แค้นรักวายุภักษ์ ตอนที่ 3

ณ บ้านอัครเสนารักษ์

"ก๊อกๆก๊อกๆ"

"คุณพ่อขาฟ้าขอเข้าไปนะคะ"

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมตามด้วยเสียงหวานใสของสาวน้อยที่มีใบหน้าจื้มลิ้มดังขึ้นและเสียงเปิดปิดประตูดังตามมาติดๆก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าไปแล้วนั่งลงข้างๆผู้เป็นบิดาพร้อมกับทำใบหน้าอ้อนๆซบลงที่ไหล่ของผู้เป็นพ่อ

"ว่าไงยัยฟ้า" เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวอันเป็นที่รัก น่านฟ้า หรือ เนตรนภา อัครเสนารักษ์ หรือที่คนในครอบครัวมักเรียกสั้นๆว่ายัยฟ้า น่านฟ้าเป็นลูกสาวคนเล็กของตะกูลอัครเสนารักษ์ อายุ 21-22 ปี จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งสาขาการตลาดจากมหาวิทยาลัยดังในย่านกรุงเทพหญิงสาวเป็นคนสดใสร่าเริง พูดจาไพเราะอ่อนหวานเข้ากับคนง่ายเป็นที่รักของคนในครอบครับและคนรอบข้างเป็นคนไม่ยอมคนหากอะไรผิดก็ว่าไปตามผิดหากคนภายนอกพบเจอจะดูแบบหยิ่งนิดๆ

"ฟ้าจะมาขอคุณพ่อไปเที่ยวโฮมสเตย์วังน้ำเขียวกับเพื่อนๆค่ะ"

"แล้วไปเมื่อไรละ"

"ประมาณเดือนหน้าค่ะพ่อ"

"อืมงั้นก็ไปเถอะหากฟ้าขาดเหลืออะไรก็บอกพ่อนะพ่อจะได้จัดการหาให้และอย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยละ"ผู้เป็นพ่อเอ่ยอนุญาตพร้อมกับกำชับลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

"ขอบคุณค่ะพ่อ"หญิงสาวเอ่ยขอบคุณผู้เป็นพ่อก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปตลอดเวลาที่ผู้เป็นพ่อคุยกับเธอเขาไม่เคยละสายตาออกจากงานที่เขาทำเลยแม้แต่น้อยเพราะตั้งที่ภรรยาของเขาเสียไปเขาก็สัญญากับตัวเองมาตลอดว่าเขาจะต้องเลี้ยงดูลูกๆให้ได้ดีที่สุดและต้องสรรหาแต่สิ่งที่ดีสุดให้พวกเขาทั้งคู่โดยที่เขาไม่เคยเอะใจแม้แต่นิดเลยว่าสิ่งที่พวกลูกๆต้องการมากที่สุดมันใช้เงินทองหรือสิ่งของมีค่าแต่อย่างใดพวกเขาต้องการเพียงแค่ความรัก ความเข้าใจและการเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อก็เท่านั้นแต่สิ่งเหล่าพวกเขาทั้งคู่ไม่เคยได้แม้แต่สัมผัสมันเลยจากผู้เป็นพ่อ

ในเวลาต่อมา

สถานบันเทิงกับในยามค่ำคืนมันคือของคู่กันที่ผู้คนมากหน้าหลายตามักจะออกกันมาปลดปล่อยความเป็นตัวเองบางคนอาจจะมาเพื่อสนุกหรือเพื่อมาล่าเหยื่อและสำหรับบางคนอาจจะมาเพื่อลืมใครสักคนและหนึ่งในนั้นก็คือ

น่านน้ำ อัครเสนารักษ์ ลูกชายคนโตของ มานพ อัครเสนารักษ์ ดีกรีนักเรียนนอกและพ่วงท้ายด้วย ตำแหนงว่าที่ประธานบริษัท N&N ที่วันนี้เขาตั้งใจเพื่อที่จะหาที่นั้งดื่มเงียบๆเพื่อจะลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นคนที่เป็นรักแรกของเขาและเป็นคนที่ฆ่าได้แม้แต่ลูกของตัวเอง ทำไมนะ ทำไม ทำไมเธอถึงเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายขนาดนั้นหากเธอไม่ต้องการเขา เขาก็จะไม่ว่าอะไรเธอเลยแต่นี้เธอกลับไม่ต้องการแม้แต่ลูกทำไมถึงไม่บอกกับเขาตรงๆไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย ทำไมต้องคิดถึงผู้หญิงใจร้ายด้วยยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดยิ่งหนักแต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรต่อก็มีเสียงของใครบางคนดังเข้ามา

