เจอกันครั้งที่7

คำเตือน: ฉากนี้มีความรุนแรงที่อาจกระทบต่อบางท่าน

หากคุณรู้สึกไม่สะดวกใจเกี่ยวกับเนื้อหาในส่วนนี้ โปรดทราบว่ามีความตั้งใจให้สะท้อนถึงความเจ็บปวดในตัวมะลิและความพยายามในการเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ยากลำบาก

เมื่อมะลิมาถึงที่นี่—ริมทะเลที่ไม่มีนักท่องเที่ยวมากนัก—รู้สึกเหมือนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยจากโลกภายนอก…แต่ไม่ใช่จากตัวเอง

มันเป็นบ้านเก่าหลังหนึ่งที่เจ้าของไม่เอาแล้ว หินปูนบ้าง ผนังบางทีก็แตก ตู้ไม้ที่ดูเหมือนจะเก่ากว่าสมาชิกในบ้าน แต่มะลิไม่เคยคิดเรื่องนั้นมากนัก

มันมีแค่ทะเลกับฟ้า—และความเงียบ ที่ไม่มีใครถาม ไม่ต้องตอบ

มะลินั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้เก่าๆ ในห้องนั่งเล่น ดูคลื่นที่สาดมาทะเล หยดน้ำเล็กๆ กำลังไหลจากหน้าต่างเข้ามา พร้อมกับเสียงสายลมที่พัดเบาๆ เหมือนจะบอกว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไป—ไม่ว่าจะดีหรือร้าย

แต่บางครั้ง…ทำไมมันถึงหนักอยู่ในใจอย่างนี้?

มะลิไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรจากภพ

ในช่วงเดือนที่ผ่านมา—เดือนเดียวที่อยู่กับภพ—มะลิไม่เคยรู้สึกเหมือนตอนนี้

ทุกอย่างมันเหมือนคำว่า “ห่วง” ที่ภพพูดมาตลอด

มันทำให้มะลิรู้สึกเหมือนอยู่ในกรงเหล็ก ที่ไม่สามารถหายใจได้เต็มปอด

แม้ว่าภพจะทำเพื่อดีที่สุดแล้วก็ตาม

มะลิเคยแอบมองการเดินทางที่ต้องทำทั้งชีวิต—และรู้ว่ามันจะไม่มีวันจบ

แต่การได้ออกมาที่นี่ มันเหมือนกับการได้ออกจากคุกที่มะลิสร้างขึ้นเอง

โดยที่ไม่ได้ขอให้ใครช่วย

ตอนนี้มะลิอยู่กับตัวเอง แม้จะยังไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร

แต่อย่างน้อย…ที่นี่มันเงียบพอที่มะลิจะฟังเสียงตัวเองได้

ภายในบ้าน

มะลิเปิดกระเป๋าเดินทางที่พกมา—มันไม่มีอะไรมาก นอกจากเสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่เอาไปจากบ้านของภพ

และหนึ่งในนั้นคือ—บัตรเครดิตที่มะลิแอบเอาไป

มันคือเงินที่มะลิไม่ได้ถามหรือบอกอะไรกับภพ

มันแค่ตกอยู่ในมืออย่างไม่รู้ตัว

ตอนนั้นรู้แค่ว่ามะลิต้องหนี ต้องเอาตัวรอดก่อน ทุกอย่างมันรุนแรงเกินไป

เหมือนตัวเองกำลังจะขาดหายไปจากโลกนี้—ถ้าทำอะไรไม่ทัน

มะลิรู้สึกถึงความผิด—แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้

ทำไมมันถึงยากขนาดนี้

ทำไมต้องหนีมาแบบนี้ ทำไมต้องเอาเงินของภพไปโดยไม่บอกเขา

ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนตอนนี้ทุกอย่างมันผิดพลาดเกินไปแล้ว

แต่ที่นี่…มันเงียบเกินไป

ไม่มีใครถาม ไม่มีใครให้คำแนะนำ

แค่ความเงียบที่หล่อหลอมความคิดภายใน

และบางครั้งมะลิก็แอบรู้สึกว่าความคิดมันช่าง “หนัก” อย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน

มะลิยังคงมีอาการ PTSD*ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

บางครั้งเสียงดังๆ หรือการแตะต้อง—แม้แต่คำพูดน้อยๆ ก็ทำให้มะลิสะดุ้ง

และเมื่อคืนที่ผ่านมา—เสียงฝนตกแรงๆ ก็ทำให้มะลิตื่นขึ้นมาและหนีไปหลบมุมในห้องนอน

ทั้งที่รู้ว่าฝนมันไม่อันตรายเลย

แต่มันยังคงเป็นสิ่งที่ทำให้มะลิเคยกลัว

จนรู้สึกเหมือนว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของมะลิมันคือการเผชิญหน้ากับความกลัวที่ไม่มีวันจบ

แต่ที่นี่…มันเงียบ

มันเหมือนกับการให้มะลิได้อยู่กับตัวเอง

แค่…ตัวเองเท่านั้น

มะลิหยิบกระดาษโน้ตที่ขีดเขียนเมื่อวันก่อนขึ้นมา

มันมีแค่คำว่า “ไม่อยากกลับไป”

