บทที่ 0033

최신 챕터

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0369

  ผู้จัดการพยักหน้า “ทําตามที่คุณสั่งแล้วครับ”ชายคนนั้นไม่ได้ตอบ เขาก้มหน้าลงจุดบุหรี่หนึ่งมวน และกระซิบผ่านหมอกบางๆ ว่า “จริงๆ แล้วเธอใส่ชุดสีแดงสวยที่สุด”……สองวันต่อมาหลินจืออี้เปลี่ยนเป็นชุดเพื่อนเจ้าสาวสีแชมเปญอ่อน เพื่อไม่ให้ซ่งหว่านชิวหาเรื่อง เธอแค่ทารองพื้นกับลิปสติกนิดหน่อยก็ออกจากบ้านแล้วแม้แต่กระจกแต่งตัวก็ยังไม่ได้ส่องเลยหลินจืออี้เรียกแท็กซี่ไปยังโรงแรมที่หรูหราและแพงที่สุดในเมืองหลวงในเวลานี้ นอกจากนักข่าวทั้งภายในและภายนอกโรงแรมแล้ว ก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สามารถพบได้เฉพาะบนเน็ตเท่านั้นแสดงให้เห็นถึงความครึกโครมของงานแต่งงานของกงเฉินแม้ว่าหลินจืออี้จะเป็นเพื่อนเจ้าสาว แต่ซ่งหว่านชิวไม่ได้จัดให้เธอเข้าร่วมรายละเอียดงานแต่งงานใดๆ เลยจุดประสงค์ของซ่งหว่านชิวคือเพื่อแกล้งเธอเท่านั้นเมื่อพิธีใกล้จะเริ่มต้น หลินจืออี้จึงเดินเข้าไปในห้องเตรียมการอย่างไม่เต็มใจถึงยังไงคุณท่านกงก็ได้กําชับให้เธอทํางานภายในให้ดีเมื่อพวกสไตลิสต์เห็นหลินจืออี้ ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจชุดเพื่อนเจ้าสาวที่ดูธรรมดาๆ กลับทำให้หลินจืออี้ดูมีเสน่ห์และมีชีวิตชีว

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0368

  หลินจืออี้จัดชายกระโปรงแล้วหันตัวไปเผขิญหน้าสีหน้าตกใจของซ่งหว่านชิว"คุณซ่ง คุณเปิดม่านโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉันได้ยังไง? แล้วถ้าฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ล่ะ?”ซ่งหว่านชิวมองหลินจืออี้ที่สวมชุดกระโปรงยาวสีขาวตรงหน้า อิจฉาจนพูดอะไรไม่ออกเห็นได้ชัดว่ารูปแบบนั้นเรียบง่าย แต่ยิ่งขับให้เธอดูสดใสและน่าประทับใจมากขึ้นแม้แต่พนักงานในร้านเวดดิ้งที่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆต่างๆยังแสดงความประหลาดใจออกมาเธอดึงม่านให้แน่น อยากจะรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ แต่กลับเห็นรอยมือบนกระจกด้านหลังของหลินจืออี้ซ่งหว่านชิวหัวเราะไม่ออกโดยสิ้นเชิง กวาดตามองหลินจืออี้อย่างคับแค้นใจ พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆว่า “ชุดเพื่อนเจ้าสาวที่จืออี้เลือกนั้นยาวขนาดนี้ คนที่ไม่รู้ยังนึกว่าเป็นชุดแต่งงานที่เรียบง่ายเสียอีก”หลินจืออี้ยิ้มเบาๆยังไงซะเธอใส่อะไร ซ่งหว่านชิวก็มีข้ออ้างอยู่แล้วเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของคุณท่าน เธอก็ชิงพูดก่อน “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาวเหมือนกัน คิดว่าแต่งตัวธรรมดาๆหน่อยก็ได้แล้ว ในเมื่อคุณคิดว่านี่เหมือนชุดแต่งงาน งั้นคุณก็เลือกเถอะ คุณเป็นตัวเอก ฉันใส่ชุดอะไรไม่สําคัญหรอก”เพิ่งสิ้น

