หน้าหลัก / โรแมนติก / เพื่อน(ไม่)รัก / 3“หุบปากแล้วออกไป!!” 

แชร์

3“หุบปากแล้วออกไป!!” 

ผู้เขียน: ต้นอ้อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-07 22:12:33

Chapter 3

“กูจะกลับแล้วนะปั้นจั่น”  ฉันเขย่าตัวของปั้นจั่น  เเต่กลับนิ่งเงียบ ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นอยู่นาน ลมหายใจของปั้นจั่นดังสม่ำเสมอคราบน้ำตา ยังติดอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มนั้น ฉันกลอกตามองบนก่อนจะพยุงร่างของปั้นจั่นขึ้นเพื่อไปนอนบนเตียง ฉันจะมาปล่อยนอนตรงนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่าหนาวเขาจะทำอย่างไรล่ะ เมาหนักขนาดนี้

“โอ้ย ตัวมึงนี่ทำไมมันอ่อนปวกเปียกแบบนี้วะ”  ฉันพยายามพยุงปั้นจั่นขึ้น แต่เขาก็ล้มไปนอนกับพื้นเหมือนเดิม

“...”

“มึงแดกช้างหรือไงวะ? ทำไมตัวมึงหนักขนาดนี้”  ฉันบ่นพร้อมกับพยายามลากร่างของปั้นจั่นไปในห้อง

ปึก! ปึก! เสียงหัวปั้นจั่นชนกับขอบประตูบ้าง ชนขอบตู้บ้าง เฮ้อ! ก็ตัวปั้นจั่นหนักขนาดนั้น จะให้ฉันทำยังไง?

“ฮึก!”  ปั้นจั่นสะอื้นในลำคอ

“ตัวมึงหนักชะมัดเลยวะ”  ฉันลากปั้นจั่นไปที่เตียงจนสำเร็จจากนั้นก็ดึงเขาขึ้นไปบนเตียง แล้วห่มผ้าให้  

“ริสา จั่นรักนิสานะ ฮึก!”  ปั้นจั่นกอดฉันเอาไว้ หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขารั้งร่างบางของฉัน แล้วฝังจมูกลงบนซอกคออ่อนของฉัน กลิ่นกายของปั้นจั่นหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นเหล้า เคล้ากลิ่นบุรุษเพศ ชวนสะยิวใจไม่น้อย

ปั้นจั่นนิ่งไปอ้อมแขนแกร่งที่กอดฉันแน่นก็คลายออก ฉันยกแขนของปั้นจั่นออก แล้วลุกขึ้นนั่ง เขาหลับตาพริ้มพร้อมกับเสียงกรนเบาๆ

“กูรักมึง ทำไมมึงไม่สนใจกูบ้างวะ?” ฉันพูดแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากห้อง ในหัวของฉันมันตีกันวุ่นวายไปหมด ปั้นจั่นเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดหรอกเพราะเขากำลังนอนหลับ

“คุณปั้นจั่นเป็นไงบ้าง?”  น้าคมสันเอ่ยถามฉันขณะเดินสวนกัน อยู่ตรงทางเดิน

“เมาหลับไปแล้วค่ะ หมอกขอตัวนะคะหมอกง่วงนอน”

“แล้วหมอกจะกลับยังไงล่ะ?” 

“หมอกว่าจะเรียกแท็กซี่กลับค่ะ” 

“ไม่ต้องเรียกแท็กซี่หรอกเอารถน้าไปก่อน ยังไงพรุ่งนี้หมอกก็ต้องมาแต่เช้าอยู่แล้ว” น้าคมสันยื่นกุญแจให้ฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” 

“เอาน่ายังไงพรุ่งนี้หมอกก็มาหาคุณปั้นจั่นอยู่ดี เอารถไปขับเถอะกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้มันอันตราย แท็กซี่ก็ใช่จะไว้ใจได้ทุกคนนะ คนดีก็ดีไปคนไม่ดีจะทำร้ายเราได้ ช่วงนี้ยิ่งมีข่าวแท็กซี่ข่มขืนผู้โดยสารบ่อย ๆอยู่ด้วย” 

“เอ่อ…”

“รับไปเถอะ”

