공유

Chapter 2

last update 최신 업데이트: 2025-06-06 01:32:13

Chapter 2

ภายในตลาดในเมืองหลานหยูที่เต็มไปด้วยร้านค้าเต็มสองข้างทาง มีร้านค้าไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร ร้านขายยา ร้านขายของชำและสินค้าอื่นๆ ที่ตั้งอยู่ในอาคารไม้สองชั้นอีกนับสิบร้าน หากเดินไปอีกหน่อยก็จะเป็นท่าเรือ ที่มีระบบขนส่งครบวงจร ไม่ว่าจะเป็นท่าเรือโดยสาร ท่าเรือเพื่อการค้าขาย

หนึ่งในเรือหลายลำที่แล่นมาจอดเทียบท่า เป็นเรือไม้กลางเก่ากลางใหม่ มีผู้โดยสารมาสามคน และเมื่อเรือจอดสนิท บุรุษทั้งสามได้ก้าวลงมาจากเรือ บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตารูปงาม ท่าทางมีอำนาจวาสนาน่าเกรงขาม ผิวพรรณดูดีราวกับเป็นบุตรคนมีตระกูล ซึ่งก็น่าใช่ ดูได้จากเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ต่างกับชาวบ้านทั่วไป เขาสะบัดพัดในมือแล้วโบกเข้าตัวช้าๆ

“เมืองนี้ใหญ่สมคำร่ำลือจริงๆ” องค์รัชทายาทบอกจวนจูเหลียงกับติงเสี่ยว องครักษ์และเป็นเพื่อนรักของตน “เจ้าสองคนอย่าลืมที่ข้าสั่งนะ ห้ามเรียกข้าว่า องค์รัชทายาทเด็ดขาด และให้พูดกับข้าเป็นภาษาชาวบ้านด้วย”

การเดินทางมาต่างเมืองแบบส่วนตัวในครั้งนี้ องค์รัชทายาทไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เขาต้องการท่องเที่ยวไปตามเมืองต่างๆ เยี่ยงบุคคลธรรมดา หากเขามาในฐานะองค์รัชทายาท การเที่ยวก็จะไม่มีอรรถรส และเป็นเรื่องน่าเบื่อ เพราะจะมีเหล่าเจ้าเมืองและขุนนางประจำเมืองนั้นล้อมหน้าล้อมหลัง ซึ่งเขาไม่มีความชอบเลยสักนิดเดียว

บุรุษทั้งสามเดินเข้าไปในเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องการค้าขายรองลงมาจากเมืองหลวง ซึ่งของที่ขายก็ไม่ต่างอะไรกับเมืองหลวง หรือเมืองอื่นๆ ที่เขาเคยไป แต่ที่จะต่างก็คงจะเป็นผ้าแพรสินค้าขึ้นชื่อของเมืองนี้ เขายังจำได้ว่า เจ้าเมืองหลานหยูส่งเสื้อคลุมทองคำให้บิดาเป็นของกำนัล บิดาโปรดเสื้อคลุมตัวนั้นมาก มักใส่ว่าราชการบ่อยครั้ง

ระหว่างที่สามหนุ่มกำลังเดินดูข้าวของตามร้านต่างๆ และวิถีชีวิตของชาวบ้าน จางม่านอวี้กับหลินหลิน สาวใช้คนสนิทกำลังเดินอยู่ในตลาด ก่อนจะแวะร้านขายซาลาเปาและหมั่นโถวริมข้างทาง

“คุณหนูสี่รับอะไรดีขอรับ” คนขายถามจางม่านอวี้อย่างคุ้นเคย

“เอาซาลาเปาสามลูก” สั่งเสร็จ จางม่านอวี้ก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้ลูกค้านั่ง หลินหลินรินน้ำชาใส่จอก แล้วจัดวางไว้ตรงหน้าเจ้านายสาว

