บทที่ 12

“จริงหรือที่พวกเจ้าเล่ามา” เซียวจิ้นหูถามย้ำเพื่อความมั่นใจเพราะเขาจะนำไปเล่าให้ท่านย่าของตัวเองฟัง

“จริงสิพวกข้าไม่ได้โกหกเจ้าอย่างแน่นอนวันที่ยังจะมีการแจกจ่ายเนื้อหมูให้สำหรับคนที่ไปขุดบ่อน้ำอีกนะข้าได้ยินชาวบ้านที่เดินไปทำงานเมื่อเช้าคุยกันไปตามทางและที่เอ็งไม่เห็นคนในหมู่บ้านก็เพราะไปทำงานบ้านของท่านอารองของเอ็งยังไงละ” เพื่อนของเขาย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยันเพื่อนทุกคนพยักเป็นไก่จิกเพื่อยืนยันคำพูดของพวกตน

เซียวจิ้นหูจึงขอตัวกลับบ้านไปเล่าเรื่องที่ได้รับฟังข่าวจากเพื่อนของเขาหลังจากที่เล่นคุยกันได้สามเค่อพอมาถึงบ้านเขาก็ตะโกนลั่นบ้านหาย่าของตัวเองเสียงดัง

นางเซียวอี้จูที่นั่งอยู่โถงบ้านเพื่อจะรอกินมื้อค่ำกับบุตรชายคนโตรวมถึงสามีของนางด้วยพอได้ยินเสียงหลานรักเรียกหานางเซียวอี้จูก็รีบตอบรับทันที

“มีอะไรหรือเปล่าหูเอ๋อร์ถึงได้เรียกย่าเสียงดังขนาดนี้มีใครกลั่นแกล้งหลานของย่าหรือตาใหญ่รีบถามหลานของข้าดูซิ” นางเซียวอี้จูรีบให้ลูกชายคนโตของนางรีบไปถามหลานรักทันทีด้วยความร้อนใจ

“ท่านย่าข้าไปเล่นที่ในหมู่บ้านกับเพื่อนของข้ามาชาวบ้านในหมู่บ้านทุกทีข้าไปนั่งเล่นกันเต็นใต้ต้นไม้แต่วันนี้ไม่มีชาวบ้านนั่งเล่น พอข้าไปที่ริมแม่น้ำหลังหมู่บ้านก็เห็นเพื่อนของข้าเล่นกันอยู่จึงสอบถามไปด้วยความสงสัยเรื่องของคนในหมู่บ้านที่หายไปไหนกันหมดน่ะขอรับ ท่านรู้ไหมพวกมันบอกข้าว่าชาวบ้านแทบจะทุกหลังคาเรือนพากันไปทำงานที่บ้านของท่านอาเซียวจิ้นถังที่บ้านติดเขาเพราะเซียวอี้เหอขึ้นเขาไปล่าสัตว์ได้หมูป่ามาสองตัว และแบ่งให้ชาวบ้านทุกครอบครัวที่ไปทำงานแทนตำลึงได้หนึ่งอาทิตย์แล้วและวันนี้เห็นว่าจะมีหมูป่าอีกตัวหนึ่งแจกรอบค่ำสำหรับคนที่ไปขุดบ่อน้ำที่บ้านของท่านอารองข้าจึงรีบนำข่าวมาบอกท่านย่านี้ละขอรับ” เขารีบบอกย่าอย่างเร็วเพื่อที่ท่านย่าจะได้ไปยึดเนื้อหมูที่บ้านของท่านอารองมาให้เขาได้กินที่บ้านใหญ่ในมื้อค่ำนี้เลย

“เป็นความจริงหรือหูเอ๋อร์ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปที่บ้านของไอ้ลูกอักกตัญญูที่มันล่าหมูป่ามาได้แต่ไม่นำมาให้ข้าขายเอาตำลึง มันกลับไปแจกชาวบ้านช่างไร้ประโยนช์เสียจริงไปเจ้าใหญ่พาข้าไปบ้านของเจ้ารองเดี๋ยวนี้ข้าเลี้ยงดูหมาป่าตาขาวเสียจริง” นางเซียวอี้จูด่าบ้านรองด้วยความโกรธ