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0367

  เธอใจดีขนาดนี้เลยเหรอ?พนักงานเดินไปหาหลินจืออี้ “คุณหลิน เชิญทางนี้ค่ะ”“อืม”หลินจืออี้วางแก้วชาลงแล้วลุกขึ้นทันที เธอแค่อยากจะรีบออกจากห้องที่ทรมานแห่งนี้……เธอเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อขนาดเล็กพนักงานชี้ไปที่ไม้แขวนเสื้อผ่านม่านหนาๆ และพูดอย่างลวกๆ ว่า"คุณหลิน กรุณาเลือกด้วยค่ะ"หลินจืออี้พลิกดูอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ใช่สีแดงก็คือสีม่วง ล้วนเป็นสีเรืองแสงทั้งหมด ไม่ว่าตัวไหนก็เปลือยหลังหมดคาดว่าชุดราตรีแปลกๆ ของแบรนด์นี้คงอยู่ที่นี่หมดแล้วเธอถามอย่างอดทนว่า "ยังมีแบบอื่นอีกไหม?"พนักงานหันหน้าไปแกล้งทําเป็นไม่ได้ยิน กลอกตาอย่างไม่ใส่ใจหลินจืออี้ยิ้มเยาะในใจ เธอก็ว่าซ่งหว่านชิวจะปล่อยเธอไปได้ยังไงเธอพูดโดยตรงว่า "ชุดพวกนี้ฉันไม่ใส่แน่นอน ถ้าเธอไม่เปลี่ยนชุด ฉันจะแนะนําชุดพวกนี้ให้คุณท่านเลือก จะได้ให้เขาเห็นวิสัยทัศน์ของเธอในฐานะเซลล์ระดับสูง คุณว่าเขาจะคิดไหมว่าคุณอยากจะทําลายงานแต่งงานของลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาหรือเปล่า?”“คุณ...... รอเดี๋ยว!”พนักงานร้านกัดฟันเดินออกจากห้องลองเสื้อจากประตูอีกบานหนึ่งหลินจืออี้จับไม้แขวนเสื้อ หลุบตาลงพลางสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเหนื่อย

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0366

  ร้านเวดดิ้งนี้เป็นร้านค้าออฟไลน์เพียงแห่งเดียวในประเทศของแบรนด์ชุดแต่งงานชั้นนําจากต่างประเทศแค่นัดดูชุดแต่งงานก็ต้องล่วงหน้าเป็นปีแน่นอนว่าคนที่มีฐานะอย่างกงเฉินย่อมไม่จําเป็นต้องรอเขาเดินเข้าไปในร้านที่หรูหราเหมือนพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ผู้จัดการได้เคลียร์สถานที่และรอล่วงหน้าแล้ว“คุณท่าน คุณชายสาม คุณนายสาม”ผู้จัดการมีสายตาที่เฉียบแหลมมาก พอเห็นทั้งสองควงกันก็เปลี่ยนชื่อเรียกทันทีซ่งหว่านชิวมองกงเฉินอย่างเขินอาย ราวกับกําลังรอคําตอบของเขาเพื่อยืนยันตัวตนของตัวเองกงเฉินไม่ได้ตอบเขา เพียงแค่พูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “คืนนี้ฉันยังมีวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ที่ต่างประเทศ”ความหมายก็คืออย่าเสียเวลาผู้จัดการตกตะลึงและมองไปที่ซ่งหว่านชิวโดยไม่รู้ตัวซ่งหว่านชิวก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอ่อนๆ ยื่นมือไปช่วยเขาจัดปกเสื้อโค้ท “อย่าเหนื่อยเกินไปเลยนะคะ ที่จริงฉันมาคนเดียวก็ได้ ฉันยอมให้คุณพักผ่อนเยอะๆ ดีกว่า”“ไม่ต้อง ไปกันเถอะ”น้ำเสียงของกงเฉินไม่ยี่หระ ถอดเสื้อโค้ทออกวางไว้ในมือของเฉินจิ่น แล้วเดินตรงไปข้างหน้ามือของซ่งหว่านชิวสัมผัสแค่ชายเสื้อของเขาเท่านั้น เธอแข็งไปวินาทีหนึ่ง แล้วถือโอ

