บทที่ 9 แค่ซ้อมละคร

            ศศิกานต์ส่งสติ๊กเกอร์หาสุปรีย์ทุกวัน  แต่ไม่ได้พิมพ์ข้อความอะไรเป็นพิเศษ  และเธอก็ตอบข้อความหรือส่งสติ๊กเกอร์กลับมาทุกครั้ง  ทำให้อีกคนใจชื้น  ว่าอย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เป็นคนที่พยายามอยู่คนเดียวในความสัมพันธ์ครั้งนี้  คืนนี้ร่างบางถ่ายคลิปข้อเท้าที่พันผ้าไว้แล้วแกะผ้าออก  แล้วส่งให้คนตาคมดูเพื่อแสดงว่าเธอหายแล้ว  เธอส่งสติ๊กเกอร์ดีใจกลับมา

            <ทำอะไรอยู่>  สุปรีย์ส่งข้อความไป

            <ศศิเช็คข่าวในเน็ต  ตั้งแต่เราไลฟ์วันนั้น  กระแสที่ว่าเราเจ้าชู้ก็ลดลง>

            <ทั้งที่จริง  คนที่เจ้าชู้คือปรีย์>  พิมพ์พลางส่งสติ๊กเกอร์หน้าเจ้าเล่ห์ให้อีกฝ่าย  ส่วนในมือถือสุปรีย์ยังเต็มไปด้วยข้อความหวานกับคนหน้าตาดีเหมือนเดิม

            <ไม่ว่าจะยังไง แค่อย่าทำให้งานเสียก็พอ>  ศศิกานต์เตือนคนสนิท

            <ศศิไปบอกแม่เธอเถอะ  เล่นกับข่าวซะขนาดนั้น  ถ้าเธอโดนแฟนๆ เกลียด  เราไม่รู้ด้วยนะ>

            พวกเขาเงียบกันไปสักพัก  ก่อนที่คนตาคมจะนึกขยันอยากซ้อมละคร  เพราะตอนนี้ชีวิตเธอขึ้นอยู่กับการแสดง

            <เออ  ปรีย์  เราว่าจะชวนไปซ้อมบทฉากต่อไป  ไปเจอกันบนดาดฟ้าไหม>

            <ไปสิ  ว่างพอดีเลย>  ปิดหน้าจอมือถือแล้วเดินไปหาเสื้อคลุมมาบังไหล่มน

            ชิงช้าตัวเก่าโยกไปมาส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด  เมื่อต้องรับน้ำหนักสองสาวพร้อมกัน  อากาศเย็นจนทำให้ต้องกระชับเสื้อ  เสียงรถราวิ่งขวักไขว่ด้านล่าง  บอกว่ายามราตรีของเมืองหลวงกว่าจะหมดลงอีกนาน 

            ทั้งคู่ทำสมาธิก่อนเริ่มเอ่ยบทของตน

            "อากาศหนาว  เรามานอนกอดกันไหม  ผู้หญิงด้วยกันไม่เป็นไรใช่ไหมคะ"  ศศิกานต์รับบทผู้กองฉัตรชยาเอ่ยเสียงเรียบ  ขัดกับใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ  ร่างบางเข้าไปใกล้อีกฝ่าย  จากนั้นก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มตามบท  รดาทำน้ำหกเลอะ  ผู้กองสาวเอื้อมมือมาเช็ดปากให้  พวกเขาสบตากัน  ในป่ามีกันแค่สองคน  ราวกับมีแรงดึงดูดให้ใบหน้าเข้าหากัน  ปากอ่อนนุ่มสีชมพูประกบกันอย่างร้อนผ่าว  กลิ่นลิปสติกรสผลไม้จากปากคนตัวบางส่งผ่านไปยังคนตาคม  ทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังก้อง

            "ระ..รดาไม่อยากให้ผู้กองเข้าใจผิด  มันก็แค่...มันก็แค่"

            แทนที่จะปล่อยให้เธอจบประโยค  เขาประกบปากนุ่มนั่นอีกครั้ง  แล้วอีกฝ่ายก็จูบตอบ  เขาประคองใบหน้าเธอเบาๆ  ไม่อยากให้เธอถอยออกไปไหน

            "ฉัตรชอบคุณรดา"

            "รดารู้เรื่องของผู้กอง  คุณเจ้าชู้"  บทสนทนานั้นแทงใจดำสุปรีย์  "ไม่นานผู้กองจะเจอคนใหม่ที่ดึงดูดใจมากกว่ารดา"

