ตอนที่28 ก็แค่บุตรีบ้านโจว

최신 챕터

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่110งานหนักรออยู่สินะ

  เสี่ยวหนี่แทบลืมหายใจ หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ขาแทบไร้แรง แต่สุดท้ายก็ฝืนก้าวออกวิ่งไปยังเรือนในด้วยฝีเท้าสะเปะสะปะ บานประตูถูกผลักออกอย่างแรง ร่างของโจวหลิวเยว่เอนพิงหมอนข้างเรียบง่าย ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อซึมทั่วหน้าผาก สายตาพร่ามัว แต่ทันทีที่เห็นร่างเล็กในชุดคลุมฝุ่นก้าวเข้ามา ใบหน้าอ่อนแรงนั้นกลับแย้มยิ้ม“...หนี่เอ๋อร์...ลูกพ่อกลับมาแล้ว...” เสียงแหบพร่าเปล่งออกเบาๆ ทว่าทุกถ้อยคำชัดเจน“ท่านพ่อ...” เสี่ยวหนี่ทรุดเข่าลงข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำก่อนจะพรั่งพรูด้วยหยาดน้ำตา นางจับมือของพ่อเอาไว้ มือที่เคยอบอุ่นมั่นคง ตอนนี้กลับเย็นชืดและเบาจนแทบไม่มีแรงบีบตอบ โจวหลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ ยิ้มให้เสี่ยวหนี่ทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้น “ดีแล้ว...กลับมาทันเห็นหน้ากันอีกครั้ง...ไม่ต้องห่วงอะไร พ่อ...ไว้ใจเจ้า หนี่เอ๋อร์คือความภูมิใจที่สุดของพ่อ...”“ไม่ต้องพูดแล้วเจ้าค่ะ พักก่อน… ลูกจะหาท่านหมอที่ดีที่สุดสำหรับท่านพ่อ” เสี่ยวหนี่สะอื้นพึมพำ เอาผ้าชุบน้ำซับเหงื่อให้พลางกุมมือนั้นแน่น สะเทือนใจจนเสียงสั่นไม่เป็นคำ แต่โจวหลิวเยว่กลับยิ้มจางๆ ดวงตาพร่าที่เคยอ่อนโยนยิ่งนักมองบุตรสาวด้วยความรักยิ่ง “บ้า

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่109คนละวิถี

  บานประตูเปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างสูงของโจวชัวก้าวเข้ามาอย่างองอาจ ด้านข้างคือองค์หญิงสิบสี่อันหรูในอาภรณ์สีชมพูอ่อนงามละมุน ทั้งคู่ต่างคารวะพร้อมเพรียง“กระหม่อมขอถวายพระพรฝ่าบาท”โจวชัวประสานมือนอบน้อม “หม่อมฉันอันหรู ขอถวายพระพรเพคะ” อันหรูเหลือบตามองตงเจี้ยนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักหยางลี่พยักหน้ารับ“มาเถิด มีเรื่องอันใดหรือถึงได้พร้อมใจกันมาเข้าเฝ้าเช่นนี้”น้ำเสียงอ่อนโยนถึงแม้จะกำลังเศร้าสร้อยอยู่ก็ตามโจวชัวขยับกายก้าวออกมานิดหนึ่ง สายตาแน่วแน่ ริมฝีปากขยับเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น “กระหม่อมมาในฐานะว่าที่ไท่จื่อแห่งแคว้นซีเป่ย ขอพระบรมราชานุญาตและพระเมตตาจากฝ่าบาท ขอทัพสนับสนุนจากเมืองหลวงหนึ่งกอง เพื่อประกันความสงบในพิธีแต่งตั้งตำแหน่งไท่จือของข้าในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”หยางลี่เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มบางๆ“เหตุใดจึงต้องขอกองทัพพิทักษ์งานแต่งตั้งของท่านเล่าไท่จือ ท่านคงไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำเรื่องอุกอาจในวันพิธี แล้วขอทัพของเราไปเพื่ออะไรกัน”อันหรูก้าวออกมาครึ่งก้าว เสียงของนางดังขึ้นอย่างมั่นใจแต่เปี่ยมด้วยกิริยางาม“พี่ใหญ่เพคะ..ไท่จือไม่กล้าพูดเรื่องนี้ในงานรื่นเริงของเรา น้องถามไ