"ขอนั้งด้วยคนนะคะ ฉันเห็นคุณนั้งคนเดียวมาทั้งนานแล้ว"

"เชิญครับ"

หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีดำรัดรูปอวดหน้าอกอันอวบอิ่มและไหล่ขาวที่เนียนดัดผมเป็นลอนสีบลอนที่ตกแต่งใบหน้าด้วยเครื่องสำอางราคาแพงพร้อมด้วยเรียวปากสีแดงสดกล่าวทักทายก่อนจะย่อตัวนั้งลงข้างๆชายหนุ่มพร้อมกับสงสายตาอันเชิญชวนชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

"ฉันชื่อชมภู่นะคะ เอ่อ....คุณ"

"น่านน้ำครับ"

"ยินดีที่รู้จักนะคะคุณน่านน้ำ"

หญิงสาวว่าพลางยื่นมือบางออกมาให้ชายหนุ่มทักทายแบบชาวตะวันตก น่านน้ำหันหน้ามามองหน้าแวบหนึ่ง "ครับเช่นกันครับคุณชมภู่"ด้วยน้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นเป็นน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับอีกฝ่ายเท่าไรนักก่อนจะหันกลับมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ

"เอ่อ คุณน่านน้ำมาคนเดียวเหรอค่ะ"

"ครับ"

"บังเอิญจังเลยนะคะชมภู่ก็มาคนเดียวเหมือนกันถ้าไม่เป็นการรังเกียจคืนนี้รบกวนคุณน่านน้ำไปส่งที่บ้านไหมคะพอดีชมภู่ไม่ได้ขับรถมาค่ะ"

ชมภู่หว่านเสน่ห์กับชายหนุ่มตรงหน้าจนเขาต้องหันหน้ามามองด้วยสายตาแบบเย็นชาแวบหนึ่งเป็นผู้หญิงอะไรไม่รักนวลสงวนตัวบ้างชอบอ่อยไปทั่วแถมยังจะมาให้ท่าเขาอีก

"ผมคิดว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไรครับ"

พูดพลางขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวทีละนิดเพื่อจะได้หายใจสะดวกหน่อย

"แต่ฉันคิดว่ามันเหมาะมากเลยนะคะเราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นไงค่ะ"

เธอว่าพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้น่านน้ำอีกและใช่หน้าอกมาบดเบียดอยู่ที่บริเวณแขนของเขาอย่างตั้งใจพร้อมใช้นิ้วเรียวลูบไล้ไปทั่วแขนแกร่ง น่านน้ำถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เขาตั้งใจที่จะมาหาที่เงียบๆนั่งจิบเครื่องดื่มคนเดียวแท้ๆแต่ดันมีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มายั่วยวนเขาอยู่ได้ทำลายบรรยากาศชะมัด

"งั้นเดียวผมเรียกรถให้คุณนะครับ"

หญิงเม้นปากปากแน่นอย่างไม่พอใจ ตายด้านหรือยังไงกันคนเขาอุตส่าห์ทอดสะพานให้ขนาดนี้ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก หน้าตาก็ดีแต่ดูเหมือนจะไม่มีน้ำยาหึๆคนอย่างเธอไม่ง้อหรอก

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้"

ชมภู่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปอย่างหงุดกหงิดเชอะไม่ง้อก็ได้ไปหาเหยื่อรายใหม่ดีกว่าส่วนน่านน้ำเขาไม่ได้สนใจที่จะเสพสุขกับใครอยู่แล้วเขาจึงยกแก้วขึ้นดื่มอย่างต่อเนื่อง

