บทที่ 277

최신 챕터

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 768

  วันถัดมา เฉียวเนี่ยนก็ไปยังจวนโหวแต่เช้าตรู่แต่ก็ไม่ใช่ว่าไปเพื่อดูอาการของหลินเย่ว์เพียงอย่างเดียว เพียงแต่ตอนนี้ในจวนโหวยังมีแค่หมอประจำจวนอยู่ผู้เดียว ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีผู้คนตั้งข้อสงสัยต่อฝีมือของท่านหมอเพื่อความรอบคอบ เฉียวเนี่ยนจึงจำต้องอยู่ในจวนโหวต่ออีกหน่อย เช่นนี้ แม้หลินเย่ว์จะฟื้นขึ้นมา คนอื่นก็จะคิดว่าเป็นศิษย์หมอเทวดาที่รักษาไว้ หาได้สงสัยว่าท่านหมอก็คือหมอเทวดาไม่ท่านโหวหลินเฝ้าหลินเย่ว์ทั้งคืน คงจะตกอกตกใจอยู่ตลอด จนกระทั่งสว่างค่อยหลับไป จึงทำให้ตอนเฉียวเนี่ยนเข้าไปในห้อง ท่านโหวหลินยังไม่ตื่นเฉียวเนี่ยนก้าวช้าๆ ไปยังข้างเตียง แสงอรุณสาดส่องลงบนเส้นผมหงอก เฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกใจหายเพียงข้ามคืนเท่านั้น ผมหงอกของท่านโหวหลินกลับเพิ่มขึ้นไม่น้อยระยะนี้ จวนโหวเกิดเรื่องมากเกินไป แม้แต่ชายชราผู้อุ้มตัวนางขึ้นเหนือศีรษะได้อย่างง่ายดายเมื่อครั้งอดีต ก็เริ่มรับมือกับเรื่องต่างๆ ไม่ไหวแล้วไม่รู้เพราะเหตุใด เฉียวเนี่ยนกลับนึกถึงตอนที่ท่านย่าของนางเสียชีวิต ภาพที่นางคุกเข่าอยู่ข้างเตียงของท่านย่า และภาพที่นางตัดสายสัมพันธ์ด้วยการทำสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ที่จะตัดสัม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 767

  พูดจบก็ทำความเคารพ เตรียมจะจากไปแต่ไม่คาดว่า ท่านโหวหลินกลับเอ่ยขึ้นมาอีก “ขนมอบที่เจ้าส่งมาเมื่อคราวก่อน พ่อชอบมาก เจ้ามีน้ำใจจริงๆ”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ชะงักขนมอบที่นางส่งมาคราวก่อน นางมอบให้ท่านอาจารย์ไม่ใช่หรือ?นางจึงหันไปมองหมอประจำจวน แต่เห็นอีกฝ่ายเพียงยิ้มอย่างมีเลศนัย พลางพยักหน้าเบาๆดูท่าจะเข้าไปอยู่ในท้องของท่านโหวหลินจริงๆเวลาแบบนี้ ก็ไม่เหมาะจะให้เฉียวเนี่ยนพูดอะไรชัดเจน ได้แต่พยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว แล้วก็เร่งฝีเท้าจากไปนอกจวนโหว ลุงเกิ่งยังคงรออยู่เห็นพี่ห้ากับพี่เจ็ดตามเฉียวเนี่ยนออกมาด้วย ลุงเกิ่งก็พลันรู้สึกประหลาดใจพอเฉียวเนี่ยนขึ้นรถม้าแล้ว ทั้งสามคนก็พากันนั่งที่นอกตัวรถ มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องผิงหยางเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในรถม้า ฟังทั้งสามคนคุยเล่นกันอย่างเงียบๆ“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”“สบายดี! ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยมันไม่คาดคิดเลยว่าพี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ พอเห็นพี่ใหญ่ออกรบครั้งแรก ก็เกือบทำคางหลุดเพราะตกใจจนอ้าปากค้างเลยเชียว!”ลุงเกิ่งหัวเราะลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยนั่น ช่างน่าชังจริงๆ! ข้าว่าควรจะสังหารมันให้หมดนั่นแหละ

