เจอกันครั้งที่6

ภพ part

เสียงกรีดร้องดังลั่นออกมาจากตัวบ้านจนผมหยุดการพูดคุยกับลูกน้องทางโทรศัพท์แทบจะในทันที หัวใจมันกระตุกขึ้นอย่างแรง ทั้งเสียง ทั้งน้ำเสียงแบบนั้น…มันไม่ใช่การโวยวายธรรมดา

“มะลิ…” ผมเรียกชื่อเขาในใจ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปในบ้านทันที

สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือร่างของมะลิ—เสื้อเชิ้ตสีซีดถูกรั้งจนยับยู่ ผมกระเซิง ดวงตาแดงก่ำ และกำลังยืนสั่นเทาอยู่ตรงบันไดขั้นแรก ห่างจากแม่เลี้ยงของเขาเพียงไม่กี่ก้าว

“ออกไป! มึงออกไปจากบ้านกู!!” มะลิตะโกนเสียงแหบ สองมือกำแน่นจนข้อขึ้นสีขาว เขาสั่นจนผมกลัวว่าจะเป็นลมไปตรงนั้น

แม่เลี้ยงแค่นยิ้มมุมปากก่อนจะสะบัดหน้าหนี เดินก้าวฉับ ๆ ผ่านตัวผมออกไปโดยไม่พูดอะไร

“มะลิ…” ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้ง เบา ๆ แต่เขาเหมือนไม่ได้ยินเลย

ผมเดินเข้าไปใกล้ ช้า ๆ เหมือนเข้าใกล้ลูกสัตว์ที่บาดเจ็บหนัก และพร้อมจะตะปบใส่คนที่แตะต้องตัวมัน

“มะลิ เป็นอะไร ใจเย็นก่อนครับ…” ผมยื่นมือออกไปแต่เขาถอยหลัง หน้าตาเขาตอนนี้เต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่ผม…ไม่เข้าใจเลย

เขาดูโกรธ ดูเจ็บ ดูปวดแบบที่ผมไม่รู้จะเข้าถึงมันได้ยังไง

ในหัวผมตอนนั้นเต็มไปด้วยคำถาม

แม่เลี้ยงคนนั้นพูดอะไร

ทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้

ทำไมต้องสั่นขนาดนั้น

ผมอยากรู้ อยากเข้าใจ แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่มีทางรู้จริง ๆ

ผมไม่ใช่คนที่เจอสิ่งที่เขาเจอ ผมไม่เคยมีแม่เลี้ยงที่จ้องจะเหยียบผมให้จมดิน ไม่เคยต้องนอนสะดุ้งกับเสียงในอดีต ไม่เคยร้องไห้เพราะความเจ็บที่มันฝังลึกเกินกว่าจะพูดให้ใครฟังได้

แต่นั่นแหละ…

แม้ผมจะไม่เข้าใจ

ผมก็ไม่อยากปล่อยเขายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

ผมก้าวเข้าไปอีกก้าว สูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดเบา ๆ

“พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้…แต่พี่อยู่นี่นะ มะลิ พี่อยู่ตรงนี้”

เขาเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ดวงตานั่นแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยอะไรหลายอย่างที่ผมแปลไม่ออก

แต่ผมรู้…เขาต้องการใครสักคน

แม้จะไม่พูดก็ตาม

“มานี่มา…” ผมยื่นมือออกไปอีกครั้ง และคราวนี้เขาไม่ได้ถอยหนี

เขาเดินเข้ามาช้า ๆ เหมือนจะทรุดลงได้ทุกเมื่อ ผมรีบประคองร่างของเขาไว้ก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟา

มือผมลูบเส้นผมที่กระเซิงเบา ๆ พยายามไม่ถามอะไรที่เขายังไม่อยากพูด

ผมแค่ลูบหัวเขาไปเรื่อย ๆ จนเสียงสะอื้นของเขาเบาลง…

จนสุดท้ายเขาฟุบลงตรงบ่าในอ้อมแขนของผม

และผมก็ได้แต่คิดกับตัวเองเงียบ ๆ ว่า

ต่อให้พี่ไม่เข้าใจทั้งหมด…พี่ก็จะอยู่ตรงนี้

จนกว่ามะลิจะยอมให้พี่เข้าไปในโลกของเขาเอง

มันควรจะดีขึ้น

ใช่ไหม—หลังจากผมพยายามทำทุกอย่างให้เขาอยู่ได้

ให้นอนหลับ

ให้มีข้าวกิน

ให้รู้ว่ายังมีคนมองว่าเขาเป็นคนปกติ

แต่เช้านี้…แววตาน้องมันต่างไป

ตาโบ๋ๆ มองออกไปไกลๆ เหมือนกำลังฝืนหายใจด้วยสันชาตญาณของสิ่งมีชีวิตมากกว่าคน

“มะลิ”

ผมเอื้อมไปแตะแขน แต่เขาสะบัด

ร่างบางนั่นหันขวับมามองเหมือนกูจะเอามีดแทง

กูยืนนิ่ง ไม่โต้ตอบ

เขาก็ร้องออกมาเบาๆ เหมือนกับกำลังจะร้องไห้

“อย่าจับกูนะ…”

ใจของผม…เจ็บฉิบหายเลยตอนโดนพูดแบบนั้น

แต่ก็พูดไป

“พี่แค่เป็นห่วงครับ—คือพี่…พี่คิดว่าเราควรจะได้คุยกับหมอบ้าง ไม่ใช่อะไรก็ได้ แค่ให้เขาฟัง พี่ไม่อยากให้เราเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว”

สิ่งที่ได้กลับมา คือเสียงหัวเราะเหือดแห้ง

“หมอเหรอ? จะลากกูไปขังไว้ในห้องขาวๆ แล้วบอกว่ากูบ้าใช่ไหม?”

“มะลิ…ไม่ใช่—”

“อย่ามาพูดว่าห่วงเลย กูแม่งถูกห่วงแบบนี้มาแล้วทั้งชีวิต! ห่วงจนถูกจับล็อกแขน ฉีดยา จับกด พูดจาเหี้ยๆ ว่ากูคิดไปเอง! มึงไม่รู้หรอกว่าการถูกลากไปทั้งๆ ที่กูไม่ได้อยากไป มันเหมือนหมามากแค่ไหน!”

เขากำหมัดแน่น ผมได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ลมหายใจติดขัดอยู่ที่ลำคอ

มะลิหันหน้าไปทางหน้าต่าง สูดลมหายใจแรงๆ เหมือนจะกลั้นไม่ให้ร้องไห้

เสียงมันเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่มันติดอยู่ในหัวกูเหมือนตราปั๊ม

“อย่ารักษากู”

…

ผมไม่ได้พูดอะไรอีก

แค่ปล่อยให้น้องเดินผ่านไป แล้วหายเข้าไปในห้องเงียบๆ เหมือนไม่เคยมีตัวตน

—

ต่อมาค่ำวันนั้น

ตาวโทรมาหา

เสียงร้อนรน

“นายครับ! น้องหายไป!”

ทุกอย่างในหัวเหมือนหยุดลง

หายไป…?

ผมวิ่งขึ้นห้อง เจอหน้าต่างเปิด กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อฮู้ดหาย รองเท้าผ้าใบก็ไม่อยู่

โทรศัพท์ก็วางอยู่บนเตียง

ข้างๆ มีโน้ตใบเล็กๆ ที่เขียนด้วยลายมือสั่นๆ ว่า:

“ถ้าจะมีคนลากมะลิไปอีกคน มะลิก็จะหนีอีก-มะลิ”

ผมยืนอยู่ตรงนั้น

รู้แค่ว่า…ทุกอย่างที่ผมพยายามทำ มันอาจจะผิดตั้งแต่แรก

ผมพยายามรักษาเขา

แต่เขาแค่อยากมีพื้นที่พอจะ “เป็น”

