บทที่ 25 ฆ่า (ตอนจบ)

            อภิชญาขอเงินลูกสาวคนสุดท้องทุกเดือน  ศศิกานต์ให้โดยไม่อิดออด  แต่เธออยากให้แม่ทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน  จึงบอกมารดาให้หางานทำ  และเลิกขอเงินเธอสักที  หญิงกลางคนโกรธลูกสาว  เธอไม่เหลืออะไรเลย  กำลังเครียดที่ชีวิตถึงทางตัน  เธอกัดเล็บจนกุด  ตัดสินใจอยู่นานว่าจะขายสมบัติชิ้นไหนดี  ลูกสาวคนโตและคนรองทั้งสองคนก็ไม่สามารถช่วยเหลือเรื่องเงินได้  อภิชญาเคียดแค้นศศิกานต์  เธออุตส่าห์สอนและช่วยเหลือลูกสาวคนสุดท้อง  แต่ขณะเดียวกันกลับมองไม่เห็นความผิดตัวเอง  จึงได้แต่โทษศศิกานต์ว่าคนเป็นคนที่ผลักไสให้เธอมาถึงทางตัน  สุดท้ายตัดสินใจมาในงานแถลงข่าวละครเรื่องใหม่ที่คนตาคมกับคนร่างบางจะแสดงด้วยกัน   

            ไม่รอให้การสัมภาษณ์เริ่ม  เธอเดินแทรกเข้าไปในกล้อง  หยิบปืนออกมา  นักข่าวกดไลฟ์งานแถลงข่าว  คนดูมากจนกลายเป็นไวรัล  พร้อมติดแฮชแท็ก #เซฟศศิ

            ตำรวจรีบมารักษาความปลอดภัยในงานสัมภาษณ์  กันคนออกจากห้องประชุม  ในห้องจึงเหลือแค่กล้องที่ตั้งเอาไว้ คนส่วนใหญ่อยู่นอกห้อง

            "คุณอภิชญาครับ  ผมว่าเราคุยกันได้นะครับ  คุณอภิชญาอยากได้อะไรครับ"  ตำรวจเกลี้ยกล่อม

            "ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว  ไม่มีงาน  ไม่มีเงิน  แถมลูกสาวกำลังจะลอยแพฉันอีก"  เธอสติแตกเป็นที่เรียบร้อย

            "หนูไม่ได้ทิ้งแม่นะคะ  ศศิแค่อยากให้แม่พึ่งตัวเอง  หนูจะคอยซัพพอร์ตอยู่แล้ว" 

            "โกหก  แกจะไปเสวยสุขกับนังปรีย์นี่สินะ"

            "ปรีย์มาอยู่ข้างหลังศศิ"  ศศิกานต์บอกคนรัก

            "ไม่  ศศิแหละมาอยู่หลังปรีย์"  สุปรีย์บอก  กอดกันต่อหน้ากล้อง  อภิชญาโมโหที่ลูกสาวไม่เห็นเธอในสายตา  ในสายตาเธอมีแต่สุปรีย์เท่านั้น

            "ไม่ต้องห่วง  ฉันยิงแกสองคนแน่"

            "แม่  เอาอย่างนี้  เดี๋ยวหนูจะจ่ายค่าเลี้ยงดูแม่เอง  แม่เก็บปืนก่อนนะ"  คนตาคมเสนอทางเลือกให้มารดา

            "ฉันพกปืนมาแบบนี้  คนทั้งประเทศรู้แล้ว  ว่าแกทิ้งแม่แก  ฉันจะคอยดูว่าลูกอกตัญญูมันจะไปได้สักกี่น้ำ"

            อภิชญาไม่พูดเปล่า  เล็งปืนไปที่สองสาว

            "อย่านะแม่!!"

            ลั่นไกไปที่ร่างบาง  คนตัวโตออกรับกระสุนแทนไม่ทัน  แต่กระสุนทะลุจากท้องสุปรีย์ไปถึงศศิกานต์  เสียงกรีดร้องมาจากนักข่าวด้านนอกห้องประชุม  ตำรวจไม่มีทางเลือก  ต้องวิสามัญหญิงวัยกลางคน  และพาสองสาวไปโรงพยาบาล 

            อภิชญาเลือดออกทางปาก  กระสุนตัดขั้วหัวใจ  เธอเสียชีวิตในทันที  ศศิกานต์วิ่งไปกอดแม่เป็นครั้งสุดท้าย  เธอขออโหสิและก้มกราบแม่  ก่อนปล่อยให้เจ้าหน้าที่เป็นคนจัดการศพ

