บทที่ 1

“นางหญิงชั่ว! เม่ยเอ๋อร์เป็นน้องสาวเจ้า เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงลงมือสังหารนาง!”

เจียงซุ่ยฮวนลืมตาขึ้น มองชายหญิงแปลกหน้าตรงหน้าด้วยความงุนงง

นางเป็นแพทย์ระดับยอดฝีมือในยุคปัจจุบัน เชี่ยวชาญทั้งการแพทย์แผนจีน แผนตะวันตก และวิชายุทธ์โบราณ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลกด้วยฝีมือการรักษาอันล้ำเลิศ

แต่เมื่อตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตนเองมาอยู่ในที่แปลกประหลาดแห่งนี้

ยังไม่ทันได้เข้าใจสถานการณ์ ความเจ็บปวดก็แล่นปราดไปที่หน้าอก

เจียงซุ่ยฮวนก้มมอง พบว่ามีกริชปักอยู่ที่อก โลหิตไหลรินไม่หยุด

เสียงเย็นชาของชายผู้นั้นดังขึ้น “ตอนแรกเจ้าแต่งงานกับข้าแทนเม่ยเอ๋อร์ ข้าก็ละเว้นชีวิตเจ้าแล้ว วันนี้เจ้ายังจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์อีก ข้าจะยอมเจ้าได้อย่างไร!”

ความทรงจำพรั่งพรูเข้ามาในสมอง

นางข้ามภพมาเป็นองค์หญิงผู้เป็นภรรยาเอกแห่งวังหนานหมิง

ร่างเดิมคือธิดาแท้ ๆ ของจวนอ๋อง นางถูกสับเปลี่ยนตัวตั้งแต่แรกเกิด กว่าจวนอ๋องจะตามหาจนพบและได้แต่งงานกับองค์ชายฉู่เจวี๋ย ก็ระหกระเหินอยู่ภายนอกหลายปี

น้องสาวที่องค์ชายกล่าวถึง คือธิดาตัวปลอมในจวน

แม้ไม่ใช่บุตรีแท้ ๆ แต่ท่านอ๋องและฮูหยินเสียดายนาง จึงรับไว้เป็นบุตรีบุญธรรม

แต่น้องสาวผู้นี้มิใช่คนธรรมดา

นางเข้าวังมาเป็นอนุภรรยา

เมื่อครู่ ร่างเดิมเดินผ่านสวนหลัง เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์ถือกริชจะฆ่าตัวตายพอดี

นางรีบวิ่งเข้าไปช่วย ใครจะรู้ว่าระหว่างที่ทั้งสองกำลังแย่งชิงกัน ฉู่เจวี๋ยก็ปรากฏตัวขึ้น แย่งกริชมาปักเข้าที่อกของร่างเดิม...

ร่างเดิมสิ้นใจ วิญญาณของเจียงซุ่ยฮวนจึงได้เข้ามาสิงร่างนี้

ขณะนั้น เจียงเม่ยเอ๋อร์กอดฉู่เจวี๋ยพลางสะอื้นอย่างอ่อนแรง “โชคดีที่องค์ชายมาทันเวลา มิเช่นนั้นหม่อมฉันคงหนีความตายไม่พ้น”

เจียงซุ่ยฮวนแอบนึกในใจ ฝีมือการแสดงเยี่ยมขนาดนี้ น่าเสียดายที่ไม่ได้ไปเป็นดารา

นางเจ็บจนต้องขยับตัวเล็กน้อย แต่กลับถูกฉู่เจวี๋ยเตะอย่างแรง

“ถึงเพียงนี้แล้วยังจะหนีอีกหรือ?”

เตะเพียงครั้งเดียว นางก็ล้มลงกับพื้น กระอักเลือดออกมา

ในสมอง ความทรงจำของร่างเดิมผุดขึ้น

ร่างเดิมเติบโตในไร่นาแต่เล็ก เมื่อเจ็ดปีก่อนกลับสู่จวนอ๋องครั้งแรก ทุกอย่างล้วนแปลกตา

ตอนร่วมงานเลี้ยง บรรดาคุณชายคุณหนูต่างเยาะเย้ยถากถาง มีเพียงฉู่เจวี๋ยที่ไม่เพียงมีท่าทีเป็นมิตร ยังแอบใส่ดอกรุ่งอรุณไว้ในจานของนาง

แต่เมื่อมองฉู่เจวี๋ยในตอนนี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ ในแววตาไม่มีความรักหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

นี่เป็นคนคนเดียวกันจริงหรือ?

เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์แสดงสีหน้าสงสาร “องค์ชาย ถึงพี่สาวจะพยายามฆ่าหม่อมฉัน แต่ตอนนี้นางก็ใกล้ตายแล้ว พวกเราเป็นพี่น้องกัน หม่อมฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนนางสักครู่”

“ข้ามีหลักฐาน!” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ท่านขังข้าไว้ก็ได้ รอข้าห้ามเลือดแล้ว ข้าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์”

ความจริงยังไม่มีหลักฐาน คำพูดนี้เป็นเพียงการถ่วงเวลา

นางยังไม่คุ้นกับร่างแปลกปลอมนี้ ยังใช้แรงไม่ได้ รอให้นางลงมือได้ เรื่องก็จะจัดการได้ง่าย

“ข้าเห็นกับตา เจ้ายังจะหลอกข้าอีกรึ?”

ฉู่เจวี๋ยสะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความรังเกียจ

หลังองค์ชายจากไป เจียงเม่ยเอ๋อร์ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน มองเจียงซุ่ยฮวนอย่างเหนือกว่า ดวงตาเต็มไปด้วยความสะใจ

“พี่สาวที่รัก ตอนเจ้ายังอยู่ในไร่นา ข้าเคยเตือนเจ้าไม่ให้กลับมา เจ้าไม่ฟังข้า ตอนนี้เจ้าเสียใจหรือยัง?”

“แค่ก!” เจียงซุ่ยฮวนกระอักเลือดออกมา

ในความทรงจำของร่างเดิม เจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นคนว่านอนสอนง่าย กระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต ร่างเดิมก็ยังคิดว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นน้องสาวที่ดี

รอยยิ้มของเจียงเม่ยเอ๋อร์บิดเบี้ยว กระชากผมนางขึ้นมา “ก่อนเจ้ากลับมา ข้าเป็นธิดาคนเดียวของท่านพ่อท่านแม่ หลังเจ้ากลับมา ข้ากลายเป็นธิดาบุญธรรม คู่ครองที่ควรเป็นของข้าก็ตกเป็นของเจ้า เหตุใด เหตุใดกัน!”

มองโฉมงามของเจียงซุ่ยฮวน แววตาของเจียงเม่ยเอ๋อร์วาบไหวด้วยความริษยา

นางดึงกริชออกจากอกเจียงซุ่ยฮวนทันที กำด้ามแน่น แล้วฟันลงบนใบหน้าอย่างโหดเหี้ยม

“หากไม่ใช่เพราะใบหน้างดงามของเจ้า คนอื่นก็คงไม่รู้ว่าเจ้าคือธิดาแท้ ๆ ของท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะทำลายใบหน้าเจ้า ให้ชาติหน้าเจ้าเกิดมาเป็นได้แค่ตัวประหลาด!”

เจียงซุ่ยฮวนหมดแรง ได้แต่มองเจียงเม่ยเอ๋อร์ฟันใบหน้าตนเป็นแผลแล้วแผลเล่า

เห็นใบหน้างดงามกลายเป็นเลือดเนื้อน่าสยดสยอง เจียงเม่ยเอ๋อร์หัวเราะลั่น

“ตอนนี้เจ้าไม่เหลือแม้แต่รูปโฉมงดงามที่พึ่งพาได้ ยังมีอะไรจะเทียบข้าได้อีก? ใครก็ได้ ทำลายแขนขานางให้ข้า!”

ความเจ็บปวดแล่นปราด เจียงซุ่ยฮวนขดตัวเป็นก้อน

ทั้งที่เป็นสตรีเหมือนกัน เจียงเม่ยเอ๋อร์กลับโหดร้ายถึงเพียงนี้ ความเกลียดชังพลุ่งพล่าน ผสานกับความแค้นของร่างเดิม

ทันใดนั้น นางเกิดความคิดบางอย่าง เงยหน้าขึ้นยั่วยุ

“เจียงเม่ยเอ๋อร์ เจ้าช่างไร้ฝีมือ แค่ฆ่าคนยังต้องให้คนอื่นลงมือ สมแล้วที่เป็นลูกนอกสมรส!”

คำพูดนี้ทำให้เจียงเม่ยเอ๋อร์โกรธจัด “กำลังจะตายยังปากดี ข้าจะส่งเจ้าไปพบยมบาลเดี๋ยวนี้!”

