ตอนที่59 ตำหนิ

บทล่าสุด

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่64 โอนอ่อน

  “เจ้าเป็นภรรยาของข้า มิว่าเรื่องอันใด ข้าย่อมต้องออกหน้าปกป้องเจ้าอยู่แล้ว”ด้วยมิเคยอยู่ชิดใกล้กัน โดยที่เขาและนาง ไม่ทะเลาะกันเป็นครั้งแรก หยางมู่เสวียนจึงไม่รู้ ว่าความอ่อนโยนเท่าที่เขาจะแสดงออกมาในตอนนี้นั้น จะทำให้สถาการณ์ ระหว่างเขากับนางในเวลานี้ จะแปรเปลี่ยนกลับไปคุกรุ่น เช่นที่ผ่านมาอีกหรือไม่ และคำตอบของเขามันยังคงเป็นทางการอยู่บ้าง เขาจึงไม่แน่ใจว่านางจะมองเห็น ในความอ่อนโยนนั้นบ้างหรือไม่“ข้า...”ฉีเหนียงเหนียง ที่ยังคงมีความขัดเขินเยี่ยงวัยสาว ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นเลย นับตั้งแต่นางต้องแต่งงานกับสามี โดยไม่มีความรักต่อกัน ทว่าเวลานี้กลับรู้สึกมัน ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นเช่นนั้นแม้แต่น้อย“เจ้าเหนื่อยหรือยัง”เมื่อเห็นภรรยาอึกอัก ด้วยไม่รู้จะหาเรื่องไหนชวนนางคุย เขาจึงเลือกที่จะถามนาง ด้วยคำถามเท่าที่จะคิดออกได้ในตอนนี้“ไม่เท่าไหร่เจ้าค่ะ”ฉีเหนียงเหนียง ยังคงตอบสามีด้วยเสียงอู้อี้อยู่กับอกกว้าง ถาว่านางเหนื่อยกับงานเลี้ยงไหม นางก็อยากตอบไปตรงๆ ว่าเหนื่อยอยู่ไม่น้อย อาจเพราะไม่บ่อยครั้ง ที่นางจะออกงาน ด้วยสายตาของภรรยาขุนนางมากมาย มักมองนางด้วยความหยามหยัน ที่แต่ง

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่63 กอดแรก

  “สวะ! ที่ใดกัน! กล้ามาทำร้าย”หลงจ้าวอัน ตวาดเสียงกร้าว ก่อนที่แรงบีบนั้นจะมากขึ้น จนเขาต้องปล่อยมือจากอดีตคนรัก แม่ว่าจะรู้สึกเสียดายที่ยังไม่ได้สมดั่งใจหมับ! ฉีเหนียงเหนียง วิ่งเข้าสวมกอด คนที่มาช่วยนางด้วยอาการตื่นกลัว และนางก็ได้รับการกระชับกอดตอบรับ เพื่อให้นางอุ่นใจว่าตอนนี้ ปลอดภัยแล้วปึก! ตุบ! ร่างสูงของหลงจ้าวอัน ถูกผลักจนล้มลงหน้าคะมำกับพื้นหญ้าอย่างแรง ทำให้ปากของเขากระแทกเข้ากับหิน จนปากของเขาแตกเลือดอาบ“แก!!”พอหันกลับไปหมายจะด่าทอ คนที่ทำร้ายตนเอง นิ้วที่ชี้ตรงไปยังคนผู้นั้น ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อเห็นชัดต่อสายตาแล้ว ว่าคนผู้นั้นคือใคร!“เจ้าคิดจะทำสิ่งใดภรรยาข้าหรือ”น้ำเสียงว่าเย็นเยียบแล้ว ยังมิสู้แววตาที่เต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันของคนพูด ส่วนฉีเหนียงเหนียงนั้น ยังคงซุกใบหน้าอยู่กับอกสามี มิคิดหันมองอดีตคนรักแม้แต่หางตา หากวันนี้สามีไม่มาช่วยเหลือ ชีวิตนางคงต้องแบกความอับยศไปทั้งชีวิตบทเรียนจากอดีต ทำให้นางรู้แล้วว่าการถูกตราหน้า ในสิ่งที่ไม่ได้ทำ มันร้ายแรงแค่ไหน แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริง ทั้งชีวิตของนางคงไร้แม้แต่ที่ให้ยืน“ข้ากับนาง ก็แค่รื้อฟื้นความหลัง”หลงจ้าว

