บทที่ 23 รักษาใจ

          เกลโทรหาเพื่อนคนหนึ่ง  เธอเป็นอีกคนที่ชอบให้คำปรึกษาด้านความรักกับเพื่อนๆ  เกลนัดกรรณิกาหรือกรรณ  นัยน์ตาดำโตอ่อนหวาน  จมูกโด่ง  ผมดำขลับ  เคยเรียนโรงเรียนนานาชาติที่เดียวกันกับเกล  ทั้งคู่นัดเจอกันที่คอนโดหรูของดาราสาว  ภายในห้องตกแต่งด้วยสีชมพูพาสเทล  ประดับประดาด้วยดอกไม้ปลอม  พวกเขาพูดคุยในห้องรับแขก  หากเดินไปดูภายในห้องนอนของเกลจะพบว่ามีรูปภาพของศศิกานต์แปะเต็มฝาผนัง    เกลเลือกที่จะปกปิดเอาไว้  ว่าเธอคลั่งรักขนาดไหน

          “ไหนเล่าให้เพื่อนฟังสิ”  กรรณิกาเริ่มเมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา 

          “ฉันชอบคนๆ หนึ่งอยู่ แล้วไม่ว่าจะพยายามยังไง  เขาก็ไม่เคยมีฉันในสายตา”

          “ชอบเขาตรงไหน”

          “ตรงที่ใจดี ซื่อสัตย์ ถ่อมตน  และ...”  เกลทิ้งช่วงประโยคของเธอ

          “และอะไร”

          “สวยโคตร...”

          โอ๊ะ  ไม่ใช่ผู้ชายเรอะ

          กรรณิกาคิดในใจ  เพราะไม่ได้ติดตามข่าววงการบันเทิงจึงไม่รู้มาก่อน

          “ไม่ว่าจะตื่นหรือหลับ ก็จะคิดถึงเขาตลอดเวลา  จนฉันแทบเป็นบ้าไปแล้ว”

          “ทรมานไหม”

          “ทรมาน”

          “เลิกคิดได้ไหม”

          “ไม่ได้” 

          “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

          “รู้สึกเหมือนโดนหนามแหลมทิ่มตำทุกวัน  พอรู้ตัวน้ำตาก็ไหลไม่หยุด  ดูตาฉันสิ”   เกลชี้ไปที่ตาบวม  “ทำยังไงดี”

          กรรณิกาเงียบไปนาน  เพื่อค้นหาคำพูดที่เหมาะสม

          “เราจะหาเหตุผลกับสิ่งที่ไม่ใช้เหตุผลอย่างหัวใจไม่ได้  เราเติมยาบางตัวให้หัวใจได้  หาอะไรที่มีความสุขใส่ลงไปในใจ  อย่างเช่น ฟังเพลงสนุกๆ ที่ปลุกใจ  ทำกิจกรรม ไปเที่ยว อะไรก็ได้  

          เขาไม่รัก  เป็นความจริง  อย่าปลอบตัวเองว่าสักวันเขาจะมีเราในใจ  เพราะไม่รู้ว่าต้องรออีกเมือไหร่  และคนระดับนั้น  รอไปก็มีคนอีกมากมายเป็นคู่แข่ง”

          “เป็นฉันไม่ได้เหรอ” พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

          “เขาไม่เลือกเธอ”

          “อย่าใจร้ายนักได้ไหม  รู้งี้ไม่สารภาพรักก็ดี  ถ้าไม่รู้  ถ้ารอคอยอย่างมีความหวัง  ฉันจะยืนในที่ของฉันอยู่ได้โดยไม่เจ็บขนาดนี้”

          “แต่เธออาจต้องรออย่างเปล่าประโยชน์เหมือนฉันก็ได้”

          กรรณิกาพูดเรื่องของตัวเอง  เมื่อเปิดเผยความในใจ  ก็ทำให้อีกคนวางใจที่จะเล่าอย่างหมดเปลือก  จนเอ่ยคำพูดน่าอายออกมาได้

