Novels by Boraine

“May kailangan lang akong asikasuhin sa isa sa mga subsidiary. Tara, ihahatid kita sa school pagkatapos nating kumain,” sabi ni Jiro habang inaayos ang manggas ng kanyang dark suit. Eleganteng tignan, kalmado, at napakaayos, kahit hindi siya magsalita, kapansin-pansin pa rin ang presensiya niya.Magkasabay silang kumain, saka umalis mula sa Alviera.Pagkalipas ng kalahating oras, nakiusap si Arienna na bumaba na bago pa sila makarating sa mismong gate ng unibersidad. Ayaw niyang mapansin ng mga tao, lalo na’t mamahaling kotse ang sinasakyan niya.Ngunit bago siya tuluyang bumaba, hinila siya ni Jiro palapit at hinalikan nang mariin. Nang bitawan siya, namumula na ang kanyang pisngi.“I’ll wait for you here after class,” bulong ni Jiro, malambing pero may halong awtoridad.“Okay…” mahina niyang tugon, sabay lingon sa driver na tahimik lang sa harap. Nahihiya niyang binuksan ang pinto at mabilis na lumabas ng sasakyan.Pagkaalis ni Arienna at nang mawala na ang anino nito sa dami ng es

Nang makaalis si Marina, mahinahon siyang humakbang papalapit. Maingat niyang inabot ang kanyang munting kamay para hawakan ang kamay ni Jiro. Ang malinaw niyang mga mata ay may bahid ng pagka-ilang at paghingi ng paumanhin."Sorry, love. Pinag-alala pa kita," malambing niyang sabi.Bahagyang yumuko si Jiro, tinitigan ang mukha niya na para bang nagpapaumanhin. Tahimik siyang bumuntong-hininga at inunat ang mga braso para yakapin siya nang mahigpit. Marahan siyang nagtanong sa tenga ni Arienna, "Na-miss mo ba ako?""Opo! Sobra!" Ipinulupot niya ang mga braso sa baywang nito at idinikit ang kanyang mukha sa dibdib nito, mahina siyang ngumiti.Kahit na sanay na siya sa kapaligiran doon, ito ang unang pagkakataon na matagal silang nagkahiwalay. Minsan, nagigising siya sa hatinggabi at nakikitang walang tao sa kanyang tabi, kaya naman ay sobra siyang nangungulila. Gusto niyang tumawag at pakinggan lang ang boses nito, pero nag-aalala siyang baka makaistorbo lang siya sa pagtulog nito.Hin

Matapos gamutin ng doktor ang paso sa balikat ni Kyle, dumating din ang manager at ang waiter mula sa restaurant. Halatang kabado ang dalawa habang inilapag nila ang resibo at mga gamot sa mesa ng doktor.“Pasensya na po talaga, Sir,” wika ng manager habang nakayuko. “Sasagutin po ng restaurant ang lahat ng gastusin ninyo, pati na rin ang anumang follow-up treatment.”Seryoso ang tono nito, at nakitang taos-puso ang paghingi ng tawad. Kaya’t hindi na nagsalita pa si Kyle. Iniwan niya ang numero ng telepono at pinauwi ang mga ito.“Isuot mo na ang damit mo,” paalala ng doktor nang mapansing nakahubad pa rin siya habang nilalagyan ng ointment.Ngunit nang tignan ni Kyle ang basang polo niyang puno ng mantsa ng sabaw, napakamot siya sa ulo.“Mukhang hindi ko na maisusuot ‘to,” aniya, medyo nahihiya. “Tatawag na lang ako para may magdala ng pamalit.”Tahimik lang si Arienna, nakatayo sa tabi niya. Pinagmamasdan niya si Kyle habang paulit-ulit nitong sinusubukang tawagan ang kung sino, ngu

Habang tinitingnan ni Arienna ang mga nakasabit na damit, maingat niyang pinili ang mga ito isa-isa. Sa huli, tumigil ang tingin niya sa isang blue pinstripe shirt, simple pero elegante. Kinuha niya ang sukat na alam niyang sinusuot ni Jiro at mahinang sabi sa clerk, “Ito na lang po.”Sa labas ng tindahan, isang grupo ng mga lalaki ang naglalakad at isang babae. Sa gitna nila, napatingin si Lorie sa loob at biglang natigilan. Lumapit siya kay Jiro at mahinang bulong,“Sir, si Ma'am Arienna… nasa loob po ng store.”Natigilan si Jiro. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita nga si Arienna na naglalakad papunta sa cashier, hawak ang isang striped shirt. Saglit na napangiti ang mga labi niya.“Gusto n’yo po bang lapitan siya?” tanong ni Lorie.Ngumiti si Jiro, bahagyang tumaas ang sulok ng kanyang labi. Pinagmasdan niya sandali ang likod ni Arienna bago marahang umiling.“Hindi na. Let’s go. May meeting pa tayo para sa National Day event.”Ngunit kahit nagpatuloy na sila sa paglakad, halata

