Novels by กรุ้มกริ่ม

เมื่อบอกข่าวกับ ‘คีแกน’ เด็กชายวัยสองขวบมองหน้าพ่อแม่อย่างงุนงง ก่อนจะทำตาโต“น้อง?”ปลายฟ้าพยักหน้า “ใช่ค่ะลูก อีกไม่นาน คีแกนจะมีน้องแล้วนะ”เด็กชายมองไปที่หน้าท้องของแม่ ก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อ แล้วเอื้อมมือเล็ก ๆ ไปแตะเบา ๆ“เบบี๋? อยู่ในท้องเหรอ” คีแกนถามเสียงใสลูคัสหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้น “ใช่ น้องของลูกอยู่ในนี้” “คิก ๆ” คีแกนหัวเราะคิก ก่อนจะจุ๊บเบา ๆ ที่หน้าท้องของแม่"รักนะ เบบี๋"ปลายฟ้าหัวเราะทั้งน้ำตา นี่คือความสุขที่แท้จริง… ครอบครัวของเธอหลายเดือนผ่านไป ปลายฟ้าถูกดูแลอย่างดีจาก ลูคัส เค้าแทบไม่ปล่อยให้เธอทำอะไรเองเลย“ลูคัส ฉันแค่จะเดินไปหยิบหนังสือ!”“เดี๋ยวผมหยิบให้”“ลูคัส ฉันเดินเองได้นะ”“แต่ผมไม่ไว้ใจ”เค้าเป็นแบบนี้ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง…“โอ๊ย!” ปลายฟ้าร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท้อง น้ำคร่ำของเธอแตกแล้ว!ลูคัสแทบจะเสียสติ รีบอุ้มเธอขึ้นแล้วพาไปโรงพยาบาลทันทีไม่กี่ชั่วโมงต่อมาเสียงร้องไห้ของทารกน้อยดังขึ้นอีกครั้ง ลูคัสที่จับมือปลายฟ้าแน่น เงยหน้าขึ้นมองลูกคนที่สองของเค้าด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมพยาบาลอุ้มเด็กน้อยมาวางไว้บนอกของปล

"มึงแน่ใจเหรอว่าจะไปจัดการเอง?" โรเซอร์เพื่อนสนิทของลูคัสถามขณะที่พวกเขาเตรียมอาวุธอยู่ในโกดังลับ"กูปล่อยเรื่องนี้ไว้นานเกินไปแล้ว" ลูคัสตอบเสียงเรียบ ดวงตาของเขาเย็นเยียบ"มันกล้าคิดจะใช้ฟ้าเป็นเครื่องมือ มันต้องจ่ายค่าตอบแทน" หลังจากพูดออกไปเค้าก็ก้มหน้า ก้มตาเตรียมอาวุธโดยที่สายตาไม่มีความกังวลใด ๆ ตอนนี้ถ้าใครเห็นสายตาของเค้าคงไม่มีใครกล้าเข้าท้าทายอย่างแน่นอนเมื่อถึงเวลา ลูคัสและลูกน้องก็เดินทางไปยังโกดังร้างที่เป็นฐานลับของเคนโซ่ หัวหน้ามาเฟียที่มีปัญหากันรุ่นสู่รุ่นและวันนี้เค้าต้องการให้มันจบที่รุ่นเค้าเนี้ยแหล่ะเมื่อประตูโกดังเปิดออก ลูคัสเดินเข้าไปด้วยท่าทางนิ่งสงบ ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบ ๆ และพบว่าชายวัยกลางคน นั่งรออยู่ที่โต๊ะ พร้อมกับเหล่าลูกน้องของเขาที่รายล้อมอยู่"ฮึ ใจกล้าดีนะมึง บุกมาหากูถึงที่ " เคนโซ่ยิ้มเย็น เค้ารู้อยู่แล้วว่าไงคืนนี้ลูคัสต้องมาหาเค้า เพราะจากสายสืบที่อยู่ใกล้ตัวลูคัสเป็นคนส่งข่าวมาหาเค้าเอง“มึงคิดว่าเอาคนของมึงไว้ใกล้ตัวกู กูจะไม่รู้เหรอว่ามันเป็นใคร” ลูคัสหันไปถามเยือกเย็นกับเคนโซ่อย่างไม่เกรงกลัวอำนาจใด ๆปัง! ลูคัสไม่รอช้า ยิงใส่ลูกน้องของ

