บทล่าสุด

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 83

  Chapter 83“เคยหรือยัง” อากัปกิริยาของมะปรางที่เขาสัมผัสได้ ทำให้เขารู้ว่า หล่อนไม่เคยผ่านมือชาย แต่ที่ถามเพื่อความแน่ใจว่าตนคิดไม่ผิด“ไม่...ไม่เคย” หล่อนตอบเสียงเบา ไม่กล้าสบตาเขา“งั้นก็ดี ฉันจะได้ไม่ใส่ถุง” พูดจบก็บดจูบเรียวปากอิ่มอีกครั้ง ครั้งนี้ยาวนานหลายนาทีกว่าจะละห่าง “ทำความคุ้นเคยกับมันหน่อยสิ”มะปรางที่กำลังงวยงงกับรสจูบ ไม่เข้าใจคำพูดของเขา จนกระทั่งเขาใช้เข่าทั้งสองข้างรับน้ำหนักตัวเอง ขยับมาคร่อมช่วงลำคอสาว ตัวตนชายอยู่ตรงหน้ามะปรางในระยะไม่ถึงคืบ หล่อนมองความอ่อนนุ่มอันแข็งขึงตาลุกวาว ตื่นเต้นกับขนาดของมันที่พอๆ กับข้อมือตน แถมมีเม็ดคล้ายไข่มุกฝังอยู่ในนั้นหลายเม็ด“เอามือจับมัน” เขาสั่ง มะปรางกล้าๆ กลัวๆ กับคำสั่งนี้ แต่ก็ทำตามในเวลาต่อมา มืออันสั่นเทาของหล่อนยกขึ้นสูง ค่อยๆ จับสิ่งนั้นไว้ในมือ “รูดสิ รูดขึ้นรูดลง”มะปรางทำตามคำบอก ขยับมือช้าๆ ไม่รีบร้อน ใบหน้าก้องเกียรติเคลิบเคลิ้ม ตาหลับพริ้ม เกิดเสียงครางพอใจแผ่วเบาออกมา“มันอาจใหญ่ไปสักหน่อย แต่เชื่อเถอะว่า เธอจะสนุกกับมัน” เขาพูดขณะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบวาสลีนกระปุกเล็กที่เขาไว้ใช้ทาริมฝีปากเวลาแห้ง

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 82

  Chapter 82“ผิวเธอสวยจัง” เขาชื่นชมจากใจ ผิวกายมะปรางนวลเนียนสีน้ำผึ้งเนียนนุ่ม ชายหนุ่มทั่วไปอาจชอบผู้หญิงผิวขาว สำหรับก้องเกียรติกลับชอบผู้หญิงสีผิวนี้ ดูมีเสน่ห์อยู่ในตัว ลำแขนแข็งแรงโอบร่างเล็กทางด้านหลัง เขาก้มหน้าจูบหัวไหล่ไล่มายังบ่า ไต่ไปเรื่อยๆ จนถึงลำคอ ฝ่ามือเขาลูบไปมาตรงหน้าท้องเนียนเรียบ ไล่มือขึ้นสูงไปถึงดอกบัวสองดอก “ว้าว...ซ่อนรูปซะด้วย ใหญ่เต็มมือดีจัง”คนถูกจูบตัวสั่น และสั่นหนักมากขึ้นเมื่อทรวงอกสาวถูกมือใหญ่เคล้นคลึงจากเบามือเป็นหนักมือขึ้นเรื่อยๆ มะปรางเริ่มรู้ชะตาตัวเองว่า เขาคงไม่ปล่อยให้ตนหลุดมือไปแน่ เป็นความจำยอมที่ตนต้องทำใจ และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลร่างเล็กถูกผ่อนให้นอนบนที่นอน ก้องเกียรติกวาดตามองร่างกายส่วนหน้าที่สวยงามตระการตา ดอกบัวสองดอกอวบใหญ่ ยอดถันสีน้ำตาลอ่อนเหมาะสมกับสีผิวเป็นสิ่งโดดเด่นจนเขาอยากนำปากไปลิ้มลอง ไล่สายตาต่ำลงมาจนพบเจอกับแพรไหมสีดำปกคลุมดอกไม้ช่องามที่เนินนูนสวยงาม จนเขาอยากกลายร่างเป็นภมรโบกโบยบินไปเกาะแล้วดูดเกสรชิมน้ำหวานก้องเกียรติไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนาน เขาเอนตัวทาบทับเรือนร่างสาว ไม่ได้จูบปากหล่อนแต่กลับจูบทรวงอกคู่สวย

