ตอนที่ 6 ผู้มาเยือน

ซูหวินซี เดินตรวจดูรายการอาหารที่นางให้หลี่เจินไปซื้อมา เพื่อที่จะได้นำไปแจกจ่ายให้กับชาวบ้านที่เดือดร้อนอยู่ในตอนนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ไปเอง แต่ก็ให้คนนำไปส่งให้อยู่ดี

นางนำเงินส่วนตัวที่ได้กำไรจากการขายเครื่องหอมส่วนหนึ่งมาซื้อของใช้ที่จำเป็นและยารักษาโรคไปมอบให้แก่ชาวบ้านที่กำลังเดือดร้อนอยู่

" ซีซี มีอะไรให้ข้าช่วยไหม "

" ไม่ "

นางตอบโดยไม่หยุดคิดซักนิด และไม่หันไปมองให้เสียเวลาด้วยซ้ำว่าใครอาสามาช่วยนาง แค่ฟังเสียงนางก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร

จะเป็นใครไปได้นอกจาก ' ซานเป่าโจ ' สหายที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ที่ตอนนี้เขาเป็นถึงมือปราบหนุ่มที่สาว ๆ ในอำเภอชิงเหอแห่งนี้ต่างก็หมายปอง

" เจ้าจะไม่คิดซักนิดเลยหรือ "

" คิดทำไม ข้ามิกล้ารบกวนเวลาอันมีค่าของท่านมือปราบซานหรอกเจ้าค่ะ "

" สตรีทุกคนในอำเภอนี้ล้วนอยากให้ข้าช่วยกันทั้งนั้น มีแต่เจ้านี่แหล่ะ ที่ชอบผลัก ไสไร่ส่งข้า "

นางหยุดดูรายการของในมือแล้วหันมามองหน้าสหายอย่างจริงจัง

" เจ้าดูนั่น "

นางชี้นิ้วไปที่สะพานฝั่งตรงข้ามที่มีเหล่าสตรีน้อยใหญ่ยืนมองมาทางนี้อยู่ พวกนางมองเขาด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม แต่เวลามองมาที่นางกับมีแต่ความอิจฉาริษยาและแววตาชิงชัง

" เจ้าเห็นสายตาที่พวกนางมองข้าไหม "

" ไม่เห็นต้องใส่ใจพวกนางเลย เจ้าเป็นสหายข้า หากพวกนางทำให้เจ้าอึดอัดข้าจะไปจัดการพวกนางเอง "

" ไม่ต้องหรอก ข้าก็แค่รำคาญเท่านั้น เจ้าแค่อยู่ห่าง ๆ ข้าก็พอแล้ว "

" ข้าทำไม่ได้หรอก "

" ทำไม "

" ไม่มีอะไร รู้แค่ว่าข้าทำไม่ได้ก็พอแล้ว "

ซานเป่าโจ เอ่ยออกมาเสียงเบาแล้ว เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเล็กหน้าร้านของนาง

เขาจะบอกนางได้อย่างไรกันว่าเขารู้สึกอย่างไรกับนาง หากบอกไปก็กลัวนางจะตัดสายสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ก็เพราะเขานั้นรู้แก่ใจดีว่านางมองเขาเป็นแค่สหายมาโดยตลอด

" เป็นอะไรของเขานะ "

ซูหวินซีมองสหายของตนที่ชอบมาก่อกวนนาง แต่พอไล่ก็ชอบทำหน้าหงอย ๆ พักหลังมานี้เขายิ่งอาการหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่นางก็ไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่เพราะนางมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ

" ซีซี เจ้าจะไปต้อนรับผู้มาเยือนหรือเปล่า "

อยู่ ๆ ซานเป่าโจก็เอ่ยถามนางขึ้นมา งานเลี้ยงต้อนรับถูกจัดขึ้นที่ ที่ว่าการอำเภอ นางได้จัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

" ไม่รู้สิ ช่วงนี้ข้ายุ่ง ๆ อยู่ คงไม่ได้ไป "