ปลายฟ้านั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องพักสุดหรูของลูคัส หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เธอก็แทบไม่ได้นอนเลย ทุกครั้งที่เธอหลับตา ภาพของออฟที่ถูกยิงล้มลงกับพื้นก็ย้อนกลับมาหลอกหลอนเธอ“ฟ้า” เค้าเรียกสติเธอกลับมา หลังจากที่เห็นสภาพเธอนั่งเหม่อลอยตลอดทั้งคืน“กังวลอะไรอยู่”“ป่าว แค่คิดอะไรไปเรื่อย”“คุณ มีอะไรควรบอกกันตรง ๆนะ ผมอยากให้เราเปิดใจคุยกันมากขึ้น”“มันแค่อยู่ในหัว ฮึก ๆภาพนั้นมันยังติดอยู่ในหัวฉัน” เธอเริ่มร้องไห้เมื่อนึกถึงภาพของออฟ เค้าเข้ามาโอบกอดเธอพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ“ผมขอโทษ ผมขอโทษนะคนดี” เค้ามอบจุมพิตให้เธออย่างอ่อนโยนเพื่อให้เธอรับรู้ความรู้สึกของเค้าที่มีให้เธอ"ฟ้า ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณ" เค้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาเอื้อมมาจับมือเธอไว้"ทุกสิ่งที่ผมทำ…ก็เพื่อให้คุณปลอดภัย""ฉันเข้าใจ…" เธอพึมพำ"แต่ลูคัส ฉันก็แค่… มันเร็วเกินไป ฉันยังไม่รู้ว่าจะรับทุกอย่างนี้ได้ไหม"เค้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบแก้มเธอเบา ๆ"ผมเข้าใจว่าคุณยังสับสน…แต่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณเดินออกจากชีวิตผม"เธอเช็ดน้ำตาพร้อมขมวดคิ้วมองหน้าเค้าจากความรู้สึกถึงน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้นของเค้

“มึงเห็นหรือยัง มึงรู้ไหม ผัวมึงมันเลวขนาดไหน มันฆ่าคนมันยังไม่รู้สึกอะไรเลย ภาพที่มึงเห็น ภาพที่มันสร้างเป็นคนดี มันแค่หน้ากากทั้งนั้นแหละ!” ออฟพูดพร้อมบีบต้นคอเธอจากด้านหลังเพื่อให้เธอกันลูคัสให้“ปล่อย!” เธอพยายามแกะมือออกเพราะตอนนี้เธอเองก็เริ่มเจ็บไปหมด“มีผัวเป็นมาเฟีย ยังไม่รู้ตัวอีก สักวันเดี๋ยวมันเบื่อมึง มันก็จะทิ้งมึงไปให้ไอ้พวกกระจ๊อกของมันนั้นแหละ” ออฟยังพูดต่อเหมือนคนไร้สติ แต่พยายามหาช่องทางหนีออกไปจากที่นี่ เพราะออฟเองก็ไม่มีอาวุธใด ๆ อยู่ในมือตอนนี้“โอ๊ย” เสียงเธอเล็ดลอดออกมาเมื่อโดนบีบเต็มแรงจากน้ำหนักมือของออฟลูคัสเห็นท่าไม่ดี เค้าเลยไม่ลังเลที่จะรอ ตอนแรกเค้ากะจะออมมือเพราะไม่อยากให้เธอเห็นภาพสะเทือนใจ แต่มันทำให้เธอเจ็บ เค้าเองคงยอมนิ่งดูเฉย ๆ แบบนั้นไม่ได้“กูบอกให้มึงปล่อยเมียกู!” เค้าเริ่มหัวร้อนขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเธอ ระยะที่ออฟใช้เธอเป็นตัวประกันแทบไม่มีผลกับการยิงของเค้า เพียงแต่เค้ากลัวเธอเห็นภาพตอนเค้าฆ่ามันก็เท่านั้นเอง“กูไม่”ปัง! ไม่ทันที่ออฟจะพูดจบ เสียงปืนดังพร้อมกับร่างของออฟที่ล้มลงจมกองเลือดใช่ เค้ายิงออฟตรงหน้าผากแบบนัดเดียว โดยไม่ลังเลอะไรทั้ง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอเดินออกมาแล้วต้องพบกับความว่างเปล่าอีกครั้ง“หายไปไหนนะ” เธอพึมพำโดยที่ไม่ได้สังเกตพรึบ !เค้าโผล่มากอดเธอจากด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวอย่างคนไม่ได้ตั้งตัว“คุณ ตกใจหมด” เธอตีเค้าเบา ๆ หลังจากโดนคลอเคลีย ช่วงลำคอ“ผมคิดถึงคุณ” เสียงเค้าแหบพร่า เว้าวอนอย่างมีจุดมุ่งหมาย "ฉันก็คิดถึงคุณ" เธอไม่ปล่อยให้เค้ารอนานหันไปเริ่มลุกเค้าเค้าเองก็ตกใจปนตื่นเต้นที่ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มต้น เธอดันหลังเค้าพร้อมกับผลักเค้าลงไปที่เตียงพร้อมจ้องตาเค้าอย่างยั่วยวน "คุณทำให้ฉัน โหยหาคุณมากแค่ไหนรู้ไหม นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่เจอกัน แล้วก็นานเท่าไหร่แล้วที่เรา" เธอเงียบไปพร้อมขึ้นคร่อมเขา อย่างโหยหา "งั้นคืนนี้ผมขออยู่เฉย ๆนะ" เค้ายกมุมปากพร้อมดูการกระทำเธอด้วยความตื่นเต้น แต่ต้องเก็บอาการ อื้อ เธอไม่รอช้าพอเค้าพูดจบ เธอก็ก้มลงไปจูบเค้าอย่างดูดดื่ม ค่ำคืนอันเร่าร้อนของเค้าทั้งสองผ่านไปอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงครางของทั้งคู่ดังระงมไปทั่วห้องตลอดทั้งคืน "ตื่นแล้วเหรอ" เค้าถามเธอหลังจากเมื่อคืน ผ่านการใช้เวลาด้วยกันทั้งคืนจนเกือบเช้า "อื้อ" เธอยิ้มมองเค้าผ่านแสงแดดที่รอดผ่า

“ใช่ แต่ก่อนที่ผมจะไปสืบไง ผมคิดว่าเป็นแค่คนโง่ ๆ ที่พยายามปั่นพวกเราแต่มันไม่ใช่ ดังนั้น เชื่อใจผมแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ” เมื่อเค้าพูดประโยคนี้จบ เธอก็ทำการไตร่ตรองก่อนตัดสินใจว่าควรย้ายมาอยู่กับเค้า“ไปเถอะยายฟ้า ฉันเองจะได้ไม่ต้องห่วงแกด้วย ไปอยู่กับคุณลูคัสแกเองจะได้ปลอดภัย” เบลพูดเสริมทัพอีกคนเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง“ค่ะ ฉันจะย้ายไปอยู่กับคุณ ว่าแต่มันนานแค่ไหนที่ต้องย้ายไป” เธอถามเค้าด้วยความต้องการระยะเวลาที่ชัดเจน“จนกว่าจะหาคนที่อยู่เบื้องหลังได้” เค้าให้คำตอบเธอมาแบบนี้หลังจากเจรจากันเสร็จเธอกับเค้าพร้อมเบลก็เดินลงมายังลานจอดรถ แต่ที่ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวคือตอนนี้ที่ลานจอดรถเต็มไปด้วยชายชุดดำประมาณ 5-6 คน“ขึ้นรถเถอะ คนของผมเอง” เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งจึงเค้าโอบเอวเธอ พร้อมยื่นของใช้จำเป็นของเธอให้ชายชุดดำ “คุณเบลไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ อยู่กับผมฟ้าปลอดภัยแน่นอน” เค้าหันมาสื่อสารพร้อมรับปากเรื่องความปลอดภัยของเธอให้เบลฟัง“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ” เบลยิ้มอุ่นใจเมื่อได้ยินแบบนั้นบวกกับเห็นบอดีการ์ดที่มาพร้อมกับเค้า“ไว้ฉันโทรหานะเบล” เธอหันมาบอกเพื่อนไม่ให้กังวลหลังจากแยกย้ายกับเพื่อ

"งั้น เรามาเป็นเพื่อนกันไหม" ภาคินพูดออกมาด้วยเสียงอึกอักปนเขินอาย"ห่ะ" พิมพ์ดาวทำหน้างุนงง เพราะได้ยินที่ภาคินพูดไม่ชัดเท่าไหร่"อ้าว ภาคินมาถึงแล้วเหรอ " ยังไม่ทันที่พิมพ์ดาวจะให้คำตอบอะไรกับภาคิน ก็มีคุณหมอท่านหนึ่งเดินเข้ามาทัก ภาคินอย่างคนสนิทสนม"ครับ คุณอา พอดี เพื่อน เอ๊ย แฟนผมนะครับ เกิดอุบัติเหตุ รบกวนคุณอาช่วยดูแลเค้าด้วยนะครับ " ภาคินหันไปคุยกับอาหมอพร้อมมองไปทางพิมพ์ดาวแบบ เป็นห่วง"เดี๋ยวคุณพยาบาลพาแฟนเจ้าภาคินไปทำแผลที่ห้อง VVIP นะ " คุณหมอหันไปสั่งพยาบาลทันทีเหมือนเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้ว " “แล้วคุณพ่อเป็นไงบ้างภาคิน” คุณหมอทำท่าจะเรียกภาคินมาคุยอีกทางหนึ่ง"ก็สบายดีครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูแฟนผมก่อนนะครับ" ภาคินเดินตามพยาบาลไปทันทีแบบไม่อยากตอบคำถามหรือเลี่ยงไม่คุยกับอาหมอนั้นเอง"อ้าว นั้นจะรีบไปไหนนะ อายังคุยไม่ทันจบเลย" อาหมอส่ายหัวเบาๆ"สงสัยจะห่วงแฟนมากนะนั้น ""เป็นไงบ้างคุณ เบาเจ็บบ้างไหม?! ผมพึ่งเห็น แผลลึกนะคุณ" ภาคินเดินเข้ามาหาพิมพ์ดาวในขณะทำแผล พร้อมลูบหัวหญิงสาวอย่างสงสารเมื่อเห็นคราบน้ำตาไหลอาบแก้ม"แผลค่อนข้างลึกค่ะ 1 จุดนี้คงต้องเย็บแผลด้วย" พยาบาลตอบ

