"พวกคุณเป็นใคร"
ยังไม่ทันที่สองสาวจะเดินถึงหน้าประตูบ้าน กลุ่มผู้ชายที่มีกันห้าคนก็พากันพังประตูเข้ามาสะก่อน ไอลินรีบอุ้มน้องสาวขึ้นมาแนบอกเอาไว้เพราะกลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้นโดยไม่คิดถึงตัวเองที่เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ
"ไสหัวออกไปจากที่นี้ซะ"
ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับส่งสัญญาณให้ที่เหลือเดินเข้าไปด้านในบ้านของไอลินเพื่อสำรวจดูทรัพย์สินที่พ่อแม่ของไอลินเอามาจำนองในวงพนันว่ายังอยู่ครบไหมตามคำสั่งของหัวหน้าเขาอีกที
"นี้มันเรื่องอะไรกัน"
ไอลินกอดน้องสาวของเธอเอาไว้แน่น มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอกับน้องอีกแค่พ่อกับแม่จากไปอย่างกะทันหันมันก็แย่มากพอแล้วนี่ยังจะมีคนใจร้ายเข้ามาถึงในบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำนอกจากไล่เธอกับน้องออกจากบ้านของตัวเอง
"จะบอกให้เอาบุญแล้วกัน พ่อกับแม่เธอติดหนี้การพนัน และสุดท้ายก่อนที่สองคนนั้นจะตายดันเอาทั้งบ้านทั้งร้านอาหารกิ๊กก๊อกมาจำนองไว้"
มีผีพนันคนเอเชียไม่กี่คนที่เข้าออกที่บ่อนทำให้พวกเขาจำพ่อกับแม่ของไอลินได้ดี และขึ้นใจเพราะสองคนนั้นเล่นพนันแบบทุ้มไม่อั้นจนลืมนึกถึงตัวเอง
"ไม่จริง พ่อกับแม่ไม่มีทางทำแบบนั้น"
พ่อกับแม่ของเธอไม่มีทางยุ่งเกี่ยวกับการพนันเป็นอันขาด สิ่งที่คนพวกนี้พูดไม่เป็นความจริง
"เอาหลักฐานมาให้นางนี้มันดูซะจะได้ตาสว่าง เลิกคิดว่าผีพนันเป็นเทวดาสักที"
ร่างใหญ่ในชุดสีดำหันไปเรียกผู้ชายร่างใหญ่อีกคนที่ยืนรออยู่ที่รถให้หยิบอะไรบางอย่างมาให้
"ไม่จริง"
ไอลินรับเอกสารการจำนองบ้านกับร้านอาหารสมบัติของพ่อกับแม่เธอมาดู และมันก็เป็นจริงดั่งที่คนพวกนั้นว่า แล้ววันนี้ก็เป็นวันหมดสัญญาบ้านของเธอกับร้านอาหารกำลังจะถูกยึด และเธอเองคงไม่มีปัญญาเอามันกลับคืนมาได้
"อย่ามาว่าพ่อกับแม่นะไอ้คนใจร้าย"
ญาลินพอจะเข้าใจได้บ้างว่าคนพวกนี้กำลังว่าพ่อของเธอ เสียงเล็กก็ต่อว่าชายร่างใหญ่อย่างไม่คิดจะกลัวอะไร
"แต่ก็ยังโชคดี ที่ไม่ได้เอาลูกสาวอย่างเธอมาจำนองเอาไว้ด้วย"
มันน่าเสียดาย วันนั้นเขาน่าจะยุให้สองคนผัวเมียที่กำลังหมดตัวให้ขายลูกสาวกินซะ เขาจะได้พานางผู้หญิงคนนี้กลับไปทำเมียเพราะนางคนนี้ก็สวยถูกใจเขาใช่เล่น
"เอามือสกปรกของแกออกไป"
"อย่ามาถูกตัวพี่ไอนะ"
ญาลินรีบปัดมือของชายแปลกหน้าที่เข้ามาแตะแก้มพี่สาวของเธอออก พี่ไอของเธอห้ามใครหน้าไหนเข้ามายุ่งเด็ดขาดโดนเฉพาะคนใจร้าย
"ลูกพี่ครับ ทุกอย่างในบ้านยังอยู่ครบ"
ลูกน้องที่ถูกสั่งให้เข้าไปสำรวจข้าวของภายในบ้านต่างพากันเดินออกมารายงานหัวหน้า