“ค่ะ งั้นหมอกกับก่อนนะคะ”  ฉันรับกุญแจจากมือน้าคมสัน แล้วเดินออกมา ฉันมาที่รถ แล้วขับกลับห้อง 

บ้านฉันไม่มีรถหรูให้ขับหรอก  ที่ฉันขับเป็นก็เพราะปั้นจั่นเป็นคนสอน ฉันยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี ปั้นจั่นสอนฉันขับรถ แต่ฉันขับไปชนถังขยะ เราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน 

มึงขับแล้วเวลาถ้ามึงจะจอดก็เหยียบเบรกเอาไว้”

แล้วเบรกมันอยู่ตรงไหนวะไอ้จั่น”  

ตรง…” 

ปึง! โครม!  ปั้นจั่นพูดไม่ทันจบฉันก็ชนเข้ากับถังขยะข้างทางทันที

มึงกูขอโทษ” 

ช่างมันเถอะ มึงไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?” 

หึ! ไม่เจ็บ” 

เดี๋ยวกูขับเอง มึงมานั่งฝั่งนี้แล้วกัน ฮ่า ๆ” ภาพในวันวาน มันทำให้ฉันรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย หลังจากที่รู้ว่าปั้นจั่นเป็นลูกคนมีฐานะ เขาก็พาฉันไปหัดขับรถ ภาพวันเก่า ๆ เวลาที่ฉันคิดถึงมันทีไรฉันมีความสุขทุกที 

ฉันขับรถมาจอดที่หน้าห้องพักของตัวเอง ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างเหนื่อยล้า ฉันอาบน้ำแล้วต้มมาม่ากิน  

ตอนเช้าของอีกวัน ฉันขับรถไปจอดที่ลานจอดรถของคอนโด ฉันเดินไปที่ห้องของปั้นจั่นแล้วเปิดประตูเข้าไป ก็เจอน้าคมสันกำลังนั่นกินกาแฟอยู่

“มาพอดีเลย น้าจะรีบไปทำงาน วันนี้นายให้ไปทำงานด่วน” 

“กุญแจค่ะน้า” ฉันยื่นกุญแจให้น้าคมสัน

“น้าเตรียมอาหารไว้แล้วนะ ถ้าคุณปั้นจั่นตื่นแล้ว ก็เอาให้คุณเขากินด้วยนะ ฝากบอกด้วยเดี๋ยวสาย ๆ นายหญิงจะมาหา” 

“ค่ะ”  ฉันพยักหน้ารับคำ น้าคมสันเดินออกไป ฉันรีบเข้าไปในห้องของปั้นจั่น เขายังคงหลับตาพริ้ม  ฉันนั่งลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้น ก่อนจะจุมพิตไปที่ปากหยักของเขาอย่างแผ่ว

“อ้ะ”  ร่างบางของฉันถูกผลักแรง ๆ ปั้นจั่นลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าของฉัน

“มึงทำบ้าอะไร?” ปั้นจั่นพูดเสียงห้วนพร้อมกับเช็ดปากตัวเอง

“เปล่า?”  ฉันปฏิเสธ

“มึงเปล่าอะไรในเมื่อมึงจูบกู”  ปั้นจั่นตะเบ็งเสียงใส่ฉัน  มองหน้าฉันอย่างไม่พอใจ

“มันก็แค่จูบเอง”

“จูบเชี้ย เพื่อนกันเขาไม่จูบกันหรอก มึงคิดอะไรกับกูอยู่หรือเปล่า?” 

“กูไม่ได้คิด”

“กูไม่เชื่อ” 

“มึงต้องการทำตอบแบบไหนวะ? มึงถึงจะเชื่อ” 

“กูต้องการความจริง เพื่อนกันเขาไม่จูบกันหรอก!”

“ทำไมวะ! ถ้าเกิดว่ากูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนมึงจะทำไงวะ!” 

“กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น  ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ  มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน  เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!”   

“ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!”   ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง

“มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!”  ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู  ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม! 

“กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...” 

“หุบปากแล้วออกไป!!” 

