แค้นรักวายุภักษ์ ตอนที่ 2

  ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ฝั่งขาเข้าของผู้โดยสารภายในประเทศที่แออัดไปด้วยผู้คนที่ต่างคนต่างมารอรับญาติของตัวเองที่เดินทางมาจากต่างประเทศและหนึ่งในผู้โดยสารนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากหนุ่มหล่อใบหน้าคมดวงตาออกสีน้ำตาลเข้มจมูกโด่งคมสันริมฝีปากหนาหยักได้รูป รูปร่างสูงใหญ่ซึ่งตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาทั้งสาวเล็กและสาวใหญ่กำลังเดินลากกระเป๋าออกมาชายหนุ่มใช้มือล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อสูทก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาแล้วกดเบอร์โทรออกเพื่อต่อสายไปยังปลายทางและก็ใช้เวลารอสายไม่นานปลายสายก็กดรับตอบกลับมา

"ฮาโหลลมอยู่ไหนแล้วลูก"เสียงปลายสายที่ดังตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้เป็นพ่อหรือเสียงของเอกภพนั่นเองที่เอ่ยถามลูกชาย ลม หรือวายุภักษ์ เศรษฐารักษ์ ลูกชายคนโตของบ้านเศรษฐารักษ์ ที่ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มเรียนจบปริญญาโทรด้านบริหารจากอังกฤษชึ่งตอนแรกเขาก็ยังไม่คิดที่จะกลับมาเมืองไทยเท่าไรหรอกเพราะชายหนุ่มตั้งใจไว้ว่าจะหาประสบการณ์ด้านบริหารที่นั้นต่ออีกสักหนึ่งถึงสองปีก่อนที่จะกลับมารับช่วงสานต่อธุรกิจจากผู้เป็นพ่อ

ย้อนกลับไปก่อนที่ชายหนุ่มจะเก็บข้าวของกลับเมืองไทยในเช้าของวันนั้นเขาได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อว่าให้รีบกลับบ้านด่วนเพราะมีเรื่องเกิดขึ้นกับยายแพรตอนแรกท่านก็ไม่ได้บอกหรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เป็นเขาที่พยายามคาดคั้นให้ท่านพูดเองและนั้นแหละเขาถึงได้รับรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเขาเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา ผู้เป็นพ่อเล่าให้ฟังว่าตอนนี้ยัยแพร กลับมาอยู่เมืองไทยแล้วและเรื่องที่ทำให้เขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟคือน้องสาวของเขาท้องแถมคนเป็นพ่อมันยังไม่ยอมรับผิดชอบน้องสาวกับหลานในท้องอีกมันยิ่งทำใจของชายหนุ่มรุ่มร้อนดังไฟเผาหลังจากที่ชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นพ่อเขาก็

โทรไปหาแพรวาและสอบถามเรื่องราวที่เกิดแต่ยัยแพรไม่ยอมแม้แต่ปริปากบอกว่าใครคือพ่อของลูกในท้องจนเขาต้องใช้วิธีการบังคับขั้นเด็ดขาดกับเธอจนเธอต้องเอ่ยปากออกมา หลังจากนั้นเขาก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาใครบางคนที่อยู่เมืองไทย หลังจากที่รอสายได้ไม่นาน

"ฮาโหลว่าไงว่ะไอ้ลม"เสียงของปลายสายตอบกลับมา

"ฉันมีใครบางคนให้แกหาประวัติให้หน่อยว่ะ"

"ใครว่ะ"

"น่านน้ำ อัครเสนารักษ์"

"ทำไมว่ะ"

"เอ้อน่าแกหาประวัติมันมาให้ฉันหน่อยฉันขอเป็นเร็วที่สุดและละเอียดที่สุดนะได้พรุ่งนี้เลยยิ่งดี"

"เอ้อๆเดี๋ยวฉันจัดการให้"

"ขอบใจว่ะ"

"อืม"

วายุภักษ์กับภาคภูมิเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมหลังจากจบมัธยมวายุภักษ์ก็เดินทางมาเรียนที่ต่างประเทศส่วนภาคภูมิเขาเรียนที่เมืองไทยแต่ทั้งสองก็ยังติดต่อหากันบ่อยๆเพราะต่อให้ห่างไกลกันแค่ไหนพวกเขาทั้งคู่ก็ไม่เคยที่จะขาดการติดต่อกับพวกเขาทั้งคู่จะโทรหากันประมาณอาทิตย์ละสอง-สามวันจึงทำให้ทั้งคู่รู้ความเคลื่อนไหวของกันและตลอด

เมื่อทุกอย่างลงตัวชายหนุ่มเก็บกระเป๋าและบินด่วนกลับประเทศไทยภายในวันนั้นเลย

ปัจจุบัน.....