"เก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปซะภายในวันนี้ อ่อแล้วอย่าคิดหยิบอะไรออกไปแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่งั้นมือเธอขาดแน่"
กลุ่มชายตัวใหญ่ที่นำพาเรื่องราวร้ายมาให้ไอลินกับน้องสาวของเธอพากันเดินกลับออกไปพร้อมคำขู่ที่คนพวกนี้จะทำจริงถ้าไอลินคิดจะขโมยของบ้านตัวเองออกไปขาย
"พี่ไอ ไม่ร้องไห้นะ"
เด็กสาวหันมองหน้าพี่สาวที่กำลังร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมคนพวกนั้นถึงไล่เธอกับพี่สาวออกจากบ้านที่พ่อกับแม่เพิ่งจะพาพวกเธอย้ายมาอยู่เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง
"พี่จะไม่ร้องแล้ว ไม่ร้องอีกแล้ว"
ไอลินอุ้มน้องสาวของเธอเดินเข้าห้องเพื่อเก็บของ ตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเพราะพ่อกับแม่เธอเป็นแค่คนต่างบ้านต่างเมืองที่มาเปิดร้านอาหารอยู่ที่อังกฤษเพื่อสร้างครอบครัว รู้แต่เพียงต้องรีบพาญาลินออกไปก่อนที่คนพวกนั้นจะมาแล้วทำร้ายเธอกับน้อง
"พี่ไอ มีเงินไหม"
สาวน้อยสะพายกระเป๋าตุ๊กตาน่ารักที่ใส่เสื้อผ้าของเธอเอาไว้วิ่งเข้ามาหาพี่สาวที่ยืนกดเงินหน้าตู้เอทีเอ็มอยู่นานจนเธอนั่งรอไม่ไหวต้องเดินมาหา
"เมื่อวานยอดเงินในบัตรยังมีอยู่เลย"
บัตรกดเงินที่เป็นของพ่อเธอมันไม่มียอดเงินอะไรหลงเหลืออยู่เลยทั้งที่เมื่อวานเธอยังกดเงินออกมาใช้จ่ายอยู่เลย
"เอาของหนูญากดไหม"
"ของหนูญาเป็นบัตรของเล่น ไม่มีเงินหรอกนะ สงสัยตู้นี้อาจจะเสีย เดี๋ยวเราเดินกันอีกนิดแล้วไปกดตู้ข้างหน้านะ"
"เดินอีกแล้ว หนูญาเมื่อยขา หิวด้วย"
ญาลินยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนเที่ยงจนตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้วพี่ไอก็ยังไม่พาเธอไปหาอะไรกินสักที
"คนเก่ง อดทนอีกนิดนะ"
ไอลินย่อตัวลงอุ้มเด็กสาววัยห้าขวบขึ้นมาทั้งทีตัวเองก็ต้องแบกกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าเอาไว้อย่างหนักบนหลังแต่เพื่อแก้ปัญหาถึงแม้จะเดินแทบไม่ไหวเธอก็จะอุ้มน้องเอาไว้
"ทำไมเราต้องเดินด้วย ขึ้นรถไม่ได้เหรอ หนูญาตัวโตแล้วพี่ไอจะอุ้มหนูญาไหวเหรอ"
เด็กสาวเฝ้าถามพี่สาวมาตลอดทางแต่ก็ได้รับแต่รอยยิ้มกลับมา จนเธอต้องยิ้มตอบให้พี่สาวโดยไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวถึงไม่ยอมพูดอะไร
"หนูญาต่อไปเราต้องลำบากนะ หนูญาต้องอดทนและเข้มแข็งไม่ดื้อกับพี่ไอนะรู้ไหม"
ไอลินอดทนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลมาตลอดทางที่เธออุ้มญาลินมาจนถึงทางเข้าสถานีรถไฟ เธอวางเด็กสาวลงกับพื้นและพยายามจะสอนให้น้องต้องอดทนกับสิ่งที่กำลังจะต้องเจอให้มากที่สุดถึงรู้ว่าสำหรับเด็กห้าขวบการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วแบบนี้คงเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กน้อย
