บทที่ 3 ผมถูกเขาป้อยอ

              เขียนโดยฮาริส  เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน

              ความสามารถพิเศษของผมคือการสแกนคนด้วยสายตา  เพียงแค่ผมมองเข้าไปในตาของคนไหนก็ตาม  ผมจะรู้จักว่าเขาเป็นคนเช่นไร 

              ผมรู้ว่าไอ้เรวัชหรือเรย์  มันไม่ใช่แค่วัยรุ่นตัวกวน  ที่มาขโมยอย่างเล่นๆ มันทำการบ้านมาดี  ทั้งตอนหาข้อมูลจากผม  ใช้คำป้อยอ  แล้วก็เข้ามาขโมยเพชรตอนที่ผมนอนหลับไปแล้ว  อาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองตามัน  ผมจึงบอกข้อมูลไปอย่างง่ายดาย

              ผมเป็นหลานปู่ของกษัตริย์คนเก่า  แต่เราเปลี่ยนแปลงการปกครองมานานแล้ว  คนนับถือผม  เพราะความสามารถและวิสัยทัศน์ของผม  จนยกย่องให้ผมเป็นผู้นำประเทศเราในตอนนี้

              เสียดายเวลาที่สอนมัน  รู้งี้เอาเวลาไปจำสูตรอบเค้กให้ลูกสาวดีกว่า

              “ตามหาให้ทั่วว่ามันเป็นใคร” ผมสั่งแฮกเกอร์ของเรา 

              “แต่ว่า”  แฮกเกอร์คนหนึ่งอ้าปาก

              “ฉันรู้จักมัน  แต่ไม่รู้ว่ามันมาจากประเทศอะไร  และทำไมต้องขโมยเพชรที่สำคัญของเราด้วย  เพชรที่มันขโมยไป  เป็นเพชรของปู่ฉัน”

              “ครับท่านฮาริส”

              เสียงรัวแป้นพิมพ์ดังขึ้นหลังจากนั้น 

              คนของผม  ที่ผมปั้นมากับมือ  จะไม่ให้เก่งได้ยังไง

              แต่จะว่าไป  ไอ้เรวัชเอง  ก็ถือว่าเป็นเด็กปั้นของผมเหมือนกัน

              “มันล็อคเอาท์ออกไปแล้วครับ  เราหาตัวมันไม่เจอ”

              “โธ่เว้ย”  ผมสบถ  ก่อนนิ่งคิดไปพักหนึ่ง 

              “มีกล้องวงจรปิดติดไว้ทั่วเมือง”  มือขวาของผมเอ่ย  เขาไม่เคยทำให้ผมผิดหวังจริงๆ

              “ตามไป”

              ผมเจอว่าเขาล็อคเอาท์ที่ไหน  แล้วเกมก็จบลงตรงนั้น

              “พวกนั้นเป็นคนไทย”  ผมกำมือแน่นกับข้อมูลที่เพิ่งรับรู้มา  “ใช้ควอนตัมคอมพิวเตอร์ที่เรามี  แฮกเงินจาก VR ในประเทศไทยทั้งหมด  เราเสียไปเท่าไหร่  ต้องได้กลับมาเกินกว่านั้น”

              “แต่ว่า”  มือขวาผมยกมือขึ้นเป็นเชิงขออนุญาต  “ถ้านานาชาติรู้  เขาจะขึ้นบัญชีดำเราว่าเป็นประเทศอาชญากรรม  มันจะทำให้เรายืนในเวทีนานาชาติได้ลำบากนะครับท่าน”

ถึงจะน่ารำคาญ  แต่ก็เรื่องจริง

              “ถ้ามันคืนเพชรหรือเงินมา  ฉันจะคืนเงินให้คนไทย”

              อันที่จริง  นี่ไม่ใช่ไม้ตายของผม  ผมยังล้างแค้นได้แรงกว่านี้  แต่เห็นแก่คนไม่รู้เรื่อง  ผมจะไว้ชีวิตพวกเขาก็แล้วกัน

              ผมจะเล่าให้คุณฟัง  ว่าไอ้เรวัชมันรู้ได้ยังไงว่าผมมีเพชร  ปกติแล้วคนมักคิดว่าเวลาที่เราดื่มเหล้า  เราจะคายความลับให้มากที่สุด  แต่ศาสนาผมห้ามดื่มเหล้า  และในโลกเสมือน  เราไม่สามารถเมาจริงๆได้ 

              ผมเจอเรวัชเมื่อเดือนก่อน  มันมาถามผมเรื่องคอมพิวเตอร์  ค่อนข้างเก่งเลยล่ะ  เขียนโค้ดได้  เล่นเกมเก่ง  มีจินตนาการ  และรู้วิธีคุยกับคนอื่น