น่านฟ้าที่ขออนุญาตบิดามาเที่ยวกับเพื่อนๆที่วังน้ำเขียวได้สำเร็จก็มีความตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะนานแค่ไหนแล้วที่หญิงสาวไม่ได้ออกมาเที่ยวสถานที่แบบนี้เพราะครั้งสุดท้ายที่มาก็ประมาณสิบกว่าปีที่แล้วครั้งนั้นเธอยังจดจำมันได้เธอกับครอบครัวมาเที่ยวฟร์ามสเตย์ด้วยกันแต่ขากลับรถของเธอกลับพลิกคว่ำและเป็นสาเหตุให้ครอบครัวของเธอต้องสูญเสียมารดาและมันนำพาความเสียใจไม่น้อยมาสู่แกบิดาของเธอหลังจากนั้นเธอและพี่ชายก็โดนสั่งห้ามไม่ให้มาเที่ยวฟร์ามสเตย์อีกเลยและนั้นก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอไม่ได้เจอพี่ชายใจดีคนนั้นอีกเลย ถึงแม้ตอนนั้นอายุเธอจะน้อยแต่เธอก็ยังจำพี่ชายใจดีคนนั้นได้แม่น และเขาก็อยู่ในความทรงจำของเธอตลอดมา น่านฟ้าแอบหวังลึกๆว่าการกลับมาเที่ยวครั้งนี้ของเธอจะทำให้เธอเจอพี่ชายใจดีคนนั้นอีกครั้ง

หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกล่องที่วางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างๆเตียงนอนก่อนจะหยิบมันขึ้นมาไว้ในมืออย่างทะนุถนอมเป็นอย่างยิ่งเพราะข้างในมันคือความทรงจำที่ดีระหว่างเธอกับพี่ชายใจดีคนนั้นหญิงสาวเปิดกล่องออกมาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดผื่นสีขาวขึ้นมา หญิงสาวยิ้มอ่อนๆให้กับผ้าเช็ดหน้าก่อนจะหยิบมันขึ้นทาบไว้กับอกอย่างหวงแหนก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยรอยยิ้มเมื่อหวนถึงวันนั้นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วก่อนจะหลับไปในที่สุด

เช้านี้วายุภักษ์เข้าไปดูงานที่ฟร์ามสเตย์แต่เช้าตรู่ชายหนุ่มชอบธรรมชาติในช่วงเช้าๆมากเพราะบรรยากาศในช่วงเช้าอากาศไม่ร้อนและเหมาะมากที่จะเข้าไปดูงานในไร่และตอนนี้คนงานในไร่ทุกคนก็กำลังตัดองุ่นกันด้วยความขยันชายหนุ่มเดินเจ้าไปหาหัวหน้างานพร้อมกับทักทายด้วยความสนิท

"น้าชาติสวัสดีครับ"

ชาติชายหนุ่มที่อายุประมาณสี่สิบปลายหันมายิ้มทักทายเจ้านายหนุ่มด้วยรอยยิ้มเขาเห็นวายุภักษ์มาตั้งแต่เล็กๆรักและเอ็นดูชายหนุ่มดังลูกหลานส่วนชายหรุ่มเองก็รักและเคราพน้าชาติเหมือนญาติคนหนึ่งเพราะน้าชาติเป็นคนสอนเขาทุกอย่างตั้งแต่การปลูกการดูแลรักษาและรวมไปถึงการเก็บผลผลิตขององุ่นจนถึงการส่งออกไปขายยังที่ต่างๆ

"สวัสดีครับคุณลมวันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ"

"ครับผมกะว่าจะเข้ามาดูไร่สักหน่อยก่อนที่จะเลยไปดูลูกค้าที่มาพักที่ฟร์าสเตย์ครับ"

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังพูดอยู่กับหัวหน้าคนงานพลันสายตาก็ไปสะดุดกับหญิงสาวร่างบางใบหน้าจิ้มลิ้มและรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

"คุณลม คุณลมครับ"

"ครับว่าไงครับน้าชาติ"

"น้าถามว่าคุณลมจะทานข้าวเช้าเลยไหมครับแล้วนี้คุณลมกำลังมองอะไรอยู่เหรอครับ"

"อ่อยังครับผมยังไม่หิวครับ"

วายุภักษ์ตอบไปแต่สายตาก็ไม่ละจากร่างบางของหญิงสาวจนผู้เป็นน้าต้องแชวออกมาเพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มจะสนใจใครแบบนี้เลย

"ฮั้นแน่มองสาวอยู่เหรอครับ"

"มองสาวที่ไหนละครับน้าชาตินั้นลูกค้าที่มาพักฟร์ามสเตย์เรานะครับ"