            สุปรีย์หมดสติ  ในขณะที่ศศิกานต์เองก็บาดเจ็บ  เพราะ

          กระสุนก็โดนเธอ  คนตาคมยื่นมือออกไปจับคนรัก  มือบางนั่นเย็นเฉียบ  พวกเขาถูกเข็นไปห้องผ่าตัด  หมอรีบช่วยชีวิตเร่งด่วน    คนตาคมรอดเพราะกระสุนไม่ลึก  ขณะที่ร่างบางอาการสาหัสจนต้องให้อยู่ในห้องไอซียู  แฟนด้อมของทั้งสองคนมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลจนโรงพยาบาลคนล้นโรงพยาบาลทุกวัน  ศศิกานต์ร้องเพลงพลางร้องไห้ให้สุปรีย์ฟังทุกวัน  ราวกับรับรู้  สุปรีย์น้ำตาไหล  แต่เธอไม่ฟื้น  ไม่เหมือนในละคร 

.

.

            ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์

          ศศิกานต์เลิกร้องไห้แล้ว  เธอไม่ดูข่าว  แต่หันมารักษาใจตัวเองจากการสูญเสีย  แม่จากคนตัวโตไปแล้ว  ตอนนี้ในใจเธอมีแค่สุปรีย์คนเดียว  เธอจะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ในใจตราบนานเท่านาน

คนตาคมปอกแอปเปิ้ลกิน  นั่งเพียงลำพังในห้องพยาบาล  มีเงาดำวูบผ่านเข้ามา  เธอหันไปดู  แต่แอปเปิ้ลถูกแย่งไปกิน

          "แฮร่"  สุปรีย์แลบลิ้นใส่  ศศิกานต์ตกใจ  นางเอกของเธอ นั่นเอง  อาการดีขึ้นจนเดินได้แล้ว  พวกเขาอยู่ตามลำพังในห้องพยาบาล

            "ขี้โกง  ศศิปอกตั้งนาน"

            "หวงของกิน  แค่นี้ให้ปรีย์ไม่ได้เหรอ"

            "ให้ก็ได้จ้า"

            ศศิกานต์ก้มลงจูบแฟนสาว  เป็นจูบที่ถวิลหา แน่นิ่งนาน และประทับในใจทั้งสอง

            "ถ้าไม่ติดว่าพยาบาลเข้ามาบ่อยๆ คงจะไปไหนถึงไหนแล้ว"  สุปรีย์บ่นเบาๆ

            "ทำเป็นเก่ง"  ศศิกานต์แซว  นึกถึงภาพตอนที่พวกเธอเป็นของกันและกัน  ที่เธอเป็นฝ่ายรุก  ขณะที่สุปรีย์แทบจะอยู่เฉยๆ ตลอดเกมรัก  คนร่างบางเขินจนแก้มแดง  คนตาคมจับแก้มแล้วจูบอีกฝ่าย

            "ไม่มีใครเก่งเท่าศศิอีกแล้ว"  สุปรีย์หัวเราะคิกคัก

            "คิดว่าจะเก่งเหมือนปาก"

            "แน่จริงจับเรากดเลยดีไหม"  ร่างบางถาม

            คนตาคมหัวเราะ  ก่อนเอ่ย

            "แต่สลับกันก็ไม่เลวนะ"

            สุปรีย์ยื่นหน้าจะจูบกันอีกรอบ

            "อ้าย  แยกๆ"  ซีเข้ามาพร้อมธนู  "มีคนฝากดอกไม้ให้ศศิจ้า  เธอบอกว่า  จะไปรักษาใจตัวเองสักพัก  แล้วเจอกันในฐานะผู้ร่วมงาน"

            "ขอบคุณค่ะ  พี่ซี"  ศศิกานต์ไม่ต้องถามก็เดาได้ว่าใคร  "อ่อ  ขอให้เธอผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ"  ศศิกานต์อวยพรด้วยใจจริง  จับมือคนรักอย่างแนบแน่น  เป็นสัญญาณว่ารักของเธอจะยืนยาว  และขอให้เป็นรักนิรันดร์

            ความรักไม่ทำให้ใครสมหวังไปหมดทุกคน  ความรักอาจไม่มากับสายเลือด  ความรักอาจทำให้บางคนมีความสุขเหมือนอยู่บนปุยเมฆ  แต่ความรักก็อาจฆ่าคนให้ตายได้  นิยายเรื่องนี้เขียนจากนิยามความรักที่ไม่จำกัดเพศ  แต่เป็นความรักของคนสองคนที่เดินทางมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว

          ความรักของทุกคนยังคงหมุนเวียน  เปลี่ยนไปเรื่อยๆ    เหมือสายน้ำ  เราไม่อาจรู้ได้ว่าใครจะสมหวังหรือไม่  แต่รู้ได้ว่า  ความรักจะประทับตราในใจของเรา  ตราบเท่าที่เรายังหายใจ

                                                                      "จบบริบูรณ์"