“สวัสดีครับผมชื่อสายลมอายุ 22 ปีปัจจุบันเรียนอยู่ปี 4 คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีสาขาบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ ชีวิตของผมที่ผ่านมาถือว่าค่อนข้างดีเลย ผมมีเพื่อนที่ไว้ใจได้ มีพ่อแม่ที่คอยดูแลเอาใจใส่แถมยังตามใจผมสุด ๆ ไปเลยส่วนในเรื่องความรักผมก็เคยมีครั้งนึงนะตอนอยู่ปี 1 แต่ว่าคบกันได้แค่ปีกว่า ๆ ก็เลิกหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยคบกับใครอีกเลยแต่ไม่ใช่เพราะเข็ดนะแค่รู้สึกว่ายังไม่เจอใครที่ถูกใจขนาดนั้นก็เลยเลิกที่จะโสดแล้วใช้ชีวิตสนุกกับเพื่อน ๆ ไปก่อนดีกว่าและคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมออกมาสนุกกับเพื่อน ๆ แต่ว่ายังสนุกได้ไม่เต็มที่เลยก็ดันไปใจดีช่วยคนเมาเอาไว้ซะละและที่ยิ่งซวยไปกว่านั้นก็คือผมยังคุยอะไรกับเธอไม่รู้เรื่องเลยเธอก็ชิ่งหลับใส่ผมซะงั้นทำเอาผมต้องลำบากพาเธอกลับมาที่คอนโดตัวเองก่อน”
สายลมประคองเกรซขึ้นดอนโดอย่างยากลำบากเพราะเธอเอาแต่ทิ้งตัวอยู่ตลอดแต่สุดท้ายแล้วเขาก็พาเธอขึ้นมาบนห้องได้สำเร็จแล้วพาไปนอนลงบนโซฟาดี ๆ "แฮ่ก ๆ ๆ ดื่มแล้วดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้อย่าดื่มซะดีกว่า" สามลมบ่นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาเพื่อหยิบผ้าห่มมาห่มให้เกรซ "วันนี้พี่ก็นอนโซฟาไปก่อนก็แล้วกันนะ" สามลมพูด มันอาจจะดูไม่ดีไปบ้างที่เขาให้ผู้หญิงนอนที่โซฟาส่วนตัวเองนอนเตียงสบาย ๆ แต่ว่าสำหรับสายลมแล้วเขาไม่ได้รู้จักกับเกรซมากขนาดนั้นเขาคงไม่สามารถนอนร่วมเตียงกับเกรซได้เพราะกลัวตื่นเช้ามาแล้วเกรซจะโวยวายหาว่าเขาฉวยโอกาสเธอหรือถ้าจะให้เขาเสียสละเตียงให้เกรซที่เป็นคนแปลกหน้านอนคนเดียวเขาก็คงทำไม่ได้เพราะนั่นมันห้องส่วนตัวของเขานี่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาในตอนนี้ หลังจากจัดการห่มผ้าให้เกรซเรียบร้อยแล้วสายลมก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนบ้างเหมือนกันและเขาก็ต้องตกใจจนร้องเสียงหลงเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ "เฮ้ยพี่! นี่พี่เข้ามาได้ไงเนี่ย" สายลมถามทั้งที่ยังนุ่งแค่ผ้าขนหนูสีขาวปิดแค่ช่วงเอวลงไปอยู่ เกรซค่อย ๆ หันหน้าที่สะลึมสะลืออยู่มาหาสายลม "ปวดหัวอ่ะ" เกรซตอบ "ปวดหัวก็รออยู่ข้างนอกก็ได้ป่ะเดี๋ยวผมเอายาไปให้" สายลมตอบ "แล้วนายแก้ผ้าทำไมอ่ะ อ่อยฉันเหรอ" เกรซถาม "ก็ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พี่อ่ะออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะเดี๋ยวผมแต่งตัวแล้วจะเอายาไปให้" สายลมตอบ เกรซมองหน้าสายลมอยู่แป๊ปนึงแล้วจึงลุกขึ้นเดินมาหาเขา "เดี๋ยว ๆ อะไรอ่ะพี่" สายลมรีบก้าวถอยหลังหนีจนแผ่นหลังของเขาชนเข้ากับประตูห้องน้ำ "หนีทำไมอ่ะ นายกลัวฉันเหรอ" เกรซถาม "ก็ผมโป๊อยู่ไหมอ่ะ พี่ไม่ควรเล่นแบบนี้นะรู้ไหม" สายลมพูด "แล้วที่นายลากฉันกลับมาที่ห้องเนี่ยมันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เหรอ" เกรซถาม "ไปกันใหญ่ละ ที่ผมพาพี่กลับมาที่ห้องด้วยก็เพราะผมไม่รู้ว่าควรจะเอาพี่ไปส่งที่ไหนดี ถามเท่าไหร่ก็เอาแต่หลับใส่ตลอด" สายลมตอบ "ทำไมอ่ะ ฉันไม่สวยเหรอ ฉันมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอทำไมใคร ๆ ก็ไม่ต้องการฉันกันเลยสักคน" เกรซพูดออกมาด้วยความน้อยใจแววตาของเธอสั่นไหวนิดหน่อยเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ "พี่สวยมากโอเคไหมแต่ว่าที่ผมพาพี่กลับมาด้วยมันไม่ใช่เพื่อจุดประสงค์นี่ไงพี่เข้าใจป่ะ" สายลมตอบ เกรซไม่ได้สนใจคำตอบของสายลมเลยเธอเดินเข้าใกล้สายลมเรื่อย ๆ แล้วใช้มือสอดคล้องไปที่ลำคอของเขา "อย่าทำแบบนี้" สายลมพูดแต่เกรซก็ยังคงไม่ฟัง เธอรู้สึกแย่มากที่ถูกสายลมปฏิเสธไปก่อนหน้านี้ "ผมขอเตือนพี่ไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าพี่ยังไม่หยุดผมก็จะไม่อดทนแล้วเหมือนกัน" สายลมพูด เขาไม่ยกมือขึ้นมาสัมผัสตัวเกรซเลยสักนิดเอาแต่ยืนนิ่งปล่อยให้เกรซทำอะไรตามใจส่วนเกรซเองเธอก็ยังคงไม่หยุดใช้จมูกสูดดมและซุกไซร้ซอกคอของสายลมอยู่แบบนั้น "ทำไมนายไม่สนใจฉันเลยล่ะ" เกรซเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาไม่แม้แต่จะขยับตัวหรือแสดงอาการสนใจเธอเลยสักนิดมันเลยยิ่งทำให้เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองเข้าไปใหญ่ "ช่างเถอะ นายอย่าลืมเอายาไปให้ฉันนะ" พูดจบเกรซก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไปแต่ก็ถูกสายลมคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงกลับมาหาเขาซะก่อนทำให้หน้าของทั้งสองคนเกือบชนกันจากนั้นสายลมก็พุ่งเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเกรซทันทีอย่างเร่าร้อน จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ เกรซเองก็จูบตอบสายลมอัตโนมัติแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าตามสายลมไม่ทันเพราะเขารุกเธอหนักมากแต่เธอก็พยายามจูบตอบเขาอยู่ตลอด สายลมเลื่อนมือทั้งสองข้างลงมาจับที่เอวของเกรซจากนั้นเขาก็ดันเธอให้ถอยหลังเดินไปที่เตียงแล้วค่อย ๆ ประคองหลังของเธอให้นอนลงบนเตียงดี ๆ สายลมค่อย ๆ ไล่ริมฝีปากของเขาลงมาเรื่อย ๆ จนถึงคอของเกรซจากนั้นเขาก็แลบลิ้นออกมาไล่เลียทั่วทั้งซอกคอขาวลามไปจนถึงใบหู "อื้อ...