บทที่ 8

“พูดมาสิ ต้องการเงื่อนไขอะไร”

“ข้าต้องการเงินสามแสนต้าลึง” เจียงซุ่ยฮวนยิ้มตาโค้ง ยื่นมือออกไป “เงินสดหรือตั๋วเงินก็ได้”

ดวงตาของกู้จิ่นสว่างวาบขึ้นด้วยความดูแคลน ธิดาเอกของจวนอ๋องช่างคับแคบเสียจริง มีคนมากมายอยากขอความช่วยเหลือจากเขาแต่ก็ขอไม่ได้ นางกลับขอเพียงเงินสามแสนต้าลึง

เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งวางบนโต๊ะ “นี่คือตั๋วเงินห้าแสนต้าลึง เป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตข้า”

องค์ชายเป่ยโม่ผู้นี้ช่างใจกว้างจริงๆ เจียงซุ่ยฮวนดีใจเก็บตั๋วเงิน แล้วเรียกกู้จิ่นที่กำลังจะจากไป “รอก่อน ท่านสนใจทำการค้ากับข้าอีกสักครั้งไหม?”

“โอ้?”

ไม่เคยมีใครกล้าทำการค้ากับเขามาก่อน กู้จิ่นพลันรู้สึกสนใจ “คุณหนูเจียงต้องการทำการค้าอะไรกับข้า?”

“เรื่องที่ท่านถูกลอบสังหารที่ป่าช้าร้างแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว แม้ข้าจะไม่รู้ว่าใครต้องการเอาชีวิตท่าน แต่เมื่อเขาส่งองครักษ์ลับยี่สิบสามสิบนายมาฆ่าท่าน แสดงว่าความแค้นระหว่างพวกท่านไม่เล็ก เมื่อเห็นท่านไม่ตาย เขาคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ”

กู้จิ่นหรี่ตา “คุณหนูเจียง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เพื่อความปลอดภัยของเจ้าเอง ข้าแนะนำว่าอย่ายุ่งกับเรื่องที่ไม่ใช่ธุระ”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจยุ่ง นี่เป็นเพียงการค้า” เจียงซุ่ยฮวนพูดพลางหยิบขวดกระเบื้องเล็กๆ ใบหนึ่งวางตรงหน้ากู้จิ่น “ข้างในมียาลูกกลอนบำรุงโลหิตสองเม็ด สามารถช่วยชีวิตท่านในยามคับขันได้”

กู้จิ่นหยิบขวดขึ้นมา เปิดดมที่ปลายจมูก กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ลอยเข้าจมูก เขายิ้มกึ่งเยาะ “ยาเม็ดเล็กๆ แค่สองเม็ดนี้จะช่วยชีวิตข้าได้? เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือ?”

“ท่านอาจสงสัยในคุณธรรมของข้า แต่อย่าสงสัยในวิชาแพทย์ของข้า” เจียงซุ่ยฮวนเชิดหน้าอย่างมั่นใจ “อย่าลืมว่าที่ป่าช้าร้างใครช่วยท่านไว้”

“ข้ารับยานี้ไว้ เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนอะไร?”

กู้จิ่นก้มมองเจียงซุ่ยฮวน น้ำเสียงมีแววเยาะ “คงไม่ใช่เงินอีกกระมัง? หรือว่าจวนอ๋องยากจนถึงขนาดที่ธิดาเอกต้องขายยาหาเงิน?”

“ไม่ใช่เงิน ข้าอยากให้ท่านช่วยตามหาของสิ่งหนึ่ง” เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจจะหยิบแผ่นหยกที่ชายปริศนาให้ในความทรงจำ ให้กู้จิ่นตามหาชายปริศนา

นางค้นตัวดู แต่กลับพบว่าแผ่นหยกหายไป

ในตอนนั้น เสียงนกร้องสั้นๆ ดังขึ้นนอกหน้าต่าง ดวงตาของกู้จิ่นวาบขึ้นด้วยแววเฉียบคม บรรยากาศรอบกายเปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยสังหาร พูดเสียงต่ำ “คืนนี้ข้ามีธุระสำคัญ เมื่อคุณหนูเจียงหาของสิ่งนั้นเจอแล้ว ค่อยมาหาข้าที่วังเป่ยโม่”

ก่อนที่เจียงซุ่ยฮวนจะทันตั้งตัว กู้จิ่นก็พลันหายวับไป

เจียงซุ่ยฮวนนั่งลงจิบชา ก็แค่แผ่นหยก หายก็หายไป

แต่เดิมนางตั้งใจจะให้กู้จิ่นตามหาชายปริศนา เมื่อพบแล้วจะเรียกร้องค่าเลี้ยงดู แต่คิดอีกที แผ่นหยกหายก็เป็นเรื่องดี ใครจะรู้ว่าชายปริศนาผู้นั้นดีหรือร้าย?