“คุณหนูสั่งมาทำไมตั้งสามลูกเจ้าคะ เรามากันสองคนนะเจ้าคะ คนละลูกก็พอ หรือไม่ก็สั่งซาลาเปาสองลูกกับหมั่นโถวหนึ่งลูกก็ได้เจ้าค่ะ”

“ข้าหิวนี่นา ข้ากินสองลูก เจ้ากินหนึ่งลูกไง แล้วที่ข้าไม่สั่งหมั่นโถว เพราะไม่มีหมั่นโถวที่ไหนอร่อยเท่าฝีมือต้าเหว่ย ในเมื่อกินแล้วไม่อร่อยข้าจะสั่งมากินทำไม”

การพูดคุยของแม่นางทั้งสองหยุดลง เมื่อคนขายนำซาลาเปาที่สั่งมาให้ สองสาวลงมือกินซาลาเปา ขณะกินอยู่นั้น เสียงเอะอะก็ดังขึ้น ไม่นานนักชายหนุ่มคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตั้งมาทางร้านขายซาลาเปา พร้อมกับเสียงตะโกนของพ่อค้าขายปลา

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยจับขโมยที มันขโมยปลาข้ามา”

จางม่านอวี้หันไปมองต้นเสียง แล้วเห็นชายหนุ่มคนนั้นวิ่งหนีมา นางจึงยื่นขาออกไปตรงทางเดิน หัวขโมยไม่ได้วิ่งดูทางจึงสะดุดขาจางม่านอวี้ล้มหัวคะมำไปวัดพื้น ชาวบ้านที่อยู่ใกล้จึงพากันมารุมล้อมหัวขโมย และจับตัวไว้ องค์รัชทายาทที่ยืนอยู่ใกล้ร้านซาลาเปาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี เขาจึงเดินไปยังร้านขายซาลาเปา

“เจ้าฉลาดจังที่ยืนขาไปสกัดหัวขโมย” จางม่านอวี้หันมองเจ้าของเสียงที่เดินมายืนไม่ห่างนัก นางมองหน้าคนแปลกหน้าที่เข้ามาทักทาย

“แน่นอนอยู่แล้ว เมืองนี้ข้าฉลาดที่สุด” นางได้ทีคุยโวตัวเอง พร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร

องค์รัชทายาทนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของสาวตรงหน้า นางไม่ใช่คนสวยจนต้องเหลียวมอง นางสวยไม่ได้ครึ่งของหญิงสาวที่ตนเคยเห็น นางกำนัลหรือนางในรับใช้บางคนยังสวยกว่านางเสียอีก แต่ที่ทำให้ถึงกับอึ้งคือรอยยิ้มของนางต่างหาก ขณะองค์รัชทายาทเห็นรอยยิ้มนของนาง เขารู้สึกว่าความทุกข์ ความเคร่งเครียดในจิตใจหายฉับพลัน เสมือนมีพลังดึงดูดมหาศาลให้เพ่งมองริมฝีปากคู่นั้นที่กำลังคลี่ยิ้ม เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเศษซาลาเปาติดอยู่บนเรียวปากนางแล้วการที่มองเจ้าของรอยยิ้มนานเกินไป ทำให้คนถูกมองเริ่มรู้สึกไม่ดี

“เจ้ามองอะไรข้านานอย่างนี้ หน้าข้ามีอะไรติดอยู่เหรอ”

“ปากเจ้าน่าอร่อยจัง” องค์รัชทายาทตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เจ้าจะมาทำท่าทางทะลึ่งกับข้างั้นหรือ”จางม่านอวี้ยั้วใส่

“เจ้าคิดมากไปหรือเปล่า ที่ข้าบอกว่าปากเจ้าน่าอร่อย เพราะตอนนี้มีเศษซาลาเปาติดอยู่ตรงปากของเจ้าไงล่ะ” คนได้รับคำตอบอึ้งไป รีบหันไปหาสาวใช้