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่108จากลา

  ใต้แสงจันทร์ที่ถูกบดบังด้วยม่านหมอกแห่งฤดูเหมันต์ อวี่หรงกับเซียหยาก้าวออกจากตำหนักชิงหลาน ร่างของทั้งคู่เดินเคียงกันอย่างเงียบงัน ราวกับยังมีเสียงสะท้อนของคำพูดเมื่อครู่หลงเหลืออยู่ในอากาศเย็นจัด อวี่หรงก้มมองมือของตนที่กำแน่น แล้วพ่นลมหายใจออกช้าๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงแข็งกร้าว “ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา เรื่องนี้ต้องถึงหูเสด็จแม่”เซียหยาหยุดเดิน พลิกตัวหันกลับมามองเขา เงาของนางทอดขวางทางบนพื้นหินหิมะบางๆ ที่เริ่มโปรยลงมา น้ำเสียงที่เงียบมาตลอดทางบัดนี้เปล่งออกอย่างนุ่มนวลแต่แฝงความหนักแน่น “องค์ชายรอง ข้ามีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ หากข้าเดาไม่ผิด...เสี่ยวหนี่คือคนที่ฝ่าบาทหลงใหลในรสมือใช่หรือไม่แต่ที่ไม่เข้าใจคือ เหตุใด...เหตุใดกุ้ยเฟยจึงต้องการจัดการกับเสี่ยวหนี่ถึงเพียงนี้”อวี่หรงหันกลับมามองนาง ใบหน้าที่เคยยิ้มระรื่นประจำยามนี้เคร่งขรึมในความมืด ดวงตาทอแสงคล้ายจะลุกไหม้ด้วยความคิดมากมายที่หมุนวนอยู่ในใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ข้าเองก็สงสัยมานาน แต่วันนี้…ข้ากระจ่างเสียที” เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้ายามค่ำที่พลุหลากสียังระเบิดเสียงแว่วๆ มาแต่ไกล “เสด็จพี่ของข้า หยางล

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่107แพ้

  ตำหนักชิงหลาน ยามพลบค่ำ กลิ่นกำยานยังคละคลุ้งในอากาศ แต่บรรยากาศกลับร้อนแรงราวกับไฟเสียงของกุ้ยเฟยชวีหยาดังขึ้นอย่างเดือดดาล“ขังนางไว้แล้ว แล้วเหตุใดนางถึงโผล่ไปยืนอยู่ใต้หอรอฝ่าบาทเช่นนั้นได้ พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน”หรูซินคุกเข่าอยู่อย่างนอบน้อม โค้งศีรษะต่ำ น้ำเสียงสงบเยือกเย็น“กุ้ยเฟยโปรดอภัย ข้าทำตามคำสั่ง จับตัวนางไว้แล้วจริงๆ และกำลังจะมารายงาน..กุ้ยเฟย แต่เหม่ยซูใช้อำนาจพานางออกไปก่อน”ชวีหยากำมือแน่น ดวงตาลุกวาว“เหม่ยซู แค่ผู้ฝึกสอนนางในนั่นกล้าแทรกแซงคำสั่งข้าเชียวหรือ”“หลังจากข้าได้รู้เรื่อง ข้าตามหาเหม่ยซู หวังจะสอบถามที่อยู่เสี่ยวหนี่และจัดการ แต่...นางอยู่กับจ้าวหรานเจียวเสียก่อน นั่นเป็นคนของไทเฮา ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ หากข้าเข้าไปโดยไม่ได้รับบัญชาจากกุ้ยเฟยก่อน”ชวีหยาเงียบไป ดวงตาเปล่งประกายทั้งโกรธทั้งคิดหนัก รู้ดี...คนของไทเฮา หากคิดจะตัดตอน ต้องย่ำเท้าลงกลางท้องน้ำวนใหญ่พลาดพลั้งอาจจมน้ำตาย นั่นไม่ใช่เรื่องที่นางอยากให้เกิดในตอนนี้ จี้เหวินที่ยืนข้างหลังมานานก็พูดขึ้นลนลาน เสียงติดตะกุกตะกักราวกับพยายามจะเอาตัวรอดจากเรื่องนี้จี้เหวินไม่พร้อมเสี่ยงกับอะไรทั

