บทที่ 1

“คุณหนูหนิง คุณไม่รู้เหรอ? ลูกของคุณเป็นโรคมะเร็งกระดูกที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม อาจมีชีวิตอยู่ได้มากสุดสองเดือนเท่านั้น”

“ถ้าผมจำไม่ผิด แม่ของคุณก็เสียเพราะโรคนี้”

“ผมแนะนำว่า คุณเองก็ควรตรวจร่างกายอย่างละเอียดด้วย...”

ทันใดนั้น หนิงหนานเสว่ก็รู้สึกเหมือนแรงทั้งหมดที่มีในร่างกายถูกดูดหายไปในพริบตา

คำพูดของหมอวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน เธอตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“เป็นอะไรเหรอคะ มามี้?” ฟู่สุยสุยเอ่ยเสียงใสพลางมองหนิงหนานเสว่ด้วยความเป็นห่วง “สุยสุยทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?”

หนิงหนานเสว่มองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ผอมซูบจนเห็นกระดูกของฟู่สุยสุยที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

“ถ้าเป็นความผิดของสุยสุย หนูขอโทษนะคะ” พูดจบ ฟู่สุยสุยก็ฝืนยิ้มออกมาอย่างเข้มแข็ง

หัวใจของหนิงหนานเสว่ปวดร้าวราวกับโดนทิ่มแทง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าลูกรักของเธอเหลือเวลาแค่หกเดือน เธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีครอบครัว และชีวิตคู่ก็เหลือเพียงแค่ชื่อ

สุยสุยคือความหวังเดียวที่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

หนิงหนานเสว่กลั้นน้ำตาไว้ “แม่ไม่ได้ไม่สบายใจหรอก แม่ดีใจมากเลย เพราะสุยสุยกำลังจะหายดีแล้ว”

ดวงตาของฟู่สุยสุยเป็นประกาย เอ่ยอย่างดีใจว่า “ดีจังเลยค่ะ... แล้ววันนี้คุณพ่อจะมาหาหนูไหมคะ?”

ดวงตากลมโตคมเข้มเปี่ยมไปด้วยความหวังที่เลือนลาง แต่พอพูดจบก็หลบตาลง ราวกับไม่กล้าหวังมากเกินไปอย่างไงอย่างงั้น

ทว่าคำพูดนี้กลับทำให้หนิงหนานเสว่เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกเฉือนเนื้อซะอีก

หนิงหนานเสว่พยายามข่มหัวใจที่เต้นเร็วรัว “แน่นอนจ้ะ มามี้สัญญาว่าวันนี้คุณพ่อจะมาหาหนูค่ะ”

“จริงเหรอคะ...” น้ำเสียงใสซื่อแฝงไปด้วยความสงสัยที่ไม่มั่นใจ

หนิงหนานเสว่รู้ดีว่าที่สุยสุยไม่มั่นใจเกิดจากอะไร เพราะเธอเป็นแม่ที่ไม่ได้รับการยอมรับจากพ่อ

เด็กวัยสี่ขวบไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของพ่อแม่ ลูกแค่ต้องการครอบครัวที่ปกติธรรมดา และความรักจากพ่อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่เธอกำลังจะเสียลูกไป

แต่เธอกลับให้สิ่งนั้นกับลูกไม่ได้

“สุยสุย แม่สัญญานะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม วันนี้แม่จะพาพ่อมาหาหนูให้ได้ สุขสันต์วันเกิดนะ” เธอลูบศีรษะของฟู่สุยสุยเบา ๆ แล้วก้มลงหอมหน้าผากลูก

ฟู่สุยสุยยิ้มอย่างมีความสุข

หลังจากกล่อมลูกนอนหลับ หนิงหนานเสว่จึงโทรหาเลขาจาง

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฟู่เฉินอยู่ไหน บอกเขาว่าฉันคิดได้แล้ว”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับว่า “ท่านประธานฟู่กำลังฉลองวันเกิดกับคุณสวีอยู่ครับ ถ้าคุณหนิงอยากคุยไว้พรุ่งนี้ผมจะแจ้งท่านประธานฟู่ให้นะครับ”

เมื่อหนิงหนานเสว่ได้ยินคำว่า ‘คุณสวี’ ก็กลืนน้ำลายทันที “บอกฟู่เฉินไปว่า นอกจากวันนี้ ก็ไม่รอแล้ว”

พูดจบ หนิงหนานเสว่ก็วางสายทันที

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เลขาจางก็โทรกลับมา และบอกสถานที่กับหนิงหนานเสว่—โรงแรมเยี่ยนจิง

...

เมื่อหนิงหนานเสว่มาถึง เลขาจางก็ออกมารับเธอ

ตอนที่ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าห้องจัดเลี้ยง ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าไป เสียงภายในก็ดังลอดออกมา

“พี่เฉิน วันนี้พี่บอกกับทุกคนต่อหน้าพี่สาวผมว่า พี่แต่งงานกับหนิงหนานเสว่มาตั้งหลายปี ถึงขั้นมีลูกด้วยกัน แต่พี่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ?”