“จริงเหรอหลินหลิน มีเศษซาลาเปาติดอยู่ที่ปากข้าจริงหรือ”

“จริงเจ้าค่ะคุณหนู” หลินหลินตอบตามจริง จางม่านอวี้รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก

“เจ้าไม่ใช่คนเมืองนี้นี่ มาจากไหนล่ะ”

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ใช่คนเมืองนี้” องค์รัชทายาทถาม

“ข้ารู้จักคนเมืองนี้ดี เจ้าไม่ใช่คนเมืองนี้แน่ๆ เจ้าเป็นพ่อค้าต่างเมืองใช่ไหม”

องค์รัชทายาทเลิกคิ้ว นางมองเขาเป็นพ่อค้า รูปร่างหน้าตาเขาออกจะหล่อเหลา แต่งตัวด้วยผ้าแพรชั้นดี นางมองเขาเป็นพ่อค้าได้อย่างไร

“ใช่ ข้าเป็นพ่อค้า” ไหลตามน้ำ “ข้าเอาสินค้ามาลงที่ท่าเรือ ระหว่างรอขนย้ายข้าก็มาเดินเที่ยวในตลาด แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร มาค้าขายหรือว่าอยู่ที่นี่”

“ข้าเป็น...” จางม่านอวี้ยังไม่ทันตอบจบ พ่อบ้านหวังเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ

“คุณหนูสี่ขอรับ คุณท่านให้มาตามคุณหนูไปพบขอรับ” พ่อบ้านหวังทำตามหน้าที่

“ท่านพ่อมีเรื่องด่วนอะไรถึงได้ให้ท่านมาตามข้า” คุณหนูสี่สงสัย

“ข้าเองก็ไม่รู้ครับ คุณหนูรีบไปเถอะครับ ท่าทางท่านจะมีเรื่องสำคัญคุยกับคุณหนู”

“ได้สิ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

จางม่านอวี้ลืมเรื่องตอบคำถามชายแปลกหน้า นางหมุนตัวเดินกลับไปยังบ้านโดยมีหลินหลินกับพ่อบ้านหวังเดินตามไป องค์รัชทายาทไม่ได้รั้งตัวจางม่านอวี้เพื่อหวังคำตอบ เขาสะบัดพัดในมือ โบกเข้าตัวช้าๆ นัยน์ตาสีนิลมองร่างสาวแปลกหน้าที่รู้สึกพอใจตั้งแต่แรกเห็น นางเป็นคนไม่สวยแต่เป็นคนที่มีเสน่ห์เหลือเกิน เขาเองก็ไม่คิดว่า คนอย่างองค์รัชทายาทแห่งแคว้นจ้านที่มีสาวงามล้อมหน้าล้อมหลัง แต่กลับเปิดประตูหัวใจให้สาวคนนี้ เจ้าของรอยยิ้มงดงามดุจแสงจันทร์ที่ส่องสว่างยามราตรี

