"คุณนนทำอาหารอร่อยมาก ๆ เลยค่ะ" พิมพ์รดาเอ่ยปากชม มือจกข้าวเหนียวชิมน้ำพริกปลาร้าไม่หยุด "ฝีมือของคุณทำให้พิมพ์คิดถึงแม่ที่เพิ่งเสียไปเมื่อสองปีที่แล้วเลย ท่านทำอาหารอีสานอร่อยมาก"
"ผมเสียใจด้วยนะครับเรื่องแม่ของคุณ"
"ไม่เป็นไรค่ะพิมพ์ทำใจได้แล้ว ตอนนี้แม่อยู่บนสวรรค์แล้ว ท่านคงยังคงมองพิมพ์ ยังคงอยู่รอบ ๆ ตัวพิมพ์ ยังเป็นความทรงจำดี ๆ ให้พิมพ์ได้นึกถึง" หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับยิ้ม เรื่องมารดาเธอทำใจได้นานแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดาเกิดแก่เจ็บตาย เหตุเกิดก็ต้องมีตายมันเป็นสัจธรรมที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ
"ครับ"
"แต่อาหารวันนี้อร่อยมาก ๆ เลยค่ะ พิมพ์ชอบมาก ๆ เลย"
"ชอบก็ทานเยอะ ๆ นะครับ ผมดีใจที่คุณพิมพ์ชอบ ผมจะทำอาหารมาให้คุณพิมพ์ทานทุกวันเลยครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพิมพ์เกรงใจ คุณไม่ต้องทำมาให้พิมพ์ทานทุกวันหรอกค่ะ"
"แต่ผมยินดีนะครับ ผมยินดีที่จะทำอาหารให้คุณพิมพ์ทาน ผมดีใจที่มีคุณพิมพ์ทานอาหารด้วยกัน"
"เอางี้ดีกว่า เราทำอาหารแล้วมาทานด้วยกันดีกว่า ใครมีอาหารอร่อยตอนเที่ยงก็เอามาทานด้วยกัน"
"ดีเลยครับ"
"ค่ะ"
"ว่าแต่วันนี้คุณแนนไม่มาทำงานเหรอครับ?"
"นั่นสิคะ" คำพูดของนนนทำพิมพ์รดาฉุกคิด วันนี้เธอหัวหมุนกับงานทั้งวัน เลยลืมลัลนาไปเสียสนิท วันนี้แปลกจริง ทำไมวันนี้ลัลนาไม่มา
"หรือว่าเธอไม่สบาย"
"นั่นสิคะ" พิมพ์รดาเอ่ยแล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรออก แต่กลับไม่มีใครรับโทรศัพท์ของเธอเลย "แนนไม่รับ เดี๋ยวตอนเย็นพิมพ์ไปดูแนนเอง"
"ตอนเย็นไปดูด้วยนะครับ"
"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับคำ หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย พิมพ์รดาก็รีบมาเคลียร์เอกสารกองโต แต่ยิ่งเคลียร์ก็ยิ่งเครียด เธอใช้มือกุมขมับตัวเองเมื่อรู้สึกปวดศีรษะกับสิ่งที่กำลังทำ งานบ้าบอคอแตกนี่ก็เยอะเสียจริง ยิ่งทำยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งทำก็ยิ่งเครียด เธอทำจนกระทั่งแฟ้มสุดท้ายเสร็จสิ้นลง
"เฮ้อ เสร็จสักที" เธอเอ่ยพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง อีกแค่สามสิบนาทีก็จะถึงเวลาเลิกงาน เธอหลับตาลงมือกุมขมับเอาไว้
ปึก! แฟ้มเอกสารถูกหอบมาวางที่โต๊ะ พิมพ์รดาสะดุ้งมองเอกสารกองโตอีกกอง ที่ฉลามเอามาวางไว้
"อะ...อะไรคะ?"
