Novels by monmue penname

เธอเตรียมใจไปถึงวันที่จะต้องสูญเสีย และพัดพรากจากลูกกับผู้ชายที่เธอแอบรักด้วยรู้ดีว่าไม่มีวันได้สมหวังเพราะภาพมันชัด และแนวโน้มก็ไปทางนั้นเธอไม่รู้หรอกว่าถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ เธอจะทำใจได้ไหม หรือจะอยู่ต่อไปอย่างไรแต่ที่แน่ๆ สัญญาที่เพิ่งเซ็นไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ระบุชัดเจนว่าเธอจะต้องหย่าขาดกับเขาหลังคลอดลูก และเซ็นมอบอำนาจการปกครองลูกให้กับคนเป็นพ่อมันก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละการจดทะเบียนสมรสมีขึ้นเพื่อให้การอุ้มท้องของเธอในครั้งนี้ไม่ขัดต่อกฎหมายชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะมาเกิดในอีกแปดเก้าเดือนข้างหน้าก็เป็นความประสงค์ของย่าเขาถ้ายกเงื่อนไขในสัญญาออก แล้วถามถึงความสามารถในการเลี้ยงดูลูก นอกจากคำว่า ‘แม่’ แล้ว เธอไม่มีอะไรสู้เขาได้เลย“ไปหาอะไรกินกันก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”มันตาไม่ได้พูดอะไรอีก และยังคงเป็นผู้โดยสารที่ดี นั่งเงียบตลอดทาง จนกระทั่งเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าธนาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับร้านอาหารญี่ปุ่น“หิวหรือยัง พี่แวะทำธุระที่ธนาคารสักครู่ได้ไหม”“ได้ค่ะ”มันตาตอบรับ ว่าง่ายเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมาแต่ที่ไม่ปกติคือ คนทำหน้าที่ขับรถเธอยังไม่ทันได้ขยับเตรียมลงจาก

“ถามค่ะ”“เมื่อไหร่”เขาถามต่อ พยายามชวนคนพูดน้อยคุย เพื่อไม่ให้ภายในรถเงียบจนเกินไป“เมื่อวานค่ะ”“แล้วตาหวานบอกคุณย่าว่ายังไง”“...ไม่มาค่ะ”คำตอบสั้นๆ เหมือนจะทำให้ลมหายใจเขาสะดุดไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกในเวลาต่อมา“ปกติรอบเดือนมาวันที่เท่าไหร่”มันตามองหน้าคนถาม ก่อนจะอ้อมแอ้มบอกกับเขาเสียงเบาคุยกันเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกประดักประเดิดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะถึงจะคุ้นเคยเห็นหน้า รู้จักกันมานานถึงยี่สิบปี ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านวสุจิตตานั่นแหละ แต่เธอก็ไม่เคยพูดคุยเล่นหัวกับเขา หรือคุยกันในเรื่องที่เป็นส่วนตัวขนาดนี้“คิดว่าท้องไหม” เขายิงตรงเลยคราวนี้“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”“แต่พี่ว่าท้อง”“...!”มันตาเผลอทำตาเบิกโตมองหน้าเขาตุลย์อมยิ้มบางๆ ที่มุมปากถ้ามีคนมาพูดใส่หน้าเขาว่า ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยมีมารยา เขาก็คงเถียงว่าไม่จริงเสมอไป เพราะอย่างน้อยก็มีมันตานี่แหละคนหนึ่งที่ไร้เล่ห์เหลี่ยม ไร้จริตมารยา“ถ้าท้อง พี่จะดีใจมาก...ไม่ใช่ว่าอยากได้ลูกนะ แต่ไม่อยากให้ตาหวานเจ็บตัว”มันตากะพริบตาถี่ๆ รู้สึกร้อนผ่าวทั่วขอบตา“พี่เองก็หดหู่กับต

ในความเมตตาของผู้ชายคนนี้ ไม่ได้มีแค่เรื่องเงินที่เขาหยิบยื่น แต่เขายังปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นน้อง และแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ทุกคำเวลาพูดกับเธอ ไม่ว่าเธอจะเรียกเขาว่า ‘คุณตุลย์’ ตอนอยู่ที่บ้าน หรือเรียก ‘อาจารย์’ ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนรับใช้ในบ้าน หรือเด็กกำพร้าที่แม่พามาปล่อยทิ้งไว้ในบ้านหลังใหญ่ให้เป็นภาระกับเจ้าของบ้านตั้งแต่ประถมจนเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอไม่รู้ว่าเขาหมดเงินไปกับเธอเท่าไหร่ เพราะนอกเหนือจากเงินเดือนคนรับใช้ทำงานในบ้าน เขายังหยิบยื่นเงินให้เธอเรื่อยๆ และไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ ด้วยเหตุผลว่าเธอจะต้องใช้เงินในการเรียน และทำงานส่งอาจารย์เยอะค่าเทอมเขาก็เป็นคนจัดการให้เธอ ถึงจะเป็นธุรกิจของที่บ้านเขา และเขาเป็นผู้บริหาร แต่แน่นอนว่าค่าเทอมมหาวิทยาลัยเอกชนขึ้นชื่ออันดับต้นๆ ของประเทศไม่ถูกเลยตอนจบมัธยมปลาย เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้ด้วย แต่ย่าของเขาไม่ให้เธอไปเรียน ด้วยเหตุผลว่ามหาวิทยาลัยอยู่ไกลบ้าน ถ้าเธอไปเรียน นั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกจากบ้านไปอยู่หอพักเขาเปลี่ยนใจคุณย่าของเขาไม่สำเร็จในเรื่องนี้ เธอก็เลยได้เรียนที่มหาวิทยาลัยที่บ้านเขาเป็นเจ้