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 81

  Chapter 81“ฉันจะเปลี่ยนเสียงด่าให้เป็นเสียงคราง อยากรู้นักว่า เสียงครางเธอจะดังแค่ไหน”คำพูดก้องเกียรติทำให้มะปรางใจสั่นและเต้นรัว ตอนนี้หล่อนเสียเปรียบเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายที่ตัวหล่อนเล็กกว่าเขาหลายเท่า ด้านเรี่ยวแรงที่น้อยนิดไม่อาจต้านทานแรงพลังของเขาได้มะปรางตกใจมากขึ้น เมื่อเขาประกบปากลงมาอย่างรวดเร็วราวกับงูฉก เขาสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากสาวที่อ้าปากค้างตามความรู้สึกเจ้าตัว เป็นโอกาสอันดีที่ก้องเกียรติได้สำรวจความหอมหวาน กระหวัดลิ้นพันรัดลิ้นเล็กที่ส่ายหนีด้วยความประหม่ากึ่งกลัวก้องเกียรติรู้สึกเพลินกับจุมพิตครั้งนี้ โพรงปากสาวทั้งหอมทั้งหวาน ประหนึ่งเขากำลังดื่มน้ำที่โรยด้วยดอกมะลิ กลิ่นสัมผัสกระตุ้นโฮโมนเพศในกาย ร่างกายเขาตื่นตัวขึ้นมาทันทีทันใด ส่วนใจกลางร่างลุกโชนอวดตัวภายในกางเกงชั้นในในยามวิกฤตมะปรางตั้งสติ แม้ว่าหัวหล่อนจะรู้สึกหมุนเคว้งกับจุมพิตแรกในชีวิตที่ถูกชิงไปด้วยน้ำมือของชายหนุ่มที่ตนเกลียดชัง หาหล่อนไม่หยุดการกระทำของเขา ความสาวมีอันต้องสูญสลายไม่เหลือไว้ให้คนที่ตนรัก มะปรางจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้อย่างไร หล่อนกำลังใช้สติเพื่อหาทางออก ซึ่งมันยากเหลือเก

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 80

  Chapter 80มะปรางเดินหน้างอออกมาจากไซต์งาน หล่อนตั้งใจว่าจะอยู่ให้กำลังใจเมฆาสักชั่วโมง เติมกำลังใจให้ตัวเองก่อนกลับไปทำงาน แต่ดันมาเจอก้องเกียรติ เจ้านายจอมวายร้ายที่ใครๆ ก็ไม่ชอบหน้า แม้ว่านิสัยเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ทว่าเรื่องที่หล่อนรับรู้มา มันยังฝังอยู่ในหัว เกลียดก็คือเกลียด เรื่องที่ว่านั้นคือเรื่องที่ก้องเกียรติ ฉุดพี่สาวเพื่อนไปข่มเหงรังแกแล้วไม่รับผิดชอบ ทำให้พี่สาวเพื่อนหนีความอับอายไปอยู่จังหวัดอื่น และไม่มีใครเอาผิดก้องเกียรติได้แม้แต่กฎหมายบ้านเมือง “คนบ้าเอ๊ย ไม่น่ามาเลย” มะปรางบ่นอุบ เดินไปที่จักรยานของตน พอเห็นล้อหลังแบนติดพื้น มะปรางยิ่งหัวเสียหนัก “อะไรวะ ยางแบน โอ๊ย! กูจะบ้า” ยางแบนก็เท่ากับว่า มะปรางต้องเดินกลับไปทำงาน ซึ่งทางค่อนข้างไกล หนำซ้ำต้องเข็นจักรยานไปด้วย “เพราะเจอตัวซวยแท้ๆ เลยมีแต่เรื่องซวยๆ” หล่อนบ่นค่อนข้างดัง ดังพอที่คนเดินตามหลังมาได้ยิน “ใครตัวซวยของเธอมิทราบ” มะปรางกลอกตาขึ้นบนเมื่อได้ยินเสียง ‘ตัวซวย’ “ใครอยากรับก็รับไปสิ” มะปรางโต้กลับ กำลังจะเข็นจักรยานกลับไปทำงานที่ไร่ “จะไปไหน