"หนูญาจะไม่ดื้อ สัญญาค่ะ"
"หิวมากไหม"
"มากค่ะ มากที่สุด"
"กินขนมปังนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"
เธอคงหวังเงินจากบัตรที่พ่อให้ไว้ใช้ไม่ได้แล้วเพราะเงินเหล่านั้นคงถูกพวกคนที่ยึดบ้านของเธอเอาไปหมดแล้ว คงต้องเอาเงินที่มีติดตัวมาน้อยนิดมาใช้ไปก่อนและค่อยคิดว่าจะหาทางแก้ไขยังไงต่อไป
"ค่ะ"
ไอลินรีบเดินข้ามถนนไปซื้อขนมปังข้างทางที่ราคาถูกและแทบจะไม่มีใครในเมืองผู้ดีนี้ซื้อกิน ถึงจะไม่เคยกินแต่วันนี้ของเหล่านี้จะทำให้เธอกับน้องอิ่มท้องไปได้อีกหนึ่งมื้อแบบที่เงินจะยังเหลือพอกินไปถึงวันพรุ่งนี้
"กินได้ไหมหนูญา"
ไอลินพาน้องสาวเดินมานั่งกินที่สถานีรถไฟ ที่นี่มีทั้งห้องน้ำและที่นั่งที่น่าจะเอาไว้นอนได้ด้วยสำหรับคืนนี้
"กินได้ค่ะ"
มันไม่อร่อยเลย แต่เธอเห็นพี่สาวกินเธอก็กินไม่ดื้อตามที่สัญญาเอาไว้
"วันนี้เรานอนที่นี่กันนะ พรุ่งนี้พี่จะไปหางานทำแล้วเราค่อยไปหาที่พักกันใหม่"
เธออยากจะหาที่พักที่ดีกว่านี้ แต่ถ้าเอาเงินไปเช่าที่พักจนหมดเพียงแค่คืนเดียวพรุ่งนี้เธอกับน้องก็จะไม่มีกิน เธอยอมนอนอย่างลำบากดีกว่าให้น้องหิว
"เราจะไม่ได้กลับบ้านแล้วใช่ไหม"
"ไม่ร้องนะ พี่ไออยู่นี้ทั้งคน"
เด็กสาวที่เป็นทั้งแรงใจและกำลังใจของเธอกำลังน้ำตานองหน้า ญาลินช่างน่าสงสารเหลือเกินที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไมถึงไม่เป็นเธอแค่คนเดียวที่ต้องเผชิญ
"หนูญาคิดถึงน้องตุ๊กตา"
เธอพยายามขอร้องให้ไอลินเอาตุ๊กตาตัวโปรดของเธอมาด้วยแต่มันตัวใหญ่เกินไปจนพี่สาวของเธอไม่ยอมให้มันมาด้วย
"เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ ไม่ร้องนะ"
สองคนพี่น้องนั่งกอดกันแน่น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มีหนทางที่ดีกว่านี้ จะหาที่นอนที่ไหนให้อบอุ่นกว่านี้ จะหาที่กินที่ไหนให้อร่อยกว่านี้ทุกอย่างดูมืดแปดด้านไปหมดเพราะเธอมีกันแค่สองคนไม่รู้จะหันหน้าไปผึ้งใคร
"สัญญาแล้วนะ"
"สัญญาจ้ะ"
ไอลินนั่งกอดน้องสาวของเธอจนร่างเล็กที่บ่นหนาวตลอดเวลาจนหลับไป ส่วนเธอเองยังคงนั่งมองแสงไฟในสถานีรถไฟแห่งนี้อย่างจนปัญญากับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ ลำพังถ้าเธอตัวคนเดียวคงไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรมาแต่นี้มีญาลินด้วยมันทำให้เธอต้องคิดอะไรหลายอย่างเพื่อให้น้องสบาย
"พี่จะสู้เพื่อหนูญานะ"
เธอต้องเดินหน้าต่อไปเพื่อน้องสาวตัวเล็กที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ว่าจะมีเรื่องราวร้ายๆ อะไรผุดขึ้นมาอีก