มันตาแบกคำว่า ‘บุญคุณ’ เอาไว้เต็มสองบ่า และคำว่าบุญคุณท่วมหัวที่คุณย่าอ้างนี่เอง ที่ปิดปากเด็กสาวเอาไว้ส่วนหนึ่งที่เขาพูดอะไรไม่ได้มากก็เพราะมันตาถ้าเขาออกหน้าเกินไป คนที่จะเดือดร้อนก็คือมันตาอีกเหมือนกัน“ไม่ต้องห่วงหรอกว่าย่าจะทำอย่างที่ตุลย์คิด เพราะยังไงเด็กก็ต้องกินนมแม่”ใช่ เด็กต้องกินนมแม่แต่หลังจากหย่านมแล้วล่ะ“ความจริงไม่ถึงกับต้องทำสัญญาก็ได้นะครับ เพราะตาหวานพร้อมจะทำตามคำสั่งของคุณย่าอยู่แล้ว”“ย่าไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากตุลย์นะ”หม่อมหลวงบุษปวันทำเสียงตำหนิหลานชายคนเดียว เพ่งมองหน้าหลานชายด้วยสายตาสำรวจ ก่อนจะเอ่ยต่อ“วันนี้เด็กนั่นอาจจะทำตามความต้องการของเรา แต่ใครจะรับประกันได้ว่าวันหนึ่งเมื่อมีเด็ก เขาอาจจะใช้เด็กเป็นข้อต่อรองกับเราเพื่อขยับสถานะ และฐานะของตัวเองก็ได้”เขาอยากจะแย้งว่าความต้องการของคุณย่าคนเดียว ไม่ใช่ ‘เรา’ แต่ก็ทราบดีว่าป่วยการจะพูดในเวลานี้ตุลย์หยิบปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจรดปลายปากกาลงบนกระดาษโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีกตั้งแต่วันไปทำ IUI ที่โรงพยาบาล เขาก็ยังไม่ได้เจอมันตา ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันแม้จะอยู่คนละหลัง เพราะมันตาอยู่บ้านคนงาน ท

หลังจากเข้าพบหมอ รับคำปรึกษา ผ่านกระบวนการต่างๆ มาตามการจัดแจงของคุณย่าในที่สุดก็มีวันนี้การทำ IUI เพื่อให้ได้มาซึ่งทายาทไม่ใช่ตามความต้องการของเขา แต่เป็นความประสงค์ของคุณย่านี่ดูจะเป็นเรื่องเดียวที่เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง หลังจากศึกษาวิธีการ และเห็นว่ามันตาน่าจะเจ็บตัวน้อยที่สุดแค่นี้เองที่เขาพอจะช่วยเธอได้แต่ในขณะที่เขากังวลสารพัด คนจะต้องอุ้มท้องกลับไม่มีความเห็นใดๆ มันตาเงียบเสียจนบางทีเขานึกอยากรู้ว่าเด็กสาวรู้ร้อนรู้หนาวกับใดๆ ในโลกนี้หรือเปล่า “ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปก่อนเลย บ่ายมีสอนนี่ ไม่ต้องรอหรอก”หม่อมหลวงบุษปวันบอกกับหลานชายหลังได้รับแจ้งว่ามันตาจะต้องนอนพักราวครึ่งชั่วโมงหลังหมอฉีดน้ำเชื้อเข้าไปในโพรงมดลูก“แล้วจะกลับกันยังไงครับ”ตุลย์อดเป็นห่วงไม่ได้“เดี๋ยวกลมารับ ย่าโทรไปบอกแล้ว”ตุลย์พยักหน้าเบาๆ ปรายตาไปมองคนนอนอยู่บนเตียงเล็กน้อยมันตากำลังนอนอยู่บนนั้น ไม่รู้ว่านอนหลับหรือแค่หลับตา เพราะตั้งแต่หมอฉีดน้ำเชื้อเขาเข้าโพรงมดลูก ก็ยังไม่มีใครได้ยินเสียงพูดของเด็กสาวเลยชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆบรรยากาศรอบตัวเขาในตอนนี้ไม่สู้ดีนักหรอก ให้ความรู้สึกหดหู่มากกว่าจ