บทที่ 2 ซื้อตำราเอาใจบุรุษ? (1/4)

                                                                                2

                                                                    ซื้อตำราเอาใจบุรุษ?

            หลังจากพาหมอไปรักษาในวันนั้นนางก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเรือนท้ายจวนหลายวันแล้ว นางอยากให้เขาคลายความระแวงและรักษาตัวให้ดีขึ้นก่อน เพราะหากนางยังคงไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นเขาอาจจะระแวงจนไม่ยอมกินยาที่ท่านหมอจัดให้สุดท้ายก็จะมาโทษนางอีก

            “คุณหนูรถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” หลินถงกล่าวรายงานคุณหนูของตน

            “อืม” หมิงเจียวซือตอบรับก่อนจะออกเดินทางไปร้านตำรา

            หากนางจำไม่ผิดครั้งหนึ่ง นางเคยไปฉีกตำราที่ท่านพ่อซื้อให้พี่ใหญ่จนหมดเรือน นางจึงคิดจะหาซื้อตำราไปให้เขาเพื่อเป็นการชดเชย แต่เขาจะรับหรือไม่นั้นก็เรื่องของเขา

            ใช้เวลาไม่ถึงเค่อรถม้าก็ไปในจอดย่านการค้าของเมืองหลวงซึ่งมีร้านค้าและโรงเตี๊ยมมากมาย แน่นอนว่าจุดประสงค์ของนางคือการมาซื้อตำราไปขอโทษพี่ใหญ่

            แต่เมื่อมาถึงร้านนางกลับยืนมองชั้นวางตำราตรงหน้าด้วยท่าทางท้อแท้ ใครจะคิดเล่าว่าร้านฮุ่ยหมิ่นของเถ้าแก่ซ่งจะมีตำรามากมายถึงเพียงนี้ นางก็ไม่ใช่สตรีใฝ่รู้เสียด้วยสิ จะได้ทราบว่าบุรุษวัยประมาณหมิงเลี่ยงรุ่ยเขาอ่านตำราเช่นใดกัน

            ‘ขอบคุณนะเจ้าคะเถ้าแก่’ เสียงใสราวระฆังแก้วของสตรีผู้หนึ่งดึงความสนใจของนางได้ทันที

            งดงาม งดงามยิ่งนัก คุณหนูฝูยังคงงดงามไม่เปลี่ยน เพ่งพิศกี่ครั้งนางก็บอกได้อย่างมั่นใจว่า คุณหนูผู้นี้เหมาะสมกับพี่ใหญ่ของนางยิ่งนัก แต่ที่นางเคยต่อว่าเขาว่าไม่เจียมตัวนั้นนางเอ่ยตามเนื้อผ้า

            ในยามนั้นพอรู้ว่าสตรีที่พี่ชายตนหมายปองคือใคร ทั้งอีกฝ่ายนั้นยังมาเยี่ยมเยียนหมิงเลี่ยงรุ่ยบ่อยครั้ง นางจึงมีโอกาสได้เห็นสายตาของเขายามจับจ้องสตรีผู้นี้ และนางก็ได้เอ่ยวาจาออกไปตามตรงว่าบุตรชายนอกจวนของคหบดีจะคู่ควรกับบุตรสาวอัครเสนาบดีได้อย่างไร บุรุษที่เหมาะสมกับฝูหว่านอิ๋งควรจะต้องมีศักดิ์เป็นเชื้อพระวงศ์ขึ้นไป

            นางยังจำได้ดีถึงสายตาไม่พอใจของเขาที่นางกล้าเอ่ยปากว่าเขาไม่คู่ควรกับสตรีในดวงใจ แต่ตอนนั้นนางมีหรือจะสนใจ พอต่อว่าให้หมิงเลี่ยงรุ่ยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจจนสาแก่ใจแล้ว นางก็เดินจากมาอย่างอารมณ์ดี

            ‘ยิ่งคิด ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าตนร้ายกาจจริง ๆ’

            “คุณหนู เถ้าแก่ถามท่านว่า ท่านต้องการตำราประเภทใดเจ้าคะ” เป็นสาวใช้คนสนิทของนางสะกิดเรียกนาง

            “ข้าไม่ทราบเช่นกันเจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่อยากซื้อตำราไปให้พี่ชาย แต่ข้าไม่รู้ว่าบุรุษที่ผ่านพิธีสวมกวานได้เพียงหนึ่งหนาว เขาอ่านตำราประเภทใดกัน”

            “หากแม่นางไม่รังเกียจให้ข้าแนะนำท่านได้หรือไม่” เสียงทุ้มแฝงความสุภาพอ่อนโยนของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นด้านหลัง นางจึงหันไปมองก่อนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