            "แต่ฉัตรไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้  รดาทำให้ฉัตรรู้สึกพิเศษกว่าคนอื่น  ทำให้ฉัตรเชื่อว่าเราสามารถไว้ใจใครสักคนได้"

            พอศศิกานต์เอ่ยบทตนเองจบ  สุปรีย์ก็ร้องไห้ออกมา  นั่นเป็นเรื่องนอกบท  บางครั้งนักแสดงก็เข้าถึงอารมณ์แบบนี้ได้ คนร่างบางร้องอยู่นานจนคนตาคมเข้าไปกอดปลอบหล่อน

            "ทำ..ทำไม"  เขาถามอย่างไม่มั่นใจ

            "ปรีย์ยังไม่เคยเจอใครที่ทำให้อยากหยุดกับคนๆ เดียวได้  และในที่สุดปรีย์ก็ต้องเล่นเกมส์ไปแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ"

            ศศิกานต์ถอนหายใจ  เธอเจ็บเมื่อเห็นสุปรีย์เจ็บ  เพราะเธอแคร์ผู้หญิงคนนี้มากกว่าใคร

            "เรามาพยายามด้วยกันไหม  ทำให้ปรีย์เลิกเจ้าชู้เสียที"

            หญิงสาวทั้งสองสบตากัน  ต่างพบความจริงใจในตัวอีกคน  ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำดีให้กันขนาดนี้เพราะเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน  แต่เธอสองคนก็ทำให้อีกฝ่ายอย่างเต็มใจ

            "ช่วยทำให้ปรีย์ขาดศศิไม่ได้หน่อยได้ไหม"  เธอเว้าวอนด้วยน้ำตาเอ่อ

            "ตกลง"  คนตาคมทำแก้มป่อง  คิดแผนการ  "งั้นเรามาตั้งกฎกัน 3 ข้อ  เพื่อป้องกันช่องทางที่ปรีย์เล่นเกมส์ได้ง่ายที่สุด   

            “ข้อแรกบล็อกคนคุยทุกคน  ไม่ว่าเขาจะหล่อแค่ไหน  แซ่บเบอร์ไหนก็ตาม  ข้อสองไลน์หาศศิคนเดียว  อ่ะ  เว้นผู้จัดการและครอบครัว  และข้อสุดท้ายมาเล่นเกมส์ใครเป็นฝ่ายยิ้มก่อนแพ้"  ศศิกานต์นึกย้อนกลับไปตอนที่ธนูสอนเธอ  ให้เข้าหาอีกฝ่ายบ่อยครั้ง  และครั้งนี้เธอก็ได้ช่วยสุปรีย์  พร้อมกับหาโอกาสให้ตัวเองด้วย

            "อะไรอะคะ  ข้อสุดท้าย"  คนร่างบางถาม  อีกฝ่ายอมยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม

            "ศศิมองไม่เห็นอะไรเลย"

            "ทำไมอ่ะ"  ถามด้วยความไม่เข้าใจ

            "ปรีย์ส่องประกายจนแสบตา"

            สุปรีย์เกือบยกมุมปาก  แต่มุกตลกนั้นถูกหลบได้  ยังยิงไม่เข้าเป้า  เธอจึงปล่อยมุกตัวเองบ้าง

            "ตาปรีย์นะ  ในไลน์ทำไมอ่านแล้วปรีย์ไม่ค่อยตอบรู้ไหม"

            "ไม่รู้  ทำไม"

            "ไม่ว่างกำลังคิดถึงศศิอยู่"

            คนถูกหยอดยิ้มหวาน  ศศิกานต์แพ้!

            เวลาผ่านไปค่อนคืนแล้ว  และพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า  พวกเขาเริ่มรู้ตัวว่าควรไปพักผ่อนได้แล้ว

            "ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนนะ"

            "ขอบคุณที่ปรีย์เป็นปรีย์นะ"

            บอกลาแสนหวาน  ทั้งคู่แยกย้ายกันไปนอน  แต่สองสาวตาสว่างจนนอนไม่หลับ  ห้ามมือซนไม่ได้  ต้องพิมพ์ข้อความหาอีกฝ่าย