และมะลิคิดถึงภพอีกครั้ง…

แค่คิดถึงก็รู้สึกเหมือนจะตัดใจไม่ได้

แต่ก็ไม่อยากกลับไป

แล้วคำว่า “ขอโทษ” มันยังค้างในใจอยู่

จนทำให้มะลิอยากลืมมันไป

วันนี้เป็นอีกวันที่มะลินั่งอยู่ที่ชายหาดหน้าบ้านหลังเก่า มองดูคลื่นที่พัดเข้าหาฝั่ง ความเงียบในที่นี้มันทำให้มะลิเหมือนมีเวลามากมาย แต่ทุกสิ่งมันกลับไม่เคยสมบูรณ์อย่างที่ใจต้องการ

แม้จะพยายามเริ่มต้นใหม่ แต่เงินที่มีค่อยๆ หมดไปจากการใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ช็อปปิ้งซื้อของที่ไม่จำเป็น ทั้งที่ในหัวก็รู้ว่าไม่ควร แต่เหมือนมีบางสิ่งที่ทำให้มะลิหลงลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ จนตอนนี้ร่างกายมันซีดและผอมลง ผมยาวสยายเกือบถึงกลางหลัง ดูเหมือนจะหมดแรงจะสู้กับอะไรมากไปกว่านี้

นั่งเล่นทรายจนรู้สึกเหนื่อยใจ คิดถึงอดีตที่เคยมีชีวิตที่ดี—ตอนที่ยังอยู่กับภพ แม้จะเครียดบ้าง แต่ทุกอย่างก็ยังมีความหวัง

แต่มะลิยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรจากชีวิตนี้

มีแต่คำถามในใจที่ไม่มีคำตอบ

อยู่ๆ เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็เริ่มเข้ามาใกล้ มะลิเห็นชายชุดดำหลายคนเดินเข้ามาในมุมมองของสายตา ท่าทางน่ากลัวและไม่เป็นมิตร พวกเขากำลังเดินตรงมาหามะลิ

มะลิไม่ได้ขยับตัวหรือร้องขอความช่วยเหลือใดๆ

แค่หันไปมองด้วยความสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่

แต่ความสงสัยนั้นถูกลบหายไปในทันทีที่พวกเขามาหยุดตรงหน้ามะลิ และลากตัวมะลิไปอย่างรุนแรง

“ ปล่อย!” มะลิพยายามตะโกน แต่ชายเสื้อดำสองคนจับตัวมะลิไว้แน่น มือที่บีบคอและดึงไปข้างหลังทำให้มะลิเกือบจะล้มลง

เขาลากมะลิไปจนถึงตัวบ้านเก่าของมะลิ—ที่ตอนนี้มันดูเหมือนจะเป็นที่ที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ และไม่มีที่ให้หลบหนี

ชายเสื้อดำเริ่มเตะและกระทืบมะลิที่พื้น มะลิรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการโดนตบตีจนหมดแรง มือที่จับผมและกระชากมันทำให้มะลิรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง

“มึงจะทำอะไร!” มะลิตะโกนเสียงแหบแห้งจากความเจ็บปวดและความหวาดกลัว

แต่เสียงฝีเท้าของชายเสื้อดำยังคงทำให้มะลิรู้สึกถึงภัยอันตรายที่อยู่รอบตัว

โชคดีที่เสียงการตะโกนและการกระทืบได้รับความสนใจจากชาวบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากนั้น พวกเขามองเห็นเหตุการณ์จากระยะไกล ก่อนจะเริ่มเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับการตะโกนไล่พวกชายเสื้อดำ

“ไปซะ! อย่ามายุ่งกับเด็กคนนี้!” ชาวบ้านตะโกนออกมาด้วยเสียงแข็งกร้าว

เสียงนั้นเหมือนจะเป็นเสียงของความหวัง มะลิรู้สึกว่าความเจ็บปวดลดลงบ้างเมื่อชายเสื้อดำเริ่มชะงักและไม่กล้าทำร้ายต่อ

ชายเสื้อดำบางคนเริ่มหันหลังและเดินหนีไป แต่ก็ยังคงมองมาที่มะลิด้วยความเคียดแค้น

ก่อนที่พวกเขาจะออกไป ชาวบ้านคนหนึ่งก็วิ่งมาที่มะลิและช่วยยกร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลขึ้น

“มะลิ! เป็นอะไรไหม?” ชาวบ้านถามอย่างห่วงใย แต่เสียงนั้นดูเหมือนจะหายไปจากในใจของมะลิแล้ว

มะลิเพียงแค่พยักหน้าด้วยความรู้สึกผิดที่ทำตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์นี้

การช่วยเหลือจากชาวบ้านทำให้มะลิไม่ต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่มีใครสามารถช่วยแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ทั้งหมด

มะลินั่งลงที่พื้นข้างๆ บ้าน มองเห็นแผลที่ตามร่างกาย ยังรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันจบไม่ลง

