ตอนที่ 4

 ตอนที่ 4

        “เบื่อ” ไม่ใช่แค่พูดแต่สีหน้ายังแสดงออกชัดด้วยว่าเบื่อ และสาเหตุหลักที่ทำให้เธอเบื่อจนตัดสินใจบินกลับก่อนกำหนด ก็เพราะแฟนหนุ่มไม่ว่างจะพาไปเที่ยว ทั้งที่เธอวางแผนการไปครั้งนี้เสียดิบเสียดี ว่าจะให้แฟนหนุ่มอายุคราวพ่อพาไปเที่ยวพักผ่อนบนเกาะส่วนตัวของตระกูลแม็คแคลตัน

        “นี่ฉันหูฟาดหรือเปล่าเนี่ย ที่ได้ยินแกพูดว่าเบื่อ” คนเป็นแม่อดไม่ได้ที่จะกระแหนะกระแหนลูกสาวคนสวย

        “คุณแม่อย่ากระแหนะกระแหนลียามากได้ไหม เดี๋ยวลียาก็ไปแล้วไปลับหรอก” สีหน้าเริ่มไม่พอใจ

        “ลียา! แกอย่าได้พูดคำพวกนี้ออกมาอีกนะ มันไม่ดี”

        “ที่ห้ามพูดนี่ เพราะคุณแม่กลัวไม่มีคนหาเงินให้ใช้ใช่ไหมล่ะ”

        “ก็แน่อยู่แล้วแหละ กว่าฉันจะเลี้ยงแกกับเจ้าไอซ์โตมาได้เสียเงินเสียทองไปตั้งเท่าไหร่ พอแกสองคนโตกันแล้วก็หาเงินให้ฉันใช้บ้างไม่ได้หรือไง”

        “พูดเหมือนกับว่าทุกวันนี้ลียาไม่ได้ให้เงินคุณแม่”

        “ไม่ต้องมาทำหน้าทำเสียงโกรธฉันเลย ว่าแต่กลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วัน แต่แม่ว่าแกน่าจะหางานที่มันมั่นคงได้แล้วนะ สามีเพื่อนแม่มีบริษัทใหญ่โตกันหลายคน เดี๋ยวแม่จะลองถามมาให้ แกอยากทำตำแหน่งไหนอะไรล่ะ เลขาดีไหม เพื่อนแม่มีลูกชายโสดอยู่หลายคน”

        “ลียาไม่ชอบงานออฟฟิศ คุณแม่ก็รู้ยังจะมาถามทำไม”    มนลียาตอบกลับด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เพราะเธอโดนมารดาพูดเรื่องพวกนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน แล้วเธอก็บอกไปแล้วด้วยว่าไม่มีวันไปเป็นพนักงานออฟฟิศ แล้วไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งไหนเธอก็ไม่สน

        “ย่ะฉันรู้ดี แต่ฉันขอถามแกหน่อยว่าแกบินไปต่างประเทศบ่อยๆ แกไปทำงานอะไร” เพราะสงสัยมานานแล้วว่าลูกสาวไปทำงานทำการอะไร ถึงได้เงินมาที ไม่ใช่น้อยๆ ดูอย่างเมื่อต้นปี ลูกสาวก็หอบเงินสามสิบกว่าล้านไปไถ่ถอนบ้านคืนมาได้ จนทำให้ทุกวันนี้ครอบครัวของตนได้เชิดหน้าชูตาในสังคมต่อไป

        “ก็งานเดินแบบถ่ายแบบ”

        “แกแน่ใจ” สีหน้าคนเป็นแม่ดูไม่เชื่อคำพูดของลูกสาว

        “ถ้าคุณแม่ไม่เชื่อก็ตามใจคุณแม่แล้วกัน ลียาเบื่อจะพูดแล้ว!” มนลียาทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเช่นทุกครั้งที่ถูกมารดาถามถึงเรื่องงาน เพื่อให้มารดาเลิกเซ้าซี้ ที่ทุกวันนี้เธอก็เบื่อเต็มทนแล้วที่ต้องมาโดนถามเรื่องนี้