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 79

  Chapter 79 “ลุงเมฆฮะ ลุงเมฆ” เมฆินทร์กระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์ทันทีที่ก้องเกียรติจอดรถ ก่อนที่เด็กชายจะวิ่งเข้าไปในไซต์งานก่อสร้างที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างรีสอร์ต ก้องเกียรติมองหลานรักที่ดีใจวิ่งเข้าไปด้านในแล้วถอนหายใจ “ลุงเมฆฮะ ลุงเมฆ” เจ้าของชื่อกำลังนั่งก่ออิฐบล็อกอยู่ด้านในจำได้แม่นว่าเจ้าของเสียงนี้คือใคร เขาหยุดทำงานเงี่ยหูฟังเพราะคิดว่าตนอาจหูฟาด เป็นไปไม่ได้ที่เมฆินทร์จะมาที่นี่ ทว่าคำพูดของโหน่งทำให้ความคิดที่ว่า หูฟาดเปลี่ยนไป “พี่เมฆ ใครเรียกพี่น่ะ เรียกว่าลุงเมฆด้วย” โหน่งที่ได้ยินเช่นกันเอ่ยถาม “นายได้ยินเหรอ” “ได้ยินสิพี่ เรียกเสียงเบาซะที่ไหน” โหน่งตอบ “นี่ไง ดังอีกแล้ว” “ลุงเมฆอยู่ไหนฮะ น้องคีย์มาหาลุงเมฆฮะ”เมฆาทิ้งทุกอย่างในมือ รีบวิ่งไปหาต้นเสียงที่วิ่งเข้ามาด้านใน โหน่งเกาหัวเมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของเมฆา จึงเดินตามไปดูเพื่อให้หายสงสัย“น้องคีย์” เมฆาเรียกชื่อเล่นบุตรชาย อ้าแขนรับร่างเล็กที่โผเข้าหา“ลุงเมฆ” เมฆินทร์กอดเมฆาแน่น ราวกับว่าอยากซึมซับความอบอุ่นจากกายหนา ความอบอุ่นที่อยากสัมผัสมาหลายวันเมฆากอดตอ

• นางบำเรออุ้มรัก   Chapter 78

  Chapter 78หลายวันที่เมฆาทำงาน ใจเขาคิดถึงณัฐรวีกับเมฆินทร์มาก เฝ้ารอว่าวันใดจะได้พบเจอ เขาอยากกอด อยากหอมและอยากเล่นกับลูกชายใจแทบขาด ทำงานอย่างมีความหวังว่า ณัฐรวีจะพาเมฆินทร์มาไล่กอบกุล ตามที่อนันต์บอกกับตนว่า เดือนหนึ่งจะมาสองถึงสามครั้ง และค้างคืนครั้งหนึ่งต่างกันไป สองวันบ้าง สามวันบ้าง ยาวเป็นสัปดาห์ก็มี หากสองแม่ลูกมาที่นี่ แค่เขาแอบมองอยู่ห่างๆ แค่นี้ก็สุขใจแล้ว เปรียบเสมือนเติมพลังกำลังใจให้เมฆาก็ว่าได้ “เป็นอะไรพี่เมฆ หน้าตาเหมือนคิดถึงใครเลย” โหน่งเพื่อนร่วมงานก่อสร้างถามเมฆา “หน้าพี่บอกอย่างนั้นเหรอ” เมฆาอดสงสัยไม่ได้ที่โหน่งดูหน้าตนออก “ก็หน้าพี่เหมือนไอ้แมนไง หน้ามันตอนคิดถึงลูกเมียก็แบบนี้แหละ เศร้า ตาละห้อย หน้าตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่” โหน่งตอบ “ฉันพูดถูกไหมล่ะ” “เออถูก” เมฆาตอบ “พี่กำลังคิดถึงลูกคิดถึงเมีย คิดถึงมากด้วย” “วันหยุดก็กลับไปหาสิ หรือไม่ก็โทรไปหาจะได้หายคิดถึง ไอ้แมนมันก็ทำบ่อยๆ” “ถ้าโทรไปหาได้ก็ดีสิ” เมฆาพูดขึ้น หน้าเครียดขึ้นมาทันใด “เมียพี่โกรธเกลียดพี่มาก โทรไปคงไม่รับหรอก แล้วก็คงไม่ให้พี่เ