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 766

  ในห้องมีเด็กรับใช้คอยดูแลอยู่ เฉียวเนี่ยนจึงตามหมอประจำจวนออกจากห้องไปท่านโหวหลินก็รีบตรงเข้ามาทันที “เป็นอย่างไรบ้าง? เย่ว์เอ๋อร์เขา...”“ตอนนี้คุณชายใหญ่ยังไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่จะผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้หรือไม่ ต้องดูจากสองวันนี้อีกที” หมอประจำจวนพูดอย่างช้าๆ ทำให้พี่ห้ากับเจ้าเจ็ดที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างก็ประหลาดใจยิ่งนัก“เขายังพอมีลมหายใจอีกหรือ? ตลอดทางกลับมา ไม่รู้จะขาดใจตายไปตั้งกี่รอบแล้ว! เนี่ยนเนี่ยน วิชาแพทย์ของเจ้าเก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”พี่ห้ากับพี่เจ็ดย่อมไม่อาจคาดคิดว่าหมอประจำจวนของจวนโหวจะมีฝีมือถึงเพียงนี้ ยังนึกว่าทั้งหมดเป็นความดีความชอบของเฉียวเนี่ยนเห็นทั้งสองเข้าใจผิด หมอประจำจวนก็ไม่คิดจะอธิบายให้กระจ่าง เพราะอย่างไรเสียเขาต้องปิดบังตัวตน การเข้าใจผิดเช่นนี้ก็ถือว่าดีที่สุดแล้วในขณะนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากที่ไม่ไกล “เย่ว์เอ๋อร์ล่ะ? เย่ว์เอ๋อร์กลับมาแล้วหรือ?”เป็นฮูหยินหลินนั่นเองเมื่อเห็นดังนั้น ท่านโหวหลินก็โมโหขึ้นมาทันที หันไปตะคอกมามาที่อยู่ด้านหลังฮูหยินหลินว่า “เจ้าพวกไม่ได้เรื่อง ข้าสั่งให้พวกเจ้าปิดเรื่องนี้จาากฮูหยินแล้วไม่ใช่หรือ!”

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 765

  เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ดวงตาคู่นั้นก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วหยาดน้ำตาก็ร่วงลงทันที"เนี่ยนเนี่ยน!"เสียงเรียกอันแผ่วเบาดึงดูดความสนใจของเฉียวเนี่ยนได้สำเร็จนางหันไปมองชายสองคนที่ยืนอยู่อีกด้านด้วยความแปลกใจ “พี่ห้า พี่เจ็ด?”ที่แท้ก็เป็นสองในบรรดาพี่ๆ องครักษ์พยัคฆ์ของนาง!แต่ในเวลานี้ ทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาจะพูดคุยรื้อฟื้นความหลังกับนาง เพียงเร่งเร้า “รีบเข้าไปดูเถอะ!”สีหน้าทั้งสองคนดูเคร่งเครียดยิ่งนักและนั่นทำให้หัวใจของเฉียวเนี่ยนกระตุกวูบอีกครั้ง สถานการณ์ร้ายแรงเพียงนี้เลยหรือ?เฉียวเนี่ยนพยายามควบคุมตนเองให้สงบลง แล้วจึงก้าวเท้าเดินไปยังห้องของหลินเย่ว์ตอนเดินผ่านข้างกายท่านโหวหลิน ท่านโหวหลินมิได้เรียกนาง นางก็จงใจไม่มองไปที่เขาแต่หางตาก็ยังเห็นเส้นผมสีขาวโพลนบนศีรษะนั้นอยู่ดีเมื่อคราวที่แล้วที่พบกัน ผมหงอกยังไม่มากมากถึงเพียงนี้เลย...เฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วผลักประตูเข้าไปในห้องนางเห็นหมอประจำจวนกำลังนั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนผู้ที่นอนอยู่บนเตียงก็คือหลินเย่ว์เวลานี้ บนศีรษะ แก้ม และตามตัวของหลินเย่ว์มีเข็มเงินปักอยู่จำนวนมากก้าวเดินของเฉียวเนี่ยนเบาลงโ