"ผมลงเครื่องแล้วครับตอนนี้กำลังจะเดินออกจากสนามบินครับพ่อ"ชายหนุ่มตอบกลับผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา

"พ่อครับไม่ต้องบอกยัยแพรกับแม่นะครับว่าผมกลับมาแล้วผมจะเข้าไปดูแลโฮมสเตย์กับไร่องุ่นเองครับส่วนพ่อก็คอยจับตาดูยัยแพรให้ดีๆนะครับผมกลัวว่าน้องจะคิดสั้นส่วนเรื่องงานที่บริษัทเดียวพ่อกับผมค่อยสลับสับเปลี่ยนวันกันไปนะครับ"

ชายหนุ่มกล่าวกับผู้เป็นพ่อออกก่อนเดินทางไปยังไร่องุ่นต่อไป ชายหนุ่มใช้เวลาในการขับรถจากสุวรรณภูมิถึงวังน้ำเขียวประมาณเกือบสี่ชั่วโมงระยะทางจากถนนเข้าไปในตัวไร่ของเขาใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงซึ่งทั้งสองข้างก่อนที่จะถึงตัวไร่มีต้นไม้ใหญ่ที่โน้มตัวลงมาประสานกันจนกลายเป็นอุโมงค์ทำให้ดูสวยงามเมื่อขับเลยอุโมงค์ต้นไม้ออกมาก็จะเจอกับป้ายขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้สักเขียนไว้อย่างสวยงามว่าไร่วายุภักษ์ ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดไว้หน้าบ้านทรงไทยหลังหนึ่งที่เป็นบ้านสองชั้นซึ่งตัวบ้านทำมาจากไม้สักทั้งหลังและบริเวรรอบๆบ้านมีรั้วเป็นต้นแก้วเจ้าจอมที่ออกดอกชูช่อและส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมาให้สูดดมเป็นระยะๆก่อนจะดับเครื่องยนต์และเปิดประตูพร้อมขนสำภาระออกจากรถเพื่อนำไปเก็บยังห้องนอนที่อยู่ชั้นสองของบ้าน ภายในห้องอับต่างๆดูสะอาดตายิ่งหนักเพราะมีคนมาทำความสะอาดอยู่บ่อยๆชายหนุ่มจัดการเก็บข้าวของทุกอย่างเข้าที่และจัดการอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด

ขณะที่กำลังจะออกจากห้องน้ำเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูก็ดังขึ้นวายุภักษ์เอื่อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างๆเตียงนอนขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าใครโทรมาเขาก็รีบกดรับสายทันที

"ว่าไงว่ะภาค"

"ฉันจะโทรมาบอกแกว่าข้อมูลกับประวัติของน่านน้ำฉันส่งไปให้แกทางเมลแล้วนะอย่าลืมเปิดอ่านละ"

"อืมขอบใจมากเพื่อน"

หลังจากวางสายจากภาคภูมิชายหนุ่มหันไปหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาก่อนจะเปิดเครื่องต่อไวฟายและกดเข้าไปยังกล่องข้อความของอีเมลที่ภาคภูมิเป็นคนส่งมาให้ชายหนุ่มแค่เพียงอึดใจข้อมูลและประวัติส่วนตัวทุกอย่างของน่านน้ำก็มาอยู่ตรงหน้าของเขา

น่านน้ำ อัครเสนารักษ์ ลูกชายคนโตของมานพอัครเสนารักษ์ ดีกรีหนุ่มนักเรียนนอกปริญญาโทด้านการบริหารจากฝรังเศษและกำลังจะรับช่วงต่อจากผู้เป็นพ่อในตำแหน่งผู้บริหารบริษัท N&N จำกัด หลังจากอ่านรายละเอียดเรียบร้อยชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มาแล้วกดไปยังเบอร์โทรที่โทรเข้ามาเมื่อกี้อีกครั้งเขาใช้เวลารอสายไม่นานปลายสายก็ตอบกลับมา