"ที่รักหายมาอาบน้ำนานจัง"เขาเป็นฝ่ายไล่เธอมาอาบน้ำเองและเขาอาสากล่อมลูกชายทั้งสองให้หลับแต่ไอลินกลับหายมาอาบน้ำนานเกินไปจนลูกหลับและเขาเผลอหลับเธอก็ยังไม่เสร็จจนเขาต้องมาตาม"เลโอกับไลออนไม่ยอมนอนเหรอคะ"ไอลินตะโกนถามด้วยน้ำเสียงหวานหูออกมาจากในห้องน้ำ เธอรู้ตัวดีว่ามานานเกินไปจนผิดสังเกตทำให้เขาต้องมาตาม"เปล่าจ้ะ"กลิ่นหอมละมุนโชยออกมาทางช่องลมด้านล่างของประตูห้องน้ำชนเข้ากับจมูกโด่งเป็นสันของคอนเนอร์ มันไม่ใช่กลิ่นครีมอาบน้ำขวดประจำของเธอแต่มันหอมชวนสัมผัสมากกว่านั้นไปอีก เมียเขากำลังคิดทำอะไรอยู่ในนั้นเพียงคนเดียวหรือคิดจะมีความลับกันนะ"พี่ต้นรอแปปนะคะ ไอใกล้เสร็จแล้ว"ไอลินกำลังสาระวนอยู่กับเทียนหอมรูปดอกไม้เล็กๆ จำนวนมากที่เธอบรรจงจุดไฟใส่ทีละอันแล้วปล่อยลงในอ่างอาบน้ำที่ใส่น้ำเอาไว้จนเต็มอย่างตั้งใจ"แอบทำอะไรทำไมกลิ่นมันหอมขนาดนี้"เขาเปิดประตูห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อกอย่างเบามือแอบเข้ามายืนด้านหลังเธอ เพราะเขาเป็นมาเฟียที่ถูกฝึกมาทุกอย่างแค่แอบย่องเข้ามาดูเมียแบบไม่ให้เมียรู้ตัวมันง่ายนิดเดียว"เสร็จแล้ว พี่ต้น"ร่างเล็กที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพันรอบกายรีบลุกขึ้นหมุนตัวจะออกจา
"พี่ต้น"ญาลินย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ได้หลายเดือนแล้ว ชีวิตเธอดีขึ้นมีความสุขขึ้นและโตขึ้น แต่วันนี้กลับเป็นวันที่น่าจะมีความสุขที่สุดอีกวัน"อะไรหนูญา"คอนเนอร์ที่แอบมานอนพักเอาแรงตอนกลางวันในห้องรับแขกถูกญาลินปลุกให้ตื่นทั้งที่เขาเพิ่งจะหลับตาไปไม่ถึงชั่วโมงและคืนนี้เขาต้องไปทำงานที่ผับต่ออีก"พี่ไอเจ็บท้อง""ห๊ะ อะไรนะ แล้วต้องทำยังไง"ร่างใหญ่ที่นอนให้ญาลินเอานิ้วเล็กๆ ของเธอมาถ่างตาเขาเพื่อปลุกลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เมื่อคืนก่อนไปทำงานเขายังขอไอลินเข้าไปคุยกับลูกตั้งหลายรอบแล้วมาตอนสายนี้เธอกลับจะคลอดลูกมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย"พี่ไอนั่งอยู่ในสวน พี่ต้นรีบไปดูเร็วเข้า""ไอ้เบสเอารถออกเมียกูเจ็บท้อง โทรหาหมอ หาพ่อกับแม่ให้กูด้วย และก็พี่น้องของกูด้วย โทรหาให้หมดนั่นแหละ"ระหว่างที่วิ่งมาเข้าโทรหาลูกน้องคนสนิทที่คงอยู่มุมไหนซักมุมในบ้านหลังใหญ่นี้ และเขาก็สั่งการไปวิ่งไปโดยมีญาลินวิ่งตามมา"มัวแต่คุยโทรศัพท์ ไอเจ็บท้องจะคลอดอยู่แล้วเนี้ย โอ๊ย"ร่างเล็กขึ้นเสียงใส่คนที่ควรจะมาดูเธอก่อนไม่ใช่คุยโทรศัพท์ ไอลินทั้งปวดทั้งเกร็งจวนเจียนจะไม่ไหวอยู่แล้ว"ก็หมอนัดผ่าอาทิตย์หน้าทำไมถึงมา