          “ฉันรักเขา”

          “ตอนนี้ใจเธอคิดเป็นวงกลม  เธอแค่ต้องตระหนักรู้อยู่เสมอ  มันเหมือนโยนหินลงน้ำ  น้ำกระเพื่อมแรงในตอนแรก  แต่สักพักมันจะกระเพื่อมเบาลง  จนจางหายไป  ใจเธอที่เจ็บแรงตอนนี้  จะเจ็บเบาลงและหายเจ็บไปในที่สุด  บาดแผลของฉันเองก็ทุเลาลงแล้ว  ฉันไม่อยากรู้ว่าคนๆนั้นจะมีความรักที่อบอุ่นกับใคร  เพราะพื้นที่ข้างๆนั้น ฉันอยากให้เป็นที่ของฉัน  แต่เธอกล้าหาญมากนะที่แสดงออกอย่างเต็มที่ว่าเธอรัก  ในขณะที่ฉันแค่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ แค่เห็นเขายิ้มก็มีความสุขแล้ว”

          “แต่เขาทำให้ฉันมีความสุขราวกับไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน” 

          “ตอนนี้ความคิดของเธอแบ่งเป็นสองแบบ หนึ่งคือทุกข์ที่ไม่อาจมีเขาในชีวิต  อีกหนึ่งคือมีความสุขกับช่วงเวลาใจเต้นที่เธอมีกับเขา  ถ้าเธอเห็นว่าในน้ำหวานมียาพิษ  เธอจะไม่อยากกินน้ำหวานนั้น  หรือก็คือไม่อยากให้ช่วงเวลาดีในใจอยู่ต่อ  เพราะมันหมายถึง  ยอมให้ความทรงจำแย่ๆ ยังอยู่”

          “ฟังดูยากและเป็นไปไม่ได้เลย  ทั้งที่ไม่สามารถรักโดยไม่ทุกข์ได้  และตัดใจไม่ดื่มน้ำหวานผสมยาพิษได้”

          “ถ้าทำได้ ฉันก็อยากลืมเขาไปจากใจ  ฉันหาอะไรทำเพื่อไม่ให้นึกถึงเขา  ใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง  ไม่ใช่เพื่อความเพ้อฝันใดๆ  จึงดีขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปและช้าๆ”

          “เหมือนคนโง่เลยนะพวกเรา”

          สองสาวเงียบไปพักหนึ่ง 

          “ใช่  เหมือนคนโง่  เธอรู้ไหม  ต่อให้ไม่ทำอะไร  มนุษย์ก็จะลืมไปเอง  ว่าครั้งหนึ่งเคยเจ็บขนาดไหน  เหมือนที่เขาพูดๆ กัน  ว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง” 

          กรรณิกาทำหน้าที่ของตนเองในฐานะเพื่อนอย่างเต็มที่  ส่วนการคิดเป็นวงกลมหรือจะมูฟออนได้นั้น  เป็นเรื่องเฉพาะของแต่ละคน  เธอไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป

          “ฉันจะปล่อยให้แผลแห้ง และจะรักตัวเอง  ไม่อยากคาดหวังใดๆ เพราะในทุกๆ สงครามย่อมมีผู้สูญเสีย  และความรักก็คุ้มค่าให้เราเข้าร่วมฝ่าฟันเสมอ  ใครจะไปห้ามหัวใจได้  ใครจะไปห้ามไม่ให้เขาเลือกคนอื่น  คนชนะทิ้งรอยแผลไว้เบื้องหลัง  ส่วนคนแพ้ต้องเยียวยาแผลตนเอง  ฉันเลือกของฉันเอง  กล้าที่จะรักอย่างกล้าหาญ  และกล้าที่จะรักษาใจอย่างคนกล้า  ขอบคุณที่รับฟังนะ”