ประธานจอมเจ้าเล่ห์

บ้านขจรวิทย์

"ฮือ ฮือ พ่อ พ่อคะดาวขอร้องนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย ฮือ ฮือ" ฉันร้องไห้พร้อมวิ่งเข้ามาห้ามพ่อที่พึ่งจะตบหน้าแม่อย่างแรงจนล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น

"แกอย่าเข้ามายุ่งได้ไหม! ที่แม่แกต้องเจ็บตัวแบบนี้มันเป็นเพราะแกทั้งนั้นแหละ เพราะแกเพราะแม่ของแกฉันถึงเกือบจะเสียลูกชายของฉันไป ถอยไป!! พ่อตะคอกเสียงก่อนจะสลัดฉันออก ตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมากแต่ฉันไม่อาจทนเห็นแม่ถูกพ่อทำร้ายแบบนี้ได้จึงรีบเข้าไปห้ามพ่ออีกครั้งแต่ก็ถูกพ่อหันมีใช้มือชี้หน้าพร้อมกับมองจ้องฉันด้วยสายตาดุๆ เพื่อเป็นการเตือนฉันให้อยู่เฉยๆ

"คุณอย่ามาว่าลูกนะมีอะไรก็มาลงที่ฉันนี่ ลูกไม่ผิดคุณไม่มีสิทธิ์ไปว่าลูกเข้าใจไหม!" แม่รีบลุกขึ้นมาปัดมือพ่อที่กำลังชี้หน้าฉันอยู่ออก

"ไม่ผิดงั้นหรอแล้วที่มันคอยกลั่นแกล้งเดือน ทำให้เดือนต้องร้องไห้เสียใจจนคุณผกากรองเขาเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับเนี่ยมันไม่ผิดเหรอ...คุณเลี้ยงลูกประสาอะไรปล่อยให้มันไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขาต้องทุกข์ทรมานใจจนเกือบจะแท้ง ผมถามหน่อยเถอะทุกวันนี้ที่ผมดูแลคุณกับลูกมันยังดีไม่พออีกหรอ ฮะ! คุณกับลูกสาวตัวดีของคุณถึงได้เที่ยวไปอิจฉาคนอื่นเขาอยู่เรื่อย" พ่อตะคอกใส่แม่เสียงดังแต่แม่ก็ยังจ้องมองพ่อด้วยความโกรธแบบไม่ลดละ น้ำตาของแม่ไหลอาบเต็มแก้มสองแก้มด้วยหัวใจที่แตกสลาย

"มองทำไมฮะ! อย่าคิดว่าเป็นเมียแต่งแล้วผมจะยอมคุณนะ หึ! ลองหัดมองดูตัวเองดูบ้างสิว่าจะมีทุกวันนี้ได้มันเพราะใคร เมื่อก่อนก็เป็นแค่แคชเชียร์ ในร้านอาหารเล็กๆ ถ้าผมไม่เมตตาเอามาขัดสีฉวีวรรณจนกลายมาเป็นคุณหญิงคุณนายอย่างทุกวันนี้ คุณก็คงไม่มีทางออกมาจากสลัมได้หรอก...พูดแล้วยังจ้องอยู่อีกหัดสำนึกบุญคุณคนให้เป็นนะจะได้มีที่คุ้มกะลาหัวต่อไป" พ่อพูดไปยิ้มเยาะเย้ยแม่ไปด้วย ตอนนี้ผู้ชายคนนี้แทบจะไม่ใช่พ่อที่ฉันรู้จักอีกแล้ว ฉันมองพ่ออย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ ในความทรงจำของฉันมันมีแต่พ่อที่ดูแลแม่ด้วยความรักจนสุดหัวใจมาโดยตลอดแต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วผู้ชายผู้เป็นต้นแบบของฉัน

"พ่อ...เมื่อก่อนพ่อไม่เคยพูดแบบนี้กับแม่เลยนะ พ่อรักแม่ที่สุดไม่ใช่หรอคะ ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงได้พูดกับแม่แรงแบบนี้ละคะ แค่ทะเลาะกันไม่จำเป็นต้องเอาชนะกันด้วยวิธีแบบนี้ก็ได้" ฉันถามออกไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเองในใจของฉันมันเจ็บปวดทรมานมากซึ่งฉันคิดว่าแม่ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