            <ถามหน่อยสิ>  สุปรีย์เริ่มบทสนทนา

            <ว่า>

            <ชอบผู้หญิงเหรอ  เราไม่เคยเห็นศศิจะมีใครนอกจากเราและคุณเกล> 

            คนตาคมยิ้มตาเป็นประกาย  และสารภาพเธอบางส่วน

            <ศศิชอบคนๆ เดียวมาหลายปีแล้ว>

            <อิจฉาคนๆ นั้นจัง>

            ศศิกานต์อ่านแต่ไม่ตอบ  เธออมยิ้มอยู่คนเดียว

            <ทำไมไม่จีบเขาละ  ศศิออกจะสวย>

            ร่างบางถามอีก  เธอเห็นในวงการของนักล่า  แรห์ไอเท็มจะมีชัยเสมอ

            <เราจะไปนอนแล้วนะ  ฝันดีนะคนดีของเรา>

            <ทำไมต้องตัดบทด้วย  ไม่อยากรู้เรื่องของเราเหรอ>

            ศศิกานต์ทำแก้มป่อง  นึกว่าจะถามเรื่องอะไรดี

            <ทำไมปรีย์เจ้าชู้  ไม่ใช่แค่นิสัยธรรมดาๆแน่เลย>

            <เราอยากรู้ว่าคนๆ หนึ่งจะสนุกกับเกมรักได้แค่ไหน  เลยลองเลียนแบบเขา  จนตอนนี้ติดวังวนในเกมของตัวเองอ่ะ  ทุกครั้งที่เราเล่นเกม  เราจะต้องดูให้ออกว่าอีกฝ่ายชอบแบบไหน  แล้วเราก็สร้างตัวตนปลอมๆ ขึ้นมาให้ตรงใจเขา  จากนั้นเมื่อเขาตกหลุมรัก  ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ  เราเป็นฝ่ายชนะ  ส่วนใหญ่เราจะเลิกติดต่อไป  จากนั้นก็หาคนเล่นเกมคนใหม่  ทุกครั้งที่เจออีกฝ่ายที่เข้าถึงยาก  ยิ่งท้าทาย  เราก็จะยิ่งภูมิใจที่ได้พิชิตใจเขา  พอถึงตอนนั้น  เราก็หมดความสนใจพอดี  แต่กับศศิไม่เหมือนกัน  ศศิเป็นลูกแกะน้อยที่ดูสนใจเรา   จนเราไม่ได้ตั้งการ์ด  แล้วศศิยังอยากช่วยเรา  นั่นทำให้เราไม่นับว่าศศิเป็นเกมอีกต่อไป> 

            <โอเค  สรุปว่าเราอยู่เหนือเกมของปรีย์นะ  เออ... ถ้า...ถ้า...ถามเล่นๆ นะ  ถ้าเรารักกันจริงๆ ขึ้นมาจะทำยังไง>

            ร่างบางคิดชั่วครู่  ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นเกมเหมือนปกติ

            <ก็ดีสิ>

            <เราเองก็ไม่ติดนะ>  ศศิกานต์ห้ามนิ้วไม่ทัน

            <ถ้าอย่างนั้น  ลองบอกรักได้ไหม  จะได้สมจริง>  สุปรีย์หยอดเพื่อล่าเหยื่อตามนิสัยเดิม

            <จงบอกรักโดยไม่เอ่ยคำว่ารัก>  คนตาคมเอ่ยก่อนเห็นเป็นเรื่องสนุกๆ อีกครั้ง

            <เป็นห่วงนะคะ  ฝันดีนะคะ  คนดีของเรา>  ร่างบางเอ่ยแทบไม่ต้องคิด  เพราะคุยทำนองนี้บ่อย

            <ไม่ต้องขยับแล้วนะ  เพราะใจเราตรงกันแล้ว>             ศศิกานต์เอ่ยด้วยอาการขวยเขิน  ยิ้มสวยที่สุดแต่ไม่มีใครได้เห็นในยามนี้

            "อ๊ายยย"  สุปรีย์กรี๊ดคนเดียว  ส่งสติ๊กเกอร์ใจละลายให้ศศิกานต์

            ต่างคนต่างหลงใหลในเสน่ห์ของอีกฝ่าย  หากจะเล่นเกมกับความรัก ควรทำใจตั้งแต่แรกว่าอาจไม่ชนะ  แถมยังอาจเป็นฝ่ายสูญเสียอีก  แต่ผลที่ได้ก็คุ้มที่จะลองเสี่ยงดู  คนส่วนใหญ่เลยเล่นในเกมนี้