"พี่ต้นเป็นอะไรคะ"พ่อเทพบุตรของเธอเอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดถามคำก็ตอบคำตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลจนตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านเขาก็ยังไม่ยอมพูดผิดกับคนเมื่อคืนที่ดูอยากจะพูดกับเธอไม่อยากหลับอยากนอน"เราจะไปไหนกันค่ะ เลยทางเข้าบ้านแล้วนะ"พาลสงสัยเข้าไปกันใหญ่เมื่อรถคันที่นั่งมาเลยทางเข้าบ้านจุดหมายปลายทางที่เธอกับคอนเนอร์คุยกันไว้ในตอนแรกรถทั้งคันเงียบสนิทไม่มีเสียงใครพูดอะไรออกมารวมไปถึงไอลินที่เริ่มจะไม่พอใจร่างใหญ่ทั้งสองคนที่เอาแต่นั่งนิ่ง แทนที่จะอธิบายอะไรให้เธอฟังบ้างก็ไม่มี"ถึงแล้วครับนาย"เบสลงมาเปิดประตูให้ผู้เป็นนายของเขาลงมา เขาพานายมาที่บ้านของพ่อแม่ไอลินที่โดนยึดจนไอลินถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมน้องสาวตามคำสั่งลับเมื่อตอนเช้าก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล"นี้มันอะไรกันคะ"ไอลินชะเง้อคอมองตามร่างใหญ่ที่ลงจากรถ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองตั้งแต่เบสเลี้ยวรถเข้ามาแล้วว่าเธอจะได้กลับมาที่นี้อีกครั้ง"บ้านของเราไง""มันหมายความว่ายังไงคะ""พี่ซื้อที่นี้และก็อีกสองหลังข้างๆ แล้วก็ทำทางเชื่อมให้ถึงกันหมดทุกหลัง ไอลงมาดูสิชอบไหม"ตั้งแต่เขารู้ว่ากำลังจะมีลูกเขาก็คิดอยากจะมีบ้านมีครอบครัวกับไอลิน
"วันนี้พี่ต้นเดินเก่งขึ้นมากเลยนะคะ"ไอลินประคองร่างใหญ่ให้นั่งลงกับโซฟาตัวยาวและเธอก็นั่งลงข้างกายเขา เธอมาดูแลเขาแค่ไม่กี่วันเขา อาการของเขาก็ดูเหมือนจะปกติทุกอย่างแต่ก็ยังอ้อนเธอให้ประคองเดินตลอดเวลาที่มีโอกาสและเธอก็ยินดีให้เขาอ้อน"ก็มีพยาบาลดี"จมูกโด่งเป็นสันรับกับรูปหน้าที่ออกมาทางผู้เป็นพ่อเกือบจะทั้งหมดกดลงกับแก้มขาวนวลละเอียดน่าสัมผัสของไอลิน กลิ่นหอมประจำตัวเธอทำเขาหลงใหลอีกแล้วจนไม่อยากจะห่างจากกายเธอแม้แต่นาทีเดียว"อายหนูญาบ้างสิคะ ดูสิยิ้มล้อเลียนไอใหญ่แล้ว"ไอลินยกมือลูบแก้มนวลของตัวเองเพื่อลบความอายที่มี ในห้องนี้ไม่ได้มีแค่เขากับเธอแต่ยังมีเบสและญาลินอยู่ด้วยแล้วดูสิ่งที่เขาทำมาหอมแก้มต่อหน้าทุกคนไม่คิดว่าเธอจะอายบ้างหรือไง"เห้อ"สายตาคมมองทุกคนภายในห้องสลับกันไปมาพร้อมเสียงถอนหายใจ มันน่าไล่สองคนนี้ออกไปจริงๆ แต่ทำไม่ได้เขาคงโดนไอลินบิดเนื้อเขียวแน่ คงได้แต่อดทนรอหนูญาร้องกลับบ้านก่อนค่อยจู๋จี๋กับเมียใหม่"เป็นเมื่อก่อนนายคงไล่ผมกับญาลินออกไปนอกห้อง""คิดแบบนั้นจริงเหรอคะ""เปล่าซะหน่อย""พี่ต้นหลบตา พี่ต้นโกหก""่ว้า ถูกเด็กจับได้""ฮ่า/ฮ่า"แล้วบรรยากาศในห้องก็เ
