บทที่8

แต่เธอก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่แม่ของเธอเลือกเป็นสิ่งที่ถูกต้อง หรือสิ่งที่ผิด เพราะตั้งแต่อาปา แต่งเมียรองเข้าบ้าน...ผู้สูงวัยก็ทำหน้าที่สามีที่ดี เลิกจากงานเป็นคนขับเรือขนส่งสินค้า ซึ่งเป็นธุรกิจขนาดกลางของที่บ้าน ก็คลุกอยู่กับลูกเล็กซึ่งก็คือเธอ กับเมียรอง 

ที่น่าแปลกแม่บ้านใหญ่ยังคงหัวอ่อน และปล่อยชีวิตตามน้ำไปเรื่อยๆ เธอไม่เคยวีนเคยเหวี่ยงยังคงทำหน้าที่สะใภ้คนจีนทั้งดูแลพ่อแม่สามี ทำงานบ้าน ไปช่วยธุรกิจกงสีของที่บ้าน ดูแลลูกชายลูกสาวทั้งสองเป็นอย่างดี อาปาของเธอเองเพียงมีหน้าที่ไปกินข้าวเย็นกับที่บ้านใหญ่ ส่วนเวลาที่เหลือก็ดูแลเธอกับแม่

หลังจากฟังเรื่องราวที่น้องชายเล่า...ภาพความทรงจำลางๆ บางอย่างกับลอยขึ้นมา ภาพชายร่างสูงใหญ่...แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู อ้อมกอดอบอุ่นของหญิงสาวคนหนึ่งกับโอบกอดเธอไว้ 

"แล้ว...อาปากับแม่เจ้ละ ท่านทั้งสองอยู่ไหน"หญิงสาวสอบถามด้วยความสงสัย...ความรู้สึกเศร้าจางๆ วาบเข้ามา ดารินรู้ว่ามันคือความรู้สึกของร่างเดิม... คำถามของคนเป็นพี่ทำเด็กชายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะกินข้าวไปด้วยเล่าไปด้วย

"เสียทั้งคู่แล้ว แม่ของเจ้ เสียตอนเจ้ห้าขวบ ส่วนอาปาเสียไปเมื่อสามปีก่อน"น้ำเสียงเย็นชา ไม่ต่างจากดวงตาตี่เล็ก ดวงตาคมคู่สวยของเจ่เจ้มองด้วยความเห็นใจ

"แล้ว...ยังไงต่อ"

"ก็พอแม่เจ้เสีย อาปาก็พาเจ้กลับบ้านใหญ่ มาอยู่กับพวกเฮียคัง เจ่เจ้เซียงเซียง" จากคำพูดของน้องชาย ทำให้หญิงสาวต่างภพสรุปได้ว่า อาปาของเธออดีตคือผู้ชายโง่งม ถ้าตามยุคสมัยปัจจุบันก็คือไปมีลูกกับเมียน้อย รักหลงเมียน้อยมากกว่าเมียแรก ส่วนร่างเดิมคือผลผลิตของเหตุการณ์เหล่านั้น

"โกรธอาปาหรือเปล่า?"

"ไม่นะ ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะอาปาไม่ได้รักม๊าใหญ่ ท่านรักม๊ารอง...อีกอย่างผู้ชายเรามีหน้าที่...ต่อบรรพบุรุษ การที่อาปาไม่สามารถปฏิเสธการแต่งงานย่อมไม่แปลก เพราะถ้าเป็นอั้ว อั้วก็คงทำไม่ต่างกัน"น้องชายพูดตามความเชื่อของยุคสมัย ที่ยังอยู่ระหว่างสังคมชายเป็นใหญ่...การมีเมียสองเมียสามเป็นเรื่องไม่ผิด

"หึ ผู้ชาย"เสียงเหอะขึ้นจมูกส่งผลให้คนเป็นน้องเอียงคอมอง ดวงตาตี๋เล็กหรี่มอง

"ทำไมเจ้ต้องคิดมากด้วยล่ะยังไงอาปาก็รักเจ้ที่สุดในบรรดาลูกๆ เจ้ไม่เคยอด ไม่เคยขาด...ชีวิตดีกว่าลูกหลานของตระกูลทุกคน"

"ขนาดนั้นเลย?"

