ตอนที่ 3  คุณแม่บ้านชั้นยี่สิบแปด

“หยาง...ปล่อยฉันก่อนเถอะนะ ฉันหายใจไม่ออก”

ใบข้าวพูดอู้อี้อยู่กับอกเขา เธอควรจะเป็นฝ่ายใจเต้นแรงแท้ๆ แต่เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างสูงปราดเปรียวที่กอดเธออยู่มีอาการสั่นนิดๆ ความตื่นเต้นของเธอก็ค่อยๆ หายไป

หลงเหวินยอมคลายอ้อมแขน แต่ยังจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“ตอบคำถามฉันมาให้หมด ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องนี้”

“เธออยากรู้อะไรล่ะ”

“ทั้งหมด ตั้งแต่สิบปีก่อน และตลอดสิบปีมานี้...ฉันอยากรู้ทั้งหมด”

“แต่ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอกนะ”

หญิงสาวฝืนหัวเราะ ไม่กล้าสบตาเขา

“เอาแบบนี้ดีไหม ให้ฉันกลับไปทำงานของตัวเองก่อน แล้วว่างๆ เราค่อยมาคุยกัน”

“เมื่อกี้คนคนนั้นบอกว่าเธอเพิ่งมาทำงาน?”

“ใช่ ฉันเพิ่งมาทำได้แค่สามวัน วันนี้วันที่สี่...” แล้วก็เจอนายนี่แหละ!!! ยังไม่อยากจะเชื่อเลย

“เธอทำงานแผนกแม่บ้านจริงๆ เหรอ ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันใช่ไหม”

“เห็นชุดฉันไหมล่ะ”

ใบข้าวพูดยิ้มๆ ตั้งใจให้เขารู้สึกว่าเป็นเรื่องตลก แต่หลงเหวินไม่ยักขำ คิ้วเข้มของเขายิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้น

“ทำไมเธอมาทำงานแม่บ้าน ภาษาของเธอน่าจะทำให้เธอได้ทำงานที่ดีกว่านี้”

“งานแม่บ้านก็ดี...”

ใบข้าวตอบ ดึงตัวออกจากมือเขาอย่างนุ่มนวลและค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังประตูช้าๆ

“ฉันต้องไปทำงานแล้วจริงๆ ไม่งั้นหัวหน้าคงด่าฉันอีก เอาไว้แล้วค่อยคุยกันนะ”

ครั้งนี้หลงเหวินยอมปล่อยให้เธอออกจากประตูนั้นไป แต่ทันทีที่ประตูปิดลงอีกครั้ง เขาก็กดโทรศัพท์หาใครบางคนทันที

* * * * *

ใบข้าวโกหกหยางหลงเหวิน

เธอไม่ได้จะรีบกลับไปทำงานอย่างที่บอกเขาไว้ แต่ตั้งใจว่าจะรีบไปที่ห้องแต่งตัวของแผนกแม่บ้าน เปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มแล้วหนีออกไปเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้

แต่ยังไม่ทันได้ทำตามที่คิด หัวหน้าแม่บ้านคนเดิมก็มาดักไว้ที่หน้าห้องล็อกเกอร์

“เอ่อ...หัวหน้าคะ...”

ใบข้าวกำลังจะบอกว่าเธอขอลาออกโดยไม่ต้องรอให้โดนไล่ แต่หัวหน้าแม่บ้านกลับพูดสวนขึ้นมาก่อน...ด้วยน้ำเสียงเปลี่ยนไปจนน่าแปลกใจ

“คนเราไม่มีใครทำอะไรเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอกจริงไหม เธอเองก็เหมือนกัน เพิ่งมาทำได้แค่สองสามวันก็อย่าเพิ่งท้อเลยนะ เอาเป็นว่าพี่จะย้ายให้หนูขึ้นไปประจำฟลอร์ด้านบนก็แล้วกัน แขกไม่พลุกพล่านเหมือนที่ล็อบบี้...”

“หมายถึงโซนสำนักงานหรือคะ?”

“ไม่ใช่จ้ะไม่ใช่...หมายถึงชั้นยี่สิบแปดน่ะ”

“ชั้นยี่สิบแปด?”

แม้ยังจำไม่ได้ทั้งหมดว่าชั้นไหนเป็นชั้นไหน แต่ทุกคนที่ทำงานที่นี่จะต้องรู้ตั้งแต่วันแรกแล้วว่าชั้นที่ยี่สิบแปดหมายถึงห้องทำงานของประธานจาง...เคยเป็นห้องทำงานของประธานจางจนกระทั่งเมื่อเช้านี้

“ให้หนูไปทำความสะอาดที่ชั้นนั้น? หัวหน้าพูดผิดหรือเปล่าคะ”

“ไม่ผิดหรอกจ้ะ ไม่ผิดหรอก” หัวหน้ารีบพยักหน้ายืนยัน “ต่อไปทุกวันหนูก็ขึ้นไปประจำที่ฟลอร์นั้นได้เลยนะ เรื่องเครื่องแบบเดี๋ยวพี่จะเร่งให้ ดูสิเราจะมาใส่เสื้อผ้าหลวมโพรกอย่างกับห่มผ้าม่านอย่างนี้ได้ยังไงกันเนาะ แล้วก็...”