นางจะไปหรือไม่ก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะคนที่มาล้วนเป็นทหาร ซึ่งโดยส่วนมากแล้วนางจะไม่ออกหน้า หากไม่มีสตรีมาด้วย นางจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา

" ออ "

" เจ้าถามทำไมหรือ "

" ก็....ไม่มีอะไร เจ้าไม่ไปก็ดีแล้ว "

ซูหวินซีมองหน้าสหายที่มีสีหน้าโล่งใจ อย่างไม่เข้าใจ คนที่มาเป็นใครกัน เหตุใดเจ้าบ้านี่ไม่อยากให้นางไปต้อนรับพวกเขา ต้องมีอะไรผิดปกติแน่

" ผู้ที่มาเป็นใครอย่างนั้นหรือเป่าโจ "

" เอ่อ...ข้าได้ยินมาว่า เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยม เยือกเย็น เข้าถึงยากถึงเขาจะอายุห่างจากเราไม่มาก แต่ก็เป็นที่รู้จักดีว่าไม่ควรทำให้เขาไม่พอใจ ข้ากลัวว่าเขาจะทำให้เจ้าต้องลำบากใจ "

ที่เขาเอ่ยมานั้นเป็นเรื่องของทั้งหมด แต่ที่เขาพูดไม่หมด คือคนผู้นั้นหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรและสตรีตรงหน้าของเขาก็งดงามถึงเพียงนี้ เขากลัวว่าหากคนผู้นั้นเกิดถูกตาต้องใจนางขึ้นมา ใครก็ช่วยนางไม่ได้

ไป่มู่จินและคนของหน่วยพยักฆ์เดินทางมาถึงอำเภอชิงเหอในเวลาพบค่ำพอดี ท่านนายอำเภอให้คนพาพวกเขามายังที่พัก ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในห้องพัก เขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

สายตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย มีกระถางต้นไม้ที่ริมระเบียงช่วยให้บรรยากาศภายในห้องดูสดชื่นขึ้นไปอีก

ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนเตียงเขาหลับตาลงเพื่อพักสายตา ตั้งแต่ท่านแม่จากไปเขาก็กลายเป็นคนนอนหลับยาก ตอนกลางคืนก็มักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกอยู่เสมอ

เสี่ยวฮัว เดินเข้ามาในห้องของเจ้านาย เพราะเลยเวลาอาหารเย็นไปมากแล้ว ปกติท่านแม่ทัพจะเป็นคนตรงเวลาเสมอ แต่วันนี้กลับแปลกไปจนเสี่ยวฮั้วต้องมาตาม

เมื่อเดินมาถึงเตียงนอนกับพบว่าท่านแม่ทัพกำลังนอนหลับอยู่ หรือเขาอาจจะเหนื่อยจากการเดินทางก็เป็นได้ แต่บรรยากาศภายในห้องนี้ก็สดชื่นเป็นอย่างมากและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ช่วยให้ผ่อนคลายอีกด้วย

เสี่ยวฮัวเดินหาที่มาของกลิ่นหอมประหลาดนี่ว่ามาจากที่ใด เขาเดินวนอยู่หลายรอบในที่สุดก็เจอ มันคือถุงหอมสีน้ำเงินใบหนึ่งที่ปักรวดลายสวยงาม ที่อยู่บนหัวเตียงของท่านแม่ทัพ

เสี่ยวฮัวมองท่านแม่ทัพที่ยังคงหลับอยู่ด้วยความสงสัย ที่ขนาดเขาเดินไปเดินมาตั้งหลายรอบท่านแม่ทัพก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย ช่างน่าแปลกจริง ๆ ไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอกนะ

มือหนายื่นไปที่จมูกของเจ้านายของตนเอง เมื่อรับรู้ว่าเขายังหายใจอยู่ เสียวฮัวจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

' นี่ท่านหลับ หรือซ้อมตายกันแน่ '