"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ""กินข้าวต้มก่อนนะคะ มันจะเย็นไม่น่ากินแล้ว""คุยไปกินไปก็ได้ เข้ามาป้อนใกล้ๆ สิ""ต้องกินให้หมดนะ รู้ไหมพี่ต้นดูผอมไปมากเลยนะ"ไอลินนั่งลงข้างกายเขาอย่างว่าง่าย คอนเนอร์ไม่ชอบคนขัดใจและการตามใจเขามันคือความสุขของเธออย่างที่ใจต้องการ"อื้ม หนูไอกินมาหรือยัง อื้ม กินพร้อม อื้ม"ได้ข่าวคำแรกเข้าปากเขาก็เคี้ยวแก้มตุ่ย และรีบอ้าปากรอคำที่สองสามเหมือนเด็กๆ แต่ก็ยังอดห่วงเธอไม่ได้เดี๋ยวจะแอบเก็บความรู้สึกอะไรเอาไว้อีก"ไออิ่มมาแล้วค่ะ"ข้าวต้มคำสุดท้ายถูกตักใส่ปากของคนตัวใหญ่อย่างรวดเร็ว เขาไปอดมาจากไหนทำไมถึงกินอะไรได้มากขนาดนี้ จนเธอต้องอมยิ้มให้ความหิวของเขา"แน่ใจนะ""แน่ใจสิคะ พี่ต้นถามทำไม""ไอชอบเก็บความเจ็บปวดเอาไว้คนเดียว ชอบเข้มแข็งเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กจะทำได้ รู้ไหมว่าต่อไปนี้มันไม่จำเป็นอีกแล้ว พี่จะเจ็บปวดแทนหนูไอเอง จะอดทน จะเข้มแข็ง จะเป็นทุกๆ แทนหนูไอ"เขาทิ้งตัวลงนอนบนตักเล็กของเธอทั้งที่ข้าวในท้องยังไม่ย่อยแต่ก็ช่างมันเขาอยากนอนตักเมียใครจะมาห้ามได้ คิดถึงจนอยากแต่จะอยู่ใกล้เธออย่างห้ามใจไม่ไหว"ทำไมต้องทำอะไรมากมายแบบนั้นด้วยค่ะ"คำพูดของเขา
"ไอลินไปไหน""หนูไอไม่อยู่""เธออยู่ที่นี่ เมื่อคืนก็นั่งอยู่ตรงนี้"เขารวบรวมแรงที่มีทั้งหมดเปล่งเสียงออกมาดังจนทั้งห้องได้ยินกันทั่วไม่ใช่แค่แม่และพ่อที่นั่งอยู่ข้างเขา เมื่อคืนเสียงของไอลินยังพร่ำเรียกเขาอยู่เลยแล้วตอนนี้เธอจะไม่นั่งอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง"แม่ไอลินไปไหน"คำถามยังคงเหมือนเดิม เธอคนเดียวที่เขาต้องการเจอไม่ว่ายามหลับหรือตื่น และไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดทรมานอีกแค่ไหนเขาก็อยากเจอเธอ"คอนเนอร์พักก่อนนะ เชื่อพ่อนะ"ใบหน้าหล่อคมไม่เคยเปลี่ยนแปลงขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง เขาเองก็ทุกข์ไปไม่ได้ต่างจากลูกชายแต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนดีไปกว่านี้อีกแล้ว"ไอลิน"ปากหนายังคงพร่ำเรียกหาแต่หญิงสาวที่รักปานดวงใจแม้สติจะหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาและความเจ็บปวดของบาดแผลทั่วร่างกายจนไม่รับรู้อะไรทุกครั้งที่ดวงตาคมลืมขึ้นมาเขาจะชะเง้อหาหญิงสาวในหัวใจของเขาไปรอบห้องแต่ก็ไม่เจอจนหลับไป และเวียนตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเธอ จนเวลาผ่านไปคอนเนอร์ยังคงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลของครอบครัวเขาอยู่เป็นเดือนเพราะร่างกายบอบช้ำจากแรงกระแทกจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดจนทุกอย่างหายเกือบจะปกติสำหรับทุกคนมีแต่ค