คราวนี้หัวหน้าถึงกับจับมือของใบข้าวขึ้นมาบีบมานวดอย่างเอาอกเอาใจ

“แล้วก็...หนูอย่าเพิ่งถอดใจลาออกไปไหนเลยนะ อยู่ให้ครบโปรฯ เถอะ พี่ขอร้อง ไม่อย่างนั้นพี่จะโดนไล่ออกตามไปด้วย”

“ไล่ออก? แล้วทำไมเขาต้องไล่พี่หัวหน้าออกด้วยล่ะค่ะ”

“มันเป็นกฎใหม่ไงจ๊ะ ตอนนี้เรามีเจ้านายคนใหม่แล้วนะ กฎก็เปลี่ยนใหม่หมด แผนกไหนที่ทำงานได้ไม่เข้าเป้า จะโดนโละทั้งแผนก แถมใครมีพนักงานที่ทำงานได้ไม่ครบสามเดือนก็ลาออก จะถือว่าระบบคัดกรองคนไม่ดี จะโดนไล่ออกด้วยเหมือนกัน...เพราะฉะนั้นเห็นแก่พี่เถอะนะน้องใบข้าวคนสวย ทำงานที่นี่ต่อเถอะนะลูก เห็นแก่พี่กับพวกเพื่อนๆ ในแผนกทุกคนเถอะนะจ๊ะ”

ใบข้าวนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นอย่างนี้ไปเสียได้...หลงเหวินคงรู้ทันว่าเธอจะหายไปอีกครั้งจึงได้เอาสวัสดิภาพของพนักงานคนอื่นมาเป็นตัวประกัน...ไม่ได้เจอกันตั้งสิบปีเขายังคงรู้ดีว่าเธอเป็นพวกใจอ่อน ขี้สงสาร และไม่มีทางจะยอมให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย...

เธอเลยได้แต่กัดฟันพยักหน้า เอาเป็นว่าอยู่ต่อไปก่อนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องที่ใครบางคนเคยข่มขู่เธอเอาไว้นั้น ค่อยหาทางหนีทีไล่ทีหลัง ไม่แน่ว่าเรื่องที่เธอกับหยางหลงเหวินกลับมาเจอกันอีกครั้ง อาจไม่มีทางไปถึงหูคนคนนั้นเลยก็ได้

* * * * *

ที่เพนท์เฮาส์สุดหรูใจกลางมหานคร จางเจี๋ยกำลังโมโหกวาดข้าวของทุกอย่างจนพังพินาศ เขากำลังคว้าไม้เบสบอลจะฟาดจอแอลซีดีราคาหลักแสนนั่นให้พังเละถ้าไม่เพราะบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่หยางหลงเหวินส่งมาจับเอาไว้ได้อย่างมั่นคง

เมื่อไม้เบสบอลอยู่ในมือของหมอนี่ ก็ดูเหมือนเป็นแค่ไม้เสียบลูกชิ้นยังไงยังงั้น

“พอได้แล้วครับคุณจาง”

ดูมันสิ! แค่พูดเบาๆ แต่เสียงก็เหี้ยมจนจางเจี๋ยเสียวสันหลังวูบ

แต่เพราะความเป็นคุณชายตระกูลใหญ่มาตั้งแต่เกิด แถมตากับแม่ก็ตามใจมาตลอด ทำให้วินาทีต่อมาเขากล้าโต้กลับ

“ทำไม! แกคิดว่าข้าวของเสียหายแค่นี้ไอ้พี่เหวินมันจะไม่มีปัญญาซื้อใหม่เหรอ จะบอกให้นะโว้ยว่าของพวกนี้ฉันตกแต่งเองทั้งนั้น รสนิยมของฉันทั้งนั้น!”

บอดี้การ์ดไม่โต้ตอบ ไม่จำเป็นต้องพูดว่าทั้งหมดก็เป็นเงินจากหยางกรุ๊ปทั้งนั้น

จางเจี๋ยฮึดฮัด โชคดีที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นก่อนเลยมีข้ออ้างให้เดินหนีจากยักษ์ปักหลั่นพวกนี้

“แม่...”

“ไอ้เจี๋ย! แกทำอะไร! ทำไมคุณตาสั่งให้แกกลับไทเป!!!!”

เสียงมาดามหลิวแหวแว้ดออกมาทันที จางเจี๋ยต้องยื่นโทรศัพท์ให้ห่างหู ก่อนจะค่อยๆ ตอบกลับไป

“แม่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย แม่ก็รู้ว่าหลังโควิดเศรษฐกิจมันไม่ดี ไม่ได้เป็นแค่ผมสักหน่อย คุณตาไม่เข้าใจ ส่งพี่มายึดอำนาจแล้วก็ไล่ผมกลับ...”

“พี่คนไหน?”

“จะมีคนไหนอีกล่ะ!”

จางเจี๋ยทำเสียงเหมือนว่าแม่ไม่น่าถาม...

“เสี่ยวเหวินเหรอ? เสี่ยวเหวินอยู่ที่นั่นแล้วเหรอ”

“ใช่ ผมถึงต้องโดนไล่นี่ไง”

แม่ของเขาเงียบไปนิด ก่อนตอบกลับมาว่าให้เขารีบกลับไทเปให้เร็วที่สุดตามคำสั่งของคุณตา พูดจบก็ตัดสาย จางเจี๋ยถอนหายใจเซ็งๆ เขานึกว่าแม่จะช่วยพูดกับคุณตาให้เขาได้สิทธิ์ในการบริหารโรงแรมกลับคืนมา แต่ดูท่าคงไม่มีหวังเสียแล้ว