              นี่ถ้าเป็นหญิงสาว  ผมอาจสู่ขอให้ลูกชาย  เขาอยู่ในวัยแต่งงานได้พอดี

              ว่าไปเรื่อย

              “ผมไม่อยากเป็นเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ต้องเข้าเรียนตามระบบ  รอให้ถึงเวลาถึงจะได้รู้เรื่องที่สงสัยได้  แต่ตอนนี้เมื่อผมสงสัยตรงไหน  ผมก็หาข้อมูลเลย”  เรวัชโม้ให้ผมฟัง  “สักวันผมจะเป็นเหมือนมหาเศรษฐีที่รวยเพราะไอที  หรือเหมือนคุณ สนใจยกลูกสาวให้ผมไหมครับ”

              เขายิ้มและพูดแทนใจผม  เราหัวเราะกับมุกนั้น 

              หรือจะรออีกสักสิบปีดีไหมนะ  ลูกสาวผมคงจะแตกสาวพอดี

              “ยิ่งนายใช้เวลากับเรื่องที่นายรักเท่าไหร่  นายก็ยิ่งเข้าถึงสุดยอดเคล็ดวิชามากเท่านั้น  เอไอจะช่วยให้จิตนาการของนายเป็นจริงโดยที่ไม่ต้องเหนื่อยเลย” 

              “คุณเป็นใคร  ผมมีเซ้นส์ว่าคุณต้องเป็นคนที่เก่งมากๆ”  เรวัชคุยกับผม  เขาป้อยอผม

              “ฉันสร้างคนขึ้นมากลุ่มหนึ่ง  ที่จะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ประเทศใหม่  เราเอาแต่ฝันไม่ได้  เราต้องลงมือทำด้วย”

              ผมกระตุ้นเขา

              “ครับ”  เขาเอนหน้ามาใกล้ๆ แล้วถาม  “ได้ยินมาว่าคุณเป็นมหาเศรษฐี  คุณรวยได้ยังไงเหรอครับ”

              “อันที่จริงก็สมบัติบรรพบุรุษทั้งนั้น  เพนเฮาส์นี่ฉันใช้เพื่อใส่ที่อยู่นามบัตร  เพื่อให้นานาประเทศรู้ว่าเรามีที่อยู่ที่ดูมีระดับ  อันที่จริง  ถ้าขายเพชรของปู่ฉัน  เราอาจจะไปเช่าอาคารสำนักงานเพิ่มก็ได้  แต่เราต้องหาคนเพิ่ม  คนที่เฝ้าสำนักงาน  ฉันยังหาคนที่เหมาะๆ ไม่ได้เลย”

              ผมไว้ใจเขา  แล้วก็หลุดเรื่องนี้ไปได้ยังไงก็ไม่รู้

              “เพชรเหรอ  คุณมีเพชรในโลกเสมือนเหรอครับ”

              “ใช่  ปู่ฉันเคยซื้อเก็งกำไรไว้เมื่อนานมาแล้ว“

              เป็นตอนนั้นเองที่ฉันพลาด  เล่าความลับให้เขาฟัง

              “เก็งกำไรเหรอครับ  ได้ยังไง”

              “ท่านประมูลเพชร  เหมือนที่คนประมูลรูปภาพ  ประมูลของสะสมนั่นแหละ  แต่เพชรนี่ไม่ธรรมดาหรอกนะ  เพราะมันสวยมาก  และหาที่ติไม่ได้เลย”

              “แล้วคุณจะเอาไปทำอะไรเหรอครับ  ในเมื่อเครื่องประดับในโลกจริงก็มี  ทำไมต้องเอาเพชรในโลกเสมือนเก็บไว้ด้วย”

              “มันก็แค่สวย  แล้วก็สร้างยากมาก  ถึงได้มีค่าแม้ว่าเวลาจะผ่านไป”  ผมอธิบายอีก  “ท่านประมูลเพชร  ด้วยเงินหนึ่งบิทคอยน์  แล้วราคาบิทคอยน์ก็เพิ่มมูลค่าขึ้นร้อยเท่าในช่วงหลายสิบปีมานี้  แม้ว่าเพชรไม่ได้มีราคาเพิ่มขึ้นมา  เพราะมันไม่ได้หายากขนาดนั้น  ราคาเพชรในโลกเสมือนแทบจะคงที่  แต่บิทคอยน์ต่างหากที่ราคาเพิ่มขึ้น”

              “แปลว่าคุณเก็งกำไรบิทคอยน์  ไม่ใช่เก็งกำไรเพชร”

              “ถูก  เธอหัวไวมาก”

              นั่นแหละๆ ความประมาทของผม