว่าเธอคือคุณยายที่เสียไปกลับมาเกิดอีกครั้ง

"งั้นต่อไปอยู่กับลุงกรณ์ หนูจะชื่อน้องคิตตี้นะลูก" คุณปู่ว่ายิ้ม ๆ พลางยกมือขึ้นลูบหัวเบา ๆ "อดทนหน่อยนะลูกอีกไม่นานพี่ศิลาเขาจะคิดได้ แต่ถ้ามันคิดไม่ได้ 2-3 เดือนนี้มันจะต้องไปฝึกงานที่สาขาต่างประเทศ แล้วปู่จะให้ศิลาประจำอยู่ที่นั่นเลย แล้วน้องขวัญก็กลับไปอยู่บ้านเรานะลูก" คุณปู่พูดกับหลานสาวอย่างอ่อนโยน พอดีกับรถยนต์ของท่านภูษิตขับเข้ามาภายในรั้วบ้าน และช่วยกันจัดเตรียมอาหารที่บ้านหลังเล็กและพูดคุยกันเรื่องต่าง ๆ ของเด็กสาวเพื่อเตรียมดัดนิสัยลูกชายสุดที่รักคนเดียวของคุณหญิง....

.......... //..........

บ้านเศรษฐทรัพย์ไพศาล

รถบิ๊กไบก์คันใหญ่วิ่งเข้ามาจอดภายในที่จอดรถพร้อม ๆ กับรถสปอร์ตคันหรูอีก 2 คันวิ่งตามกันเข้ามา

"ทำไงดีวะ กูให้คนของพ่อกูช่วยตามอีกแรงแล้วนะเว้ยศิ" เทนกล่าวขึ้นกับเพื่อนชายที่ยังนั่งค่อมอยู่บนรถ

"กูว่ามึงต้องไปแจ้งความนะศิป่านนี้ไม่รู้จะไปถึงไหนแล้วว่ะ แล้วภาษาไทยไม่ได้ขนาดนั้น ถึงจะ 13 ก็เถอะ" มาร์คว่าอย่างเป็นห่วงน้องตัวเล็กของเพื่อน

"เรื่องแจ้งความกูต้องคุยกับแม่ก่อน ของขวัญเพิ่งมาไทย แล้วกูไม่มั่นใจว่าแม่อยากจะให้เป็นข่าวหรือเปล่า ญาติของอาเนมจากที่รู้มาก็ไม่ได้หวังดีกับอาเนมเท่าไหร่ กูกลัวว่าถ้ารู้ว่าของขวัญอยู่ไทยน้องจะไม่ปลอดภัย" เสียงแหบทุ้มเอ่ยกับเพื่อนอย่างกังวล

"นี่แสดงว่าบ้านน้องมีปัญหากับญาติหรือวะ" เทนขมวดคิ้วถาม

"อือ... พ่อกูเคยเล่าให้ฟัง ปู่อาจแต่งงานใหม่หลังแม่อาเนมเสียหลายปี เมียใหม่ปู่อาจมีลูกติดมา แล้วไม่นานปู่อาจก็เสียเมียใหม่แกเลยโอนทุกอย่างเป็นของแกกับลูก แล้วไล่อาเนมกับอาปิ่นออกจากบ้าน อาเนมเลยพาเมียกับลูกไปอยู่ต่างประเทศ สร้างบริษัทขึ้นมาใหม่แล้วไม่ได้กลับมาอีก แล้วเห็นว่าตอนนี้ลูกชายคนโตเมียใหม่ของปู่อาจก็ตามไปรังควานถึงอเมริกาเลยด้วย" ชายหนุ่มเล่าเรื่องครอบครัวของเด็กน้อยให้เพื่อนฟังอย่างไม่ปิดบัง

"เพราะแบบนี้เปล่าวะ เขาถึงได้ส่งน้องมาอยู่ไทย" เทนถามอย่างสงสัย

"กูคิดว่ามีส่วน... แต่แม่ง อิงูพิษแมรี่ สัตว์!" ชายหนุ่มว่าอย่างเดือดดาล "เรื่องนี้กูไม่ยอมหรอกกูจะทำให้ฉิบหายทั้งโคตร มึงบอกพ่อมึงเตรียมทำข่าวคดีใหญ่ได้เลยไอ้เทนคนของกูจะส่งหลักฐานให้" ชายหนุ่มว่าอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"อือ... แต่กูว่า มึงเข้าบ้านก่อนเหอะยุงจะหามไปสูบเลือดเนี่ย เดี๋ยวพวกกูกลับก่อนละกันไม่มีอารมณ์ไปไหนแล้วว่ะ พรุ่งนี้ค่อยหาทางกันอีกที" เทนว่าพลางตบแขนตัวเอง

"อือ ขอบใจมาก พรุ่งนี้กูโทรหา" ชายหนุ่มว่าแล้วยืนมองเพื่อนที่ขับรถตามกันออกไปส่วนตัวเองเดินเข้าบ้านแล้วตรงไปยังชั้น 2 ห้องของเด็กสาวทันที