            “คารวะท่านอ๋อง...” นางยังกล่าวไม่ทันจบอีกฝ่ายก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

            “แม่นางเรียกข้าคุณชายอี้ก็พอ”

            “เจ้าค่ะคุณชายอี้”

            “แม่นางรู้จักข้าหรือ” เซี่ยอี้หานเอ่ยถามสตรีตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

            “คุณชายอี้รูปงามจนเป็นที่เล่าขานในหมู่สตรี ข้ามีหรือจะไม่ทราบเจ้าค่ะ”

            “เป็นที่เล่าขานหรือ?” เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าคล้ายไม่เข้าใจ นางจึงรีบกล่าวเพิ่ม

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าคงใช้คำผิดไป ข้าหมายถึงคุณชายอี้รูปงามจนเหล่าสตรีในเมืองหลวงหมายตาอยากแต่งเข้าเรือนหลังของท่านเจ้าค่ะ”

            “หนึ่งในนั้นมีเจ้าด้วยหรือไม่”

            “ย่อมมีเจ้าค่ะ ท่านรูปงามเช่นนี้ ข้ามีหรือจะกล้ามองข้าม” นางสบตาเขาแล้วเอ่ยวาจาตามตรงไร้ท่าทางเขินอายเช่นที่ควรจะเป็น ต้องเอ่ยเยินยอท่านอ๋องผู้นี้ให้มากหน่อย ยามนางขอพึ่งพาจะได้ง่าย

            ‘สตรีผู้นี้บอกว่าหมายตาข้า แต่เหตุใดนางถึงได้ไร้ท่าทางเขินอาย คล้ายกับกำลังสนทนาเรื่องต้นไม้ใบหญ้ากับข้า’

            “เมื่อครู่คุณชายอี้กล่าวว่าจะช่วยแนะนำตำราให้ข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ” ดี! ในเมื่อคนที่สนิทกับพี่ใหญ่แนะนำเอง ก็คงถูกใจกว่าให้นางเลือกเองกระมัง

            “เจ้าพอจะบอกได้หรือไม่ ว่าเจ้าตั้งใจมาเลือกตำราให้ผู้ใด”

            “พี่ชายของข้าเองเจ้าค่ะ ข้าเคยทำตำราของเขาเสียหายจึงอยากชดเชยให้”

            “แล้วเจ้าทราบหรือไม่ว่าเขาชอบสิ่งใดบ้าง เช่นโคลงกลอน ฝึกยุทธ์ หรือตำราพิชัยสงคราม”

            ‘ข้าต้องถามท่านมากกว่ากระมัง ว่าลูกน้องคนสนิทของท่านชื่นชอบตำราเช่นใด’ นางจำได้ว่าก่อนที่จะโดนฆ่ายกจวน คนผู้นี้มักจะเรียกตัวพี่ใหญ่ของนางไปช่วยงานอยู่บ่อยครั้ง

            “ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ” แม้ภายในใจอยากโต้เถียงมากเพียงใด แต่ทว่านางก็ได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย

            “ตำราในร้านนี้ก็มีไม่มากเท่าใดนัก หากเลือกไม่ถูกมิสู้แม่นางซื้อไปอย่างละเล่ม อย่างไรก็ต้องถูกใจพี่ชายของเจ้าแน่นอน” บุรุษตรงหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้นางรู้สึกเข่นเขี้ยวยิ่งนัก

            ‘เหอะ! แนะนำเช่นนี้ ท่านอย่าได้เสนอตัวว่าจะช่วยข้าเลยเจ้าค่ะ ตำราไม่มากอันใดกัน ขายเก่งเช่นนี้ ร้านตำราแห่งนี้คงมิใช่เป็นร้านของคังอ๋องหรอกนะ’ นางคิดพร้อมกับเผลอเบ้ปากกลอกตาไปมาคล้ายเบื่อหน่ายอย่างลืมตัว ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้วส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย

            “ขอบคุณที่คุณชายอี้ชี้แนะเจ้าค่ะ เช่นนั้นเถ้าแก่ท่านช่วยจัดตำราทั้งหมดไม่นับรวมนิยายเพ้อฝันที่คุณหนูชอบอ่าน พร้อมทั้งชุดพู่กันและกระดาษเนื้อดี ส่งไปให้ข้าที่จวนคหบดีหมิงด้วยเจ้าค่ะ” นางกล่าวกับผู้สูงศักดิ์แล้วหันไปบอกเถ้าแก่ถึงความต้องการของตนเอง

            ในเมื่อข้ายอมทุ่มเงินหลายตำลึงทองซื้อตำราให้ลูกน้องคนสนิทของท่าน หวังว่าอ๋องเช่นท่านจะไว้ไมตรีหากข้าไปขอความช่วยเหลือจากท่าน