ซี๊ด...อือ...อื้อ...อือ" หลังจากซุกไซร้ร่างกายของเกรซได้สักพักสายลมก็เหมือนนึกได้ว่าตอนนี้เกรซอยู่ในอาการของคนเมาดังนั้นเขาจึงหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเกรซในท่าทางที่เขาเองก็ยังคร่อมร่างของเกรซไว้อยู่ "ผมขอถามพี่อีกครั้ง" สายลมพูด "อะไร" เกรซตอบ "พี่แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าหลังจากผ่านคืนนี้ไปพี่จะไม่เสียใจทีหลัง" สายลมถาม "ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็รู้ตัวดีว่าทำอะไรอยู่" เกรซตอบ "งั้นผมไม่ถอยแล้วนะ" สายลมพูด "จะทำอะไรก็ทำ" สิ้นสุดครับของเกรซสายลมก็พุ่งตังเข้าไปจูบประกบปากกับเธอทันที ทั้งสองคนรับส่งอารมณ์กันได้อย่างเข้าขามาก ๆ สายลมใช้มือลูบไล้ตัวเกรซไปทั่วจนมาหยุดอยู่ที่หน้าอกจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถอดเสื้อของเกรซออกมาเผยให้เห็นหน้าอกที่ถูกปิดไว้ด้วยบรายกทรงลายลูกไม้สีดำซึ่งมันตัดกับผิวขาวเนียนของเธอได้เป็นอย่างดี สายลมเอื้อมมือไปปลดตะขอบราออกแล้วก้มลงไปโลมเลียมันทันทีจนเกรซถึงกับสะดุ้งนิดหน่อยด้วยความตกใจแต่ในเวลาต่อมาไม่กี่วินาทีเธอก็ยกมือขึ้นมาจับที่ศีรษะของสายลมไว้พร้อมกับเปล่งเสียครางออกมาเบา ๆ แพร่บ...แพร่บ...จ๊วบ...จ๊วบ...อึก "อื้มมมม~ ซี๊ด...อื้อ...อือ" สายลมค่อย ๆ เลื่อนมือลงไปปลดกระดุมและซิปกางเกงของเกรซจากนั้นเขาก็สอดมือเข้าไปลูบไล้ที่น้องสาวของเกรซเบา ๆ ผ่านกางเกงใน เขาพยายามใช้นิ้วชี้ถูวนบริเวณจุดคลิตอริสของเกรซจนเธอต้องเงยหน้าแอ่นอกขึ้นมาด้วยความเสียว "อ๊ะ...อืม...ซี๊ด" สายลมแอบเงยหน้าช้อนมองไปที่ใบหน้าของเกรซเมื่อเห็นเธอมีอาการออกมาและเมื่อเขาเห็นว่าเกรซกำลังหลับตาซูดปากแสดงออกถึงความพึงพอใจเขาก็ยิ่งรู้สึกได้ใจมากยิ่งขึ้นจากนั้นเขาก็ใช้แขนข้างที่ว่างอยู่ยันตัวเองขึ้นมาดูเกรซชัด ๆ แล้วสอดข้างที่กำลังปรนเปรออยู่อยู่เข้าไปในกางเกงในของเธอเพื่อให้เขาสามารถช่วยให้เธอรู้สึกดีกว่านี้และเมื่อมือของสายลมสัมผัสกับน้องสาวของเกรซตรง ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มความเนียนของมันจนอยากจะเห็นชัด ๆ แล้วแต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้เขากำลังติดใจกับสีหน้าท่าทางของเกรซอยู่จึงยังไม่ได้หันไปมอง สายลมยิ้มออกมาแล้วใช้นิ้วลูบผ่านกรีบแคมน้องสาวของเกรซจนมันแตะโดนเข้ากับจุดเสียวของเธอจัง ๆ จนเธอสะดุ้งและร้องออกมาเสียงดัง สายลมชอบรีแอคของเธอมาก ๆ เขาเริ่มออกแรงมากขึ้นทีละนิดจนเกรซนอนอยู่ไม่สุขแล้ว "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อืม...