“ยายแก่เมื่อไรแกจะเลิกเอาเปรียบเจ้ารองสักทีข้าสุดจะทนกับเอ็งแล้วนะไล่ลูกออกจากบ้านไม่ให้ตำลึงสักอีแปะ เมื่อก่อนไม่ใช้เอ็งเหรอที่ได้กินเนื้อขายสัตว์ที่เจ้ารองมันหามาได้ทั้งที่ลูกเมียมันไม่ได้กินเลยสักครั้ง แม้แต่อีแปะมันยังไม่ได้ถือข้าว่าเอ็งมันเกินจะเยียวยาแล้วนะ เอ็งลืมหนังสือตัดขาดที่เอ็งเป็นคนให้หัวหน้าหมู่บ้านให้ไว้หรือไม่ว่าเป็นตายไม่เผาผีเพียงเพราะเจ้ารองตกเขาขาหักแกใจจืดใจดำไม่ให้ตำลึงไปหาหมอยังขับไล่ลูกออกจากบ้านเพียงเพราะแต่งภรรยาที่ไม่ถูกใจเอ็งหรอกหรือ ที่เจ้ารองมันยอมเพราะมันรับปากก่อนที่มันจะแต่งสะใภ้รองเข้าบ้านทำงานทุกอย่างในบ้านไม่ปริปากบ่น มีแต่เอ็งที่ใจบอดรังแกลูกเมียของมันไม่เลิกทั้งยังหลานตัวดีของแกอีกไปผลักลูกสาวของเจ้ารองตกน้ำอีกข้าปิดตาข้างลืมตาข้างมานานจนข้าจะทนไม่ไหวกับความเห็นแก่ตัวของเอ็งกับเจ้าใหญ่ที่คอยเอาเปรียบเจ้ารองมาโดยตลอดหลายปีมานี้” พ่อเฒ่าอี้หวายพูดด้วยความโกรธ

“มันไม่ใช่ลูกข้าที่ข้าเลี้ยงมันมาเพราะเอ็งรับปากจะไม่ยุ่งกับมันถ้าข้ายอมเลี้ยงมันมาจากน้องสาวที่ใจง่ายของเอ็งท้องไม่มีพ่อและคลอดตัวไร้ประโยนช์มาให้ข้าเลี้ยงดูเปลืองข้าวเปลืองน้ำมาตั้งหลายปีข้าก็ต้องเอาคืนและมันต้องกตัญญูกับข้ามันก็ถูกแล้วนี้เจ้าจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาอีก” นางเซียวอี้จูเถียงสามีคอเป็นเอ็นเลยทีเดียว

“แต่เอ็งก็ได้ตำลึงจากน้องสาวที่ข้านำมาไม่น้อยเป็นการตอบแทนแล้ว แต่นี้เอ็งยังลำเลิกบุญคุณไม่เลิกต่อแล้วจากครอบครัวเจ้ารองเสียทีข้าจะบอกความจริงให้เจ้ารองมันจะได้หลุดพ้นจากคนใจร้ายอย่างเอ็งสักทีและถ้าข้าหมดความอดทนข้าจะหย่าเอ็งต่างคนต่างอยู่ สั่งสอนลูกแต่ละอย่างมีแต่เรื่องดีๆจนขี้เกียจสันหลังยาวกันทุกตัวแล้ว”

ตาเฒ่าอี้หวายพูดแล้วก็เดินเข้าห้องไปเลยไม่หันมามองด้านหลังอีก

ตาเฒ่าเซียวอี้หวายเสียใจมาตลอดที่นำเอาลูกของน้องสาวมาเลี้ยงเพราะสงสารที่พอคลอดลูกชายน้องสาวก็เสียชีวิตฝากลูกชายกับตำลึงหนึ่งพันตำลึงเงินถือเยอะมากกับหยกหนึ่งชิ้นที่ตาเฒ่าเซียวอี้หวายซ่อนเอาไว้และใส่มือให้ลูกชายคนรองไปในวันที่โดนภรรยาของตนเองไล่ออกจากบ้านไป ที่เฒ่าเซียวไม่ห้ามเรื่องแยกบ้านออกไปของลูกชายคนรองเขาคิดว่ามันจะดีเสียดีกว่าให้ครอบครัวของเจ้ารองโดนกดขี่ข่มเห่งมาหลายสิบปีแต่เพราะน้ำที่ท่วมปากเพราะตัวของเขาเองก็รับปากกับภรรยาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวในการเลี้ยงดูเจ้ารอง มาหนักก็ตอนที่ลูกชายคนรองแต่งภรรยาเข้าบ้านตั้งแต่นั้นมาเหมือนกับว่าตัวนางเซียวอี้จูร้ายกาจขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้เมื่อก่อนก็พอทนได้กับนิสัยนางพอปรามก็ฟังบ้างแต่นี้หนักสุดถึงจะตามไปเอาเนื้อหมูจากบ้านเจ้ารองทั้งที่ตัดขาดกันไปแล้ว มันเกินที่จะทนจนมีปากเสียงกับภรรยาตาเฒ่าเซียวอี้หวายนั่งถอนหายใจและขอโทษน้องสาวกับหลานในใจ