"มึงๆ มาแล้ว" เซนสะกิดภาคินที่มานั่งในเซเว่นเหมือนคนรู้ใจเพื่อน"อะไรของมึง กูแค่มานั่งหาไรกิน ไม่ได้มารอใคร " ไปแกล้งให้โกรธดีกว่า ภาคินความคิดไวพอๆ กับร่างกายของเค้า"เซนๆ มึงอย่าซื้อบุหรี่ไปนะ เดี๋ยวจะหล่นใส่ไอติม คนบางคน " ภาคินพูดลอย ๆ แต่เน้นคำเพื่อให้พิมพ์ดาวได้ยิน แต่คำพูดของเค้าก็ไม่ได้กวนประสาทหญิงสาวแต่น้อย เค้าเลยลุกขึ้นเดินไป ใกล้ๆ ชั้นขนมที่หญิงสาวกำลังหาของกินอยู่ "นี้คุณ คุณก็เอาซองอื่นไปสิ " หญิงสาวเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อถูกแกล้งหยิบขนมซองเดียวกัน ภาคินไม่สะทกสะท้านยังคงแกล้งหญิงสาวต่อไป "อยากได้นักใช่มะ ขนมอะ" พิมพ์ดาวยิ้มมุมปาก พร้อมกวาดขนมประมาณ 7-8 ถุงจากชั้นยัดใส่มือชายหนุ่ม พร้อมวิ่งออกไปจากเซเว่น"ยัยตัวแสบ" ภาคินตะโกนไล่หลังพิมพ์ดาวไป เค้าจัดแจงขนมไปวางไว้บนชั้นแล้วรีบตามหญิงสาวออกไป"เฮ้ย!! ระวังรถค่ะ!! " พิมพ์ดาวเห็นรถวิ่งจะชนเด็ก เค้ามั่นใจว่ารถเบรกไม่ทันแน่ ๆ เลยพุ่งตัวเข้าไปช่วยเด็ก ทำให้ตัวเองโดนรถชนแทนเด็ก"เฮ้ย!! คุณ " ภาคินออกมาเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ เค้าตั้งสติได้จึงรีบไปดูพิมพ์ดาวและเด็กทันที"เฮ้ย!!!! ทำไมปล่อยเด็กออกมาเล่นแบบนี้ว่ะ เห็นไหมนี่มันทางรถ

"เฮ้ย อะไรเนี่ย" พิมพ์ดาว หญิงสาวพูดความอารมณ์เสีย พร้อมแหงนหน้ามองผงบุหรี่ที่ตกลงมา จากระเบียง"เฮ้ย คุณดูดบุหรี่อ่ะ เขี่ยลงมาแบบนี้ได้ไง!! เห็นไหมว่ามันโดนหัว โดนไอติมฉัน" หญิงสาวตะโกนสุดเสียงไปด้วยความโกรธ"บุหรี่? ของผมเหรอคุณ" ภาคินมองลงมาจากระเบียง แบบงงๆ เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุหรี่ของใครเค้าเพียงออกมาสูดอากาศนอกระเบียงเท่านั้น ไม่คิดว่าจะต้องมารับกรรมแทนคนอื่น "นี่คุณ!! ขอโทษอ่ะ พูดเป็นไหม?" หญิงสาวตะโกนขึ้นไปแต่ไม่ได้รอคำตอบอะไร หรือรอให้เค้าแก้ตัวอะไรพร้อมเดินไปด้วยความหงุดหงิดใจ "ซวยชะมัด" เดินไปบ่นไป โดยที่ไม่ได้หันกลับขึ้นไปมองชายหนุ่มที่กำลังงุนงงกับสถานการณ์ที่พึ่งเจออยู่ "ใครตะโกนไรว่ะ ไอ้ภาคิน เจอโจทย์เหรอมึง ได้ยินเสียงขึ้นมายัน ชั้น 4 เลย" เซนเพื่อนภาคินพูดขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนหัวเสียเดินเข้ามาในห้อง"ทีหลังกูไม่มาคอนโดมึงแล้วนะ แม่งซวยชิบ กูออกไปสูดอากาศนอกระเบียง ดันมารับกรรมแทนไอ้ห้องข้างบนอีก แล้วประเด็นแม่งตรงระเบียงไม่มีใครเลยมีแต่กูเนี้ยโผล่หน้าไป" ภาคินบ่นไป พรางเก็บกระเป๋าด้วยความหัวเสีย "เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ก่อนไอ้คุณ ภาคินไป ๆ เดี๋ยวพาไปส่องสาวเผื่อเพื่อนก