อื้ม" เกรซกวาดมือไปทั่วจนไปโดนแขนของสายลมข้างที่ยังว่างอยู่จากนั้นเธอก็กำแขนเขาไว้แน่นจนเล็บของเธอเผลอจิกเข้าเนื้อของเขานิดหน่อยจนเขารู้สึกเจ็บแต่ว่าสายลมก็ไม่ได้มีท่าทีจะว่าเธอเลยจากนั้นไม่นานเกรซก็ตัวสั่นเกร็งกระตุกเพราะถึงจุดสุดยอดของเธอแล้วสายลมเลยผ่อนแรงลงและหยุดในทันทีเธอเห็นว่าเธอทนต่อไม่ไหวแล้ว "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อร๊ายยย...ฮือ" หลังจากเธอเสร็จสมสายลมก็เอามือของเขาออกแล้วลุกจากเตียงไปหยิบของบางอย่างในลิ้นชักส่วนเกรซก็ได้แต่นอนหอบหายใจแรงอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยจากนั้นไม่นานเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ ๆ สายลมก็กลับมาแล้วออกแรงจะดึงกางเกงของเธอออกเธอเลยรีบลืมตาขึ้นมาแล้วจับกางเกงของตัวเองไว้ "ทำไรอ่ะ" เกรซถาม "เอ้า!" สายลมอุทานออกมางง ๆ "แป๊ปนึงได้ป่ะ เหนื่อยอ่ะ" เกรซพูด "ฮะ! จะบ้าเหรอพี่ พี่เสร็จแล้วแต่ผมยังไม่เสร็จหนิ" สายลมพูด "ก็มันเหนื่อยหนิ ฉัน 30 แล้วนะไม่ใช่ 13 จะได้มีเรี่ยวแรงมากมายมาทำกับนายทั้งคืนอ่ะ" เกรซตอบด้วยน้ำเสียงงึมงัมจากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มของสายลมมาคลุมตัวไว้ "ถ้าพี่ 13 ผมก็ไม่ลากขึ้นเตียงหรอกป่ะ" สายลมพูดแต่เกรซก็ไม่ตอบ "พี่ พี่ เฮ้ย! หลับหนีทั้งอย่างงี้เลยเหรอ" สายลมว่าแล้วลองใช้มือสะกิดเกรซดูแต่เธอก็ไม่ยอมตื่น "อะไรว่ะ" สายลมว่าอย่างหงุดหงิดแล้วก้มมองน้องชายของตัวเองที่แข็งโด่ "แม่ง! ถุงยางก็ใส่แล้วมาหลับใส่กันเฉย" สายลมพูดแล้วมองดูเกรซที่หลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด "เฮ่อ~" เมื่อเห็นว่าคงไม่สามารถไปต่อได้แล้วสายลมจึงทำได้แต่ยอมแพ้แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพืื่อจัดการตัวเองแล้วออกมานอนที่โซฟาแทนแต่ก่อนที่เขาจะออกมานอนข้างนอกเขาก็ยังไม่ลืมที่จะช่วยใส่เสื้อผ้าให้เกรซก่อนเพราะกลัวเธอจะนอนตากแอร์จนไม่สบายและเสื้อผ้าที่เขาเอามาเปลี่ยนให้ก็เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาวยาวของเขาเองด้วยก่อนจบงานเลี้ยงสายลมแอบปลีกตัวออกมาจากพื้นที่จัดงานก่อน