"ว่าไงว่ะ"

"รายละเอียดของคนอื่นในครอบครัวละหรือว่าไม่มีแล้ว"วายุภักษ์เอ่ยถามกับเพื่อนของเขา

"ไอ้มีมันก็มีนั้นแหละแต่มันหายากว่ะเพราะฝั่งนั้นเล่นไม่ลงข่าวอะไรเลยที่เกี่ยวกับลูกสาวคนเล็กแถมคนในวงการยังบอกอีกนะว่ามันห่วงลูกมันยิ่งกว่าอะไรดี"ภาคภูมิเล่ารายละเอียดทุกอย่างที่เขาทราบให้ชายหนุ่มฟัง

"งั้นแกต้องหาประวัติลูกสาวของ มานพ มาให้ฉันให้ได้ไม่ว่าแกจะมันมาด้วยวิธีไหนก็ตามและฉันก็เชื่อว่าแกต้องทำได้ หลังจากเสร็จจากงานนี้แล้วแกอยากได้อะไรฉันจะให้แกทุกอย่างโอเครนะเพื่อนขอบใจมาก"

ทางด้านของภาคภูมิเขาเองก็ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกมาวายุภักษ์ก็วางสายเขาไปซะก่อนแล้วเขาจะไปหาข้อมูลมาจากไหนได้วะเนี้ยชายหนุ่มได้แต่สบถด่าตัวเองอยู่ใจอย่างหงุดหงิด

หลังจากที่วายุภักษ์วางโทรศัพท์ก็หย่อนตัวนั้งลงบนเตียงก่อนจะเอาโทรศัพท์ไปวางที่โต๊ะข้างๆเตียง จากนั้นเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดขนาดกลางออกจากนั้นก็เปิดกล่องแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าผื่นน้อยๆสีชมพูที่ถักขอบสีขาวออกมาคลี่ดูโดยที่ด้านล่างของผ้าเช็ดหน้าปักชื่อไว้ว่า "น่านฟ้า"

ชายหนุ่มนั้งมองผ้าเช็ดหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยนและมีประกายแห่งความสุขปะปนรวมอยู่ด้วยเขานึกถึง สาวน้อยน่ารักมีใบหน้าที่จิ้มลิ้มแถมมีลักยิ้มทั้งสองข้างและมีดวงตาที่กลมโตและถักเปียทั้งสองข้างเขายังจำมันได้เสมอว่าครั้งแรกที่เด็กชายอย่างเขาเจอสาวน้อยน่ารักในวันนั้นมันทำให้เหมือนกับโลกทั้งโลกของเด็กชายสดใสและน่าอยู่ขึ้นเพียงเพราะรอยยิ้มของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆถึงแม้ตอนนั้นเขาจะอายุเพียงแค่สิบขวบก็ตามแต่ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเขาจำมันได้ไม่เคยลืมถึงแม้ตอนนี้มันจะผ่านมาสิบกว่าปีแล้วก็ตาม

เพราะตั้งแต่ที่เขาเจอสาวน้อยคนนั้นเขาก็ไม่เคยรู้สึกที่จะสนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลยชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาทาบกับอกด้านซ้ายก่อนที่จะล้มตัวนอนราบลงไปกับเตียงขนาดใหญ่

"ตอนนี้คงโตเป็นสาวแล้วสินะ" และตัวเขาเองก็หวังว่าเขาจะมีโอกาสเจอกับเธออีกครั้งหลังจากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาจูบก่อนจะเอามันไปกอดไว้ที่หน้าอกแล้วก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม ชายหนุ่มจะทำแบบนี้ทุกคืนก่อนนอนและทำมันมาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาเพราะหากไม่มีผ้าเช็ดหน้าผื่นนี้มันก็เหมือนกับเขาขาดอะไรไปซักอย่างที่มันทำให้เขานอนไม่หลับและนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องพกผ้าเช็ดหน้าผื่นนี้มาตลอดไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม