บทที่ 15

บทที่ 15 เตรียมตัวเดินทางไปปักกิ่ง

"ถ้าอยากได้เงินก้อนโตเร็วๆ คงต้องพึ่งพาพลังของหัตถ์เทวะแล้วล่ะนะ"

หยางซีซีกระซิบกับตัวเองอย่างมั่นใจ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น

ค่ำวันนั้นหยางซีซีได้บอกกับพ่อสามีว่าเธอต้องการที่จะเดินทางไปปักกิ่ง ให้คุณพ่อช่วยไปขอใบออกนอกพื้นที่ให้เธอด้วย โดยเธอจะออกเดินทางในอีก 3วันข้างหน้า คุณแม่หยางเมื่อได้ยินว่าลูกสะใภ้สามต้องการจะเดินทางกลับบ้านจึงได้ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อหยางซีซีจึงได้บอกกับคุณแม่หยางว่าเธอเคยสัญญากับน้องสาวเอาไว้ว่าหากตั้งตัวได้จะไปรับมาอยู่ด้วย ดังนั้นเธอคิดว่าตอนนี้น่าจะถึงเวลาแล้ว และไม่ให้คุณแม่หยางเป็นห่วงหากว่าน้องเธอมาอยู่ด้วยเธอจะหาบ้านเช่าให้น้องเธออยู่เองเพราะว่าบ้านนี้ก็ทั้งเล็กและแคบ หากว่ามีเพิ่มมาอีกคนน่าจะอยู่กันลำบาก เมื่อคิดถึงตรงนี้หยางซีซีจึงได้เอ่ยกับคุณพ่อหยางว่า

"คุณพ่อคะ หากว่าพวกเราต้องการจะสร้างบ้านใหม่จะทำได้หรือเปล่าคะ เพราะว่าบ้านเราก็เก่าและคับแคบมากแล้ว หากว่าขยับขยายออกไปหน่อยก็น่าจะดี”

“ความจริงแม่ก็คิดอยู่เหมือนกันนะ เอาอย่างนี้ตาเฒ่าตอนที่ไปทำหนังสือของออกนอกพื้นที่กับหัวหน้าก็ลองถามเรื่องการจัดสรรพื้นที่ดินดูนะว่าทำได้หรือเปล่า หากว่าได้ก็ของจองกับเขาเลยหากว่าต้องจ่ายเงินมากหน่อยก็จ่ายไป แล้วก็ลูกสะใภ้แม่ว่าให้เจ้าใหญ่กับสะใภ้ใหญ่ไปเป็นเพื่อนลูกที่ปักกิ่งเถอะนะหากว่าไปคนเดียวแม่เป็นห่วง” คุณแม่หยางสั่งสามีเสร็จก็หันมาบอกความประสงค์กับลูกสะใภ้สามของอีกครั้ง ก็นะการไปปักกิ่งนั้นต้องนั่งรถถึง 2 วัน ผู้หญิงไปคนเดียวมันอันตรายจะตายไป เธอจึงไม่อยากให้ลูกสะใภ้สามของเธอไปคนเดียว

“เอาอย่างนั้นหรือคะคุณแม่”

“เอาอย่างนั้นหล่ะ ผู้หญิงเดินทางคนเดียวพี่ก็เป็นห่วงเหมือนกัน” เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ที่พูดขึ้นมา ดังนั้นความเห็นจึงเป็นเอกฉันท์ที่พวกพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่และตัวเธอจะเดินทางด้วยกัน ส่วนพี่รองก็ให้ไปขายของเช่นเดิม

ค่ำวันนั้นหลังจากที่ช่วยกันเก็บผลไม้ ออกผลดกและสุกได้ที่ ทุกคนก็ช่วยกันจัด คัด แยก และทำความสะอาดและแบ่งสำหรับนำไปขาย และเช็คดูเนื้อว่ามีจำนวนเท่าไหร่ โดยหยางซีซีทำตะกร้ามิติแยกสำหรับใส่ผลไม้อย่างเดียวอีก 1ตะกร้าและเธอจะเป็นคนขายตะกร้าผลไม้นี้เอง ให้พี่รองและพี่สะใภ้รองขายเนื้อเช่นเดิม หยางซีซีเฝ้ามองดูทุกคนในครอบครัวช่วยกันทำงานด้วยรอยยิ้ม พี่สะใภ้รองกำลังต้มน้ำร้อนเพื่อนำมาชงชาให้ทุกคนอยู่ในครัวโดยมีพวกเด็กๆ ที่ยังไม่อยากจะนอนเข้าไปช่วย และแน่นอนว่าพวกเขาได้ลูกอมกระต่ายอีกคนละเม็ด และเธอได้ยินเสียงพี่สะใภ้สามสั่งพวกเขาให้แปรงฟันหลังจากที่กินเสร็จแล้ว เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาเป็นระยะๆ บรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ทำให้หยางซีซีรู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างยิ่ง ครอบครัวของหยางนั้นแตกต่างจากครอบครัวอื่นๆ ที่เธอเคยได้ยินมา หลายครั้งที่ได้ยินเรื่องราวของครอบครัวที่แตกแยกเพราะความขัดแย้งระหว่างพี่น้อง หรือระหว่างลูกสะใภ้กับแม่สามี และหลายครอบครัวก็แก้ปัญหาด้วยการแยกบ้าน แต่สำหรับครอบครัวของเธอแล้ว ทุกคนรักใคร่กลมเกลียวกันเป็นอย่างดี

เธอรู้สึกโชคดีได้มาเจอครอบครัวแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกังวลใจกับความลับเรื่องพลัง และความสามารถพิเศษของเธอที่เป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา ยิ่งในยุคนี้พวกเขาอาจจะมองว่าเธอเป็นพวกแม่มดหมอผีก็เป็นได้ หากมันถูกเปิดเผยออกไป อาจจะนำมาซึ่งความยุ่งยากหรืออันตรายได้มาสู้คนในครอบครัวรวมทั้งตัวเธอได้ เธอไม่อยากจะเห็นครอบครัวของเธอต้องเดือดร้อนเพราะความสามารถของเธอเพราะหากมีคนรู้ละก็มีสิทธิ์ถูกจับเข้าคุกเลยทีเดียว

‘การเป็นคนดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเก็บความลับได้เสมอไป’

คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของหยางซีซี เธอรู้ดีว่าคนเราทุกคนล้วนมีความอ่อนแอ และการจะให้ใครสักคนเก็บความลับไว้ตลอดไปนั้นเป็นเรื่องยาก

ในที่สุดเธอจึงตัดสินใจใช้พลังของหัตถ์เทวะ เพื่อสร้างกำแพงป้องกันความลับนี้ของเธอเสียเลยเพราะไม่อยากจะมาแก้ไขทีหลัง หยางซีซียกมือขึ้นมาช้าๆ มองดูฝ่ามือของตัวเองที่เปล่งแสงระยิบระยับ เธอจดจ่อความคิดไปที่ความต้องการที่จะให้ทุกคนในบ้านรักษาความลับและไม่สามารถที่จะแพร่งพรายความลับออกไปได้ โดยหากมีความคิดเกี่ยวกับการพูดถึงความสามารถของเธอ ให้พวกเขามีอาการลืมเลือนไม่สามารถจดจำหรือนึกถึงภาพใดๆ ที่เกี่ยวกับพลังของเธอได้เลย

ทันทีที่ความคิดนั้นชัดเจน น้ำใสๆ ที่มีประกายวิบวับราวกับดวงดาวก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากปลายนิ้วของเธอ เธอควบคุมน้ำให้ไหลลงไปในแก้วน้ำเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างๆ ด้วยความระมัดระวัง

เมื่อได้น้ำวิเศษนี้แล้ว หยางซีซีก็รีบนำไปผสมลงในหม้อน้ำร้อนที่พี่สะใภ้รองกำลังต้มอยู่ เธอทำอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น เมื่อผสมน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ช่วยพี่สะใภ้รองยกหม้อน้ำออกไปดื่ม จากนั้นก็รีบช่วยพี่สะใภ้รองยกน้ำร้อนออกมาชงชาให้ทุกคน และยังนำน้ำกานี้ไปชงนมให้กับเด็กๆ ที่บ้านได้ดื่มกันทุกคนด้วย เมื่อมั่นใจว่าตอนนี้ทุกคนในบ้านได้ดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์กันหมดทุกคน หยางซีซีโล่งใจเล็กน้อยที่สามารถแก้ปัญหาได้ แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ที่ทำเช่นนี้แต่เพื่อปกป้องครอบครัวและความลับของตัวเอง เธอจำเป็นต้องทำเช่นนี้

รุ่งเช้าอากาศสดใสมากเหมือนว่าเมื่อวานหิมะไม่ได้ตกหนักอย่างไรอย่างนั้น หยางซีซีพร้อมด้วยพี่สะใภ้รองและพี่รองหยางจิ้ว เมื่อเตรียมของทุกอย่างครบและกินอาหารเช้าเรียบร้อย และวันนี้คุณแม่ได้ห่อซาลาเปาไส้เนื้อลูกใหญ่ให้พวกเขาถือไปด้วย 10 ลูกด้วยกัน เพราะหากว่าขายของได้ช้าพวกเขาจะได้กินรอท้อง ซึ่งหยางซีซีก็ให้พี่สะใภ้รองรับมาถึงแม้ว่าความจริงพวกเธอสามารถจะอดทนได้ แต่ว่าในเมื่อมันไม่จำเป็นต้องอดทนก็ไม่ต้องอดทนจริงไหม....พวกเขาสามคนต่างพากันเตรียมตัวเดินไปรอรถจากแทรกเตอร์จากหัวหน้าหมู่บ้าน รถแทรกเตอร์เก่าคร่ำคร่าของหัวหน้าหมู่บ้านค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านหลีฮวา เสียงเครื่องยนต์คำรามดังกึกก้องไปทั่ว เส้นทางที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ทำให้รถกระเด้งไปมาอย่างน่าหวาดเสียว แต่หยางซีซีกลับนิ่งเฉย เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาคู่สวยฉายแววคิดถึงอนาคต

หมู่บ้านหลีฮวาที่เธออาศัยอยู่นั้นแม้จะดูเรียบง่าย แต่ก็มีความสวยงามตามธรรมชาติ ด้านหลังหมู่บ้านมีเทือกเขาสลับซับซ้อนทอดตัวยาวไกลสุดสายตา ส่วนด้านข้างก็มีทะเลสาบขนาดใหญ่ แม้ในฤดูหนาวที่น้ำจะกลายเป็นน้ำแข็ง แต่เธอก็มองเห็นภาพทะเลสาบที่เงางามในยามแดดจ้าได้ชัดเจน

หยางซีซีเหลือบมองไปยังแปลงนาที่อยู่ข้างทาง เธอจดจำตำแหน่งของแปลงนาเหล่านั้นไว้ในใจ เพราะในอนาคตอันใกล้ เธอวางแผนที่จะซื้อแปลงนาเหล่านี้ไว้เป็นของตัวเอง ด้วยทำเลที่ตั้งที่ดีเยี่ยม เชื่อว่าในอนาคตแปลงนาเหล่านี้จะต้องมีราคาสูงขึ้นอย่างแน่นอน

รถแทรกเตอร์แล่นเข้าสู่ตัวเมือง เสียงแตรรถยนต์และเสียงคนพลุกพล่านดังเข้ามาแทนที่เสียงธรรมชาติ เส้นทางที่พวกเธอเดินมาเมื่อวานเมื่อถึงที่จอด ทุกคนต่างก็รีบหิ้วตะกร้าของตัวเองและแยกย้ายกันไปจัดการธุระของตัวเอง หยางซีซีและพี่รองพี่สะใภ้รองรีบลัดเลาะและตรงไปที่ตลาดมืดทันที วันนี้พวกเขามาเช้ามาก เมื่อจ่ายค่าเข้าและเดินเข้ามาได้ก็ตรงไปขายจุดเดิม วันนี้คนมากกว่าเมื่อวานจริงๆ และของที่ขายก็มีมากกว่าด้วย ระหว่างทางที่เดินไปที่แผงหยางซีซีเห็นร้านหนึ่งที่ขายสมุนไพรหลายชนิดและยังมีป้ายบอกว่ารับซื้อสมุนไพรด้วยเธอมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามสองสามีภรรยาหยางไปที่แผงของตัวเองเมื่อวาน เพราะว่าบริเวณนั้นมีพื้นที่หากว่ามีลูกค้าเยอะก็จะได้ไม่เบียดกันมาก เมื่อเดินไปถึงขณะที่กำลังจัดแผงลูกค้าที่มาซื้อเมื่อวานหลายคนก็รีบเดินมาต่อคิวทันที

“นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว ฉันเดินวนอยู่ 2-3 รอบแล้ว”

คุณป้าที่ซื้อเนื้อไปเป็นคนแรกของเมื่อวานรีบเอ่ยอย่างดีใจที่เห็นพวกเขามากันแล้ว เพราะหลังจากที่นำเนื้อไปทำอาหารแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดไปเองหรือเปล่าแต่ว่าอาการปวดเหมื่อยต่างๆที่เคยเป็นตามประสาคนชรานั้นต่างก็รู้สึกดีขึ้นมาก คุณแม่สามีของเธอจากที่นอนป่วยอยู่เมื่อเธอทำโจ๊กใส่เนื้อไปให้กิน ปรากฎว่าเช้าวันนี้เธอลุกขึ้นมานั่งได้ด้วยตัวเองแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเธอคิดว่าแม่สามีของเธอน่าจะอยู่ไม่รอดแล้ว ทำให้เธอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะได้กินเนื้อที่ดีและสดทำให้มีแรงกำลังขึ้นมา เช้าวันนี้เธอจึงได้รีบมาแต่เช้าเพื่อจะรอซื้อให้ได้

“มาสิคะพวกเราบอกแล้วว่าจะมาอีกวันนี้คุณป้าอยากได้เนื้อเท่าไหร่คะ อ้อวันนี้พวกฉันมีผลไม้หายากที่ได้มาจากปักกิ่งมาขายด้วยนะคะ น้องสะใภ้สามรีบเอาผลไม้ออกมาให้คุณป้าดูเร็วเข้า สตอรเบอร์รี่กล่องละ 20 หยวน ส่วนองุ่น 22 หยวนค่ะ ของมีไม่เยอะนะคะคุณป้า ”

พี่สะใภ้รองจากที่เป็นคนเงียบไม่ค่อยพูด มาวันนี้เธอพูดยาวและจัดแจงงานอย่างรวดเร็วทันที หยางซีซียิ้มเล็กน้อยและรีบนำผลไม้ออกมาวางบนแผงทันทีเช่นกัน ผลไม้ใส่เป็นกล่องมาเรียบร้อยกล่องหนึ่งประมาณ1 ชั่ง

“ไอหยา!!! ดี!! ดี!! ดี!! นั้นมันองุ่นหรือเปล่านั้นมีสตอรเบอร์รี่ด้วยหรือ เมื่อวานฉันซื้อที่สหกรณ์กลับไป แต่ว่ามีเพียงไม่กี่กล่องเองวางไปถึงชั่วโมงก็หมดแล้ว นี้ผลไม้ของพวกเธอผลใหญ่กว่าที่สหกรณ์อีกนะ…เอา ๆ ฉันเอาฉันละ 2 กล่อง และก็เอาเนื้อ 5 ชั่ง เอาเนื้อสามชั้น 5 ด้วยฉันจะเอาไปเจียวกากหมูให้เด็กๆ ไว้กิน” คุณป้าดีใจมากที่วันนี้เธอจะได้ทั้งเนื้อและผลไม้กลับบ้าน

“เหลือไว้ให้ฉันด้วยเธออย่างซื้อเยอะสิเหลือไว้ให้คนอื่นซื้อบ้าง” เสียงที่หนึ่ง

“แม่หนูเก็บไว้ให้ฉัน 4 กล่องนะอย่างละ2 และฉันเอาเนื้อ 3 ชั่ง ไก่2 ตัว นี้เงินรีบรับไป” เสียงที่สอง

“ฉันเอาเนื้อ 10 ชั่งผลไม้ 4 กล่อง" เสียงที่สาม

“เหลือไว้ให้พวกฉันบ้างตาเฒ่า แกซื้อเยอะขนาดนั้นเดียวก็หมดหรอก พวกฉันก็อยากกินเนื้อเหมือนกันนะ” เสียงที่สี่หาเรื่องเล็กน้อยเพราะกลัวของหมด

มีเสียงต่อว่าต่อขานกันไปมา เพราะกลัวจะไม่ได้เนื้อและผลไม้ แต่ว่าไม่ได้มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นจากนั้นความวุ่นวายนั่น เพราะเมื่อมีเสียงดังมากกว่าปกติ คนของตลาดมืดที่เดินตรวจตราอยู่ก็รีบเดินมาทันที เมื่อพวกเขาเห็นคนของตลาดมืดเดินมาต่างก็รีบเงียบ เพราะกฎของที่นี่นั้นคือหากว่าสร้างปัญหาพวกเขาจะถูกลากออกไปและเจอแบล็คลิสต์ห้ามเข้ามาซื้่อหรือค้าขายทีนี้ทันที หยางซีซีมองดูพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่การขายของพี่ๆ ทั้งสอง ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น….

การขายของครอบครัวหยางเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและพวกเขาวุ่นวายอยู่จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงเนื้อที่เตรียมมาใกล้จะหมดแล้ว ส่วนผลไม้นั้นเหลือเพียง 2 กล่องที่หยางซีซีเก็บเอาไว้ไม่อย่างนั้นก็หมดตั้งแต่ครั้งชั่วโมงแรกแล้ว เมื่อความชลมุนลดลงหยางซีซีก็มองไปที่แผงของคุณตาและหลานชายที่เธอซื้อทองคำไปเมื่อวาน ซึ่งพวกเขาก็นั่งยิ้มแฉ่งมองมาที่เธอทันที….

***อีก 3 วันจะไปช่วยน้องนะคะ รีดที่รักไม่ต้องเป็นห่วง5555****