"เพราะฉันเริ่มรำคาญพวกแกสองแม่ลูกแล้วไง วันๆ เอาแต่สร้างปัญหาให้ฉันไม่หยุดหย่อนจนฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ได้เป็นเมียแต่งแถมยังได้อภิสิทธิ์เหนือทุกคนทำไมยังจะสร้างความวุ่นวายในบ้านกันอีก ฮะ!!" พ่อตอบเสียงดัง

"ทำไมตอนที่คุณมาจีบฉันคุณไม่พูดแบบนี้ละทำไมตอนนั้นคุณไม่บอกว่าถ้าฉันแต่งงานกับคุณแล้วฉัันจะต้องมาเป็นของตายอยู่ในบ้านหลังนี้ ทำไมไม่บอกฉันแต่แรกว่าคุณจะมักมากพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉัน....ฮือ.. ฮือ...ทำไม ทำไมไม่บอกว่าคุณจะทำให้ฉันกับลูกกลายเป็นตัวตลกของทุกคน ฉันจะได้หนีคุณไปไกลๆ แต่แรกไม่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้และไม่ต้องรู้สึกผิดกับลูกที่เลือกพ่อเลวๆ แบบนี้ให้เขา...ฮือ...ฮื้อ..ฮือ...ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะเลวและไร้ความรับผิดชอบกับฉันและลูกแบบนี้ ฉันคงไม่มีทางแต่งงานกับคุณแน่คุณอนุวัฒน์!!" แม่ตอบกลับพ่อด้วยความโมโหและเสียใจเช่นกัน ฉันไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้ปานจะขาดใจแบบนี้มาก่อนเลย

"หึ" พ่อเงยหน้าขึ้นไม่มองหน้าพวกเราสองคน

"งั้นคุณก็ไปซะ เอาลูกของคุณออกไปด้วยเลยถ้าคุณคิดว่าคุณมีปัญญาอยู่ได้โดยไม่มีผม...คุณก็ไปซะสิ!" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนฉันกลัวจากนั้นฉันก็รีบนั่งลงคลานเข่าไปจับมือจับขาของพ่อไว้เพื่อขอความเห็นใจ

"ไม่ได้นะคะพ่อ ไม่ได้นะคะ...ฮื้อ...ฮือ...ถ้าพ่อไล่เราออกไปพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนคะ ตอนนี้แม่เองก็ไม่ค่อยสบายพ่ออย่าไล่พวกเราเลยนะคะดาวขอร้อง...ขอนะคะพ่อ" ฉันพรั่งพรูคำพูดออกมามากมายเพื่อหวังว่าพ่อจะเห็นใจพวกเราบ้าง พ่อก้มหน้ามามองฉัน

"ต้องโทษแม่แกแล้วละที่ทำตัวโอหังเองแล้วแกก็ช่วยหัดจำในสิ่งที่ฉันสอนแกบ้างก็ดีนะไม่ใช้เอานิสัยแม่แกมาหมด...มีลูกแบบแกนี่มันน่าเหนื่อยใจจริงๆ" ฉันช็อคกับคำพูดของพ่อฉันค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากพ่อ

"พ่อ~" ฉันพูดไม่ออกจริงๆ ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้ม

"แกเลือกเอาว่าจะอยู่อย่างสุขสบายๆ กับฉันหรือจะตามแม่แกไปลำบากอยู่ในสลัม" ฉันหมดคำจะพูดกับเขาแล้วจริง ๆ ฉันค่อย ๆ ก้มหน้าลงแล้วถอยหลังกลับไปพยุงแม่ให้ลุกขึ้น ฉันมองไปที่หน้าของพ่อด้วยความรู้สึกที่ผิดหวังมากๆ

"หนูขอโทษนะคะแต่หนูทิ้งแม่ไม่ได้จริง ๆ" สีหน้าของพ่อดูตกใจเล็กน้อยเพราะปกติฉันไม่เคยปฎิเสธพ่อเลยสักครั้ง