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 764

  หลังออกจากเรือนนอนขององค์หญิงซูหยวน เฉียวเนี่ยนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แม้ว่าวั่นเจ๋อเยว่าจะถูกองค์หญิงซูหยวนหยามเหยียดไปแล้ว แต่นางกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดนางคาดเดาได้ว่าสถานการณ์ต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร และนางก็ย่อมต้องถูกดึงเข้าไปพัวพันด้วยแต่หากเป็นไปได้ นางก็ไม่อยากใช้ชีวิตเช่นนี้นางยอมกลับไปยังกระท่อมหลังเล็กในหมู่บ้านเหอวาน นั่งตั้งแต่เช้าจรดเย็น ยังดีกว่าอยู่ในวังนี้ ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากเล่ห์เหลี่ยมแต่ก็เหมือนมีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคู่หนึ่งอยู่ข้างหลัง กำลังผลักดันให้นางเดินเข้าไปในวังวนนี้คิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็สูดลมหายใจลึกช่างเถอะ ไหนๆ ก็ถูกบีบบังคับให้เดินมาถึงขั้นนี้แล้ว นางก็ต้องทุ่มสุดกำลังเพื่อเดินต่อไปหลังให้กำลังใจตนเองอย่างเงียบๆ เฉียวเนี่ยนก็เตรียมจะก้าวเท้าเดินไปยังโรงหมอหลวงอีกเดี๋ยวนางยังต้องไปเยี่ยมสวีเหม่ยเหริน ต้องกลับไปเตรียมตัวที่โรงหมอหลวงก่อนแต่ไม่คาดว่ายังไม่ทันถึงหน้าประตูโรงหมอหลวง ก็เห็นขันทีคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา“ท่านหญิงเฉียว! ท่านหญิงเฉียวรอก่อนขอรับ!”ขันทีวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงหน้าเฉียวเนี่ยน เพียงแต่หน้าตาไม่คุ้นเคย ดูไม่เหม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 763

  ความร้อนจากน้ำชากระเด็นใส่ขาของนางเฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าองค์หญิงซูหยวนโกรธเรื่องใด แต่เมื่อโกรธแล้ว นางก็ทำได้เพียงคุกเข่าลง“องค์หญิงโปรดระงับโทสะเพคะ!”“ระงับโทสะรึ? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากให้ข้าโกรธจนอกแตกตาย จะได้ถือโอกาสสั่งสอนวั่นเจ๋อเยว่ ไปจนถึงทั้งตระกูลวั่นหรอกหรือ?”องค์หญิงซูหยวนตรัสถามด้วยเสียงเย็นชาเฉียวเนี่ยนรีบโขกศีรษะลงกับพื้น “หม่อมฉันไม่บังอาจ หม่อมฉันเพียงเป็นห่วงองค์หญิง...”“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี!” องค์หญิงซูหยวนทรงแค่นเสียงเย็นชา “ข้าไม่ใช่คนโง่! เจ้าคิดอยากให้ข้าเป็นดาบในมือเจ้า ก็ต้องประเมินดูก่อนว่า ตัวเจ้าเองมีปัญญาจะยกดาบขึ้นมาได้หรือไม่!”เฉียวเนี่ยนยังคงก้มศีรษะอยู่ ถึงแม้ยามนี้องค์หญิงซูหยวนจะอยู่ในอารมณ์เดือดดาล ทว่าเฉียวเนี่ยนรู้ธาตุแท้ขององค์หญิงซูหยวนดี เนื่องจากการอยู่ร่วมกันช่วงที่ผ่านมา นางจึงกล่าวว่า “ขอองค์หญิงทรงอภัยด้วยเพคะ ครั้งนี้หม่อมฉันคิดจะอาศัยพระหัตถ์ขององค์หญิงสั่งสอนวั่นเจ๋อเยว่จริง แต่ทั้งหมดนั้นก็เพราะวั่นเจ๋อเยว่ดูแคลนหม่อมฉันเกินไป! ตอนนี้ในวังหลวง ใครเล่าจะไม่รู้ว่าหม่อมฉันคือคนขององค์หญิง ไปที่ใด ผู้อื่นก็ล้วนให้ความเคารพยำเกรง ยก