เขามุ่งตรงไปยังลานจอดรถเพื่อไปยืนรอครอบครัวที่นั้นอยู่กับคนขับรถแม้จะรู้ดีว่าการกระทำนี้อาจไม่เหมาะสมนักแต่เขาก็อยากหลีกเลี่ยงสถานการณ์อึดอัดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้และถ้าเขายังขืนอยู่ในนั้นต่อไปก็อาจถูกบีบบังคับให้ต้องหักหน้าทุกคนอีกครั้ง ไม่นานนักพศินก็เดินตามออกมาพร้อมกับกานดาหลังจากกล่าวลากับสุรศักดิ์และมินตราด้วยสีหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกถึงความไม่พอใจ "แกทำอะไรลงไป!" พศินเอ่ยเสียงเข้มพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยโทสะ "ทำไมไม่อยู่ลาคุณสุรศักดิ์กับฉันก่อน ที่นี่มันใช่ที่ที่แกจะมาทำตัวแบบนี้ไหม ฮะ!" สายลมนิ่งเงียบ เขาไม่รู้จะตอบอะไรออกให้ในสถานการณ์เช่นนี้มันดีขึ้นจึงทำได้แต่ฟังพ่อของเขาต่อว่าต่อไป"แกรู้ไหมว่าแกกำลังหักหน้าฉัน! หักหน้าคุณสุรศักดิ์! ต่อหน้าทุกคนอยู่และการที่แกทำแบบนี้มันทำให้คุณสุรศักดิ์ไม่พอใจมากแค่ไหนแกเคยรับรู้บ้างไหม" ขณะที่พศินกำลังระบายความโมโหกับลูกชายที่เอาแต่เงียบเหมือนคนไม่รับรู้อะไรกานดาก็รีบเข้ามาห้ามทัพไว้ก่อนโดยเธอจับที่แขนพศินเบา ๆ พร้อมกับส่ายห
ดนตรีบรรเลงในงานเลี้ยงช่วยให้สายลมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างและว่าแม้กายเขาจะอยู่ในงานแต่ใจกลับล่องลอยไปไกลแสนไกลถึงเกรซที่นอนหลับไหลอยู่ที่คอนโดของเธอ งานเลี้ยงนี้้คือภารกิจที่เขาถูกพศินผู้เป็นพ่อบังคับให้มาเพื่อพบปะพูดคุยกับมีนคู่หมั้นในวัยเยาว์ ความสัมพันธ์ที่ถูกผูกมัดไว้ด้วยคำมั่นสัญญาของผู้ใหญ่ตั้งแต่ทั้งคู่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ มีนในวันนี้เติบโตเป็นสาวสะพรั่งเธอพยายามส่งยิ้มและแววตาหวานมาให้เขาตลอดซึ่งสายลมก็ดูออกนะแต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจไปงั้น ขณะที่สายลมกำลังจมดิ่งอยู่กับตัวเองเสียงทุ้มแหบห้าวของสุรศักดิ์พ่อมีนก็ดังขึ้นเหมือนต้องการเรียกดึงเขาให้กลับมาสนใจบทสนทนาตรงหน้า"โตเป็นหนุ่มแล้วสินะเรา" สุรศักดิ์เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "จำได้ไหม เมื่อก่อนสมัยเด็ก ๆ เราชอบมาเล่นซ่อนแอบกับมีนแล้วก็สายหมอกด้วยกันที่นี่บ่อย ๆ" บทสนทนาเริ่มต้นด้วยเรื่องราวในอดีตที่สดใส ทว่าแววตาของสุรศักดิ์กลับฉายแววบางอย่างที่อ่านได้ยากคล้ายกับกำลังต้องการรือฟื้นความทรงจำในวัยเด็กของพวกเขาเพื่อการบางอย่าง พศินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพยายามส่งสายตาคมกริบมาข่มขู่สายลมตลอดเหมือนต้องการบอกให้เขาตอบคำถามทุกค