ก่อนที่จะตัดสินใจเขียนหนังสือหย่าเอาไว้ถ้ามันไม่ไหวคงจะให้ภรรยาแล้วจริงๆเขียนเสร็จแล้วพับใส่หีบเอาไว้ก่อนวันนี้ตาเฒ่าเซียวจึงไม่กินมื้อค่ำเพราะกำลังโมโหให้กับภรรยากับลูกหลานที่ไม่ได้ยินเสียงในบ้านคงยกเขย่งกันไปบ้านเจ้ารองที่บ้านพ่อตาของบุตรชายที่ท้ายหมู่บ้านติดเขาหลังสุดท้ายในหมู่บ้านฉีซานนี้ก่อนจะเดินลงบ้านเดินตามหลังไปดูบ้านเจ้ารองเผื่อจะได้ช่วยอะไรลูกชายได้บ้าง

ตัดมาที่บ้านรองเซียวที่แบ่งเนื้อหมูป่าจนเสร็จชาวบ้านเริ่มทยอยกันเดินกลับเข้าหมู่บ้านเพื่อนำเนื้อหมูไปทำมื้อค่ำกันเดินสวนทางกันกับบ้านใหญ่เซียวที่จะเข้าหมู่บ้านมีชาวบ้านเดินต่อกันมาเรื่อยๆแต่ยังไม่หมดทุกครอบครัวนางเซียวอี้จูตะโกนใส่ชาวบ้านด้วยความไม่ยินยอมที่เห็นชาวบ้านได้เนื้อหมู่ป่ากันทุกคนที่ใส่ตระกร้าหลังพากันเดินห่อด้วยใบไม้

“พวกเอ็งนำหมูที่ได้มาให้ครอบครัวของข้าเลยนะข้าไม่ยินยอมให้พวกเอ็งนำกลับบ้านไปมันเป็นหมูของข้าที่เป็นแม่ของเจ้ารองถ้าข้าไม่อนุญาติจะไม่มีใครได้นำเนื้อหมูป่าไปกิน” นางเซียวอี้จูร้องบอกชาวบ้านและกางมือหยุดชาวบ้านทุกคนที่เดินตามหลังกันมาเรื่อยๆ

“อ้อนึกว่าใครนังแม่ใจร้ายที่ไล่ลูกออกบ้านทั้งยังตัดขาดกับบ้านรองเซียวไปแล้วด้วยแต่มาเรียกร้องหาส่วนของตัวเองช่างหน้าหนายิ่งนักอยากได้ก็มาทำงานแลกเอาสิแต่เสียใจด้วยนะพอดีพวกข้าแบ่งกันลงตัวหมดทุกคนแล้วและพวกข้าทำงานแลกเอามาไม่ได้มาร้องตะโกนขอส่วนของตัวเองตามทางเดินนี้” เมียหัวหน้าหมู่บ้านที่ได้สองส่วนเพราะมาสองคนกับสามีนางจึงขอสามีกลับไปทำอาหารค่ำรอที่บ้านเพราะสามีกำลังคุยกันกับลูกบ้านและตรวจความเรียบร้อยจึงจะตามมาทีหลัง นางก็ไม่ยินยอมสวนนางเซียวอี้จูทันทีอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกันชาวบ้านทุกคนต่างมองครอบครัวบ้านใหญ่เซียวด้วยสายตาถูกและรังเกียจในความหน้าด้านของครอบครัวนี้ที่ขวางทางเดินกลับบ้านของพวกตน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงหรือที่พวกเจ้าเล่ามา” เซียวจิ้นหูถามย้ำเพื่อความมั่นใจเพราะเขาจะนำไปเล่าให้ท่านย่าของตัวเองฟัง

“จริงสิพวกข้าไม่ได้โกหกเจ้าอย่างแน่นอนวันที่ยังจะมีการแจกจ่ายเนื้อหมูให้สำหรับคนที่ไปขุดบ่อน้ำอีกนะข้าได้ยินชาวบ้านที่เดินไปทำงานเมื่อเช้าคุยกันไปตามทางและที่เอ็งไม่เห็นคนในหมู่บ้านก็เพราะไปทำงานบ้านของท่านอารองของเอ็งยังไงละ” เพื่อนของเขาย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยันเพื่อนทุกคนพยักเป็นไก่จิกเพื่อยืนยันคำพูดของพวกตน

เซียวจิ้นหูจึงขอตัวกลับบ้านไปเล่าเรื่องที่ได้รับฟังข่าวจากเพื่อนของเขาหลังจากที่เล่นคุยกันได้สามเค่อพอมาถึงบ้านเขาก็ตะโกนลั่นบ้านหาย่าของตัวเองเสียงดัง

นางเซียวอี้จูที่นั่งอยู่โถงบ้านเพื่อจะรอกินมื้อค่ำกับบุตรชายคนโตรวมถึงสามีของนางด้วยพอได้ยินเสียงหลานรักเรียกหานางเซียวอี้จูก็รีบตอบรับทันที

“มีอะไรหรือเปล่าหูเอ๋อร์ถึงได้เรียกย่าเสียงดังขนาดนี้มีใครกลั่นแกล้งหลานของย่าหรือตาใหญ่รีบถามหลานของข้าดูซิ” นางเซียวอี้จูรีบให้ลูกชายคนโตของนางรีบไปถามหลานรักทันทีด้วยความร้อนใจ

“ท่านย่าข้าไปเล่นที่ในหมู่บ้านกับเพื่อนของข้ามาชาวบ้านในหมู่บ้านทุกทีข้าไปนั่งเล่นกันเต็นใต้ต้นไม้แต่วันนี้ไม่มีชาวบ้านนั่งเล่น พอข้าไปที่ริมแม่น้ำหลังหมู่บ้านก็เห็นเพื่อนของข้าเล่นกันอยู่จึงสอบถามไปด้วยความสงสัยเรื่องของคนในหมู่บ้านที่หายไปไหนกันหมดน่ะขอรับ ท่านรู้ไหมพวกมันบอกข้าว่าชาวบ้านแทบจะทุกหลังคาเรือนพากันไปทำงานที่บ้านของท่านอาเซียวจิ้นถังที่บ้านติดเขาเพราะเซียวอี้เหอขึ้นเขาไปล่าสัตว์ได้หมูป่ามาสองตัว และแบ่งให้ชาวบ้านทุกครอบครัวที่ไปทำงานแทนตำลึงได้หนึ่งอาทิตย์แล้วและวันนี้เห็นว่าจะมีหมูป่าอีกตัวหนึ่งแจกรอบค่ำสำหรับคนที่ไปขุดบ่อน้ำที่บ้านของท่านอารองข้าจึงรีบนำข่าวมาบอกท่านย่านี้ละขอรับ” เขารีบบอกย่าอย่างเร็วเพื่อที่ท่านย่าจะได้ไปยึดเนื้อหมูที่บ้านของท่านอารองมาให้เขาได้กินที่บ้านใหญ่ในมื้อค่ำนี้เลย

“เป็นความจริงหรือหูเอ๋อร์ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปที่บ้านของไอ้ลูกอักกตัญญูที่มันล่าหมูป่ามาได้แต่ไม่นำมาให้ข้าขายเอาตำลึง มันกลับไปแจกชาวบ้านช่างไร้ประโยนช์เสียจริงไปเจ้าใหญ่พาข้าไปบ้านของเจ้ารองเดี๋ยวนี้ข้าเลี้ยงดูหมาป่าตาขาวเสียจริง” นางเซียวอี้จูด่าบ้านรองด้วยความโกรธ

