เจอกันครั้งที่5

สองวันหลังจากเหตุการณ์กล่องประหลาด ภพก็ได้รับสายจากสารวัตร

“เจอเบาะแสแล้ว นายชื่ออีธานมีประวัติแจ้งความจากผู้หญิงหลายรายทั้งในและต่างประเทศทั้งเรื่องทำร้ายร่างกายและข่มขู่ มีสองคดีที่ยังไม่ปิด และเขาถูกขับออกจากเมืองเก่าเมื่อห้าเดือนก่อน… แต่ตอนนี้เพิ่งกลับเข้ามาเงียบ ๆ”

พี่ภพขบกรามแน่น

“เขาอยู่ที่ไหน”

“ล่าสุดมีคนเห็นที่รีสอร์ตเงียบ ๆ ทางฝั่งตะวันออกอำเภอ ถ้านายจะไป อย่าไปคนเดียว”

ภพวางสายด้วยหัวใจหนักอึ้ง เขาไม่พูดอะไรกับมะลิในตอนนี้ เขารู้ว่าเธอเพิ่งเริ่มยืนขึ้นได้บ้าง เขาไม่อยากให้เธอล้มอีก

คืนนั้น มะลิกำลังพับผ้าริมเตียง พี่ภพเดินเข้ามาในห้องหลังเสร็จจากงานที่รีบตัดจบเพื่อกลับมาทันเย็น

“มะลิ วันนี้โอเคไหมครับ”

เสียงพี่นุ่มนวลกว่าทุกวัน เหมือนรู้ว่ากำแพงเธอเริ่มบางลง

มะลิพยักหน้าเบา ๆ

“อือ”

น้ำเสียงยังเรียบนิ่ง แต่เรียก พี่ แบบไม่ต้องให้ทวนซ้ำเหมือนก่อน

พี่ภพเดินมาใกล้ เอื้อมมือจับไหล่บางเบา ๆ

“มะลิ… ถ้าวันไหนรู้สึกเหมือนมีคนตาม หรืออะไรแปลก ๆ บอกพี่นะครับ ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว”

มะลิมองพี่อย่างสับสนเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ

“พี่… พี่รู้อะไรใช่ไหม”

พี่ลังเลนิดหนึ่ง แต่เลือกจะยังไม่บอกเธอทั้งหมด

“พี่แค่รู้สึกไม่ไว้ใจคนบางคน พี่ขอแค่… อย่าอยู่คนเดียวได้ไหมครับ”

เธอพึมพำเบา ๆ

“…ไม่อยากให้ใครเจ็บเพราะมะลิอีก”

พี่ภพสอดแขนกอดเธอเบา ๆ

“ไม่มีใครเจ็บครับ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่จะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรเราได้อีก”

วันรุ่งขึ้น ภพพาตาวไปยังรีสอร์ตตามที่สารวัตรบอก ขับรถผ่านถนนลูกรังเข้าไปถึงเขตที่พักลึกในป่า

ที่นั่นเงียบผิดปกติ

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกว่า

“มีผู้ชายคนหนึ่งเข้าพักไม่กี่วัน ใช้ชื่อ ‘พอล’ แต่ไม่ให้ใครเข้าไปที่ห้องเลยค่ะ”

ภพส่งรูปอีธานให้ดู

พนักงานพยักหน้า

“ใช่เลยค่ะ คนนี้แหละค่ะ… แต่เมื่อวานเขาเพิ่งย้ายออกกะทันหัน”

พี่ภพขบฟันแน่น เขาเริ่มรู้แล้วว่า อีธานกำลังวนกลับเข้ามาในชีวิตของมะลิอีกครั้ง…

กลางดึกในคืนที่สองหลังพี่ภพไปสืบเรื่องอีธาน มะลินอนอยู่คนเดียว เพราะภพไปค้างอีกอำเภอหนึ่งเพื่อดูพื้นที่เร่งด่วน

เสียงร้องเบา ๆ ดังลอดออกมาจากห้องนอน เสียงสะอื้นที่กดกลั้นจนเสียงแตก

“ไม่… อย่า… อย่าทำ มะลิไม่—!”