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่62 อดีตคนรัก

  “แค่คนเมาเจ้าค่ะ ท่านพี่เหยาเกอ อยากพักหรือไม่เจ้าคะ”หญิงสาวเกรงว่าเขาจะเบื่อ กับการที่ต้องนั่งอยู่ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นสุรา จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ถ้าได้ออกไปสูดอากาศสักหน่อย ก็คงดีไม่น้อย”ชายหนุ่มตั้งใจที่จะชวนหญิงสาว ออกไปเดินเล่นกันเพียงลำพัง ด้วยไม่อยากให้นางดื่มอีกแล้ว ต่อให้นางจะคุ้นชินแค่ไหน กับสุรารสแรง แต่ก็ยังคงเป็นสตรีอยู่“เช่นนั้น เราออกไปเดินเล่นที่สวนกันเจ้าค่ะ”หญิงสาวได้ฝากน้องสาวทั้งสอง เอาไว้กับเหล่าสหาย พร้อมกำชับว่าห้ามกลั่นแกล้ง หรือคิดอื่นใดเป็นอันขาด ก่อนจะเข็นรถพาหยางเหยาเกอก้าวออกไปเสียงหัวเราะของเหล่าสหาย ที่ดังไล่หลังทั้งสองมา ทำให้แม่ทัพสาวได้แต่ส่ายหน้า เมื่อคำของนางเป็นเรื่องที่สหาย มักไม่ทำตามเสมอ เพราะนี่มิใช่กองทัพ ที่คำของนางหรือจะศักดิ์ ขนาดชี้เป็นชี้ตายกับใครได้ ยิ่งเรื่องเย้ากันแค่นี้ยิ่งไม่มีทาง ที่เหล่าสหายตัวร้ายจะใส่ใจทำตาม“ดูพวกเจ้าจะรักเจ้ามากนะ”หยางเหยาเกอเอ่ยขึ้น เมื่อทั้งคู่ห่างออกมาจากลานจัดเลี้ยงแล้ว“พวกเราเสมือนครอบครัวเจ้าค่ะ เบื้องหลังพวกข้าทุกคน มันเต็มไปอันตราย หากเราแตกแยกก็เท่ากับ เอาคอไปวางใต้คมดาบศัตรู แต่หาก

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่62 เมามาย

  “พี่รอง ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ”ลั่วอันผิงคว้ามือพี่สาวมากุมไว้ ก่อนที่แม่ทัพสาวจะตบลงบนหลังมือของคนเป็นน้องเบาๆ อย่างรู้สึกขอบคุณ นางไม่เสียใจเลย ที่เปลี่ยนชะตาใหม่ เด็กน้อยของนางโตขึ้นมากแล้ว“ไปเถอะเรากลับไปนั่งกับทุกคน ดูหลิงหลงสิ! ห่วงเจ้าจนนางเป็นกังวลแล้ว”แม่ทัพสาวชี้ชวนให้น้องสาว มองไปยังหยางหลิงหลง ที่ดูเป็นกังวลต่อความรู้สึกของน้องสาวนางเหลือเกิน คงเพราะวัยที่ไล่เลี่ยกัน จึงทำให้หญิงสาวทั้งสองสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว“เจ้าค่ะ”ลั่วอันผิงมิใช่คนเข้าใจสิ่งใดยาก หากครอบครัวไม่แสดงท่าทีคัดค้าน นางก็จะไม่ต่อต้านเช่นกัน“ไปเถอะ” ลั่วฮูหยินเอ่ยกับบุตรสาวทั้งสองสองพี่น้องโผเข้าหอมแก้มมารดาคนละข้าง ก่อนจะพากันเดินกลับยังที่นั่ง ภาพความรักของแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง ช่างเป็นที่น่าริษยาของหลายครอบครัว ที่บางครั้งก็ทำใจยอมรับลูกของสามีไม่ได้แต่ลั่วฮูหยินกลับเป็นหนึ่งในใจของลูกกับสามี ไม่มีเรื่องให้ต้องทะเลาะกัน มิหนำช้ำบุตรชายหญิงล้วนได้ดิบได้ดีกันทั้งหมด แม้จะรู้สึกเสียดายแม่ทัพหญิง ที่ต้องแต่งกับคนพิการไร้ค่า แค่หากนับเรื่องทรัพย์สินของสกุลหยาง ก็ถือว่าเหลือล้น เสมือนเอาเกวียนเงินทองไปหลอมรวม