ความพอใจจะเปลี่ยนเป็นความรักในไม่ช้านี้

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 93

    93สิบเอ็ดเดือนต่อมา ภายในห้องครัวของบ้านเฉินต้าเหว่ย เจ้าของบ้านกำลังตั้งใจทำหมั่นโถวสูตรพิเศษที่เขาคิดมาเพื่อเมียรักโดยเฉพาะ เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะพลิกแพลงสูตรหมั่นโถวสูตรใหม่ที่ยังคงความอร่อยไม่แพ้สูตรเดิมของครอบครัว “หอมจังเลยท่านพี่” คนพูดเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาในห้องครัว เฉินต้าเหว่ยตกใจที่เห็นเมียรักเดินเข้ามาหาตนตามลำพังไร้สาวใช้คอยประคอง เขารีบละทิ้งหมั่นโถว หันมาสนใจจางม่านอวี้ ที่เขาห่วงใยนางเป็นพิเศษเป็นเพราะ ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ได้เก้าเดือน อีกไม่นานเขาก็จะได้เห็นทายาทคนแรกแล้ว “ทำไมเดินมาคนเดียว เอ่อเหมี่ยวไปไหน” “นางไม่ค่อยสบาย ไอตั้งแต่เช้า ข้าเลยให้นางไปพัก” จางม่านอวี้ตอบขณะนั่งบนเก้าอี้ “ท่านพี่ทำหมั่นโถวเสร็จหรือยัง ข้าอยากกิน” “ห่วงแต่กิน เจ้าไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไง” “ห่วงสิ” นางตอบทันควัน “ห่วงว่าตัวเองจะไม่ได้กินมากกว่า” เฉินต้าเหว่ยส่ายศีรษะและยิ้มกับคำตอบ “รอนึ่งเสร็จก็ได้กินแล้ว รอหน่อยนะ” “ได้สิ ข้าคอยได้ เรื่องกินหมั่นโถวไว้ใจข้า” นางไม่เคยกินหมั่นโถวของใครนอกจากของสามี

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 92

    Chapter 92นี่คือความรู้สึกของจางม่านอวี้ นางอยากวิ่งหนีออกจากห้องเพราะเกรงกลัวความอวบใหญ่ตรงหน้า แล้วเหมือนชายหนุ่มจะรู้ความรู้สึกของภรรยา เฉินต้าเหว่ยยิ้ม มือใหญ่จับความเป็นชายรูดขึ้นรูดลง ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างเมียรัก“ไม่ต้องกลัว จับมันสิ ทักทายมัน มันไม่น่ากลัวสักนิดเดียว มันน่ารักจะตายไป”เขาจับมือเล็กติดสั่นมาวางลงบนแก่นกายใหญ่ที่พองโตเต็มที่ ให้นางได้สัมผัสสร้างความคุ้นเคยกับมัน เพราะอีกไม่กี่อึดใจสิ่งนี้ก็จะสร้างความสุขให้เขาและนาง ใจจางม่านอวี้เต้นถี่แรงเมื่อสัมผัสกับความมหึมาที่แทบจะกำไม่รอบ“เห็นไหมว่ามันน่ารัก ไม่ต้องกลัวนะ เราจะมีความสุขร่วมกัน”เฉินต้าเหว่ยพูดเหมือนให้นางคลายความหวาดกลัว เขาขยับตัวมานั่งกลางร่างสาว จับเรียวขาคู่งามให้แยกออกไปทางด้านข้าง เปิดทางให้เขานำความเป็นชายมุดตัวเข้าไปในคูหาสวรรค์ที่เปิดประตูรอรับด้วยความเต็มใจ“ต้าเหว่ย...” นางเสียงสั่น สั่นกล้าสั่นกลัว“ไม่ต้องกลัว มันอาจเจ็บสักหน่อย แต่หลังจากความเจ็บ มันคือความสุข เชื่อใจข้านะม่านอวี้”นางเชื่อใจสามี เชื่อว่าเขาจะนำความสุขมาให้ตนมากกว่าความเจ็บปวด เวลาอันน่าตื่นเต้นมาถึง เฉินต้าเหว่ยค่อยๆ ดันกา

