เจอกันครั้งที่8

เสียงคลื่นซัดเบาๆ ยามรุ่งสาง

เงาทะเลขลุกขลิกอยู่ใต้พื้นไม้บ้านที่เริ่มทรุดโทรม

มะลิสะพายกระเป๋าเล็กๆ ใบหนึ่ง

เดินกะเผลกลงจากบ้านไม้ที่เคยซ่อนตัวอยู่มานานหลายสัปดาห์

บนตัวเธอยังมีร่องรอยบอบช้ำจากเหตุการณ์ร้ายแรงก่อนหน้า แม้จะไม่สดใหม่แต่ก็ยังเจ็บ

ใจเธอก็เช่นกัน

“ขึ้นเรือเลย เดี๋ยวคลื่นมันแรง”

เสียงของชาวประมงวัยกลางคน

ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่แววตายังมีความเมตตา

ชายคนนั้นเป็นคนที่ช่วยเธอไว้วันนั้น และตอนนี้ เขายอมให้เธอหนีจากฝั่ง…ไปยังเกาะหนึ่งที่ “ไม่มีใครตามหาเจอ”

เรือแล่นผ่านทะเลที่เงียบสงบแต่ไกลออกไปเรื่อยๆ

ไม่มีนักท่องเที่ยว ไม่มีรีสอร์ต ไม่มีสะพานไม้ใดๆเชื่อมถึง

แผ่นดินที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

คือเกาะเล็กๆ ที่ไม่ปรากฏบนแผนที่ท่องเที่ยว

มีเพียงเงาไม้สูงแซมๆ กับแนวชายหาดสีน้ำตาลซีด

“ตรงนั้นแหละ บ้านไม้ยกสูง ฉันไม่ค่อยได้ใช้มันแล้ว มีครัว มีโอ่งน้ำฝน ถ้าฝนไม่ตกก็ต้องเดินไปตักที่คลองข้างหลัง”

“กินอะไรก็หาหาเอาเองนะ ใต้ทะเลมีปลา ใต้ดินมีหัวเผือกหัวมัน ถ้าอยู่เฉยๆ ระวังจะอดตายซะก่อน”

เสียงชาวประมงพูดพลางจอดเรือ

แต่ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

เขาพูดแบบคนเคยลำบาก และกำลังบอกเตือนจากใจจริง

มะลิพยักหน้าเบาๆ

ใบหน้าเธอเรียบนิ่ง ไม่ถามอะไรอีก

บ้านไม้ที่ว่า เป็นบ้านชั้นเดียว ยกสูงจากพื้นพอให้ลอดเข้าไปได้

ไม้เริ่มเก่า ผุไปบางส่วน แต่หลังคายังอยู่ดี

ข้างในมีเพียงเสื่อเก่าๆ และหม้อดินหนึ่งใบ

เธอไม่มีใคร ไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้า

มีแค่ตัวเอง กับแผลในใจที่ยังไม่สมาน

วันต่อมา

มะลิเริ่มหัดจุดไฟ หัดหาปลา

เธอเคยเห็นภพทำเมื่อตอนอยู่ด้วยกัน…

แต่มือเธอสั่น และไฟก็ไม่เคยติดในครั้งแรก

หลายวันผ่านไป

เธอเริ่มทำอาหารง่ายๆ ได้

เริ่มคุ้นกับเสียงคลื่นที่ไม่ใช่ภัย

และเริ่มคุ้นกับการอยู่คนเดียว แม้มันจะ “แห้งแล้ง” จนแทบหายใจไม่ออกก็ตาม

บ่ายวันหนึ่ง เธอก้มหน้ามองเงาสะท้อนของตัวเองในโอ่งน้ำฝน

ผมยาวระต้นหลัง ซีดเซียว

หน้าโทรมจนแทบจำตัวเองไม่ได้

แต่เธอไม่ร้องไห้…

“อยู่แบบนี้ก็สบายใจดี…”