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่106มีสหายเป็นฮ่องเต้

  เสี่ยวหนี่จับราวสะพานแน่น จ้องมองร่างสูงในชุดมังกรที่ยืนอยู่บนนั้น เสี่ยวอี้ที่ยืนเคียงข้าง อ้าปากค้างจนน้ำลายแทบไหล“คุณหนู... นั่น...นั่นไม่ใช่พ่อค้าหลี่...ใช่ไหมเจ้าคะ...เขา...เขา...”เสียงเสี่ยวอี้สั่นพร่า ดวงตาเบิกกว้างเหมือนจะร้องไห้หรือกรีดร้องก็ไม่รู้ เสี่ยวหนี่เอ่ยเสียงแผ่ว“...นั่น...ฮ่องเต้หยางลี่… หยางลี่พ่อค้าหลี หยางลี่ฮ่องเต้”เสี่ยวหนี่ขยับเท้าแทบไม่ออก แต่สติยังพอมี เสี่ยวหนี่กระชับมือเสี่ยวอี้แน่น“ไปเถอะ เราต้องรีบไปแล้ว”ก่อนนั้นคุกเข่าขอร้องเหม่ยซูว่าอยากมาลาใครบางคน ขอเวลาแค่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม เหม่ยซูที่มองสถานการณ์นี้ว่าเสี่ยวหน่ควรไปได้แล้วไม่ควรอยู่ที่วังหลวงแม้เพียงเสี้ยววินาทีทั้งกุ้ยเฟยที่ตั้งใจเอาเรื่องกับอาการป่วยของบิดา แต่เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหนี่ลงทุนคุกเข่าต่อหน้าเหม่ยซูจึงพยักหน้าอย่างฝืนใจทั้งสองฝ่าฝูงชนที่แน่นขนัดออกมาอย่างยากลำบาก เสียงพลุ เสียงหัวเราะ เสียงกลองยังคงดังก้อง แต่หัวใจของเสี่ยวหนี่กลับเต้นไม่เป็นจังหวะในหัวมีแต่ความคิดซ้ำๆพ่อค้าหลี่คือฮ่องเต้...เขาโกหกข้า...ไม่สิ...เขาแค่...ปิดบัง...ปิดบังเพื่ออะไรกัน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากข

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่105ท่านอยู่สูงข้าอยู่ต่ำเกินไป

  เสียงพิณ ดังแว่วหวานกังวานกลมกล่อม ผสานกับเสียงหัวเราะของผู้คนที่หลั่งไหลกันเข้ามาหน้าหอสูงหน้าประตูวังหลวงที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าพระราชวังใหญ่ มีกำแพงล้อมรอบลานโปรยเหรียญทองเหรียญเงินเริ่มคึกคัก ผู้คนต่างแหงนหน้ารอคอยวินาทีที่เหรียญทองเหรียญเงินจะร่วงหล่นลงมาจากเบื้องบน ซึ่งถือเป็นธรรมเนียมอันเป็นมงคลและมอบความโชคดีให้กับปีใหม่ที่จะมาถึงบนสะพานซึ่งทอดผ่านสระบัวใส ขันทีกวงซุนเดินเบียดฝูงชนฝ่าคลื่นผู้คนกลับมาหาหยางลี่ฮ่องเต้ที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงจุดที่ตกลงจะพบกัน“ฝ่าบาท… ใกล้ได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากชักช้าไปกว่านี้ ผู้คนจะพากันวิจารณ์ได้…”หยางลี่หลุบตามองกลีบบัวที่ลอยนิ่งบนผิวน้ำ ก่อนจะถอนหายใจบางๆ พลางพยักหน้าอย่างอ่อนล้า“อืม… ไปกันเถอะ…”หยางลี่เอ่ยเรียบๆ แต่ฝีเท้าที่ก้าวออกจากสะพานกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง และผิดหวังจนยากจะอธิบายณ หอสูงหน้าประตูวังที่ยืนตระหง่านตรงหน้า หยางลี่ยืนนิ่งให้ขันทีกวงซุนสวมเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองทอง สง่างามราวเทพสวรรค์ แต่แววตากลับหม่นหมองดั่งฟ้าที่ไร้ดวงดาวเมื่อขึ้นไปถึงด้านบนสุดของหอสูงเพื่อโปรยเงิน กุ้ยเฟยชวีหยาซึ่งงดงามดั่งหยกสลักยืนอยู่ริมแท