พูดจบ นางกำกริชแน่น แทงเข้าที่อกเจียงซุ่ยฮวนอีกครั้ง

ในชั่วพริบตา เจียงซุ่ยฮวนตาวาว แกล้งดิ้นรน จงใจให้จุดที่ไม่ถึงตายถูกแทง

กริชจมเข้าในร่าง นางกระอักเลือด แสร้งสลบไป

เจียงเม่ยเอ๋อร์ลองดูลมหายใจ แล้วจับชีพจร

ตายเสียง่าย ๆ เช่นนี้ ช่างดีเกินไปสำหรับนาง

นางลุกขึ้นมาหยิบผ้าเช็ดมือด้วยท่าทางรังเกียจ

“องค์หญิงพยายามลงมือสังหาร แต่ไม่สำเร็จ ถูกองค์ชายสั่งประหาร ให้นำร่างไปทิ้งที่ป่าช้าสาธารณะ”

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ฝนที่ตกหนักค่อย ๆ ซาลง

ที่ป่าช้าสาธารณะนอกเมือง องครักษ์สองคนโยนร่างของเจียงซุ่ยฮวนลงบนพื้น

หนึ่งในนั้นจ้องร่างที่นอนนิ่งด้วยสายตาลามก พลางถูมือไปมา

“องค์หญิงแต่งเข้าวังมาสองปี ยังไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากองค์ชาย ตายไปอย่างนี้ช่างน่าเสียดาย ข้าว่าให้พวกเราได้ทำความดีให้องค์หญิงได้สมหวังสักครั้งก่อนตายเสียหน่อยดีกว่า”

องครักษ์อีกคนลังเลครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า “พูดถูก ถึงอย่างไรศพที่ป่าช้าก็ต้องถูกสุนัขป่ากิน สู้ให้พวกเราสองคนได้สนุกก่อนดีกว่า”

ทั้งสองน้ำลายไหลยืดพร้อมจะทาบทับร่างนาง ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่น

เจียงซุ่ยฮวนที่แอบเก็บแรงมาพักใหญ่ พลันลืมตาขึ้น ดวงตาเยียบเย็นดุจใบมีด

ขณะนี้ นางพอจะคุ้นเคยกับร่างนี้บ้างแล้ว นางฝืนทนความเจ็บปวด ดึงกริชออกจากอก ฉวยจังหวะที่ทั้งสองไม่ทันระวัง ฟันที่ลำคอพวกมันทีละคน

แม้นางจะไม่มีแรงมากนัก แต่คมกริชช่างคมกริบ เพียงฟันครั้งเดียวก็ปาดคอทั้งสองขาด

พวกมันแม้แต่เสียงร้องยังไม่ทันได้เปล่ง เอามือกุมคอ ล้มลงดิ้นอยู่บนพื้นครู่เดียวก็สิ้นลม

สายฟ้าฟาดผ่าเมฆดำ ดวงจันทร์สีนวลปรากฏขึ้นเหนือกลุ่มเมฆ

ในป่าช้า เจียงซุ่ยฮวนทรุดลงข้างศพทั้งสอง ถอนหายใจโล่งอก

โชคดีที่นางมีวิชาลับในการแกล้งตาย

เพื่อความสะดวกในการแก้แค้นภายหลัง นางทบทวนความทรงจำของร่างเดิมอย่างคร่าว ๆ

ชีวิตของร่างเดิมช่างแสนอาภัพ ถูกสลับตัวตั้งแต่เกิด เติบโตในไร่นา ไม่มีทั้งความรักจากพ่อและแม่

กว่าจะได้กลับจวนตอนอายุสิบขวบ แต่เพราะไม่รู้วิชาดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์ และจิตรกรรม อีกทั้งมักถูกเจียงเม่ยเอ๋อร์ใส่ร้ายลับหลัง จึงต้องเผชิญกับสายตาผิดหวังของท่านอ๋องและฮูหยินอยู่เสมอ

เมื่ออายุสิบห้า ได้แต่งงานกับฉู่เจวี๋ยที่รักมาห้าปี

เมื่อรู้ว่าฉู่เจวี๋ยได้ลั่นวาจากับเจียงเม่ยเอ๋อร์ไว้แล้ว ร่างเดิมรู้สึกผิด จึงยอมให้ฉู่เจวี๋ยรับเจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นอนุภรรยา แต่กลับต้องตายอย่างอนาถในมือทั้งสองตอนอายุสิบเจ็ด

ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

โชคดีที่นางมีวิชาแพทย์ชั้นเลิศ มิเช่นนั้นแม้จะข้ามภพมา ก็คงต้องตายอยู่ดี

แต่ตอนนี้มีปัญหา นางบาดเจ็บภายนอก หากไม่มีเครื่องมือแพทย์ ก็ต้องตายอยู่ดี

ขณะกำลังคิด จู่ๆ ตรงหน้านางก็ปรากฏห้องหนึ่ง

ในห้องเต็มไปด้วยเครื่องมือแพทย์และยาในขวดโหลมากมาย

นี่คือห้องทดลองเก่าของนาง!