เธอผวาลุกจากฝัน ตะโกนเสียงหลง ทั้งที่ในห้องมีเพียงความเงียบ

ในความฝันนั้น…

มะลินอนอยู่กลางวงกลมไฟ เพื่อนร่วมชั้นในชุดมัธยมล้อมรอบเธอ คนหนึ่งจับแขน อีกคนถ่ายคลิป อีกคนผลักเธอให้ล้มลง

“ทำตัวดีจังเลยนะ! เรียบร้อย? เหอะ!”

แล้วเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามา มืดดำแต่คุ้นเคย

“จะดีหรือเลวก็หนีไม่รอดหรอกมะลิ… เป็นของกูแล้ว กูจะทำอะไรก็ได้…”

ภาพที่ตามมาคือ ร่างเธอถูกบีบบังคับ ทั้งที่ร้องไห้ ร่างนั้นดิ้นหนีแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง

และในฝันนั้น มะลิจำได้ว่าเธอ “ขอร้อง” แล้ว แต่ไม่มีใครช่วย

มะลิผวาออกจากฝัน ร้องไห้หนักจนหายใจติดขัด ร่างกายเย็นเฉียบทั้งที่เหงื่อท่วมตัว มือเธอจิกอกเสื้อยืดของตัวเองแน่นจนเล็บกรีดผิวเป็นรอยแดง

เธอรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าแรง ๆ เหมือนจะลบภาพนั้นออก แต่ภาพในหัวไม่ไปไหน

เสียงนั้นยังวนซ้ำในหู — เสียงของอีธาน

วันต่อมา

พี่ภพกลับมาถึงบ้านแต่เช้า พบมะลินั่งเหม่ออยู่ตรงโซฟาชั้นล่าง ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมถึงเข่า ขอบตาเธอแดง บวมจนเห็นได้ชัด

“มะลิครับ…” พี่ภพเข้ามานั่งใกล้ ค่อย ๆ เอื้อมมือแตะหลังมือเธอเบา ๆ

“เมื่อคืนฝันร้ายเหรอครับ”

มะลิเงียบไปนาน

ก่อนพึมพำออกมาเสียงแหบ

“มันไม่ได้แค่ฝัน…”

ภพเบิกตานิด ๆ

“หมายความว่ายังไงครับ?”

มะลิส่ายหน้า น้ำตาร่วงเหมือนฝนตก

“มะลิจำได้แล้ว… มะลิพยายามลืมมันมาตลอด แต่เมื่อคืน… มันกลับมาหมดเลย…”

เธอก้มหน้ากลั้นสะอื้น มือกำชายเสื้อแน่น

“พวกนั้น ทั้งเพื่อน ทั้งเขา… ทำเหมือนมะลิไม่ใช่คน… พวกมัน… ลากมะลิไปในห้องเก็บของ มะลิร้องขอ แต่ไม่มีใครช่วย มะลิพยายามลืมมาตลอด…”

พี่ภพรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ

“มะลิ… พี่อยู่ตรงนี้นะครับ”

เขาขยับเข้าไปใกล้ ค่อย ๆ ประคองไหล่เธอไว้ แล้วพูดเสียงเบาและมั่นคง

“ต่อให้ความจริงมันเลวร้ายแค่ไหน พี่ก็จะอยู่กับมะลิผ่านมันไป พี่จะไม่หนี พี่จะปกป้องมะลิเอง”

เช้าวันถัดไป

“พี่ภพ มะลิจะไปไร่นะ”

เสียงเธอเรียบแต่หนักแน่น แม้ขอบตาจะยังช้ำ

พี่ภพหันจากเอกสารในมือมามอง

“พี่บอกแล้วว่าไม่ต้องรีบนะครับ อยู่พักก็ได้”

มะลิยืนนิ่งตรงประตูห้องทำงาน สีหน้าไม่ได้แข็ง แต่ก็ไม่ได้อ่อน

“มะลิอยากทำ… อยากรู้สึกว่าตัวเองยังมีค่า ไม่ใช่แค่ก้อนเนื้อที่เอาแต่นอนร้องไห้ไปวัน ๆ”

ภพลุกขึ้นมาเงียบ ๆ

เดินเข้ามาใกล้

เขามองเธออย่างเข้าใจ มือใหญ่แตะศีรษะเธอเบา ๆ

“งั้นไปด้วยกันครับ… วันนี้พี่มีลงไร่เหมือนกัน”