Kakaunti na lang at tulog na si Arienna nang biglang tumunog ang cellphone sa tabi nila. Napaigtad siya sa gulat, ngunit agad siyang hinaplos ni Jiro sa balikat, pinapakalma. Kinuha nito ang telepono, sinagot sandali, at matapos ang ilang mahihinang tugon, agad ding ibinaba.“Paalis ka na?” mahina niyang tanong, nakatingin sa mga mata nito.Tumango si Jiro. “Oo. Parating na ang driver.”Hinapit siya nito sa dibdib at marahang hinalikan sa pisngi. Hindi na nagsalita pa si Arienna, nakayuko lamang siya, at mahigpit na hinawakan ang laylayan ng suot nito. Simula nang magkasama sila, iyon ang unang beses na lalayo siya rito, ang unang pagkakataong haharapin niya ang lahat nang mag-isa.“Be good,” bulong ni Jiro, idinidiin ang ilong sa kanyang buhok. “Babalik ako kapag may oras.”“Sige,” sagot niya, halos pabulong, puno ng panghihinayang.Ilang sandali pa, narinig nila ang tunog ng kotse sa labas. Binitiwan siya ni Jiro at tumayo. Tinanggap nito ang maleta mula kay Marina, sabay sabi, “Mar

Matapos ang halos isang oras, pumasok sila sa isang high-end subdivision sa Pampanga na tinatawag na Alviera, at tumigil sa harap ng isang magarang bahay.“Sir Jiro, nandito na po tayo,” sabi ng driver, sabay bukas ng pinto.Lumabas si Jiro at marahang hinawakan ang kamay ni Arienna.“Halika, tingnan mo kung magugustuhan mo ang bahay na titirhan mo,” sabi niya nang may ngiti.Tahimik silang naglakad papasok. Tumingala si Arienna, pinagmamasdan ang paligid, ang malinis na hardin, ang malawak na sala, at ang tahimik na kapaligiran. Bagaman mas maliit ito kaysa sa bahay nila sa Metro-manila, para sa kaniya, napakalaki pa rin at medyo nakaka-ilang.“Parang masyado naman itong malaki para sa akin,” sabi niya nang mahina. “Pwede naman akong tumira sa campus.”Alam niyang magiging hamon iyon, makisama sa mga kaklaseng hindi pa niya kilala, pero gusto rin niyang subukan.Ngunit ngumiti lang si Jiro at umiling.“Hindi ka naman mag-isa rito. May darating bukas, siya ang tutulong sa ’yo.”Hinila

Hindi agad nakapagsalita si Sofia; nakatingin lang siya kay Anton. Marahang hinawakan ni Anton ang dalawa niyang kamay at bahagyang hinalikan ang likod nito. Ngunit agad din iyong binawi ni Sofia nang mapagtanto niya na muli na naman silang lumampas sa hangganan.“Aalis na ako,” mahinahon ngunit mariing sabi niya. Binuksan niya ang pintuan ng kotse at mabilis na tumakbo palayo.Mabilis ang tibok ng puso ni Sofia, ngunit hindi niya na iyon ininda. Ang tanging gusto niya ay makalayo kay Anton. Huli na para magsisi, nagawa na naman niya ang pagkakamaling pilit niyang iniiwasan.“Ang tanga mo, Sofia…” mahina niyang bulong habang patuloy sa pagtakbo.Pagdating niya sa bahay, agad niyang nakita ang mama niya sa hardin, kausap ang isang kasambahay. Napahinto siya. Sa tuwing nakikita niya si Sally, bumabalik ang bigat ng mga kasalanan at lihim na pilit niyang itinatago.“Sofia, anak! Nandiyan ka pala! Akala ko umalis ka, nag-jogging ka lang pala,” masayang bati ni Sally, sabay abot ng baso ng

“Alam kong hindi mo rin ako kayang tiisin,” bulong ni Anton kay Sofia habang hinahalikan nito ang butas ng tainga ng dalaga. Napapikit si Sofia, maliit na ungol ang lumabas mula sa bibig niya. Kahit pilit niya paring itinulak si Anton palayo sa kanya ay hindi niya tuloyang magawa dahil mas lalo siyang nanghihina. “Anton…please, stop…” mahinang sabi ni Sofia. Ngunit dahil sa narinig na ungol mula sa kanya, mas lalong ginanahan si Anton. Bumaba ang halik niya sa leeg ni Sofia, mapusok hanggang sa mamula ito. Tumingin siya kay Sofia na puno ng pagnanasa ang mata. “Sofia…I want you,” mahinang bulong niya. Si Sofia naman ay tuloyan naring sumuko, nanginginig ang kamay niya. Kahit anong pigil niya, tama si Anton. Hindi niya kayang tiisin ang lalaki. “This is not right—”Hindi natapos ang sasabihin niya nang hinalikan siya nang mapusok ni Anton. Dahil sa naramdamang init ni Anton, mabilis niyang hinubad ang damit pang-itaas ni Sofia. Nagulat siya nang walang suot na bra si Sofia, at da