        “แกนี่จริงๆ เลย ทำไมจะต้องโกรธทุกครั้งที่ฉันถามเรื่องงานของแก” คนเป็นแม่ส่ายหน้าไปมา จะว่าระอาก็ไม่เชิง แต่มันออกจะหงุดหงิดเสียมากกว่าที่พอถามทีไรลูกสาวก็ดูไม่พอใจทุกครั้ง

        “ก็มันเรื่องส่วนตัวของลียา คุณแม่อย่ามาก้าวก่ายให้มากนักได้ไหม แล้วลียาก็บอกคุณแม่ไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว” มนลียาปรับโทนเสียงและสีหน้าลงเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าทำกิริยาไม่น่ารักต่อผู้ให้กำเนิด

        “ฉันไม่ถามแกแล้วก็ได้” เป็นอีกครั้งที่ผู้เป็นแม่มองค้อนลูกสาว ก่อนที่ท่านจะหันไปมองลูกชายที่ส่งเสียงเข้ามาก่อน ที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย

        “คุยอะไรกันอยู่ครับคุณแม่ พี่ลียา” นัฐครินทร์ มองมารดาสลับกับพี่สาวด้วยความสงสัย เพราะดูจากสีหน้าของคนทั้งสอง เหมือนจะมีเรื่องไม่พอใจกัน

        “แกไม่ต้องมายุ่ง” พูดจบมนลียาก็สะบัดหน้าเดินขึ้นห้อง

คนเป็นแม่และน้องชายมองตามจนลับตาไป นัฐครินทร์จึงได้หันมาถามมารดา “คุณแม่ไปถามเรื่องงานกับพี่ลียาอีกแล้วใช่ไหมครับ”

        “ก็จะเรื่องอะไรอีกล่ะ ในเมื่อพี่แกทำตัวน่าสงสัย”

        “แล้วคุณแม่สงสัยอะไรครับ”

        “ทำมาเป็นถามแม่ แกก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่แกมีลับลมคมนัย เรื่องที่บินไปต่างประเทศบ่อยๆ”

        “คุณแม่คิดมากแล้วครับ แต่คราวนี้พี่ลียากลับมาเร็วไปหน่อย น่าสงสัยอยู่เหมือนกัน” แต่เขาก็ไม่คิดจะไปซักถามอะไรพี่สาว เพราะรู้ดีว่าพี่สาวไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัว ซึ่งเขาก็ได้แต่เตือนมารดาว่าอย่าไปยุ่ง เดี๋ยวจะพาลทำให้ทะเลาะกัน

        “ช่างเถอะ! ในเมื่อพี่แกไม่อยากให้ยุ่งก็ไม่ต้องยุ่ง ว่าแต่แกจะออกไปไหนหรือเปล่า แต่ถ้าไม่มีธุระที่ไหนก็ไปส่งแม่ที่สมาคมได้ไหม วันนี้แม่สั่งให้คนขับเอารถไปเข้าศูนย์ตั้งแต่เช้าแล้ว”        คุณมณีศรยิ้มเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้ลูกชายรู้จุดประสงค์ของตน

        “ไปส่งได้ครับ แต่ผมไม่เข้าไปข้างในนะครับ” คนเป็นลูกชายดักคออย่างรู้ทัน นั่นก็เพราะมารดาคงจะพาเขาเข้าไปแนะนำกับลูกสาวของเพื่อนๆ ท่าน

        “แกนี่ก็รู้ทันแม่อยู่เรื่อย แล้วแบบนี้เมื่อไหร่แม่จะจับคู่ให้เราได้สักที คราวหน้าคราวหลังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้บ้างนะตาไอซ์” คนเป็นแม่มองค้อน ก่อนจะเดินนำลูกชายออกไปขึ้นรถ ขณะที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็หัวเราะ ก่อนจะเดินตามไปประคองมารดาขึ้นรถแล้วไปส่งท่านยังที่หมาย