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 91

    Chapter 91“อา...” จางม่านอวี้เปล่งเสียงออกมาได้ เพราะเฉินต้าเหว่ยจำใจปล่อยปากนางให้เป็นอิสระ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะละห่างไปไหนไกล ปากเขาลากไปตามผิวแก้มที่แวะสูดดมความหอมหลายฟอด ก่อนลากต่ำไปยังลำคอระหง ซอกซอนสูดกลิ่นหอมไปโดยรอบ มือเขาก็ไม่น้อยหน้า เปลี่ยนจุดหมายในการจับต้อง เลื่อนมือสัมผัสความนุ่นละเมียดของผิวกาย ต่ำลงไปยังอวัยวะกลางร่างสาวที่ปกคลุมด้วยไหมสีดำที่ปกปิดสิ่งที่น่าค้นหาร่างสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือใหญ่วางแนบลงบนของสงวนสาวที่ไม่เคยมีชายใดแตะต้อง เฉินต้าเหว่ยไม่ได้วางมือลงโดยไม่คิดทำอะไร เขาลูบไปตามรูปทรงขึ้นลงไปมา ก่อนใช้ปลายนิ้วแทรกตรงรอยแยก สัมผัสเม็ดเกสรน้อยอย่างตั้งใจ“อืม...อา...ท่านพี่” จางม่านอวี้ไม่อาจสกัดกลั้นความเสียวกระสันที่แผ่ไปทั่วร่างได้ เขากำลังปลุกปั่นอารมณ์นางเต็มที่ มือเขาสะกิดทักทายจุดอ่อนไหวสาว ใบหน้าเลื่อนมาหยุดตรงทรวงอกสล้าง เขาอ้าปากครอบงับปลายถันสีหวานที่หดตัวขึ้นเป็นรูป ราวกับว่ากำลังรอให้เขามาสัมผัสแทะเล็ม แน่นอนว่าเฉินต้าเหว่ยทำเช่นนั้น เขาดูดดึงยอดถันเข้าออก ใช้ปลายลิ้นตวัดเลีย ส่วนความนุ่มหยุ่นอีกข้างไม่ได้ว่างเว้น ถูกมือใหญ่บีบเคล้นตามห้วงอารมณ์

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 90

    Chapter 90 สองเดือนต่อมา พิธีแต่งงานครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้งในเมืองหลานหยู วันแห่งความสุขวันนี้ถูกจัดเตรียมล่วงหน้ามาร่วมเดือน แขกเหรื่อที่เดินทางมาแสดงความยินดีมีกันหลายชนชั้น แม่ทัพและรองแม่ทัพที่เคยกรำศึกด้วยกัน ชาวบ้านที่คุ้นเคยกับทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาว พ่อค้าร้านต่างๆ เจ้าเมืองจากเมืองอื่นก็เดินทางมาในงานนี้ด้วย ยังมีขุนนางอีกหลายคน และที่สำคัญที่สุดคือ องค์รัชทายาทที่ทนเสียงออดอ้อนของเมียรักไม่ได้ เขาจึงต้องพาพระชายารองหลินหลินมาร่วมงานแต่งงานด้วยเช่นกัน งานมงคลสมรสครั้งนี้จัดว่าใหญ่ที่สุดของเมืองก็ว่าได้ บุคคลหลายคนที่ไม่รู้ว่า สาวใช้บ้านเจ้าเมืองหลานหยูจะได้เป็นพระชายารอง และตอนนี้กำลังอุ้มท้องทายาทเชื้อกษัตริย์ในอนาคต คนที่เคยดูถูกดูแคลนต้องมาโค้งคำนับให้ความเคารพ คนเราช่างไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆเฉินต้าเหว่ยทำตามประเพณีทุกอย่าง จนมาถึงขั้นตอนสุดท้ายที่เขาเฝ้ารอคือ วันมงคลสมรส ในวันนี้ เจ้าบ่าวในชุดพิธีการพร้อมด้วยแม่สื่อ ญาติสนิทมิตรสหาย เดินทางไปรับเจ้าสาวที่บ้านด้วยขบวนเกี้ยวขบวนใหญ่ โดยมีเจ้าบ่าวสวมชุดสีแดงปักเป็นลวดลายสวยงามด้วยดิ้