"เธอคิดว่าอะไรล่ะ งานที่เธอต้องเคลียร์ให้ฉันต่อ"
"พี่ฉลามคะ แต่งานที่ให้เคลียร์อันก่อนมันเสร็จเเล้ว" พิมพ์รดาเอ่ยท้วง ถ้าให้เธอทำอีกต้องเป็นการทำงานล่วงเวลาแน่
"อันนี้อันใหม่ เธอต้องเคลียร์ให้เสร็จ เคลียร์เสร็จก็กลับบ้านไปเลย"
"พี่ฉลาม แต่นี่มันใกล้เลิกงานแล้วนะคะ"
"ล่วงเวลาฉันก็จ่าย เธอมีหน้าที่ทำงานจะอิดออดทำไม?"
"พอดีพิมพ์มีนัดกับคุณนนน เราต้องไป..."
"แต่งานฉันต้องเสร็จวันนี้"
"พี่ฉลาม"
"..." ฉลามไม่พูดอะไรต่อ เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องทำงาน พิมพ์รดาเม้มปากแน่น พร้อมกับมองกองเอกสาร เหตุใดเขาถึงเอางานมาให้ทำต่อ ทั้งที่งานอันก่อนมันเสร็จและจะถึงเวลาเลิกงานแล้ว
"แม่งเอ้ย!" พิมพ์รดาสบถพร้อมกับใช้กำปั้นทุบลงกองเอกสารดังปังระบายความหงุดหงิด ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารมาอ่านแล้วผ่อนลมหายใจออกมา
"กลับเถอะครับคุณพิมพ์" นนนเดินตรงมาหาหญิงสาวที่กำลังเคลียร์เอกสารกองโต
"พิมพ์ยังทำงานไม่เสร็จค่ะ"
"เดี๋ยวผมช่วย"
"เฮ้อ คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพิมพ์ทำเอง"
"ไม่เป็นไรครับ รีบทำจะได้ไปหาคุณแนนด้วยกัน" ว่าจบนนนก็วางกล่องอาหารเมื่อเช้าไว้ที่ข้างโต๊ะ แล้วรีบจัดแจงเคลียร์เอกสารช่วยพิมพ์รดา
"ยังไม่กลับเหรอพิมพ์?" ปริมเอ่ยถามพร้อมกับคว้ากระเป๋าตัวเอกมาถือ
"ยังเลยค่ะ งานที่พิมพ์ต้องเคลียร์เยอะมาก"
"อืม งั้นพี่กลับก่อนนะ วันนี้ต้องรีบไปสอนการบ้านลูก"
"ค่ะ" พิมพ์รดายิ้มให้แล้วก้มหน้าเคลียร์งานตัวเอง ประตูบานหนาถูกเปิด ฉลามมองหน้าพิมพ์ที่กำลังเคลียร์งานโดยมีนนนช่วยเคลียร์ เขาเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะก้าวยาวๆออกไป
"ตรงนี้ล่ะพิมพ์" นนนเอ่ย แต่ไม่ทันที่พิมพ์รดาจะเอื้อนเอ่ยคำใด โทรศัพท์ของเขาก็แผดเสียงขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
"ครับ"
("...")
"ว่าไงนะ!"
("...")