เธอกระซิบเบาๆ เหมือนบอกตัวเองให้เชื่อมัน

แม้ในใจลึกๆ จะยัง “คิดถึงเขา” แทบขาดใจทุกคืน

บนเกาะเล็กๆ ที่ไม่มีชื่อ ไม่มีสัญญาณ ไม่มีคน ไม่มีความแน่นอนของวันพรุ่งนี้

บ้านไม้ยกสูงที่ชาวประมงใจดีมอบให้กลายเป็น “โลกทั้งใบ”

ไม่มีประตู ไม่มีห้อง ไม่มีไฟ ไม่มีน้ำประปา — มีแค่เสียงลม เสียงคลื่น และเสียงความเงียบที่กัดกินหัวใจ

ทุกเช้า มะลิตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัว

นอนไม่หลับสนิทเลยตลอดสัปดาห์

บางคืนตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อเย็นๆ และเสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยิน

บางคืนต้องจุดไฟไล่ยุง แล้วนั่งกอดเข่าตรงมุมบ้านรอให้ตะวันขึ้น

อาหารที่มีคือปลาเล็กๆ ที่ตกได้บ้าง ไม่ได้บ้าง

บางวันก็แค่ขูดเนื้อมะพร้าวมากินพอประทังชีวิต

เงินที่ขโมยมาจากกระเป๋าภพ ถูกใช้ซื้อของแปลกๆ จากฝั่งก่อนจะข้ามมาที่นี่ —

อาหารแห้ง กาแฟซอง ของกระจุกกระจิก น้ำหอมขวดหนึ่ง เสื้อยืดลายแมว

ของพวกนั้น…ไม่มีชิ้นไหนจำเป็นเลย

เธอยังไม่ลืมหน้าของภพ

ทุกครั้งที่คิดถึง ใจจะวูบเหมือนร่วงลงน้ำลึก

ทำไมแค่เดือนเดียว เธอถึงเผลอผูกตัวเองกับผู้ชายคนนั้นได้มากขนาดนี้?

เธอไม่รู้

รู้แค่ว่า ถ้าเธอกลับไป…

มันอาจไม่มีครั้งที่สองอีกแล้วถ้าเธอถูกลากไปอีก

ผิวของมะลิซีดลงจนเห็นเส้นเลือดชัด

แก้มตอบ แขนขาเริ่มบาง

ผมยาวปรกหน้า แตกปลาย หยิกนิดๆ จากลมทะเล

กระจกบานเดียวที่มีในบ้านเธอไม่เคยส่องมัน

เธอไม่อยากรู้แล้วว่าตัวเองดูเป็นยังไง

เพราะภายใน…มันแย่ยิ่งกว่าภายนอก

ทุกเย็น มะลิจะออกไปนั่งหน้าบ้าน

ทรายร้อนระอุอาบฝ่าเท้า

แสงสีส้มตกกระทบบนร่างผอมบางที่นั่งก้มหน้า วาดเส้นไร้ทิศทางบนพื้นทราย

เธอเคยพยายามเขียนชื่อภพลงบนพื้น

แล้วลบมันทิ้งด้วยส้นเท้าทันที

ในโลกทั้งใบของเธอ เหลือแค่ทะเล

และเสียงคลื่นที่ซัดซ้ำ

เหมือนความคิดที่ซัดใส่หัวใจของเธอทุกวันว่า

“มะลิ…มึงมันไม่เคยหายดีเลยตั้งแต่แรก”

แต่เธอก็ยังอยู่

เธอยังไม่ตาย

เธอเรียนรู้การหุงข้าวบนเตาถ่าน

เธอล้างแผลตัวเอง

เธอเริ่มเข้าใจว่าชีวิตคนเราบางครั้งต้องเงียบขนาดนี้

เพื่อให้ได้ยินเสียงของตัวเอง

เธอยังไม่รักตัวเอง

เธอยังรู้สึกผิดกับภพทุกคืน

เธอยังคิดถึงอ้อมกอดนั้น

แต่เธอเลือกจะอยู่ตรงนี้ — เพราะแค่ตรงนี้

ไม่มีใครจับเธอไว้ ไม่มีใครว่าเธอ

ไม่มีใครลากเธอเข้าห้องไหนอีก

และไม่มีใคร…รักเธอจนเธอเจ็บอีก

มะลิไม่ค่อยชอบให้ใครเดินเข้ามาใกล้

โดยเฉพาะหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกชายชุดดำ

แต่ “เขา” ไม่ได้เดินเข้ามา

…เขา “โผล่มาเงียบๆ” เหมือนกับว่าอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว

เด็กหนุ่มผิวเข้มแดด มีรอยยิ้มเก้อๆ กับตาเรียวที่มักก้มหลบ

ผมยาวระดับต้นคอ ใส่เสื้อกล้ามขาดๆ กับกางเกงขาสั้นเปื้อนดิน

เขาแบกตะกร้าหอยมาวางไว้บนบันไดบ้านไม้ของมะลิ แล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

ตอนแรกมะลิคงไม่ทันใส่ใจ

แต่วันรุ่งขึ้น มีผลไม้ในใบตองวางรออยู่หน้าประตู

วันต่อมา กล่องไม้ใบหนึ่งใส่เกลือแห้งๆ กับถ่านหุงข้าว

จนกระทั่งวันที่ห้า เธอเปิดประตูออกไปเห็นเขากำลังนั่งเหลาไม้กิ่งหนึ่งอยู่หน้าบ้าน

“ถ้าเธอไม่อยากให้มานั่งตรงนี้ บอกก็ได้นะ”

เขาเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มในแววตาบริสุทธิ์อย่างน่าประหลาด

มะลิไม่ได้ตอบอะไร

เธอแค่เดินกลับเข้าไปในบ้าน

…แต่นับจากวันนั้น “จันเจ้า” ก็กลายเป็นเงาเงียบๆ ที่อยู่แถวๆ บ้านไม้หลังนี้เสมอ

ไม่คาดคั้น ไม่ถามอะไร ไม่ล้ำเส้น

บางวันเขานั่งแกะไม้

บางวันก็เอาเบ็ดมานั่งตกปลาใกล้ๆ

บางวันก็เพียงแค่นั่งนิ่งๆ มองทะเลเหมือนเธอ

เขาไม่เคยถามว่า “เธอชื่ออะไร”

ไม่เคยถามว่า “มาจากไหน”

และไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ทำไมถึงชื่อจันเจ้า?”

มะลิถามในวันที่ใจเริ่มสงบลงนิดหน่อย

เขาหันมามองเธอ ยิ้มบางๆ

“แม่ชอบมองพระจันทร์ แล้วบอกว่ามันเหมือนข้าวเหนียวกลมๆ”

“เลยตั้งชื่อว่า ‘จันเจ้า’ ให้ดูนุ่มนวล จะได้ไม่สู้กับใคร”

“อืม” มะลิพยักหน้าเบาๆ

แล้วกลับไปนั่งวาดวงกลมในทรายต่อ

เขาไม่ใช่คนพูดเก่ง

แต่ทุกคำของเขาก็เหมือนลมทะเล — แรงไม่ได้

แต่อยู่ข้างๆ ตลอด

เวลาผ่านไปทีละวัน จันเจ้ากลายเป็นภาพประจำของทุกเย็น

เขาจะนั่งอยู่ห่างจากเธอพอประมาณ พูดเรื่องปลาตัวเล็กๆ เรื่องคลื่นที่แรงขึ้น

หรือแค่เงียบไปด้วยกันโดยไม่มีความอึดอัด

…จนวันหนึ่ง เขายื่นของสิ่งหนึ่งให้มะลิ

มันคือ หอยสังข์เล็กๆ ที่เจาะรูแล้วร้อยด้วยเชือกปอสีซีด

มะลิมองมันนิ่งๆ ก่อนจะถามเบาๆ

“ของขวัญเหรอ?”

จันเจ้าส่ายหัว

“ของกันลืม”

“ลืมอะไร?”