…โดยไม่ต้องถูกควบคุมอีก

ช่วงเช้าในวันธรรมดาไม่มีอะไรผิดแปลก

แต่กลับกลายเป็นเช้าที่ภพไม่มีเสียงของใครบางคนในบ้านอีกแล้ว

นาฬิกาตรงห้องครัวยังคงเดินต่อไป

แต่ข้างเตียงของมะลิกลับไม่มีผ้าห่มกอง ไม่มีถุงเท้าหายข้าง ไม่มีแม้แต่กลิ่นสบู่จางๆ ที่เคยติดตามบรรยากาศ

และที่มุมหมอน มีเพียงแผ่นกระดาษพับครึ่ง

สีซีดหน่อย เหมือนผ่านนิ้วที่ลังเลมาแล้วหลายรอบ

ไม่ได้ใส่ซอง ไม่มีชื่อ ไม่มีคำว่า “ถึงพี่” หรืออะไร

แค่กระดาษธรรมดาอีกแผ่นที่ช่วงหล่นลงมาข้างเตียงที่ภพยืนอยู่

…แต่พอเปิดอ่าน

พี่ภพ

ถ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แปลว่ามะลิไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

มะลิไม่ได้จากไปเพราะโกรธพี่

มะลิแค่ไม่อยากให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้

บางที…ความห่วงใยที่พี่ให้ มันอาจใหญ่เกินกว่าที่หัวใจของมะลิจะรับไว้ไหวในตอนนี้

ไม่ใช่เพราะพี่ผิด แต่เพราะมะลิยังกลัว ยังไม่เข้มแข็งพอ

มะลิเคยอยู่ในที่ที่เขาบอกว่า “จะช่วย”

แต่สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกว่า…ตัวเองไม่มีค่า ไม่มีเสียง ไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ

ทุกครั้งที่พี่บอกว่าห่วง มะลิรู้ว่าพี่หมายความตามนั้นจริงๆ

แต่ในใจของมะลิ มันกลายเป็นคำเตือนว่า…อาจจะต้องสูญเสียตัวเองไปอีกครั้ง

การหนีออกมาไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจพี่

แต่มะลิแค่อยากลอง “เชื่อใจตัวเอง” สักครั้ง

ถึงแม้จะล้ม ถึงแม้จะหลงทาง แต่ถ้าการหายใจยังเป็นของมะลิ มะลิจะถือว่ายังมีอะไรเหลืออยู่

มะลิขอโทษที่ไม่ได้อยู่ให้พี่เห็นว่ามะลิกำลังพยายาม

แต่บางความพยายามมันต้องการพื้นที่ ที่ไม่มีใครจ้อง ไม่มีใครตัดสิน

หวังว่าสักวัน พี่จะไม่โกรธ…

หวังว่าเราจะไม่บังเอิญเจอกันอีก

ขอบคุณที่พยายามกับมะลิมากขนาดนี้

ขอบคุณที่อยู่ในช่วงเวลาที่หัวใจมะลิกำลังแตกสลาย

แค่นั้นก็มากพอแล้ว

—มะลิ

หลังจากอ่านจบ มือของเขาก็ยังถือกระดาษไว้อยู่อย่างนั้น

นิ่ง จนได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของตัวเองที่ติดขัดเล็กน้อย

เหมือนมีอะไรบางอย่างค้างอยู่ในลำคอ

ไม่ใช่น้ำตา

แต่เป็นความรู้สึก…

ที่ยากจะเรียกชื่อ

ภพไม่โกรธ

แค่รู้สึก “หมดแรง” อย่างแปลกประหลาด

เหมือนคนที่พยายามซ่อมบ้านทั้งหลัง แล้วเพิ่งรู้ว่า…

บ้านนั้นไม่ต้องการช่าง

มันแค่ต้องการ “เวลา”

เขานั่งลงกับพื้นข้างเตียงมะลิ

วางจดหมายไว้บนอกตัวเอง

มองเพดานอย่างว่างเปล่า

ไม่ร้องไห้

ไม่ฟูมฟาย

แต่ในใจรู้แค่ว่า—เขาไม่ใช่ที่พักพิงที่มะลิต้องการ…อย่างที่เขาเคยเข้าใจ