"ครับๆ ผมกำลังไป"
"มีอะไรเหรอคะ?" พิมพ์รดาเอ่ยถาม
"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยครับ"
"งั้นคุณไปเถอะค่ะ"
"ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ช่วยคุณพิมพ์ ถ้าเกิดว่าผมเคลียร์ธุระเสร็จเร็วผมจะรีบมาช่วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพิมพ์เคลียร์เสร็จพิมพ์ก็กลับแล้ว คุณนนไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ พิมพ์อยู่ได้" พิมพ์รดายิ้มให้ เธออยู่ได้ เธอไม่ใช่คนกลัวผีอะไรอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร
"ขอโทษที่อยู่เป็นเพื่อนไม่ได้นะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปเถอะ"
"ครับ ถ้าผมเคลียร์ธุระเสร็จเดี๋ยวผมไปดูคุณแนนให้ก็ได้ คุณพิมพ์ไม่ต้องกังวลนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณคุณนนมาก ๆ นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีมาก ๆ เลย" นนนยิ้มแล้วคว้าข้าวของที่วางไว้ข้างโต๊ะเดินออกไป เป็นจังหวะเดียวกับฉลามที่เดินกลับมา ในมือของเขามีกล่องอาหาร ถือเข้าไปในห้องทำงาน
ผ่านไปสองชั่วโมงพิมพ์รดาก็เคลียร์งานเสร็จเรียบร้อย เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะหอบแฟ้มเข้าไปในห้องทำงานของฉลาม
เขานั่งเอนกายพิงพนักพิง พร้อมกับหลับตา เธอจึงวางเอกสารลงบนโต๊ะอย่างเบามือ
"เสร็จแล้วเหรอ?"
"ค่ะ" เธอพยักหน้า "พิมพ์ทำงานเสร็จแล้วขอตัวก่อนนะคะ"
"อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์รีบ"
"ฉันบอกให้มานั่งทานอาหารกับฉันก่อน แล้วฉันจะไปส่ง!" เขาเสียงห้วน
"พิมพ์จะกลับค่ะ พิมพ์ทำงานเสร็จแล้ว"
"ทำไมเธอถึงพูดไม่รู้เรื่อง"
"พี่ต่างหากที่ไม่รู้เรื่อง งานพิมพ์ก็เคลียร์ให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว พิมพ์ก็กลับบ้านได้แล้วสิคะ"
"กลับได้แต่ฉันให้เธออยู่ทานอาหารกับฉันก่อน ทานเสร็จฉันจะไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์กลับเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้พี่ฉลามไปส่งแล้วค่ะ"
"เธอนี่มันดื้อด้านจริง ๆ"
"พี่ต่างหากที่ดื้อด้าน มีสิทธิ์อะไรมาว่าพิมพ์" ว่าจบเธอก็เดินไปที่ประตู
"ออกไปเธอเจอดีแน่!"
"..." พิมพ์รดาไม่สนใจ เธอเปิดประตูแต่ไม่ทันที่จะก้าวขาผ่านประตู ร่างหนาของฉลามก็ลุกจากเก้าอี้พุ่งเข้ามากระชากแขนเธอ "ปล่อยพิมพ์นะ!"
"ฉันปล่อยเธอแน่แต่เธอต้องอยู่ทานข้าวกับฉันก่อน ทานเสร็จแล้วฉันจะไปส่ง แต่ถ้าเธอขัดใจฉัน..." เขาเว้นวรรคมองหน้าหญิงสาวเขม็ง "เลือกเอาว่าจะทานอาหารเสร็จแล้วเดินไปดี ๆ หรือจะปฏิเสธแล้วคลานสี่ขาออกไป"
"ทะ....ทำไมต้องคลานสี่ขาออกไป"
"แล้วเธอคิดว่าอะไรล่ะ ที่จะทำให้เธอเดินออกไปสภาพนั้น"