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่61เราคือครอบครัว

  “มีพระราชโองการ”เสียงประกาศของขันทีจากในวัง ทำให้ทุกคนในงาน ต่างรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินไปคุกเข่าลงรอรับพระราชโองการ และนั่นทำให้เมิ่งหยู๋เฟิงยกยิ้มร้าย ก่อนจะก้าวไปคุกเข่าต่อหน้าขันทีชราขันทีเฒ่าถึงกับผงะ ก่อนจะรีบขยับเข้าไป หมายจะพยุงชายหนุ่ม ก่อนจะเห็นสายตาคาดโทษตอบกลับมา เขาจึงกระแอมไอสองสามที แล้วยืดกายขึ้นตรง เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต“มีพระราชโองการ ลั่วอันผิงธิดาคนเล็กในท่านแม่ทัพใหญ่ ลั่วเจิ้งคัง มีคุณงามความดี อ่อนหวานเพียบพร้อม ฐานะสูงส่งคู่ควรต่อการเป็นภรรยา จึงได้ขอหมั้นหมายให้แก่องค์รัชทายาท จวิ๋นหยู๋ ซึ่งเวลานี้ยังคงพำนักอยู่ต่างเมือง”ลั่วคังอันตวัดสายตาไปยังเมิ่งหยู๋เฟิง ก่อนจะทำปากขมุบขมิบ ทว่านางกลับได้รับรอยยิ้ม อย่างผู้กำชัยตอบกลับมา เจ้าคนหน้าด้าน มานอนบ้านนางไม่กี่วัน ก็สร้างเรื่องแล้วสิน่า…“คุณหนูสามรับพระราชโองการสิ”ขันทีเฒ่าเรียกหญิงสาว ที่ยังคงนิ่งอึ้ง ด้วยไม่อยากจะเชื่อว่านาง จะต้องเข้าสู่วังวนอันน่ากลัว หญิงสาวยื่นมือขึ้นรับม้วนผ้าสีทอง ด้วยมืออันสั่นเทา“ลั่วอันผิง น้อมรับพระราชโองการเพคะ”หญิงสาวเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงคล้ายคนละเมอ ก่อนจะนำม้วนผ

• ภรรยาเปลี่ยนชะตา   ตอนที่60 มีหรือจะไม่กล้า!

  “ข้าย่อมไม่ถือสา ทุกคนมีหน้าที่ต้องทำ มาๆ ดื่มสุราสมุนไพร ที่ข้าเก็บไว้หลายปี วันนี้วันดีข้าจึงเปิดให้ทุกท่านได้ชิม” อ๋องหนุ่มยิ้มรับอย่างฝืนๆ เขาจะดื่มสุราได้อย่างไร นี่ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ จงใจซ้ำเติมเขาเลยสินะ! น่าตายนัก! จิ้งหยวนรับมาอย่างจำใจ ก่อนจะยกขึ้นกระดกรวดเดียวหมด รสหวานนำตามด้วยฤทธิ์ร้อน นับเป็นสุราที่ดี แต่มันมิใช่วันนี้ที่เขาจะดื่มจนหนำใจได้อย่างที่เคย เพราะสภาพของเขาที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ได้ คือฝืนเต็มกำลัง เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของผู้ใดก็เท่านั้น อีกทั้งเขาไม่คิดที่จะละความพยายาม ในการเอาตัวของลั่วคังอันกลับมา นางต้องเป็นของเขาเท่านั้น ทาสรักที่จะไม่มีวันโงหัวได้มองฟ้าอีกตลอดชีวิต “เช่นนั้นเชิญท่านอ๋องตามสบาย มิต้องเกรงใจทุกท่านล้วนเป็นคนกันเองทั้งนั้น” ท่านแม่ทัพใหญ่ พูดกับอ๋องหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ขอรับ”อ๋องหนุ่มรับคำ แต่ใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความชิงชังอย่างถึงที่สุด ก็ในเมื่อสายตาของแม่ทัพใหญ่นั้น กำลังขบขันเขาอยู่ เทียบเชิญที่ส่งไป ก็เป็นแค่การหยั่งเชิงเขา ถ้าเขาไม่มา...นั่นเท่ากับเขา เป็นได้เพียงเต่าที่หดหัวยามมีภัย มิใช่พยัค