แสงแดดเช้าไม่แรงนัก พี่ภพเดินเคียงข้างมะลิที่ใส่หมวกผ้ากันแดดกับเสื้อคลุมแขนยาว เด็กสาวในไร่บางคนมองเธอแปลก ๆ เพราะไม่ค่อยเห็นออกมาเดินกลางแจ้งแบบนี้

แต่ภพเพียงพูดเสียงนิ่ง ๆ

“คนของพี่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

มะลิก้มหน้านิด ๆ เหมือนจะซ่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ ไว้ใต้หมวก

ช่วงเที่ยง

“คุณหนูมะลิครับ มีแขกมาหา บอกว่าเป็น… แม่เลี้ยง”

เสียงตาวที่มารายงาน ทำให้ทั้งมะลิและภพหยุดเดิน

มะลิชะงักเล็กน้อย

มือที่ถือตะกร้าสั่นนิด ๆ

ก่อนจะพูดเบา ๆ

“อือ”

บ่ายวันนั้น แดดร้อนจัดแต่ลมแรง

บ้านไม้พักรับรองกลางไร่ดูสงบเกินไป

ภพหยุดอยู่หน้าบ้าน ปล่อยให้มะลิเดินเข้าไปคนเดียว

“พี่รออยู่ข้างนอกนะ ถ้ามีอะไร เรียกทันที”ภพพูดพร้อมกับลูบหัวของมะลิ

แม่เลี้ยงนั่งรออยู่ก่อนแล้วบนโซฟาหนังสีเข้ม

สวมแว่นตากันแดดราคาแพง และมีรอยยิ้มที่มองไกลแค่ไหนก็รู้ว่าเกลียด

มะลิเข้าไปนั่งตรงข้าม

บรรยากาศเงียบกริบ

มีเพียงเสียงนกกาไกล ๆ กับนาฬิกาติดผนังเดินติ๊ก ๆ

แม่เลี้ยงมองเธอจากหัวจรดเท้า รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก

“โทรมขนาดนี้ ยังไม่ตายอีกเหรอ?”

มะลิเงียบ แต่สายตาไม่หลบ

แม่เลี้ยงหัวเราะเบา ๆ

ถอดแว่นวางบนโต๊ะ แล้วเอนตัวพิงพนัก

“รู้ไหมว่าถ้ามึงตายเมื่อไหร่… ที่ดินพวกนี้มันก็จะตกเป็นของกูหมด เพราะพ่อมึงทำพินัยกรรมไว้แบบโง่ ๆ เผื่อมึงไม่มีทายาท”

“กูถึงมาดูไง ว่ามึงใกล้ตายรึยัง จะได้ช่วยเร่งให้ไวขึ้น”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบเย็นชา

เหยียดยิ้มอย่างคนที่ไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะสู้ได้

มะลินิ่ง เธอลุกขึ้นช้า ๆ เดินไปหยุดตรงหน้าแม่เลี้ยง

“เสือกอะไรอีแก่”

“ตายจนจะลงโลงอยู่แล้วยังเสือกชีวิตคนอื่นอยู่อีก”

สายตามะลิเปล่งแสงวาบ เธอกำมือแน่น เสียงสั่นด้วยโทสะ

“กูคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก เพราะมึงจะต้องตายก่อน!”

แล้วมะลิก็กรี๊ดออกมาสุดเสียง เหมือนอะไรบางอย่างในใจระเบิดพัง

เสียงกรี๊ดของมะลิดังทะลุถึงหน้าบ้าน

ภพที่รออยู่ไม่ไกล รีบวิ่งผลักประตูเข้าไปทันที

ภาพที่เขาเห็นคือ

มะลิยืนตัวสั่น น้ำตาไหล หน้าแดง

แม่เลี้ยงลุกขึ้นยืนแต่ยังคงยิ้มเยาะเย้ยอย่างไม่สะทกสะท้าน

ภพรีบเดินเข้าไปหามะลิ

มือโอบไหล่เธอไว้แน่น

“เกิดอะไรขึ้นครับ?”

มะลิหันมาหาเขา ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาและไฟโกรธ

“อย่าปล่อยให้มันเข้าใกล้หนูอีก”

ภพพยักหน้า ช้าและแน่น

เขาหันไปมองแม่เลี้ยง

“เชิญกลับครับ อย่าคิดมาเหยียบที่นี่อีก”