"คุณปู่คุณย่ามารับเราด้วย" ตะวันจับขอบวงกบประตูมองคุณปู่คุณย่าที่ยืนรอ"ไหน หูย จริงด้วย" จันทร์ฉายเอ่ยอย่างตื่นเต้น พอคุณครูปล่อยไม่กลับบ้านได้เด็กๆทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหาคุณปู่คุณย่าเลย อลิซสวมกอดหลานสาวด้วยความรักส่วนตะวันก็สวมกอดโนอาห์ถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างโนอาห์กับหลานๆ แต่อลิซก็เปิดรูปหลานๆให้เขาดูทุกวัน ส่วนตะวันกับจันทร์ฉายฉลามก็เป็นคนเปิดรูปคุณปู่คุณย่าและเครือญาติให้ดู ทำให้เด็กๆจำทุกคนได้เป็นอย่างดี"ตัวหอมจังเลย" อลิซจุมพิตที่แก้มนุ่มๆ"คุณครูทาแป้งให้ค่ะ" จันทร์ฉายยิ้ม"อึบ ขอปู่อุ้มหน่อยครับ" โนอาห์อุ้มหลานชายแล้วจุมพิตแก้มนุ่มนิ่ม จากนั้นก็จุมพิตตามมือ ยิ่งสูดดมก็ยิ่งชื่นใจ"ปู่ทำแบบนี้ตะวันจักจี้นะครับ""ก็ตัวหลานมันหอมนี่ครับ ปะๆ กลับบ้านกัน""ครับ" ตะวันยิ้ม ส่วนพิมพ์รดากับฉลามมองลูกๆอย่างเอ็นดู พิมพ์รดามีความสุขมาก ตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ดีรักลูกรักหลาน ผิดว่าตามผิด ถูกก็ว่าตามถูก ไม่เข้าข้างลำเอียงเลย"เด็กๆดูมีความสุขกันมากเลยนะพิมพ์""ใช่ค่ะ พวกเขามีความสุขมากๆ ตั้งแต่พี่มาอยู่กับพวกเขา ตะวันกับจันทร์ฉายมีความสุขมากกว่าเดิมจริงๆค่ะ""พี่เองก็มีความ
"วันนี้พ่อจะไปส่ง""เย้ๆ" เด็กๆต่างร้องกันเสียงดังเพราะดีใจที่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ"วันนี้เราจะนั่งรถคันนั้นไป" ฉลามชี้ไปที่รุ่นหรูรุ่นใหม่คันที่เขาให้ลูกน้องขับมาที่บ้าน"หูย ตะวันอยากนั่งใจจะขาดแล้วครับ รถพ่อฉลามสวยเหมือนรถของญาดาเลยครับ""ใช่ค่ะ พ่อฉลามรวยเหมือนพ่อญาดาไหมคะ?" จันทร์ฉายเอ่ยถาม ฉลามมองบุตรสาวด้วยความเอ็นดู และยีผมนุ่มเบาๆ"ที่จริง...." ฉลามเว้นวรรคหันไปมองพิมพ์รดาที่อมยิ้มอยู่ "ที่จริงพ่อรวยกว่าพ่อญาดาอีก""ว้าวๆ" จันทร์ฉายกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ"พี่ก็พูดเกินไปค่ะ" พิมพ์รดาหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบนมสองกล่องใส่กระเป๋าให้ลูกทั้งสอง"พี่พูดจริง""ไม่จริงสักหน่อย""จริงครับ สมบัติปู่กับตาเยอะ" ฉลามยิ้มแล้วหันมามองลูกๆต่อ พอแต่งตัวให้ลูกเสร็จเขาก็จับมือเด็กๆไปขึ้นรถหรู โดยที่มีพิมพ์รดาขึ้นไปนั่งด้วยเด็กๆร้องเพลงบนรถ พิมพ์รดาได้แต่มองลูกที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขเขาเข้ามาเป็นความสุขของลูกๆ เด็กๆรักเขามาก ขนาดเพิ่งรู้ว่ามีพ่อยังรักเขาขนาดนี้ ถ้าเขาตามใจทุกอย่างพวกเขาคงจะติดพ่อยิ่งกว่าอะไร ซึ่งพิมพ์รดาเองก็จะไม่ปล่อยให้ฉลามตามใจลูกมากเกินไป เธอจะต้องปรามเพราะไม่อยากให้ลูกๆต้องนิส