แต่มะลิก็ไม่รู้จะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว

การถูกกระทืบไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับมะลิ

แต่ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น มันทำให้มะลิรู้สึกเหมือนทุกสิ่งในชีวิตกำลังล้มลง

และมันเริ่มกลายเป็นเรื่องที่ต้องทนรับ—แม้ว่าจะไม่เคยอยากให้มันเป็นแบบนี้

เสียงลมหายใจของภพยังคงสม่ำเสมอ

แต่ดวงตาใต้กรอบแว่นกลับไม่เคยหยุดสอดส่อง

เขานั่งอยู่ที่เบาะคนขับภายในรถยนต์คันเดิม มือที่กุมพวงมาลัยแน่นจนเส้นเอ็นปูดขึ้น แม้ว่าเครื่องยนต์จะดับไปแล้วนานหลายชั่วโมง แต่เขาก็ยังคงไม่ลุกไปไหน

เสื้อเชิ้ตเรียบร้อยยับยู่ยี่จากการนั่งนาน และใบหน้าที่เคยเฉยชา ตอนนี้ปรากฏเงาแห่งความเหนื่อยล้าเจือปนหงุดหงิด

ไม่มีใครรู้ว่าภพตามหามะลิเองมากี่วันแล้ว

แต่แน่นอนว่า…มันไม่ใช่แค่ 2–3 วัน

เขาเริ่มจากสถานที่ใกล้ๆ ตามเบาะแสทุกชิ้นที่คิดว่ามะลิอาจไป

ถามเพื่อน ถามคนในละแวกบ้าน ถามแม้กระทั่งร้านสะดวกซื้อแถวบ้าน

“ไม่เห็นเลยครับ”

“ไม่ได้เจอนานแล้วค่ะ”

“เขาหายไปเหรอ?”

คำตอบแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เหมือนตอกย้ำให้เขารู้ว่าตัวเอง…กำลังไล่ตามเงาที่ไม่มีอยู่จริง

ในห้องทำงาน

โต๊ะทำงานของภพเต็มไปด้วยแผนที่ สมุดบันทึก รายชื่อสถานที่ และบันทึกโทรศัพท์ที่เขาโทรออกเกือบทุกชั่วโมง

คอมพิวเตอร์เปิดค้างหน้าโซเชียลที่มะลิเคยเล่น แต่ก็ไร้ความเคลื่อนไหวเหมือนเป็นบัญชีร้างไปแล้ว

ข้างตัวมีรูปถ่ายมะลิที่ถ่ายไว้ตอนเผลอยิ้มในห้องครัว

ตอนนั้นแสงแดดส่องลงมากระทบผิวหน้าของเธอพอดี

เป็นรอยยิ้มที่ภพไม่เคยลืม

แต่ตอนนี้มันเหลือแค่ความว่างเปล่า

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่บันทึกไว้ว่า “นักสืบ”

เสียงรอสายทำให้หัวใจของเขายิ่งเต้นแรงขึ้น เหมือนจะหวังมากไปกว่าที่ควรจะเป็น

“ครับคุณภพ?”

“ผมตกลง…จะให้คุณช่วยเต็มที่

ผมจะจ่ายเท่าไหร่ก็ได้ ขอแค่…หาตัวเขาให้เจอ”

เสียงของภพเรียบแต่หนักแน่น

เหมือนเป็นคำสั่งกับโลกทั้งใบ ว่าต้องพามะลิกลับมาให้เขา

กล้องวงจรปิด

บัญชีธนาคาร

สัญญาเช่าบ้าน

การเดินทางที่ไม่ถูกบันทึกในชื่อของมะลิแต่มีรูปพรรณคล้ายกัน

และการซื้อของบางอย่างที่น่าจะตรงกับนิสัยของเธอ

นักสืบเริ่มต่อจิ๊กซอว์ที่หายไปจากข้อมูล

ก่อนจะเริ่มสงสัยว่า—มะลิอาจไม่ได้อยู่ในเมืองใหญ่

“นี่คือบ้านที่ไม่มีเจ้าของแล้ว แต่มีคนเช่าด้วยเงินสดเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนครับ”

นักสืบส่งภาพบ้านไม้โทรมๆ ริมทะเลมาให้ภพ

“และมีชาวบ้านเล่าว่า เด็กหนุ่มผอมๆ ผมยาว ดูเหมือนเจ็บป่วยอาศัยอยู่คนเดียว”

มือของภพสั่นเล็กน้อย

เขาหรี่ตาดูภาพนั้นช้าๆ ก่อนจะบันทึกพิกัดทันที

“ขอบคุณ…ผมจะไปเอง”

ภพยืนมองภาพบ้านริมทะเลในมือถือเนิ่นนาน

ริมฝีปากขบแน่น ดวงตาคมดูแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็น

เขาไม่รู้ว่าที่นั่นจะใช่หรือไม่

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า “ใกล้จะเจอ”

และเขาไม่คิดจะยอมแพ้อีกแล้ว