บทที่ 3

ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบางจนกลายเป็นเส้นโค้งเย็นชา “ฉือหว่าน กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ฉือหว่านหัวเราะเบาๆ “คุณสั่งให้ฉันกลับมา ฉันก็ต้องกลับงั้นเหรอ? เราหย่ากันแล้ว ใครจะมาทำตามใจคุณอีกล่ะ!”

ฮั่วซือหานกัดฟันแน่น “เรื่องเหตุผลการหย่า ฉันจะให้เธอโอกาสเขียนใหม่อีกครั้ง!”

ฉือหว่านยิ้มกว้างขึ้น “ฉันเขียนผิดตรงไหนเหรอ ฮั่วซือหาน? คุณฟื้นมาได้ครึ่งปีแล้วใช่ไหม แต่ครึ่งปีนี้คุณไม่เคยจับมือฉันเลย คุณเป็นเจ้าชายนิทรามาสามปี ถึงแม้ตอนนี้ทุกระบบในร่างกายของคุณจะดูปกติดี แต่ฉันสงสัยอย่างมีเหตุผลว่าคุณมีปัญหาเรื่องสมรรถภาพทางเพศ คุณไม่ไหวแล้ว! รีบไปหาหมอแผนจีนดูสิ สิ่งที่ฉันขออวยพรให้คุณเป็นของขวัญหย่าคือ ขอให้คุณกลับมาฟิตสมชายไวๆ!”

ฮั่วซือหาน “……”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบๆ

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว!

“ฉือหว่าน สักวันฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน!”

“เสียใจด้วย คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!”

“ฉือหว่าน!”

เสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ดังขึ้น สายโทรศัพท์ถูกตัดไป

ในขณะที่ฮั่วซือหานโกรธจัดจนยังไม่ได้ระบายออก เขาก็ได้ยินเสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ของสายที่ถูกตัดไป เขา “……”

ฉือหว่าน!!!

...

ฉือหว่านมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเพื่อนสนิท ซูเสี่ยวฝูแล้ว หลังจากวางสายโทรศัพท์ ซูเสี่ยวฝูก็หัวเราะพรืด พร้อมยกนิ้วโป้งให้ “หวานหว่าน ด่าได้ดีมาก ตอนนี้ประธานฮั่วคงโมโหจนแทบกระอักเลือดแล้ว”

ฉือหว่านคิดว่าที่ผ่านมาความรักของเธอต่ำต้อยเกินไป เขาถึงได้ทำตัวสูงส่งขนาดนี้

รักคนอื่น ต้องรักตัวเองก่อน

โดยเฉพาะผู้หญิง ยิ่งต้องรักตัวเองก่อน

ซูเสี่ยวฝู “สามปีก่อน พอฉือเจียวรู้ว่าประธานฮั่วประสบอุบัติเหตุจนกลายเป็นเจ้าชายนิทราก็รีบหนีไปเลย ไม่คิดเลยว่าพอฟื้นขึ้นมาแล้วเขาจะไปหาเธออีก ผู้ชายแบบนี้ หย่าได้ก็ดีแล้ว!”

ฉือหว่านแกะลูกอม "กระต่ายขาว" ใส่เข้าปาก รสชาติหวานๆ ดูเหมือนจะช่วยกลบความขมขื่นในใจได้บ้าง “เสี่ยวฝู นี่แหละคือความแตกต่างระหว่างคนที่ถูกรักกับคนที่ไม่ได้ถูกรัก”

คนที่ถูกรักทำอะไรก็ไม่ต้องกลัว

ส่วนคนที่ไม่ได้ถูกรักต้องหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา

ซูเสี่ยวฝูมองไปที่ฉือหว่าน เธอกินลูกอม "กระต่ายขาว" ไปเป็นกองแล้ว

ซูเสี่ยวฝูดึงฉือหว่านให้ลุกขึ้น “หวานหว่าน ทำตัวให้สดใสหน่อยนะ เมื่อเธอละทิ้งต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอจะพบว่าตัวเองมีป่าทั้งป่า คืนนี้ฉันจะจ้างนายแบบหนุ่มหล่อมาสักแปดคนให้เธอปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสด!”