บรรยากาศภายในรถเงียบสงบแต่ดูอึมครึมมากทั้งพศินและสายลมเหมือนกำลังแผ่รังสีใส่กันอยู่ตลอดเวลาจนคนบนรถทุกคนได้รับผลกระทบความกดดันจากพวกเขาไปพร้อม ๆ กัน สายฟ้าล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาภรรยา"ค่ะ""ผมจะถึงแล้วนะ""ได้ค่ะเดี๋ยวดาออกไปรับนะคะ""ผมโทรบอกดาแล้วนะครับพ่อ ฟังจากเสียงรอบข้างตอนนี้น่าจะมีคนถึงงานกันบ้างแล้ว""อืม จริง ๆ วันนี้แกน่าจะให้หนูมุกดามาพร้อมพวกเรานะจะได้ดูไม่น่าเกียจ""ผมบอกแล้วครับแต่ดาเขาอยากมาช่วยดูแลความเรียบร้อยในงานให้ที่บ้านก่อนก็เลยขอกลับไปนอนบ้าน 2 วันแล้ว" "ช่วยทำตัวเป็นสามีที่ดีหน่อยนะเพราะถ้าเกิดหนูดาเขาทนแกไม่ไหวขอหย่าเมื่อไหร่แกเจอฉันเล่นแน่""ครับพ่อ" สายลมเบะปากเล็กน้อยเพราะรู้สึกแย่กับคำที่พ่อสอนพี่ชายทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ยังเป็นสามีที่ดีไม่ได้แต่กลับสอนให้ลูกเป็นสามีที่ดีให้กับคนที่ลูกไม่ได้เลือกด้วยซ้ำบ้านสุขนิรันดร์"คุณแม่ขาเดี๋ยวดาขอตัวออกไปรับพี่สายฟ้าก่อนนะคะ""จ่ะ รีบมานะ""ค่ะ""ให้มีนไปเป็นเพื่อนไหมคะพี่ดา""ไม่เป็นไรจ่ะ" มุกดาลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปรอรับครอบครัวสามีที่กำลังจะมาถึง ไม่นานรถตู้สีดำเงาสวยราคาแพงก็ขับเข้ามาจอดในบ้านโด
สายลมนอนแผ่อยู่บนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย เขารู้สึกอึดอัดและคิดถึงเกรซมากจนไม่อยากทำอะไร 5 วันที่ผ่านมาที่เขาต้องอยู่คนเดียวทำได้แค่โทรคุยกับเกรซบ้างหลังเธอเลิกงานและนั่นเป็นความสุขเดียวของเขาในตอนนี้เลย เขารู้สึกซึ้งใจมาก ๆ ที่เวลาเกรซโทรมาแล้วถามถึงปัญหาที่เขาเจอ เธอพยายามช่วยเขาคิดวิธีแก้ไขทุกอย่างเพราะยังเข้าใจอยู่ว่าที่สายลมหายไปเป็นเพราะปัญหาธุรกิจจริง ๆ สายลมทั้งซึ้งใจและรู้สึกผิดอยู่นัย ๆ ที่ต้องโกหกเกรซแบบนี้บางทีเขาก็แอบน้ำตาไหลออกมาเลย เขาอยากพุ่งเข้าไปในโทรศัพท์แล้วดึงเกรซเข้ามากอดให้หายคิดถึงพร้อมกับสารภาพทุกอย่างอย่างจริงใจแต่เขาก็ทำไม่ได้ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์)สายลมรีบลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์ด้วยความดีใจเพราะคิดว่าเกรซโทรมาแต่เมื่อเห็นชื่อปลายสายเป็นพ่อตัวเองเขาก็หุบยิ้มทันที"ครับ""พรุ่งนี้บ่าย 3 มาที่บ้านด้วยอย่าสายล่ะ""พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ""ไม่มีฉันจะโทรตามแกเหรอ! มาให้ตรงเวลาด้วยอย่าให้ฉันต้องรอแกนะ""เฮ่อ~ ครับ" สายลมรับปากทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจะปฏิเสธมากและทันทีที่วางสายพ่อไปเกรซก็โทรเข้ามาหาเขาทันที"ฮัลโหลครับ""เมื่อกี้โทรไปแล้วติดสาย...คุยกับใครอยู่เหรอ""ผม