บัดนี้นางได้เงินจากองค์ชายเป่ยโม่มากพอแล้ว สามารถซื้อบ้านย้ายเข้าไปอยู่ได้

มิเช่นนั้นหากท่านอ๋องและฮูหยินเห็นท้องนางใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเข้าใจผิดว่าเป็นลูกของฉู่เจวี๋ย ก็จะยิ่งยุ่งยาก

ส่วนการค้าที่ยังไม่เสร็จกับองค์ชายเป่ยโม่... ช่างเถอะ สักวันต้องได้ใช้แน่

ในเวลาเดียวกัน ในห้องขององค์ชายหนานหมิงฉู่เจวี๋ย เจียงเม่ยเอ๋อร์ไล่บ่าวไพร่ออกไปหมด หยิบแผ่นหยกออกมาจากอก เมื่อเห็นตัวอักษร “กู่” บนนั้น นางก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

วันนั้นที่จวนอ๋อง ตอนที่นางล้มทับเจียงซุ่ยฮวน ตาไวเห็นแผ่นหยกนี้หล่นจากตัวเจียงซุ่ยฮวน

ตอนนั้นเจียงซุ่ยฮวนเจ็บจนหลับตาแน่น นางฉวยโอกาสนั้นแอบเอาแผ่นหยกใส่แขนเสื้อ แม้จะถูกถีบกระเด็นออกไปทันที แต่ก็คุ้มค่า

เจียงเม่ยเอ๋อร์เคยเห็นแผ่นหยกนี้มาก่อน และรู้จักเจ้าของแผ่นหยก คนผู้นั้นมีฐานะสูงส่ง ในต้าหยวนมีเพียงคนเดียวที่อยู่เหนือเขา นอกนั้นล้วนอยู่ใต้เขา

ไม่รู้ว่าเจียงซุ่ยฮวนเก็บแผ่นหยกนี้ได้จากที่ไหน แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้แผ่นหยกอยู่ในมือนางแล้ว! ต่อไปต้องมีประโยชน์กับนางแน่...

ประตูห้องเปิดออกด้วยเสียง “เอี๊ยด” เจียงเม่ยเอ๋อร์รีบเก็บแผ่นหยก แล้วส่ายร่างอรชรไปต้อนรับ “องค์ชายกลับมาแล้ว วันนี้เหนื่อยไหมเพคะ? หม่อมฉันจะนวดไหล่ให้”

ฉู่เจวี๋ยโอบเอวเจียงเม่ยเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน “ยังเป็นเม่ยเอ๋อร์ที่รู้จักเห็นใจคน เจียงซุ่ยฮวนนางร้ายนั่นเทียบนิ้วเดียวของเจ้าก็ไม่ได้”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ถอนหายใจ “พี่สาวเติบโตที่ชนบท ย่อมติดนิสัยไม่ดีบ้าง เฮ้อ ล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน”

“เจ้ามีความผิดอะไร?” ฉู่เจวี๋ยแค่นเสียง “หากไม่ใช่เจียงซุ่ยฮวนกลับมา คนที่แต่งงานกับข้าตั้งแต่แรกก็คือเจ้า”

“ที่หม่อมฉันได้เป็นอนุภรรยาขององค์ชาย ก็พอใจแล้วเพคะ” เจียงเม่ยเอ๋อร์โอบคอฉู่เจวี๋ย พูดเสียงอ่อนหวาน

ฉู่เจวี๋ยรู้สึกคันคอ อุ้มเจียงเม่ยเอ๋อร์เดินไปที่เตียง “เม่ยเอ๋อร์ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเสียเปรียบ ไม่เพียงจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชายาเอก ยังจะจัดพิธีแต่งงานใหม่ตามธรรมเนียมชายาเอกด้วย”

เสียงสนทนาของทั้งสองค่อยๆ จางหายไปในม่านเตียง

ครึ่งเดือนต่อมา ในร้านสุราอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เยว่ฟางโหลว แขกกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน

“พวกท่านได้ยินหรือไม่? อีกสามวันองค์ชายหนานหมิงจะรับชายาเอกเข้าวัง ต้องมีขุนนางผู้ใหญ่มากมาย พวกเราไปร่วมสนุกกันเถอะ”

“อะไรนะ? องค์ชายหนานหมิงไม่มีชายาเอกอยู่แล้วหรือ? จะแต่งงานอีกได้อย่างไร?”

“ท่านเพิ่งกลับเมืองหลวงหรือ? แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้ องค์ชายหนานหมิงหย่าขาดกับชายาเอกคนก่อนแล้ว บัดนี้จะจัดพิธีแต่งงานใหม่กับอนุภรรยาตามธรรมเนียมชายาเอก ได้ยินว่าอนุภรรยาผู้นี้เป็นคู่หมายมาแต่เยาว์กับองค์ชายหนานหมิง เป็นเพราะชายาเอกคนก่อนแทรกกลางเข้ามา”

“ช่างน่าประทับใจ ไม่คิดว่าองค์ชายหนานหมิงจะเป็นคนรักมั่นคงเช่นนี้”

“รักมั่นคงบ้าบออะไร!” จู่ๆ มีคนตะโกนขึ้นจากมุมหนึ่ง

ร้านสุราเงียบลง แขกทั้งหลายมองไปทางต้นเสียง เห็นชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่ที่โต๊ะ สีหน้าดูแคลน ข้างกายมีชายหนุ่มหน้ากลมคนหนึ่งกำลังรีบปิดปากเขาอย่างทุลักทุเล

สองคนนี้คือเจียงซุ่ยฮวนและหยิ่งเถาที่ปลอมตัวออกมาเที่ยว เจียงซุ่ยฮวนเดินเหนื่อยจึงตั้งใจจะเข้ามากินอะไรสักหน่อย ใครจะรู้ว่าพอเข้ามาก็ได้ยินคนพวกนี้คุยเรื่องฉู่เจวี๋ยกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ ฟังไปฟังมาก็อดไม่ไหวต้องเยาะเย้ยออกมา

เมื่อสังเกตว่าแขกทั้งหลายกำลังมองตน นางจึงกระแอมแล้วอธิบาย: “เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิด พวกเรากำลังคุยถึงคนอื่น”

แขกทั้งหลายจึงละสายตาไป

เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจโล่งอก กัดฟันพูดเสียงต่ำ: “ฉู่เจวี๋ยกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่คู่หมายมาแต่เยาว์อะไร ที่จริงเป็นเพราะข้ามีคำมั่นสัญญาจะแต่งงานกับฉู่เจวี๋ย เจียงเม่ยเอ๋อร์อิจฉาจึงจงใจยั่วยวนฉู่เจวี๋ย ถึงได้ลับหลังตกลงแต่งงานกัน!”

หยิ่งเถาส่งน้ำชาให้อย่างเป็นห่วง พูดเสียงเบา: “คุณหนู อดทนหน่อยเจ้าค่ะ อย่าทำให้ตัวเองป่วยเพราะคนพวกนี้เลย”

“อดทนแล้วเป็นมะเร็งเต้านม ข้าไม่อดทนหรอก! หย่าขาดกันแล้วยังมาทำลายชื่อเสียงข้าข้างนอก ไอ้พวกเต่าร้ายนี่!” เจียงซุ่ยฮวนลุกพรวดขึ้น “หมดอารมณ์กินแล้ว กลับจวนกันเถอะ”

ยังไม่ทันถึงจวน เจียงซุ่ยฮวนก็เห็นแต่ไกลว่าที่ประตูจวนอ๋องแขวนโคมไฟสีแดงใหญ่สองดวง บนประตูติดตัวอักษรมงคล ในลานจวนก็แขวนโคมแดงเต็มไปหมด ดูคึกคักยิ่งนัก

ฮูหยินยืนอยู่กลางลาน กำลังสั่งบ่าวแขวนโคมไฟ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในสายตาของเจียงซุ่ยฮวนกลับดูแสบตา

เจียงซุ่ยฮวนยืนนิ่ง ดูท่าทางของฮูหยิน ดูเหมือนเจียงเม่ยเอ๋อร์จะเป็นธิดาแท้ๆ ของนาง เอาใจใส่มากกว่าตอนร่างเดิมแต่งงานเสียอีก

แม้แต่หยิ่งเถาที่เป็นสาวใช้ยังทนดูไม่ได้ ดึงแขนเสื้อเจียงซุ่ยฮวน “คุณหนู พวกเราไปเที่ยวกันต่อเถอะเจ้าค่ะ ท่านไม่ได้ชอบขนมของร้านไหวหยางหรอกหรือ? พวกเราไปซื้อกลับมากินกัน”

“จะกินลงได้อย่างไร?”

เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว ก้าวยาวๆ ไปหาฮูหยิน: “ท่านแม่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”