ห้องนอนที่แสนว่างเปล่า แท็ปเล็ตเครื่องเล็กที่มีสมอลทอล์กพันรอบเครื่องวางอยู่ที่หัวเตียง โบผูกผมเส้นเล็กสีขาว 2 เส้นที่เธอผูกมาเมื่อวานวางคู่กันที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เสื้อสีแดงสดที่เธอใส่เมื่อเช้าพับเรียบร้อยวางไว้บนกางเกงขาสั้นในตะกร้าเตรียมซัก สมุดหัดเขียนภาษาไทยกับดินสอลายกระต่ายน้อยวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือมุมห้อง

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบสมุดหัดเขียนเล่มเล็กขึ้นมาเปิดดูทีละหน้าจนถึงหน้าสุดท้ายที่เจ้าตัวหัดเขียนชื่อตัวเองเป็นภาษาไทยตัวบรรจงเต็มบรรทัด *ของขวัญ คิดถึงเสมอ ไกรสิทธิรักษ์*

"ไปอยู่ไหนนะ ยัยตัวเปี๊ยก" ชายหนุ่มพูดพึมพำเสียงเศร้าวางสมุดไว้ที่เดิมแล้วเดินออกจากห้องเข้าห้องของตัวเองไป...

ครืด.... ครืด....

เสียงเรียกเข้ามือถือเครื่องหรูของคุณหญิงว่านดังขึ้น ทำให้วงสนทนาในบ้านหลังเล็กต้องชะงักลงแล้วมองหน้าจอที่ปรากฎชื่อของลูกชายโทรเข้า คุณหญิงเงยหน้าขึ้นมองพ่อสามีซึ่งท่านพยักหน้าให้ทำตามแผนการที่วางไว้ เพราะตอนนี้หลานสาวตัวเล็กของท่านขออนุญาตเข้าไปนอนก่อนเพราะรู้สึกเวียนหัวจากสภาพอากาศที่เธอไม่คุ้นเคยประกอบกับเวลาที่เปลี่ยนไปเลยทำให้รู้สึกตัวรุม ๆ ซึ่งคุณหญิงบอกว่าคืนนี้จะนอนเป็นเพื่อนหลานสาวอีกคน ท่านภูษิตเลยจะนอนด้วย สรุปว่าคืนนี้ทั้งหมดจะนอนที่บ้านหลังเล็กของคุณปกรณ์เป็นเพื่อนหลานสาวและเพื่อดัดนิสัยลูกชาย

"ว่าไงลูก" คุณหญิงเอ่ยถามพลางเปิดลำโพงให้ได้ยินทั่วกัน

(ผมหาของขวัญไม่เจอครับ ผม...)

"ก็มัวแต่โอ๋แม่แมรี่สาธารณะอยู่นั่นไง แล้วจะให้แม่ทำยังไงกับแกดีล่ะศิลา"

(ไม่แล้วแม่ ผมเลิกกับแมรี่ก่อนหน้านั้นแล้ว แล้ววันนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันมาได้ไง) ชายหนุ่มพยายามอธิบาย

"จะให้แม่เชื่อหอศิลา เครดิตการ์ดมันรูดไปบำเรอผู้ชายกี่ล้านแกยังไม่ว่าอะไรมัน แล้วยังให้มันมาเหยียบคอนโดให้เสนียดอีก แม่เตือนแกแล้วนะศิลา แล้วมันเป็นยังไง ตอนนี้มันแก้ไขอะไรทันมั้ย"

(ผมเลิกแล้วไงแม่ จะไม่มีอีก แต่ตอนนี้แม่จะให้ผมแจ้งความมั้ย)

"จะแจ้งให้น้องมีอันตรายเพิ่มขึ้นเหรอ แม่คุยกับอาเนมแล้วเรื่องน้องแม่จะให้คนจัดการเอง ส่วนแกไปจัดการเรื่องของแกให้จบแล้วเตรียมตัวไปฝึกงานที่อังกฤษภายในเดือนนี้เลย ส่วนเอกสารมหาลัยแม่จะจัดการเอง แล้วแกก็ประจำอยู่อังกฤษไปเลยจนกว่าจะสำนึก" คุณหญิงสั่งลูกชายเสียงเข้มตามคำสั่งของพ่อสามีพลางมองหน้าพ่อสามีและสามีเกรง ๆ เพราะเธอไม่เคยที่จะดุด่าหรือว่าแรง ๆ ให้ลูกชาย นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้

(แม่... ผมยังหาของขวัญไม่เจอ ผมไม่ไปไหน)

"แต่แกต้องไป ไม่งั้นยายแมรี่เน่านั่นก็จะมาวุ่นวายขอร้องนั่นนี่แกไม่เลิก ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่ได้เพราะแกรักมันนักหนาไง อีกหน่อยมันคงขนกันมาเกาะแกทั้งบ้าน แล้วแกไม่รู้หรือไงยายแมรี่นั่นมันเป็นหลานสาวของพี่ชายอาเนม คนที่มันร่วมมือกับแม่มันโกงอาเนมไล่อาเนมออกจากบ้านจนต้องหอบน้องหนีหัวซุกหัวซุนอยู่นี่ไง แม่ถึงได้ห้ามแกนักหนาไม่ให้คบกับพวกมันเข้าใจมั้ยศิลา!"

(งั้นผมจะให้มันฉิบหายทั้งโคตรเลยครับแม่) ตื๊ด! ชายหนุ่มกัดฟันพูดพร้อมกับวางสายทันที