“ยายแก่เมื่อไรแกจะเลิกเอาเปรียบเจ้ารองสักทีข้าสุดจะทนกับเอ็งแล้วนะไล่ลูกออกจากบ้านไม่ให้ตำลึงสักอีแปะ เมื่อก่อนไม่ใช้เอ็งเหรอที่ได้กินเนื้อขายสัตว์ที่เจ้ารองมันหามาได้ทั้งที่ลูกเมียมันไม่ได้กินเลยสักครั้ง แม้แต่อีแปะมันยังไม่ได้ถือข้าว่าเอ็งมันเกินจะเยียวยาแล้วนะ เอ็งลืมหนังสือตัดขาดที่เอ็งเป็นคนให้หัวหน้าหมู่บ้านให้ไว้หรือไม่ว่าเป็นตายไม่เผาผีเพียงเพราะเจ้ารองตกเขาขาหักแกใจจืดใจดำไม่ให้ตำลึงไปหาหมอยังขับไล่ลูกออกจากบ้านเพียงเพราะแต่งภรรยาที่ไม่ถูกใจเอ็งหรอกหรือ ที่เจ้ารองมันยอมเพราะมันรับปากก่อนที่มันจะแต่งสะใภ้รองเข้าบ้านทำงานทุกอย่างในบ้านไม่ปริปากบ่น มีแต่เอ็งที่ใจบอดรังแกลูกเมียของมันไม่เลิกทั้งยังหลานตัวดีของแกอีกไปผลักลูกสาวของเจ้ารองตกน้ำอีกข้าปิดตาข้างลืมตาข้างมานานจนข้าจะทนไม่ไหวกับความเห็นแก่ตัวของเอ็งกับเจ้าใหญ่ที่คอยเอาเปรียบเจ้ารองมาโดยตลอดหลายปีมานี้” พ่อเฒ่าอี้หวายพูดด้วยความโกรธ

“มันไม่ใช่ลูกข้าที่ข้าเลี้ยงมันมาเพราะเอ็งรับปากจะไม่ยุ่งกับมันถ้าข้ายอมเลี้ยงมันมาจากน้องสาวที่ใจง่ายของเอ็งท้องไม่มีพ่อและคลอดตัวไร้ประโยนช์มาให้ข้าเลี้ยงดูเปลืองข้าวเปลืองน้ำมาตั้งหลายปีข้าก็ต้องเอาคืนและมันต้องกตัญญูกับข้ามันก็ถูกแล้วนี้เจ้าจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาอีก” นางเซียวอี้จูเถียงสามีคอเป็นเอ็นเลยทีเดียว

“แต่เอ็งก็ได้ตำลึงจากน้องสาวที่ข้านำมาไม่น้อยเป็นการตอบแทนแล้ว แต่นี้เอ็งยังลำเลิกบุญคุณไม่เลิกต่อแล้วจากครอบครัวเจ้ารองเสียทีข้าจะบอกความจริงให้เจ้ารองมันจะได้หลุดพ้นจากคนใจร้ายอย่างเอ็งสักทีและถ้าข้าหมดความอดทนข้าจะหย่าเอ็งต่างคนต่างอยู่ สั่งสอนลูกแต่ละอย่างมีแต่เรื่องดีๆจนขี้เกียจสันหลังยาวกันทุกตัวแล้ว”

ตาเฒ่าอี้หวายพูดแล้วก็เดินเข้าห้องไปเลยไม่หันมามองด้านหลังอีก

ตาเฒ่าเซียวอี้หวายเสียใจมาตลอดที่นำเอาลูกของน้องสาวมาเลี้ยงเพราะสงสารที่พอคลอดลูกชายน้องสาวก็เสียชีวิตฝากลูกชายกับตำลึงหนึ่งพันตำลึงเงินถือเยอะมากกับหยกหนึ่งชิ้นที่ตาเฒ่าเซียวอี้หวายซ่อนเอาไว้และใส่มือให้ลูกชายคนรองไปในวันที่โดนภรรยาของตนเองไล่ออกจากบ้านไป ที่เฒ่าเซียวไม่ห้ามเรื่องแยกบ้านออกไปของลูกชายคนรองเขาคิดว่ามันจะดีเสียดีกว่าให้ครอบครัวของเจ้ารองโดนกดขี่ข่มเห่งมาหลายสิบปีแต่เพราะน้ำที่ท่วมปากเพราะตัวของเขาเองก็รับปากกับภรรยาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวในการเลี้ยงดูเจ้ารอง มาหนักก็ตอนที่ลูกชายคนรองแต่งภรรยาเข้าบ้านตั้งแต่นั้นมาเหมือนกับว่าตัวนางเซียวอี้จูร้ายกาจขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้เมื่อก่อนก็พอทนได้กับนิสัยนางพอปรามก็ฟังบ้างแต่นี้หนักสุดถึงจะตามไปเอาเนื้อหมูจากบ้านเจ้ารองทั้งที่ตัดขาดกันไปแล้ว มันเกินที่จะทนจนมีปากเสียงกับภรรยาตาเฒ่าเซียวอี้หวายนั่งถอนหายใจและขอโทษน้องสาวกับหลานในใจ