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0365

  แต่ครึ่งเดือนต่อมา ความพยายามและความทุ่มเทของเธอก็เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาทุกคน เพื่อนร่วมงานก็เข้าใจแล้วว่าการเมินเฉยเธอนั้นไม่มีความหมายต่อเธอเลยทุกคนค่อยๆ กลับสู่สภาพการทํางานอย่างเดิมจนกระทั่งซ่งหว่านชิวปรากฏตัวอีกครั้งในเวลานี้ เหลือเพียงสองวันก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับกงเฉินแล้วการแต่งตัวของเธอก็พอเข้ากับสภานะของคุณนายสามของตระกูลกงได้ แม้แต่รถและคนขับรถที่อยู่ข้างหลังเธอก็เปลี่ยนเป็นคนของตระกูลกงเธอขวางทางของหลินจืออี้ต่อหน้าทุกคน และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “จืออี้ ฉันอยากให้เธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉัน”หลินจืออี้อึ้งไปหลายวินาที พอได้สติก็ผลักมือเธอออก “ขอโทษด้วย ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาเป็นเพื่อนเจ้าสาวของเธอ”“จืออี้ ฉันได้อธิบายให้แฟนคลับฟังแล้วว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่โทษเธอ และฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าระหว่างเรามีความบาดหมางอะไรกัน อีกอย่าง...... แม่ของเธอก็อยู่ที่ตระกูลกง เราอย่าทําให้ตระกูลกงลําบากใจได้ไหม?”ซ่งหว่านชิวดูเหมือนจะเข้าอกเข้าใจหลินจืออี้ แต่ในความเป็นจริงทุกคําล้วนเป็นภัยคุกคามคุกคามเธอโดยใช้ความรุนแรงทางอินเทอร์เน็ตและหลิ่วเหอหลินจืออี้ยิ้ม

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0364

  ไม่มีข้อความจากฝั่งกงเฉินอีก หลี่ฮวนจึงคิดไปว่าเขาคงจะไม่คุยแล้ว พอกําลังจะวางโทรศัพท์ลง ภาพภาพหนึ่งก็เด้งออกมา[แบบนี้ล่ะ?]หลี่ฮวนก็ไม่รู้ว่าทําไมกงเฉินถึงหาคนมาวาดภาพเหมือนในกลางดึกดูบนี้แต่เขาก็ยังอดทนกดดูภาพเพียงมองปราดเดียว ตัวเขาเองก็ตกใจจนนิ่งอึ้งอยู่กับที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เขายืนอยู่คนเดียวในทางเดินของโรงพยาบาลที่ว่างเปล่า เขามักจะรู้สึกเย็นที่หลังคอเขาเร่งฝีเท้าพลางตอบข้อความไปด้วย[เหมือนกันเป๊ะเลย][เมื่อก่อนฉันนึกว่าเป็นหลินจืออี้ตอนเด็ก แต่ตอนนี้ฉันมองออกถึงความแตกต่างแล้ว ดวงตาคู่นี้เหมือนนายเป๊ะเลย!]หลี่ฮวนปิดประตูห้องทำงานและดื่มน้ำเพื่อระงับความตกใจเขาคิดมาตลอดว่าความฝันแต่ภาพลวงตา แต่ตอนนี้...... เขาก็ไม่กล้าแน่ใจแล้ว[ฉันรู้แล้ว]กงเฉินไม่มีข้อความมาอีกหลี่ฮวนกลัวจนนอนไม่หลับทั้งคืน……หลินจืออี้ถูกฉีดยาระงับประสาทไปเข็มหนึ่ง จึงนอนหลับสบายมาก พอตื่นขึ้นมา ก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้นแล้วเธอมองหลิ่วเหอที่รินโจ๊กอยู่ข้างตียง รีบยันตัวลุกขึ้นนั่งคว้าแขนหลิ่วเหอไว้“แม่ ฉันรู้จักหมอคนนั้น”“หมออะไร?” หลิ่วเหอตกใจ เกือบจะทําข้าวต้มหกแล้ว“หมอที่