เขายิ้ม ไม่ตอบ

แล้วเดินจากไปเงียบๆ เหมือนทุกวัน

หลังจากวันนั้นที่จันเจ้าร้อยหอยสังข์ให้

มะลิเริ่มเปิดใจ

เธอไม่ได้ยิ้มออกอย่างโจ่งแจ้ง

แต่ก็ไม่หลบหน้าเขาอีกแล้ว

บางครั้งเธอนั่งฟังเขาเล่าเรื่องปลาตัวเล็กๆ ที่ชอบมากินเหยื่อแต่ไม่ติดเบ็ด

บางครั้งเธอยอมล้างปลาด้วยกัน

บางครั้งเธอหลุดหัวเราะกับท่าทางเก้ๆ กังๆ เวลาที่เขาโดนปูกัด

จนวันหนึ่ง — เขาชวนเธอไปบ้านของเขา

“แม่อยากเจอ” เขาว่าเสียงเรียบ

“พ่อบอกว่า ถ้าเธอไม่กลัวพวกชาวเล ก็มากินข้าวด้วยกันบ้าง”

มะลิลังเล

แต่สุดท้าย เธอก็ไป

บ้านของจันเจ้า

บ้านไม้ยกสูงเรียบง่าย ตั้งอยู่ไม่ห่างจากหาดมากนัก

รอบบ้านเต็มไปด้วยอวนแห เปลือกหอย และกล่องปลา

เด็กชายวัยห้าขวบกำลังวิ่งเปลือยครึ่งตัวตะโกนไล่นก

มะลิยืนนิ่ง จนหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากใต้ถุนบ้าน

“หนูคือมะลิใช่มั้ยจ๊ะ?”

เสียงนั้นนุ่ม และอบอุ่นมากกว่าที่มะลิเคยได้ยินมานาน

“แม่” จันเจ้าเรียก

“นี่คือคนที่ช่วยลูกปลาหมึกวันนั้น”

แม่ของจันเจ้าเป็นหญิงร่างเล็ก ผิวสีเข้ม มือด้านแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เธอจับมือมะลิเบาๆ แล้วพาไปนั่งบนแคร่ไม้ใต้ต้นมะพร้าว

“บ้านเราอยู่กันแค่นี้แหละจ้ะ มีพ่อของจันเจ้า คนงานประมงอีกสองคน แล้วก็น้องชายเขา — เด็กที่วิ่งอยู่เมื่อกี้ชื่อจันเปลว”

พ่อของจันเจ้าเป็นชายร่างใหญ่ หน้าตาเหมือนมีดโกนแต่แววตาอ่อนโยน

เขาเพียงพยักหน้าให้มะลิจากระยะไกล แล้วหันไปซ่อมแหต่อ

บ้านนี้ไม่มีทีวี ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใหญ่โต

มีแต่ เสียงคลื่น เสียงลม และ เสียงหัวเราะของคนที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างมีความหมาย

“แม่กับพ่อเลี้ยงลูกแบบไม่ตีน่ะ” จันเจ้าเล่าในวันหนึ่งที่มะลิถาม

“เขาบอกว่าทะเลสอนให้ใจเย็นเองได้ ถ้าฟาดซ้ำไป เด็กมันจะไม่รู้จังหวะคลื่น”

มะลิฟังแล้วเงียบไปนาน

เธอไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากบ้านของตัวเอง

มะลิเริ่มทำอาหารให้จันเจ้าบ้าง

เริ่มแบ่งปันน้ำปลา หรือมันที่ขุดมาได้

เริ่มถามถึงเรื่องทะเล เรื่องดาว เรื่องฤดูจับปลา

เธอไม่พูดถึงอดีต

และเขาก็ไม่ถามถึงมัน

จันเจ้าเพียงบอกว่า

“ถ้าวันไหนอยากพูด ก็ค่อยพูด”

“ไม่พูดก็ไม่เป็นไร”

มะลิเริ่มยิ้มบ่อยขึ้นนิดหน่อย

แม้ยังมีบาดแผลในใจและอาการสะดุ้งเวลามีเสียงดัง

แต่เธอไม่รู้สึก โดดเดี่ยวตลอดเวลา อีกแล้ว