"แม่ไม่เหลือใครแล้วค่ะพ่อ ไม่เหลือคุณตา คุณยายและสามีของเธออีกแล้วเพราะฉะนั้น...ฮือ" ฉันพูดแทบไม่ออกเลยมันจุกอกมากส่วนแม่ตอนนี้ก็ยืนร้องไห้ตัวโยนและพยายามยื่นมือขึ้นมาจับมือฉันเป็นการบอกให้ฉันใจเย็นอย่าพูดกับพ่อแบบนั้นแต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว พักหลังมานี้พ่อทำร้ายความรู้สึกเราสองคนมากเกินไปแล้วจริงๆ ฉันหันมาหาแม่ แม่ก็พยายามส่ายหน้าบอกฉันให้หยุดทั้งที่น้ำตาเธอไหลเต็มหน้า ฉันไม่ได้กลัวว่าถ้าพ่อโกรธแล้วทำให้ตัวฉันเองจะลำบากเลยสักนิดช่างมันสิต่อให้ต้องลำบากฉันก็ไม่มีวันปล่อยให้แม่ต้องเดินออกไปคนเดียวแน่นอน

"หนูจะทิ้งแม่ได้ยังไงคะ"

"ลูกไม่จำเป็นต้องลำบากเลยนะดาว" ฉันหันกลับไปหาพ่อ

"ดาวจะไปกับแม่ค่ะพ่อ" ฉันพูดกับพ่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วพาแม่เดินออกมาจากตรงนั้น ส่วนพ่อนิ่งไปไม่พูดอะไรสักคำ ฉันหยุดเดินแล้วเอียงหน้าไปมองพ่อ

"ดาวขอเวลาอยู่ในบ้านหลังนี้ต่ออีกแค่แปปเดียวนะคะพ่อ หลังจากที่เราสองคนเก็บของเสร็จแล้วพวกเราจะรีบออกไปจากบ้านของพ่อทันที" ฉันเดินขึ้นบันไดพาแม่ไปเก็บข้าวของบนห้อง พ่อมองตามหลังของพวกเราจนสุดทางจากนั้นเขาแล้วก็คว้ากุญแจรถขับออกไปข้างนอกอย่างหัวเสียท่าทางดูโกรธกว่าเดิมอีก

ห้องนอนของดาว

"ทำแบบนี้ทำไมลูก ลูกรู้ไหมถ้าลูกออกจากบ้านนี้ไปลูกจะลำบากขนาดไหนดาว" แม่ลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ดาวจะรู้ได้ไงละคะชีวิตนี้พ่อกับแม่ไม่เคยให้ดาวต้องลำบากเลยสักนิด"

"งั้นดาวรีบไปขอโทษพ่อนะลูก ถึงช่วงนี้พ่อเขาจะชอบพูดแรงๆ กับดาวแต่ว่าพ่อเขารักดาวมากนะลูก ถ้าดาวไปขอโทษพ่อเขาตอนนี้แม่เชื่อว่ายังไงพ่อเขาก็ให้อภัยดาวอยู่แล้ว...แต่ถ้าดาวไปกับแม่แล้วแบบนี้ใครจะดูแลพ่อละลูก" แม่พูด ฉันยกมือขึ้นไปจับมือของแม่ที่ลูบหัวฉันแล้วเอามาวางประกบกับจับมือของฉัน

"แม่คะ...ช่างมันเถอะค่ะดาวไม่มีวันทิ้งแม่หรอก ต่อให้ดาวไม่อยู่ที่นี่ คุณพ่อเขาก็ยังมีเดือนมีน้าผกากรองอยู่ด้วยเขาไม่เหงาหรอกค่ะอีกอย่างดาวจะอยู่กับพวกเขาได้ยังไงถ้าแม่ไม่อยู่ด้วย แม่ไม่สงสารดาวหรอคะ" ฉันพูดแล้วจ้องตาแม่เพื่อบอกให้แม่เชื่อในสิ่งที่ฉันตัดสินใจ

"แม่รอดาวแปปนึงนะคะเดี๋ยวดาวจะรีบเก็บของให้แม่ จากนั้นพวกเราไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันข้างนอกเถอะนะคะ" แม่ยิ้มให้ฉันแล้วพยักหน้าตอบ

"จ้ะ"