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • เพื่อน(ไม่)รัก   ตอนพิเศษ5 จบ

    วันเวลาผ่านไปอีก3เดือนค่ะ​ ฉันกลับมาใช้ชีวิต​เป็นครอบครัว​กับปั้นจั่นที่กรุงเทพ​โดยที่พ่อของฉันไม่ขัดข้อง​ประการใดค่ะ​ ฉันมีความสุข​มากๆเลยค่ะ​ ที่พ่อของฉันไม่เกลียดปั้นจั่นเหมือนแต่ก่อน ปั้นจั่นคงจะทำให้ท่านเห็นว่าเขายังมั่นคงกับฉัน เพราะเขาแสดงออกว่าเขารักฉันกับลูกตอนที่ไปบ้านพ่อแม่ฉันถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเลิกรากันไปถึง 10 ปีปั้นจั่นไม่มีใคร​ ฉันเองก็ไม่มีเหมือนกัน​ พ่อก็คงจะใจอ่อนให้เขา​ และสิ่งที่เขากระทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือเขาไปหาอันนาอยู่เสมอ​ เขาไม่เคยรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทรกเลยความรักครั้งใหม่สดใสอีกครั้ง​ ฉันเลือกที่จะอภัยเพราะมันถึงเวลาที่ควรอภัยแล้ว​ เขาปรับปรุง​ตัวและไม่มีใคร​ ถึงมันจะเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย​ แต่ฉันก้าวผ่านและอภัย​ให้เขาแล้วฉันยังมั่นคง​ ไม่มีใครลืมรักแรกได้​ ฉันไม่เคยลืมและไม่มีใคร​ ไม่ใช่ว่าตลอดระยะเวลา10ปีฉันเฝ้ารอเขานะคะ​ ฉันไม่ได้รอเขาหรอก​ แต่ฉันไม่สามารถรับใครเข้ามาในหัวใจได้ฉันรับน้ำค้างมาอยู่ที่บ้านแล้วนะคะ​ ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะไม่อยากมา​ อิดออดมากเลยค่ะเพราะเธออยากอยู่ใกล้คุณพายุ​ แต่ในเมื่อฉันกลับมาอยู่กับปั้นจั่นแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้น้

  • เพื่อน(ไม่)รัก   ตอนพิเศษ4

    ม่าน​หมอกเเสงแดดอุ่น​ๆแผ่เข้ามากระทบร่าง​ ฉันซุกหน้ากับอกแกร่งของปั้นจั่น​ อกที่คุ้นเค​ยอกนี้มันอุ่นมากเลยค่ะ​ อุ่นสุด ๆ เลยค่ะหลังจากที่จบศึกสวาทกันฉันก็หมดแรง​ คนที่นอนอยู่ข้างๆทั้งถึกทั้งทน ฉันถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรงฉันเงยหน้าจ้องใบหน้าคมคายของเขา ตอนนี้ปั้นจั่นหลับตาอมยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เขาดูมีความสุขมากเลยค่ะ ซึ่งมันไม่ต่างจากฉันตอนนี้ ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าใจของฉันมันจะสับสน แล้วรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่เขาทำ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ได้พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่า เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีจริงๆ“จ้องการแบบนี้มาขี่ม้ากันเลยดีกว่า” เขาพูดพร้อมกับ เปิดเปลือกตาขึ้นต้องมองฉัน ฉันนี่เขินหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ“บ้าน่า” ฉันค้อนใส่เบาๆก่อนจะค่อยๆคลายกอดเขา ฉันหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง​หมับ!“ว้าย!” ฉันกรีดร้อง​อย่างตกใจ​ ปั้นจั่นคว้าตัวของฉันเอาไว้​ พร้อมกับ​ฝังจมูกไปตามพวงแก้มของฉัน​“กลิ่นตัวหมอกหอมจัง” เขาพูดจมูกก็เริ่มซุกไซร้ตามเนื้อตัวของฉัน​ ไม่นะ! ไม่​ เรื่องบนเตียงตอนนี้ต้องพักก่อน​ มือของเขาเริ่มลูบไปตามเนื้อตัวของฉัน​ ยุกยิก​เป็นหนวดปลาหมึกเชียวค่ะ“ไปอ