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 89

    Chapter 89“มันก็จริงของเจ้า” หลีไทเฮารู้ตื้นลึกหนาบางของวังหลวงดี คนที่อยู่รอดได้ต้องเก่งพอตัว เก่งทั้งประจบสอพลอ เก่งเอาตัวรอด และเก่งสวมหน้ากากเข้าหากัน“ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้นข้าก็ตามใจเจ้า” ฮ่องเต้จูหมิงคิดว่าดีเสียอีก เพราะเขาจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเฉินต้าเหว่ยให้เจ็บใจ“ก่อนที่เจ้าจะพาพระสนมจางออกจากวัง ข้าจำเป็นต้องปลดพระสนมจางออกจากการเป็นพระสนมเสียก่อน เพื่อไม่ให้นางถูกคำครหา และเพื่อไม่ทำให้ฝ่าบาทเสื่อมเสียไปด้วย” หลีไทเฮาเตรียมการไว้พร้อมสรรพ“ขอบพระทัยไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ” ใบหน้าเฉินต้าเหว่ยมีรอยยิ้มน้อยๆ ที่ฮ่องเต้เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้มาก “กระหม่อมคืนป้ายประกาศิตพ่ะย่ะค่ะ”เฉินต้าเหว่ยนำป้ายไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนเดินกลับมายืนที่เดิม“เอาล่ะ คงหมดเรื่องแล้ว ข้าจะให้หลิวกงกงนำราชโองการไปให้พระสนมจาง” หลีไทเฮาเรียกหลีกงกงเข้ามาในห้องโถง ยื่นราชโองการให้อีกฝ่ายที่รีบนำไปให้อำมาตย์หลิวฮวยเถาเพื่อนำไปดำเนินการต่อไป “ข้าว่า รออีกสักครึ่งชั่วยามเจ้าค่อยไปหาจางม่านอวี้ รอให้ท่านอำมาตย์ประกาศราชโองการเสียก่อน เจ้ากับม่านอวี้จะได้ไม่ถูกครหา”“พ่ะย่ะค่ะ” เฉินต้าเหว่ยรับคำ“เจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ ข

  • จางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง   Chapter 88

    Chapter 88ฮ่องเต้จูหมิงนิ่งเงียบ สบพระเนตรหลีไทเฮาแวบหนึ่งก่อนหลบสายตาเขายอมรับว่า ตนเองกำลังเป็นไปตามคำพูดของหลีไทเฮา“ในเมื่อรู้ผลแพ้ชนะ ฝ่าบาทก็สมควรยอมรับผลนั้น เฉินต้าเหว่ยออกทำศึกด้วยความกล้าหาญ ด้วยสติปัญญาจนสามารถปราบกองกบฏได้ แล้วยังจับรองแม่ทัพฮัน คนทรยศมาลงโทษ ถือว่าเฉินต้าเหว่ยมีความดีความชอบไม่น้อย แต่ฝ่าบาทกลับประทานความตายให้คนที่สู้เพื่อบ้านเมือง หากเรื่องนี้รู้ถึงหูคนภายนอก มันจะไม่เกิดผลดีกับฝ่าบาทเลย พระสนมจางม่านอวี้เป็นเพียงอิสตรี จะมีความสำคัญเท่าเกียรติยศและสูงศักดิ์ของฝ่าบาทหรือเพคะ และคงไม่สำคัญเท่าบ้านเมืองด้วย ฝ่าบาทต้องยอมรับผลที่ออกมา ไม่ใช่ฆ่าเฉินต้าเหว่ยเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว”ฮ่องเต้จูหมิงเข้าใจทุกอย่างที่หลีไทเฮาตรัสมา ทว่าเขายอมรับการสูญเสียพระสนมจางม่านอวี้ไม่ได้ อาจเป็นเพราะรักมาก และรู้สึกเสียหน้า เขาจึงไม่คิดยอมแพ้“กระหม่อมรักพระสนมจาง ไม่อยากเสียนางไปพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างเฉินต้าเหว่ยท้าทายกระหม่อม โทษสมควรตายอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องเฉินต้าเหว่ยท้าทายฝ่าบาท โทษตายก็สมควร” หลีไทเฮากลับเห็นด้วยกับข้อนี้ “แต่การท้าทาย คนที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุดก็

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status