Nang matapos ang kasiyahan kagabi, at nagsi-uwian na ang mga bisita, kaagad ding umakyat si Sofia sa kanyang silid para makapagpahinga, hindi niya na nakausap pa muli ang ina at si Anton. Kinabukasan, madaling-araw pa lang ay gising na si Sofia. Sa labas ng bintana ng kanyang silid, mabagal na gumigising ang paligid, ang mga ibong nag-aawitan, ang malamig na hangin na dumadampi sa balat. Nakasuot siya ng simpleng jogging pants at kulay abong sweatshirt. Gusto niyang makalabas, kahit saglit. Sa loob ng bahay ay parang hindi siya makahinga, bawat sulok ay may alaala ng kagabi, bawat ingay ay tila paalala ng kasalanan.Pagbukas niya ng gate, saglit siyang napahinto.Si Anton ay naroon, nakasuot din ng pang-jogging, earphones sa leeg, at hawak ang bote ng tubig. Tila nagulat din ito nang makita siya, ngunit agad ring binawi ang reaksyon, nagpakawala ng mahinang ngiti.“Maaga ka ah,” sabi ni Anton, kalmado ang boses, pero may bahid ng pag-aalangan. “Magjo-jogging ka rin?”Hindi sumagot si

Pagkasara ni Anton ng gate, saglit siyang napahinto nang marinig ang pamilyar na tinig.“Anton?”Mabilis siyang napalingon. Nakatayo si Sally malapit sa mga paso ng orchids, suot pa rin ang kulay peach na dress na ginamit niya sa pagtanggap ng mga bisita. Mahina na ang ilaw sa hardin, ngunit sapat iyon para makita ni Anton ang bakas ng pagod at pag-aalala sa mukha ng asawa.“Sally, hon,” bati niya agad, pilit na ngumingiti. “Anong ginagawa mo rito? Gabi na, at saka hindi ba may bisita pa sa loob? Nandiyan na ba si Sofia?”Tahimik lang si Sally habang pinagmamasdan siya. Sa loob ng ilang segundo, walang imikan sa pagitan nila, tanging huni ng mga kuliglig at banayad na ihip ng hangin lang ang naririnig. Sa mga mata ni Sally, may halong pagtataka, kahit sinisikap niyang itago iyon sa ngiti.“I should be the one asking you that,” mahinahon ngunit may bigat sa tono ni Sally. “Kanina pa kita hinahanap. Bigla ka na lang nawala. Akala ko umalis ka.”Lumapit si Anton, dahan-dahan, tila tulad

Sandaling natigilan si Sofia. Halos hindi siya makahinga. Pilit niyang hinanap ang tamang sagot sa isip niya, habang pinipigilan ang nanginginig na tinig.“W-wala po, Mom. Baka… baka lumabas sandali, o nasa study room,” sagot niya, pinilit na ngumiti. “Hindi korin po siya nakita nang dumating ako.”Tinitigan siya ni Sally nang ilang segundo, parang sinusuri kung totoo ang sinasabi niya. Ngunit makalipas ang ilang sandali, ngumiti ito at tumango. “Sige na, maghanda ka na at bumaba. Huwag mong paabutin na lumamig ang pagkain. Hahanapin ko na rin ulit si Anton.”Sa loob ng malaking cabinet, halos hindi gumalaw si Anton. Pinipigilan niyang huminga nang malalim, pinakikiramdaman ang bawat yabag ng mga paa sa labas ng pinto.Pagkaalis ni Sally, napahinga nang malalim si Sofia. Dahan-dahan niyang isinara ang pinto, at sa sandaling iyon, naramdaman niya ang bigat ng sitwasyong pinasok nila.Mayamaya, marahang bumukas ang pinto ng cabinet Lumabas si Anton, pawisan at halatang hirap huminga. Na

Habang sa sala, nagsimula nang magtanong si Sally.“Nakita niyo ba si Anton?” tanong ni Sally sa mga bisita, habang sinisipat ang mga taong nagtatawanan at nagka kasiyahan.Umiling naman ang ilan, at ang iba ay nagsabing baka nasa study room o kausap ang ilang business partners. Walang nakakita sa kanya dahil, sa totoo lang, nag-aantay lang si Anton sa pasilyo kanina, naghahanap ng pagkakataon na ma-solo si Sofia.Naglakad si Sally papunta sa master's bedroom para tignan kung nandoon ang asawa, ngunit wala. Napakunot ang noo niya. Hindi ugali ni Anton ang biglang mawala sa gitna ng selebrasyon, lalo na’t para kay Sofia ito.Samantala, sa itaas, tuluyan nang nalubog sina Sofia at Anton sa bawal na mundo.Tinanggal ni Anton ang polo niya, at ang bawat muscle na nakita ni Sofia ay nagpaalala sa kanya ng mga gabing matagal na niyang sinubukang kalimutan. Ang kanyang balat ay may amoy ng cologne kasabay ng matinding pagnanasa.Hinihila ni Sofia ang kanyang damit, ngunit si Anton na mismo a