  • เพื่อน(ไม่)รัก   ตอนพิเศษ3

    ปั้นจั่น​TALK​ผมจูบหมอกเร่าร้อนราวทะเลเดือด​ จูบราวกับสูบวิญญาณ​เธอออกจากร่าง​ ผม​ประคองใบหน้าของหมอก​ จูบเน้นๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก​ของเธอ​ม่านหมอกขัดขืนในตอนแรกพยายาม​ผลักผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ​ วันนี้ผมต้องได้เมียคืน​ พี่ชายพี่สาวพ่อแม่และทุกคนๆช่วยกันวางแผนขนาดนี้ผมต้องตีมึนเอาไว้​ผมดันเธอไปชิดกำแพงในขณะที่​จูบเธอไปด้วย มือของผมเลื่อนลงต่ำมาบีบเค้นที่อกอวบของเธอ​ มืออีกข้างก็ถลกกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปในแพนตี้​ตัวจิ๋ว​ม่านหมอกสะดุ้งทันทีที่มือผมสัมผัส ผมกดคลำลากตามร่องยาวปริ่มน้ำ​ ม่านหมอกพยายาม​ต่อต้าน​ ร่างกายเธอเริ่มบิดไปมาผมกรีดนิ้วจนกระทั่ง​เจอเม็ดทับทิม​“อ้ะ ...ปะ... ปั้นจั่น” ม่านหมอกครางเบา​ๆ​ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด​เมื่อปากเป็นอิสระ​ ผมทนมามากพอแล้ว​ ผมไม่ได้ปลดปล่อยมา10ปี​ และวันนี้ผมจะไม่ทน“หมอกจ๋า​ จั่นอยาก” ผมพูดเสียงกระเส่า​ รู้สึกต้องการเรื่องอย่างว่า​ แก่นกายของผมมันปวดหนึบจนแทบจะปริแตก​ มันผงาดชี้โด่พร้อมกับมีน้ำใสๆ​ ไหลเยิ้มออกมา“พะ... พอ... ยะ... หยุดสักที”“หยุดทำไม? นี่คือความสุขนะหมอก”“มะ... ไม่เอา​ พะ... พอ” ม่านหมอกพูดอยู่แค่นั้นวนไปมา ผมไ

  • เพื่อน(ไม่)รัก   ตอนพิเศษ2

    “หมอกไปกรุงเทพ​ก่อนนะพ่อ” ฉันเอ่ยกับพ่อสุนทรในขณะที่ท่านกำลังง่วนอยู่กับการสั่งงานลูกน้อง วันนี้ท่านให้คนมาทำถนนทางไปบ้านของฉันกับบ้านที่ปั้นจั่นเคยอาศัยอยู่ และคนงานกำลังฟังอย่างตั้งใจ“อันนารบเร้าให้พาไปหาพ่อมันละสิ”“ใช่ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของพ่อ พ่อไม่ชอบปั้นจั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ท่านอาจจะไม่พอใจที่ฉันจะพาอันนาไปหาเขา“...”“พ่อคะ...” ฉันเม้นปากพร้อมกับเรียกท่าน“ไปเถอะ​ ผ่านมาหลายปีดีดักแล้ว​ หมอกมั่นคงกับมัน​ มันก็มั่นคงกับหมอก​ พ่อคงไม่ห้ามอะไรแล้ว​ เพราะที่ผ่านมามันก็พิสูจน์​ตัวให้พ่อเห็น​แล้ว”“ค่ะ”“รักคุณ​ตาที่สุดเลยค่ะ” อันนาเช้าไปกอดพ่อสุนทร“รักเหมือนกันครับ​ ไปกับคุณ​แม่ก็บอกคุณ​แม่ให้ขับรถดีๆด้วยนะ”“ค่ะ”“ให้ไอ้วัดไปขับรถให้ไหม? ““ไม่เป็นไรค่ะ​ หมอกขับเองดีกว่า”“อืม รีบไปเถอะ​ เดี๋ยว​พ่อคุยงานกับพวกคนงานก่อน​”“ค่ะ”“รีบไปเถอะค่ะแม่”ฉันรีบพาบุตรสาวไปขึ้นรถจากนั้นก็ขับออกไปโดยที่มีสาวใช้คนสนิทตามไปด้วย​“ ซื้อของฝากไปฝากคุณ​ย่าด้วยนะแม่”“ได้จ้ะ” ฉันขับรถไปถึงร้านของฝากแล้วพาบุตรสาว​ไปเลือกของตามต้องการ“เอาไปเยอะๆ​เลยนะคะคุณ​แม่”“จ้า”ผ่านไปหลายชั่วโมง