ผมขึ้นมาบนรถคิดทบทวนก่อนว่าจะเอายังไงต่อดีเพราะขืนวันนี้ผมกลับไปคอนโดพี่เกรซพ่ออาจจะรู้ได้ในไม่ช้าแน่ว่าผมกำลังคบกับใครอยู่เพราะผมมั่นใจว่ายังไงซะช่วงนี้พ่อต้องให้คนคอยติดตามดูผมแน่ ๆ จนกว่าเขาจะมั่นใจว่าผมไม่มีใครจริง ๆ ถึงจะเลิกตาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่เกรซทันทีและระหว่งรอสายอยู่ผมก็มองออกไปด้านนอกเห็นบอดี้การ์ดของพ่อหลายคนแอบเหช่มองมาที่รถผมเป็นระยะ"ฮัลโหล" เสียงอันสดใสของพี่เกรซช่วยฮีลใจผมจากการมีปากเสียงกับพ่อไปเมื่อกี้ไม่น้อยเลย"พี่ทำอะไรอยู่อ่ะ" ผมไม่รู้จะเริ่มเข้าประเด็นจากตรงไหนเลยพยายามหาเรื่องอื่นคุยก่อน"ก็ทำงานน่ะสิมีอะไรหรือเปล่า" "คือ...วันนี้...""เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย" "เปล่าครับ ผมแค่จะโทรมาบอกอ่ะว่าวันนี้ผมคงไม่ได้กลับไปทานข้าวกับพี่แล้ว""ทำไมอ่ะ""ผมมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย...อาจจะ...ไม่ได้ไปหาพี่สักพัก" แม้ว่าการพูดออกไปตรง ๆ สำหรับใครมันอาจจะไม่ได้ยากแต่สำหรับผมมันยากมากเพราะผมรู้จักพี่เกรซดี เธอเป็นคนคิดมาก ความใจดีของเเธอถ้ามีให้กับผมมันจะทำให้เธอลำบากซะเอง ผมรู้ว่าถ้าผมสารภาพกับพี่เกรซตรง ๆ พี่เกรซต้องเข้าใจผมแน่และเธออาจยอมทำให้สิ่งที่ผมไม่ต้องกา
"แล้วที่เรียกผมกลับมามีเรื่องด่วนหรือเปล่า""ทำไม ที่นี่ก็บ้านของแกถ้าฉันไม่มีธุระอะไรแกก็จะไม่กลับมาเลยใช่ไหม" "เอาเป็นว่าวันนี้พ่อมีอะไรจะพูดกับผมดีกว่าครับ" ผมเริ่มชักสีหน้าใส่พ่ออีกครั้งเพราะรู้สึกไม่โอเคที่เขาไม่เข้าประเด็นสักที"ปีหน้าแกก็จะจบแล้วใช่ไหม""ครับ""ดี! งั้นหลังจากนั้นแกก็หมั้นเลยแล้วค่อยมาเริ่มกับทำงานกับฉัน รอให้เจ้าสาวแกเรียนจบก่อนจากนั้นถึงค่อยแต่งกัน""ผมไม่แต่ง" ผมกะไว้แล้วไม่มีผิดเลยว่าพ่แจะต้องเรียกผมมาคุยเรื่องนี้แน่ ๆ"ไม่ได้! แกกับหนูมีนหมั้นกันมาตั้งนานแล้วไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ" "ผมบอกพ่อแล้วไงว่าผมไม่ได้ชอบมีน ตอนนั้นพ่อก็รับปากผมแล้วว่าถ้าสายฟ้ามันแต่งกับพี่มุกดาแล้วพ่อจะไม่บังคับผมเรื่องมีนอีก""ใช่ ฉันพูดกับแกแบบนั้นแต่แกดูซิ พี่ชายแกมันแต่งงานมาจะ 3 ปีแล้วตอนนี้วี่แววหนูมุกดาจะท้องยังไม่มีเลยแล้วแบบนี้พวกเราจะทำยังไง" "จะต้องทำอะไรอีกอ่ะ ครอบครัวเราก็ไม่ได้ยากจนจะต้องอยากแต่งงานกับบ้านนั้นอะไรนักหนา" ผมโกรธมากที่พ่อผิดคำพูดกับผม"ฉันไม่ได้อยากได้เงินจากบ้านหลังนั้นแต่ที่ต้องทำแบบนี้เพราะฉันอยากได้ความมั่นคงจากอำนาจตำรวจของพ่อหนูมุกดาต่างหาก ที่ผ่านมา