"อื่อ ครอบครัวเราก็ประมาณนี้"

"แล้วเฮียละ ฉันหมายถึง ชื่อเฮียคัง กับเจเจ้เซียงเซียง?"หญิงสาวทวนชื่อ 

"เฮียคังเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว ส่วนเจเจ้เซียงเซียงอีแต่งงาน แล้วย้ายไปอยู่เมืองเหนือ"น้ำเสียงราบเรียบของน้องชาย ส่งผลให้คนเป็นพี่เพียงรับคำเสียงเบา ความเงียบปกคลุมทั้งสองคน เด็กชายกินข้าวในจานจนเกลี้ยงเตรียมจะชิ่ง

"ถ้าเจ่เจ้ไม่มีอะไรแล้ว อั้วไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อน นายกินเสร็จแล้วจะหนีไปดื้อๆ? กินหนึ่งมื้อติดหนี้หนึ่งมื้อ นี้ไม่รวมค่าปาท่องโก๋เมื่อเช้าด้วยนะ"ยัยเจ่เจ้หน้าเงินพูดอย่างไม่ยี่หระ เล่นเอาคนอายุน้อยกว่าพูดไม่ออก

"แล้วเจ้จะให้อั้วทำอะไร"

"ทำงานนะซิ"

"...."

งานที่พี่สาวตัวร้ายหน้าสวยพูดถึงคือการโดนลากกลับมาที่ตึกแถวที่เป็นเรือนหอ มือเรียวสวยราวกับรำเทียนชี้สั่งคนเป็นน้องเสียงแจ๋วๆ บงการให้ทำความสะอาดห้องน้ำข้างล่าง และข้างบน ห้องครัว หน้าต่างทุกบานต้องไร้ฝุ่น

"ทำให้สะอาดละ ถ้าไม่สะอาดหรือหนีกลับบ้านก่อน คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น?"คนอายุมากกว่ายักคิ้วให้อย่างกวนๆ ก่อนจะทิ้งน้องชายหัวขโมยนั่งขัดห้องน้ำหน้าม่อยอยู่คนเดียว ส่วนเจ้าหล่อนหนีเข้าห้องนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เหตุผลข้อหนึ่งที่หญิงสาวบังคับคนเป็นน้องให้ทำงาน ไม่ใช่เพื่อข่มเหงรังแกเหมือนอดีตที่ร่างเดิมชอบทำ แต่เพราะต้องการลงโทษในสิ่งที่เด็กชายทำตัวเป็นหัวขโมย...ถึงแม้มันเพียงปาท๋องโก๋เพียงแค่ถุงเดียวก็ตาม ทำสิ่งใดย่อมได้รับผลการกระทำฉันนั้น

ในห้องนอนยามนี้มีแสงสว่างจ้าจากด้านนอกเข้ามาเต็มๆ นอกจากเตียงนอนที่เจ้าตัวพับผ้าห่มเก็บหมอนมุ้งเรียบร้อย ยังมีถังทรงกลมสีเงินอยู่ตรงปลายเตียงมันถูกตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ยามดึกของเมื่อคืนหญิงสาวเองก็ไม่ทันสังเกตเห็น 

ร่างเพรียวระหงเดินเข้าไปสำรวจอย่างสนใจ...ขนาดถังทรงกลมสูงระดับเอว ลักษณะทำจากเหล็ก...ตรงฝามีแม่กุญแจลูกไม่ใหญ่ไม่เล็กติดอยู่ ถ้าจากการสันนิษฐานเธอเข้าใจว่ามันคือ 'ตู้เซฟ' ไว้เก็บของมีค่าบางอย่างกระมั้ง

'คงต้องรอคุณสามีกลับมาก่อนแล้วค่อยถาม'

คิดได้ดังนั้น เจ้าของบ้านคนสวยตัดสินใจเดินกลับไปที่กล่องใส่เงิน จะให้เสียเงินค่าอาหารเพื่อกินนอกบ้านทุกมื้อ...ก็คงจะไม่เหมาะ ยิ่งเธอเองเป็นเพียงผู้หญิงที่กำลังตกงาน และไอ้ต้าวสามีผู้ชอบทำหน้าเหม็นเบื่อ ภาพลักษณ์ภายนอกแม้จะหล่อเหลา แต่จากเสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นเพียงเสื้อผ้าธรรมดาหาได้มีราคาอันใดไม่...อะไรประหยัดก็ควรต้องประหยัดไปก่อน

มือเรียวสวยตัดสินใจฉีกกระดาษออกจากสมุดที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลิสรายการที่จำเป็นต้องซื้อ ที่เธอสังเกตเห็นในห้องครัว บ้านหลังนี้มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอย่างพัดลม และที่สำคัญยังโชคดีที่มีตู้เย็นอีกด้วย พอได้ลิสรายการที่จำเป็นต้องซื้อ ดวงตาคมคู่สวยตัดสินใจเลือกกระเป๋าผ้าลายดอกที่พับเรียบร้อยในตู้ ก่อนจะพับกระดาษใส่ลงไป และนับเหรียญที่มีบนโต๊ะทั้งหมดใส่กระเป๋าเงินเล็กๆ ที่ถูกว่าบนโต๊ะเครื่องแป้ง