  • เพื่อน(ไม่)รัก   ตอนพิเศษ1

    ปั้นจั่น​TALK​“ปั้นจั่น เดือนนี้จะไปหาหมอกกับลูกใหม่?” แม่ผมเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับพี่สาวของผม“ผมอยากไปจะแย่แล้วครับแม่ คราวก่อนเหมือนหมอกจะใจอ่อนกับผมแล้ว​ ถ้าผมไปพูดหยอดเธอบ่อยๆ​ อีกไม่นานคงจะใจอ่อน” ผมเอ่ยกับมารดายิ้ม ๆ ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารกองโตที่อยู่ตรงหน้า งานเยอะมาก เยอะสุด ๆ เลยครับ“เดี๋ยวแม่โทรไปชวนหมอกมาเที่ยวดีกว่า หลายปีแล้วนะที่หมอกไม่มากรุงเทพ แม่อยากให้หมอกมาอยู่กรุงเทพมาก ๆ อยากให้หลานมาเรียนที่นี่ด้วย”“หมอกก็คงปฏิเสธ​เหมือนทุกครั้งแหละครับ​ เฮ้อ!”“แต่แม่อยากให้หมอกกับแกคืนดีกันสักที”“ผมก็พยายาม​อยู่ครับ”“แกพยายาม​ไม่มากพอนะสิ​ แม่อยากให้หมอกมาอยู่ที่นี่แล้ว” แม่ผมทำหน้าเศร้า“แกก็ช่วยทำให้ความฝันของแม่เป็นจริงหน่อยสิวะ” พี่ปั้นสิบเดินเข้ามา วันนี้วันอะไร ทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันมาหาผม“ทำยังไง?” ผมขมวดคิ้วเข้มชนกัน “มึงก็เอาม่านหมอกกับมาเป็นเมียมึงสิวะ ผ่านมาหลายปีแล้ว กูว่าม่านหมอกคงใจอ่อนแล้วแหละ” พี่ปั้นสิบเอ่ย“บ้าน่า หมอกโกรธกูจะทำยังไงล่ะ กูกลัวเธอโกรธ” ผมเอ่ย ผมกลัวหมอกโกรธจริง กลัวมากเพราะหมอกเป็นคนค่อนข้างใจแข็ง ถ้าได้โกรธผมเอง เธอคง

  • เพื่อน(ไม่)รัก   60รักสิครับ​

    Chapter 60ฉันมองปั้นจั่นที่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ฉันรู้ว่าเขาเจ็บแต่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องให้เขาออกไปจากชีวิตฉันตามที่เขาสัญญาเอาไว้ ฉันดูใจร้ายมากไหมคะ? ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องทำ มันต้องจบได้แล้ว “หมอก ฮึก” ปั้นจั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นหัวใจของฉันเจ็บหนึบ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักเขา มันคือความรักที่มั่นคงมาก​ ฉันไม่สามารถเอาใครมาแทนเขาได้ และฉันไม่สามารถกลับไปหาเขาได้เหมือนกัน“กลับไปทำหน้าที่ลูกเถอะ กูจะบอกเขาว่ามึงเป็นพ่อ กูสัญญาจะดูแลเขาให้ดี”“ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ” ฉันค่อย ๆ​ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง​ ปั้นจั่นมองหน้าฉันด้วยสายตาเจ็บปวด เขาต้องเจ็บอยู่แล้ว การจากลามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เขาจูบที่หน้าผากลูกของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะส่งลูกให้แม่ของฉัน เขามองหน้าฉันแล้วเดินมาหาฉันหมับ!เขาสวมกอดฉันแล้วร้องไห้ออกมา ฉันร้องไห้ไม่ต่างกัน มันเจ็บนะคะที่ยังรักแต่ต้องจากกัน ฉันกอดตอบเขาอ้อมกอดนี้มันเคยเป็นเป็นของฉัน​ แต่มันเป็นเพียงอดีตแล้ว มันเจ็บนะคะที่ต้องจากทั้งที่ยังรัก แต่วันเวลาผ่านไปทุกความเจ็บปวดมันจะผ่านพ้นไป “ขอให้มึงโชคดี ไปทำหน้าที่ของมึงซะเถอะ” ฉันพูดเสียงส

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status