ก่อนที่จะตัดสินใจเขียนหนังสือหย่าเอาไว้ถ้ามันไม่ไหวคงจะให้ภรรยาแล้วจริงๆเขียนเสร็จแล้วพับใส่หีบเอาไว้ก่อนวันนี้ตาเฒ่าเซียวจึงไม่กินมื้อค่ำเพราะกำลังโมโหให้กับภรรยากับลูกหลานที่ไม่ได้ยินเสียงในบ้านคงยกเขย่งกันไปบ้านเจ้ารองที่บ้านพ่อตาของบุตรชายที่ท้ายหมู่บ้านติดเขาหลังสุดท้ายในหมู่บ้านฉีซานนี้ก่อนจะเดินลงบ้านเดินตามหลังไปดูบ้านเจ้ารองเผื่อจะได้ช่วยอะไรลูกชายได้บ้าง

ตัดมาที่บ้านรองเซียวที่แบ่งเนื้อหมูป่าจนเสร็จชาวบ้านเริ่มทยอยกันเดินกลับเข้าหมู่บ้านเพื่อนำเนื้อหมูไปทำมื้อค่ำกันเดินสวนทางกันกับบ้านใหญ่เซียวที่จะเข้าหมู่บ้านมีชาวบ้านเดินต่อกันมาเรื่อยๆแต่ยังไม่หมดทุกครอบครัวนางเซียวอี้จูตะโกนใส่ชาวบ้านด้วยความไม่ยินยอมที่เห็นชาวบ้านได้เนื้อหมู่ป่ากันทุกคนที่ใส่ตระกร้าหลังพากันเดินห่อด้วยใบไม้

“พวกเอ็งนำหมูที่ได้มาให้ครอบครัวของข้าเลยนะข้าไม่ยินยอมให้พวกเอ็งนำกลับบ้านไปมันเป็นหมูของข้าที่เป็นแม่ของเจ้ารองถ้าข้าไม่อนุญาติจะไม่มีใครได้นำเนื้อหมูป่าไปกิน” นางเซียวอี้จูร้องบอกชาวบ้านและกางมือหยุดชาวบ้านทุกคนที่เดินตามหลังกันมาเรื่อยๆ

“อ้อนึกว่าใครนังแม่ใจร้ายที่ไล่ลูกออกบ้านทั้งยังตัดขาดกับบ้านรองเซียวไปแล้วด้วยแต่มาเรียกร้องหาส่วนของตัวเองช่างหน้าหนายิ่งนักอยากได้ก็มาทำงานแลกเอาสิแต่เสียใจด้วยนะพอดีพวกข้าแบ่งกันลงตัวหมดทุกคนแล้วและพวกข้าทำงานแลกเอามาไม่ได้มาร้องตะโกนขอส่วนของตัวเองตามทางเดินนี้” เมียหัวหน้าหมู่บ้านที่ได้สองส่วนเพราะมาสองคนกับสามีนางจึงขอสามีกลับไปทำอาหารค่ำรอที่บ้านเพราะสามีกำลังคุยกันกับลูกบ้านและตรวจความเรียบร้อยจึงจะตามมาทีหลัง นางก็ไม่ยินยอมสวนนางเซียวอี้จูทันทีอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกันชาวบ้านทุกคนต่างมองครอบครัวบ้านใหญ่เซียวด้วยสายตาถูกและรังเกียจในความหน้าด้านของครอบครัวนี้ที่ขวางทางเดินกลับบ้านของพวกตน