ร่างหนาถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม พิมพ์รดารีบหาผ้าชุบน้ำเช็ดตามเนื้อตัวให้ เมื่อกายร้อนสัมผัสกับความเย็น ฉลามถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า ขดกายซุกหน้ากับหมอนนุ่ม"อื้อ""อยู่เฉยๆ""พี่หนาว""เช็ดตัวจะได้หายไข้""พี่หนาว" ฉลามขดหายแน่นกว่าเดิม พิมพ์รดาเช็ดตัวให้อย่างยากลำบาก แต่ก็เช็ดจนแล้วเสร็จ เธอลุกขึ้นไปเเล้วเดินไปเปิดตู้ยา หยิบยามาให้เขาทาน"พิมพ์..." เขาเอ่ยเสียงพร่า ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง พิมพ์รดามองอยู่นานก่อนจะเดินออกไป "พะ...พิมพ์""คุณพ่อนอนแล้วเหรอคุณแม่""ค่ะ คุณพ่อนอนแล้ว""คุณพ่อจะได้นอนในบ้านกับพวกเราใช่ไหมคะ? จันทร์ฉายอยากให้พ่อ""ไม่ได้ค่ะพ่อไม่สบายเดี๋ยวหนูติดไข้ด้วย""แต่จันทร์ฉายอยากกอดพ่อ ให้จันทร์ฉายเข้าไปนะคะ""...." พิมพ์รดาไม่ได้ตอบบุตรสาว แต่เดินไปหยิบขวดน้ำ"ให้พ่อกลับมาอยู่กลับเรานะแม่" ตะวันเอ่ย"พ่อก็อยู่ทุกวันนิ่คะ" เธอเฉไฉ แม่จะรู้ในสิ่งที่เด็กน้อยบอกก็ตาม"อยู่กันแบบครอบครัวครับ พ่อแม่ลูก""ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้""ไม่มีใครสอน แต่ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น""จันทร์ฉายก็อยากมี""ไปๆ เข้าไปนอนได้แล้ว""แม่ครับ""อย่าอิดออดตะวัน""ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น" เด็กน้อยเบ้
พิมพ์รดาปั่นผ้าให้ลูกเสร็จก็ยกมาตากที่หน้าบ้าน ฉลามวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพิมพ์รดาแล้วสวมกอดร่างเล็กแน่น"อะไรของพี่เนี่ย" มือเล็กพยายามผลักร่างหนาให้พ้นกาย "พี่ตัวเหม็นขนาดนี้ยังจะมากอดอีก""พี่ดีใจ""มันก็ไม่เกี่ยวกับพิมพ์นิ่คะ" เธอผลักร่างหนาออกแล้วยกตระกร้าฉลามรีบแย่งมาถือเอง "พี่ฉลามอย่ากวนค่ะ""พี่ตากให้เอง พิมพ์จะได้ไม่ต้องเหนื่อย""ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์ทำเองได้""พี่อยากช่วย" ชายหนุ่มจับชุดนักเรียนของบุตรสาวขึ้นมาแล้วยิ้ม เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่เมื่อได้รู้ว่าจันทร์ฉายเป็นลูกสาวของเขา "ขอบคุณนะ""...." พิมพ์รดาเม้มปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าจะสื่อ เขาจะขอบคุณทำไม ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาต้องมาขอบอกขอบใจเลย "ขอบใจอะไร?""ขอบใจที่พิมพ์ให้กำเนิดลูกที่น่ารักอีกคน ขอบคุณที่มั่นคงเสมอมา""ลูกพี่มีแค่ตะวันคนเดียว ส่วนจันทร์ฉายลูกพิมพ์กับผัวใหม่""พี่รู้ความจริงหมดแล้ว พิมพ์ไม่เคยมีใครนอกจากพี่" ฉลามยิ้ม"หึ ถ้ายังไงว่าพิมพ์ไม่เคยมีใครเข้ามา ที่จริงพิมพ์มีผัวมาหลายคนแล้ว""พี่ไม่เชื่อหรอก" ฉลามยกเสื้อขึ้นสะบัด จากนั้นก็ตากทำไปเรื่อยไปจนกระทั่งหมดตระกร้า ต่อให้พิมพ์รดาบ