ฉือหว่านยกมือกุมขมับ แล้วหัวเราะออกมา

ในตอนนั้นเอง ซูเสี่ยวฝูยื่นมือมาถอดแว่นกรอบดำของฉือหว่านออก และโยนมันลงถังขยะทันที

ฉือหว่านพยายามจะเก็บมัน “แว่นของฉัน”

ซูเสี่ยวฝูขัดไว้ “หวานหว่าน เธอทำวิจัยมากไปเลยชอบใส่แว่นแบบนี้ เธอควรเรียนรู้จากฉือเจียวบ้าง แต่งตัวให้ดูสวยงาม”

ฉือหว่านนึกถึงคำพูดของพ่อแม่ที่บอกว่าเธอเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่ ส่วนฉือเจียวคือหงส์ขาว

เกรงว่าไม่ใช่แค่พ่อแม่ที่คิดแบบนี้ ในสายตาของฮั่วซือหาน เธอก็คงเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่เหมือนกัน

ซูเสี่ยวฝูดึงตัวฉือหว่านพาออกจากบ้าน “ไป ฉันจะพาเธอไปช้อปปิ้ง ทำผม ทำเล็บ ซื้อเสื้อผ้า ครบวงจร ฉันจะให้ฮั่วซือหานกับพวกเขาเบิกตาดูให้ชัดว่าเธอสวยแค่ไหน!”

พูดจบ ซูเสี่ยวฝูก็นึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ หวานหว่าน หย่าแล้วเธอจะไม่เอาเงินของประธานฮั่วจริงๆ เหรอ?”

ฉือหว่านตอบ “ฉันมีเงินของตัวเอง”

“งั้นเงินของประธานฮั่วก็ยกให้ฉือเจียวใช้เหรอ? ฉือเจียวคงต้องขอบคุณเธอแล้ว”

“……”

“บัตรที่ประธานฮั่วให้เธอล่ะ?”

ฮั่วซือหานเป็นคนใจกว้างเสมอ เขาเคยให้บัตรเครดิตสีดำปั๊มลายทองกับฉือหว่าน แต่เธอไม่เคยใช้มันเลย

ฉือหว่านหยิบบัตรสีดำลายทองออกจากกระเป๋า แล้วขยิบตาอย่างซุกซน “งั้นวันนี้ฉันจะใช้เงิน แล้วให้ประธานฮั่วจ่าย”

...

ค่ำคืนที่บาร์ 1996

บาร์ 1996 ขึ้นชื่อว่าเป็นหลุมเงินของไห่เฉิง ที่ซึ่งเหล่าทายาทเศรษฐีและลูกหลานผู้ร่ำรวยมาใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย คืนนี้ดีเจเปิดเพลงไม่หยุด และผู้คนเต้นกันอย่างบ้าคลั่ง

ในมุมห้องวีไอพีที่แสงสลัว ฮั่วซือหานนั่งอยู่ตรงกลางบนโซฟาตัวใหญ่ คืนนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสแลคสีดำ แขนเสื้อพับขึ้นสองทบ เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงและนาฬิกาสายเหล็กมูลค่าหลายสิบล้าน ดวงหน้าหล่อเหลาสง่างามของเขาดึงดูดสายตาผู้หญิงในบาร์ให้หันมามองไม่หยุด

ข้างกายฮั่วซือหานคือกู้เป่ยเฉิน เพื่อนที่สนิทกันดั่งพี่น้อง และยังเป็นทายาทของตระกูลกู้ พร้อมกับกลุ่มเพื่อนลูกเศรษฐีอีกสองสามคนที่มานั่งด้วย

กู้เป่ยเฉินหัวเราะเสียงดัง “พี่รอง พี่ว่าอะไรนะ ฉือหว่านจะหย่ากับพี่?”

เพื่อนลูกเศรษฐีอีกสองสามคนก็หัวเราะ “ใครๆ ก็รู้ว่าฉือหว่านรักประธานฮั่วจนถึงกระดูก ประธานฮั่วกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เธอยังรีบแต่งงานด้วย แล้วตอนนี้เธอจะยอมหย่าได้ยังไง?”

“พวกเรามาเดิมพันกันดีกว่า ว่าฉือหว่านจะทนได้กี่วันก่อนจะมาหาประธานฮั่ว”

กู้เป่ยเฉิน “ฉันพนันว่าฉือหว่านทนไม่ถึงวันนี้ เดี๋ยวอีกสักพักเธอต้องส่งข้อความหาพี่รองแน่ๆ ฮ่าๆ”

เส้นโครงหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานดูมืดมนและเย็นชาอย่างชัดเจน บ่งบอกว่าเขาอารมณ์ไม่ดี

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดหน้าแชทกับฉือหว่านใน WeChat

บทสนทนาล่าสุดในแชทหยุดอยู่ที่เมื่อคืน ฉือหว่านถ่ายรูปซุปกระดูกหมูหนึ่งถ้วยพร้อมข้อความว่า “ที่รัก ถึงแม้ว่าความหนาแน่นของกระดูกคุณจะปกติแล้ว แต่คุณก็ยังควรดื่มซุปกระดูกบ่อยๆ อย่าลืมกลับบ้านเร็วๆ นะคะ”