ทางด้านเฟยเทียนตัวน้อยเอง ก็จัดแจงทำความสะอาดไปด้วย ปากก็บ่นงุบงิบไปด้วย...กินของเขาก็ต้องชดใช้ บทเรียนวันนี้เด็กชายจำขึ้นใจ ดารินเองก็กอดอกมองคนสำรวจคนเป็นน้อง ใบหน้าเล็กๆ นั่นชวนให้คิดถึงน้องชายวัยห่างไกลในอีกภพ..แต่เด็กชายคนนั้น สุดแสนจะน่ารัก..ช่างอ้อนเป็นที่สุด

"ใกล้เสร็จหรือยัง"

ไอ้ต้าวเจ้าของบ้านคนสวยส่งคำถามเรียบเย็บ ส่งผลให้น้องชายสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เนื่องจากตั้งหน้าตั้งตาทำงานจริงจัง ร่างผอมแห้งรีบผินหน้ามาคุยด้วย

"เหลือล้างห้องน้ำข้างบนครับ"

"อื่อ ช่างเหอะ เดี๋ยวช่วงบ่ายนายค่อยมาทำต่อ ตอนนี้ตามฉันไปตลาดก่อน"คำพูดของเจ่เจ้ตัวร้ายแทบทำให้คนตัวเล็กกว่าร้อง...นัยยะของเธอ คือการไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ นั่นเอง แต่คนเคยเกรงกันมาก่อน จำใจต้องเดินตามร่างเพรียวระหงออกจากบ้านไปด้วยความหดหู่ ในมือมีตะกร้าใบโตถูกยัดใส่มือ

ณ ตลาด y

ดวงตาคมคู่สวยของคนเป็นพี่สำรวจรอบๆ ด้วยความสนใจ ฝั่งที่เธอกำลังเดินอยู่นั่น เป็นร้านแผงลอย...มีทั้งของกินของสดหลากหลายชนิด ความตั้งใจของจินจินคือจะทำอาหารกินเองที่บ้าน

เฟยเทียนมองร่างบอบบางที่กำลังก้มๆเงยๆ มือเรียวสวยพลิกผักในมือไปมา ราวๆกับคนเคยทำอาหาร..สร้างความประหลาดใจให้คนเป็นน้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ก่อนที่เจ่เจ้ตัวร้ายหน้าสวย จะเลือกผักหลายชนิดให้แม่ค้าคิดเงิน และสิ่งที่ทำให้เด็กชายตกใจขึ้นไปอีกคือการที่หญิงสาวใช้น้ำเสียงสุภาพออดอ้อนเพื่อขอต่อราคา!

"นะคะ อาซ้อคนสวย แถมใจดีที่สุด จินจินเห็นโหงวเฮ้งแล้วก็รู้เลยว่าอาซ้อเป็นคนใจดี...ลดราคาให้จินจินหน่อยนะคะ เดี๋ยวหนูเอาผักบุ้งเพิ่มอีกมัดหนึ่งเลย นะคร้า"

และใช่โลกมักจะใจดีกับผู้หญิงสวย...แถมผู้หญิงสวยที่ว่ายังปากหวานปานน้ำผึ้ง 

"เนี่ยลื้อชมอั๊วซะตัวลอย ตกลงอั๊วลดให้ลื้อก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ ไว้เดี๋ยวหนูมาอุดหนุนใหม่นะคะ"น้ำเสียงหวานใสปนสุภาพ ชวนให้ผู้ใหญ่เอ็นดู หญิงสาวยื่นเหรียญบาทไปให้ ก่อนจะยื่นตะกร้าใส่ผักให้คนเป็นน้องชาย 

"นี้เจ้คิดจะทำอะไร"

"ทำกับข้าวไง"คนเป็นพี่ตอบง่ายๆ ร่างเพรียวระหงเดินนำไปซื้อไข่ไก่ และเนื้อหมูซึ่งเมื่อเทียบกับข้าวของอื่นๆ ราคาไม่ถูกเลย ...รู้ตัวอีกทีในตะกร้าที่เด็กชายถือก็มีข้าวของเต็มไปหมด แม้เฟยเทียนจะดูผอมแห้ง...แต่เรี่ยวแรงนั่นหาน้อยไม่ด้วยความที่ต้องทำงานมาตั้งแต่เล็ก 

ร่างปราดเปรียวของคนเป็นพี่ยังเดินจ้ำอ้าวเข้า 'บ้านร้านค้า' ที่ขายเฉพาะข้าวสาร ก่อนที่จินเยว่จะสั่งซื้อข้าวหลายถัง โดยเจ้าของร้านเองก็มีบริการให้เด็กนำไปส่งให้ถึงบ้าน

เฟยเทียนยิ่งเดินตามยิ่งไม่เข้าใจพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของพี่สาว และกว่าที่เจ่เจ้จะยอมกลับบ้าน เจ้าหล่อนก็สั่งซื้ออุปกรณ์ทำครัวสารพัดอย่างกลับบ้านด้วย รอบนี้ลูกจ้างในร้านช่วยก็จำเป็นต้องช่วยกันขนของตามเธอกลับด้วยเช่นกัน!