"พิมพ์" ไพฑูรย์ปั่นจักรยานคู่ใจพร้อมกับถือถุงอาหารมาด้วย ก่อนจะจอดจักรยานไว้ข้างโอ่งแล้วผลุนผลันเดินไปที่แคร่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะมาบ้านพิมพ์รดาทุกวัน เพราะบิดาของเธอชอบชวนเขาดื่มเหล้า พ่อพันเลิกเหล้าถาวร ไพฑูรย์ก็ไม่ค่อยได้มา"มีอะไร?""แม่ให้เอาลาบเทามาฝาก""หูยของชอบกูเลย""ชอบก็กินเยอะๆ""อื้อ กินด้วยกันนะ สันนี้ก็ลาบไก่บ้านกับผัดผัก""กูกินข้าวแล้ว""กินแล้วก็กินอีกได้""กินบ่อยเดี๋ยวก็อ้วน""อ้วนไม่เป็นไร อ้วนเป็นเพื่อนกู""อีห่า ใครจะอยากอ้วน""ไม่รู้แหละอย่าเพิ่งมาถกเถียงกันเรื่องอ้วนไม่อ้วน วันนี้มึงต้องอยู่กินข้าวกับกู รีบเข้าไปเอาถ้วยชามออกมาใส่ข้าวใส่อาหารช่วยกูได้แล้ว""หูยอิห่า ได้ทีรีบใช้กูเลยนะมึง""เออ รีบช่วยกูเลย""เออๆ" ฉลามรีบตามเข้าไป ผู้ชายที่มาหาพิมพ์รดากอดคอหยอกล้อ ชายหนุ่มข่มอารมณ์ไม่อยากจะเข้าไปกระชากไอ้บ้านั่น แล้วกระทืบให้จมดิน กล้าดีอย่างไรมากอดคอเมียของเขา'หรือจะเป็นพ่อของจันทร์ฉาย'ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว ฉลามเม้มปากข่มความรู้สึก ต่อให้เป็นผัวใหม่เขาก็ไม่สน ในเมื่อเขาอยากได้เธอคืนเขาต้องได้"เดี๋ยวพี่ช่วยเอง พิมพ์ช่วยยกมันเรียงให้พี่หน่อยนะ
"เอ้าคุณ มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เป็นชายมีอายุสะพายอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลัง ท่านถอดมันวางลงแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาที่โอ่งน้ำ ไม่ไกลจากที่เขากางเต็นท์"ผมมาหาพิมพ์รดาครับ" ชายเอ่ยตอบพร้อมกับทำหน้างงเล็กน้อย เขารู้จักชายคนนี้ดีว่าเป็นใคร เพราะข้อมูลที่ลูกน้องส่งมาให้"แล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ พิมพ์น่าจะอยู่ในบ้านกับเพื่อน""เอ่อ ... ผมกลัวเพื่อนพิมพ์จะไล่ตะเพิดออกมา""....." พันมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเดินไปยกถังฉีดยาไปวางไว้อีกฝั่ง "เข้าไปกินข้าวกินปลาข้างในไหม?""ไม่เป็นไรครับ" เขาปฏิเสธ ตอนนี้ยังไม่อยากจะเข้าไป เข้าไปตอนนี้ก็โดนเตวิลไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ เขาไม่อยากเสี่ยงกับคนอารมณ์ร้ายอย่างเควิล รายนั่นถ้าได้โกรธเกลียดแล้ว อารมณ์ร้ายยิ่งกว่าอะไร ไม่เสี่ยงจะดีกว่า เขาจะรอเวลาให้เควิลกับปรรณพัชร์กลับไป เวลานั่นแหละ เขาจะรุกจนกว่าพิมพ์รดาจะยอมใจอ่อน"แล้วมากางเต็นท์อะไรข้างนอกล่ะ""ผมโดนเควิลตะเพิดออกมา""ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นล่ะ""เพราะผมทำผิดต่อพิมพ์อย่างไม่น่าให้อภัย""...." พันนิ่งไปนานก่อนจะเพ่งมองหน้าของฉลาม มิน่าตอนที่เขาเจอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้า ที่แท้ก