เลื่อนขึ้นไปข้างบนมีแต่ข้อความที่ฉือหว่านส่งมา เธอส่งข้อความหาเขาทุกวัน

เขาไม่เคยตอบกลับเลย

ไม่เคยตอบแม้แต่ครั้งเดียว

แต่วันนี้มันเงียบสนิท เธอไม่ได้ส่งข้อความหาเขาอีก

ฮั่วซือหานรู้สึกอึดอัดในใจ

ติ๊ง

ในตอนนั้นเอง ข้อความหนึ่งเข้ามา

กู้เป่ยเฉินที่อยู่ข้างๆ รีบพูด “ฉันว่าแล้ว ฉือหว่านส่งข้อความหาพี่รองแน่ๆ!”

ติ๊งๆๆ

ข้อความเข้ามาติดๆ กันหลายข้อความ

เพื่อนลูกเศรษฐีหัวเราะกันลั่น “เรารู้อยู่แล้วว่าฉือหว่านทนไม่ไหว แต่ไม่คิดว่าจะทนไม่ไหวขนาดนี้”

กู้เป่ยเฉินเร่ง “พี่รอง รีบดูเลยว่าฉือหว่านส่งอะไรมาให้ เธอคงร้องไห้ขอคืนดีแน่ๆ”

คิ้วหล่อเหลาของฮั่วซือหานกระตุกเล็กน้อย เธอส่งข้อความหาเขาจริงเหรอ?

ถ้ารู้อย่างนี้ แล้วจะทำไปทำไมตั้งแต่แรก!

เมื่อเช้าเธอยังทำท่ามีศักดิ์ศรีนักไม่ใช่เหรอ?

ฮั่วซือหานเปิดข้อความดู และชะงักไปทันที

กู้เป่ยเฉินอ่านออกเสียง “เรียนผู้ใช้บริการ VVIP บัตรหมายเลขลงท้าย 0975 ของคุณถูกใช้จ่ายที่ร้านทำเล็บเรนโบว์สดใส จำนวน 4000 บาท”

ทุกคนบนโต๊ะต่างทำหน้าสงสัย

ฮั่วซือหานเลื่อนดูข้อความก่อนหน้า พบว่าถูกใช้จ่ายที่ร้านทำผมบิวตี้ซาลอนจำนวน 10,000 บาท

ที่ร้าน Chanel จำนวน 430,000 บาท

และที่ LV อีก 1,200,000 บาท

……

ไม่มีข้อความขอคืนดี มีแต่ข้อความแจ้งการใช้จ่ายเท่านั้น

ทุกคน “…”

เหมือนฉือหว่านตบหน้าพวกเขาผ่านอากาศ ความรู้สึกจึงออกมาอย่างน่าอึดอัด

สีหน้าของฮั่วซือหานมืดมน เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะชาเสียงดัง เขาไม่ได้สนใจเลยว่าฉือหว่านใช้เงินไปเท่าไหร่ แต่ที่เธอเพิ่งหย่าแล้วรีบไปช้อปปิ้งแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ช่างยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริงๆ !

ผู้หญิงที่เชื่อฟังเขาและพึ่งพาเขามาตลอดในสามปีนี้ จู่ๆ ก็เหมือนมีเขี้ยวงอกขึ้นมา

กู้เป่ยเฉิน “พี่รอง ฉือหว่านทำอะไรอยู่กันแน่? เธอไปทำเล็บ ทำผม แล้วก็ซื้อเสื้อผ้า เธอจะเลียนแบบพี่สะใภ้เจียวเจียวในเรื่องการแต่งตัวหรือเปล่า?”

“ฉือเจียวเป็นถึงกุหลาบแดงแห่งไห่เฉิง ส่วนฉือหว่านเป็นแค่สาวบ้านนอก เธอจะเลียนแบบยังไงก็ดูไม่ขึ้นหรอก”

“หงส์ขาวก็คือหงส์ขาว ลูกเป็ดขี้เหร่ก็คือลูกเป็ดขี้เหร่ ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่มีวันกลายเป็นหงส์ขาวได้”

ทุกคนพากันหัวเราะเยาะฉือหว่าน

ในตอนนั้นเอง เกิดความวุ่นวายเล็กน้อยขึ้นในบาร์ ทุกสายตาหันไปมองในทิศทางเดียวกัน และมีคนอุทานขึ้นว่า “ดูนั่นสิ นางฟ้า!”