เจอกันครั้งที่10

เสียงคลื่นซัดกระทบชายหาดเป็นจังหวะเบาๆ ยามเย็น มะลินั่งอยู่บนบันไดบ้านไม้ยกสูง ปล่อยให้เท้าสัมผัสทรายอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายซีดเซียวและผอมลงอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ น้ำหนักลด เสื้อผ้าหลวมจนไหล่แทบโผล่

แต่ในความเงียบสงบนั้น—มีบางอย่างผิดปกติ

เสียงไม้แห้งกรอบถูกเหยียบย่ำ เสียงฝีเท้า… หนักแน่น และเร่งเร้า

มะลิหันขวับ ชั่ววินาทีนั้น หัวใจร่วงวูบ

ชายสี่คนในชุดดำปี๋เดินขึ้นฝั่งมาจากด้านหลังเกาะ คนหนึ่งควักอะไรบางอย่างจากเอวเหมือนเป็นมีด อีกคนถือเหล็กยาวดัดแปลงจากท่อน้ำ พวกมันเดินตรงเข้ามาที่บ้าน

“มะลิใช่มั้ย” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเรียบ ราวกับรู้ทุกอย่างแล้ว

มะลิลุกขึ้นถอยหลัง น้ำตาเริ่มคลอโดยไม่รู้ตัว

“จะเอาอะไรรึเปล่า…?” เสียงมะลิสั่นเครือ ทั้งกลัวทั้งสับสน

“ของที่มึงขโมยมา… ส่งคืนมาเงียบๆ ไม่งั้นพวกกูต้องจัดการ”

พวกมันไม่มีเจตนาคุย

มะลิหันหลังจะหนี แต่ไม่ทัน

ตึง!

หลังถูกกระแทก ร่างเล็กปลิวล้มไปกับพื้นทราย พวกมันรุมกระทืบไม่ยั้ง เหมือนเก็บความโกรธไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว

เสียงร้องของมะลิแหบแห้ง เจ็บจุกในทุกส่วน ชายคนหนึ่งกระชากผมเธอขึ้นมาพร้อมตะโกน

“อย่าคิดว่าหนีแล้วจะรอดง่ายๆ มึงเอาเงินจากใครไปจำไว้ให้ดี!!”

“เฮ้ยพอ!! พอแล้ว!!”

เสียงตะโกนจากชายแก่ที่วิ่งมาจากด้านป่า — ชาวประมงที่ช่วยมะลิไว้ตอนหนีมา

ไม่นาน คนอีกสองคนในหมู่บ้านตามมาด้วยไม้ไผ่ในมือ พวกเขารวมพลังกัน ขับไล่พวกชายชุดดำออกไปอย่างโกรธจัด

“ไอ้พวกปีศาจ!! มึงมายุ่งกับเด็กบ้านนี้อีกกูจะแจ้งตำรวจ!!”

“อย่ามายุ่งกับคนในเกาะของกู!!”

พวกมันสบถคำด่าก่อนจะถอยหนีขึ้นเรือเร็วที่จอดซุ่มอยู่ไม่ไกล — ปล่อยให้มะลิฟุบลงกับพื้นบ้าน ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เลือดไหลจากมุมปาก

แต่ที่เจ็บที่สุด…คือใจของเธอที่เริ่มอยากมีชีวิตอยู่ กลับถูกทำร้ายอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน ภพยืนอยู่บนฝั่งของเกาะอีกด้าน

เขาเพิ่งมาถึงด้วยเรือเหมาลำเล็กๆ พร้อมภาพใบหน้ามะลิในมือ

แต่เมื่อถามชาวบ้าน… ทุกคนส่ายหน้า

“ไม่รู้จัก”

“เด็กผู้ชายแบบนั้นไม่เคยมา”

“ไม่มีใครอยู่เกาะนี้นานเกินสองเดือนหรอก”

แต่สายตาของชาวบ้านหลุบต่ำ… และลอบมองไปทางป่าด้านหนึ่ง

เหมือนซ่อนบางอย่างไว้

ภพกำมือแน่น รู้สึกผิดเต็มอกที่ปล่อยให้เขาหลุดไป

เขาไม่รู้… ว่ามะลิในตอนนี้อาจจะไม่เชื่อใจเขาอีกแล้ว

ลมทะเลพัดกรูแรงขึ้นตอนบ่ายคล้อย เหมือนซ่อนความกระวนกระวายไว้ในอากาศ

ภพเดินวนไปรอบหมู่บ้านเล็กๆ บนเกาะโดยไม่ละความพยายาม

ใบหน้าที่เคยเยือกเย็นตอนอยู่เมือง ตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล

เขาไม่ได้แค่หามะลิ… เขาไถ่โทษ

“ผมรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ช่วยบอกผมเถอะครับ…”

“ผมไม่ใช่คนที่ทำร้ายเขา… ผมมาที่นี่เพื่อพาเขากลับบ้าน”

เสียงเขาเริ่มสั่น ชาวบ้านผู้สูงวัยคนหนึ่งที่เฝ้ามองอยู่เงียบๆ จึงพยักหน้าเบาๆ

ชี้ไปยังป่าริมฝั่งอีกฝั่งของเกาะ ที่ทางเดินถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และหญ้ารก

“ไปทางนั้น… มีบ้านไม้หลังเล็กๆ อย่าทำให้เขาตกใจล่ะ”

ภพไม่พูดอะไรอีก รีบเดินตามทางที่ชี้ทันที หัวใจเต้นระส่ำ ราวกับกลัวว่าเขาจะไปถึงช้าเกินไป

บ้านไม้หลังนั้นปรากฏตรงหน้าเงียบๆ — ยกพื้นสูง หลังคามุงจาก ใต้ถุนยังเปียกชื้นจากฝนเมื่อคืน

ภพขึ้นบันไดเบาๆ

เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดเบาๆ ดังขึ้นใต้เท้า

ภายในบ้านมีเพียงแสงจากหน้าต่างที่เปิดครึ่งหนึ่ง

กลิ่นน้ำมันมวยปนกลิ่นไอโอดีนจางๆ ลอยในอากาศ

มะลินอนหันหลังอยู่บนเสื่อฟาก ผ้าห่มเก่าๆ ห่มตัวหลวมๆ

ผมที่เริ่มยาวของเขาแตกปลาย ปรกแก้มข้างหนึ่งที่ยังมีรอยช้ำจางๆ

“มะลิ…”

เสียงของภพเบาแทบไม่เป็นเสียง แต่แฝงด้วยแรงสะเทือนใจมหาศาล

ร่างที่นอนอยู่สะดุ้งเล็กน้อย มะลิหันกลับมาอย่างระแวดระวัง

ดวงตาแดงช้ำเบิกกว้างทันทีที่เห็นเขา

“ภพ…?”

ภพไม่พูดอะไรอีก เขาก้าวเข้าไปใกล้ช้าๆ

สายตาเขากวาดมองทั่วร่างของมะลิที่เต็มไปด้วยร่องรอย

ทั้งเลือดช้ำ รอยฟก และน้ำหนักที่หายไปจนเกือบจำไม่ได้

“ใครทำ… ทำไมถึง…”

เสียงเขาขาดหาย

และโดยไม่รอให้มะลิตอบ ภพก็ทรุดลงข้างตัวเขา

สวมกอดร่างเล็กนั้นแน่น

“ขอโทษ… ขอโทษที่ปล่อยเธอไป…”

“ขอโทษที่ทำให้ต้องเจออะไรแบบนี้…”

มะลิไม่พูดอะไร น้ำตาเริ่มไหลพราก

แขนเล็กๆ ค่อยๆ ยกขึ้น กอดตอบภพไว้แน่น

“มะลิคิดว่า… ไม่มีใครจะตามมาแล้ว…”

“มะลิคิดว่า… ภพจะไม่มาด้วยซ้ำ…”

ภพซบใบหน้าลงกับไหล่เขา สั่นเล็กน้อยเหมือนกลั้นไม่อยู่

หัวใจทั้งสองดวงในตอนนี้แตกต่างจากวันแรกที่เจอกันโดยสิ้นเชิง

นี่ไม่ใช่ความรักหวือหวา — แต่คือความผูกพันจากการผ่านบาดแผลและการให้อภัย

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า

บนบ้านไม้กลางเกาะ

สองเงาที่กอดกันแน่นบนเสื่อบางๆ เงียบงันในแสงสีส้มอ่อน

พรุ่งนี้… ไม่รู้จะเป็นอย่างไร

แต่ คืนนี้ มะลิไม่ต้องเผชิญความเจ็บคนเดียวอีกแล้ว