หนิงหนานเสว่หน้าซีดในทันใด

หลังเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความเย็นชาดังขึ้น บรรยากาศภายในห้องพลันเงียบสงัด

“นายคิดว่าฉันจะรักผู้หญิงที่นิสัยต่ำทราม และใช้วิธีสกปรกแบบนั้นเหรอ? ส่วนเด็ก... นอกคอกคนนั้น? ใช่ลูกฉันรึเปล่าก็ยังไม่แน่”

“อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง”

คำพูดเย็นชาและเรียบเฉย แต่กลับทำร้ายจิตใจได้มากที่สุด

ราวกับเข็มทิ่มแทงใส่เธอ

เธอยอมรับได้ที่ฟู่เฉินรังเกียจเธอ

และเกลียดชังเธอ

แต่เธอรับไม่ได้ที่ฟู่เฉินใช้คำว่า ‘เด็กนอกคอก’ เรียกขานลูกของเธอ!

หนิงหนานเสว่ผลักประตูเปิดออก คนที่อยู่ข้างในถูกเสียงนั้นดึงดูดทันที เมื่อทุกคนเห็นหนิงหนานเสว่ยืนอยู่หน้าประตูต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน

ฟู่เฉินนั่งอยู่หัวโต๊ะ เขาเป็นดั่งดวงเดือนที่ถูกรายล้อมไปด้วยดวงดาวมาแต่ไหนแต่ไร เขามองหนิงหนานเสว่ด้วยสายตาเย็นชาพลางขมวดคิ้ว

ส่วนสาวสวยมีเสน่ห์ที่นั่งข้างเขาคือ ‘คุณสวี’ ที่เลขาจางพูดถึง ซึ่งก็คือสวีจือหรู แฟนเก่าของฟู่เฉิน

เมื่อเธอเห็นหนิงหนานเสว่ก็อึ้งไปชั่วขณะ และไม่เป็นธรรมชาติเช่นกัน

“หนานเสว่?” สวีจือหรูเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “เธอมาได้ยังไง? อาเฉิน ทำไมคุณไม่บอกเลยล่ะว่าเธอจะมา...”

ทุกคนในที่นี้รู้ว่าหนิงหนานเสว่กับฟู่เฉินกำลังจะหย่ากัน

ดังนั้นสวีจือหรูจึงสามารถใช้สถานะตัวจริงพูดแบบนั้นกับหนิงหนานเสว่อย่างเป็นธรรมชาติ

ฟู่เฉินเอ่ยด้วยสายตาเย็นชา “พวกคุณออกไปกันก่อนเถอะ...”

ทันใดนั้น สวีจือหรูพลันหน้าเสีย

หนิงหนานเสว่สบตากับสายตาเย็นชาอย่างยิ่งของฟู่เฉิน “ไม่ต้องหรอก... เรื่องระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้ ทุกคนอยู่นี่แหละ”

หากเป็นหนิงหนานเสว่เมื่อห้าปีก่อน เธอไม่มีทางพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นแบบนี้

สำหรับเธอ ฟู่เฉินเคยเป็นความรักที่โกลาหล

แต่ตอนนี้เหลือเพียงรอยเลือดเต็มตัวจากการถูกทุบตีด้วยความจริง

ในเวลานี้ เธอมีแค่ความตั้งใจเดียว

นั่นก็คือทำให้ลูกของเธอได้มีจุดเริ่มต้นและจุดจบที่สมบูรณ์

สวีจือหรูหน้าเสีย จับแขนของฟู่เฉิน

ฟู่เฉินหันมามองหนิงหนานเสว่อย่างเย็นชาทันที “เงื่อนไขของผมยังเหมือนเดิม คุณอยากจะเรียกร้องอะไรอีก?”

ในดวงตาดำขลับของหนิงหนานเสว่ดูเหมือนจะเหลือแค่ความสงบ “เงื่อนไขของฉันคือ ให้คุณอยู่กับสุยสุยหนึ่งเดือนในฐานะพ่อ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

คำพูดนี้ดังสนั่นต่อหน้าทุกคนราวกับฟ้าร้อง

น้องชายของสวีจือหรู สวีจ้าวโกรธจัด “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอมันไร้ยางอาย ยังอยากเกาะพี่เฉินอีก! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พี่สาวฉันจะต้องแยกจากพี่เฉินนานขนาดนั้นเหรอ!”

สวีจือหรูน้ำตาคลอ รีบดึงสวีจ้าวไว้ “นายหยุดพูดได้แล้ว...”

แต่ยิ่งเธอห้าม สวีเจ้าก็ยิ่งโมโห “พี่! พี่เป็นโรคซึมเศร้าตั้งหลายปี แต่ไม่ดีขึ้นเลย จะให้ไม่ผมโมโหได้เหรอ! พี่เฉิน หรือว่าครั้งนี้พี่จะยอมโดนผู้หญิงคนนี้หลอกอีก!”

สีหน้าของฟู่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องชั่วครู่หนึ่ง ครู่ต่อมาเขาก็หันไปมองหนิงหนานเสว่ด้วยสายตาเย็นชา “ไม่มีทาง”

หนิงหนานเสว่รู้อยู่แล้วว่าฟู่เฉินจะพูดแบบนี้

“ฉันไม่เอาสินสมรสก็ได้ ไม่เอาอะไรทั้งนั้น เงื่อนไขเดียวในการหย่าของฉันคือให้คุณอยู่กับสุยสุยหนึ่งเดือน ในฐานะพ่อ”

เมื่อหนิงหนานเสว่เอ่ยถึงสุยสุย หัวใจของเธอก็เจ็บปวดรวดร้าว “ถ้าคุณไม่ตกลง ฉันก็จะไม่ยอมหย่า”

“เปรี้ยง!” สวีจ้าวเขวี้ยงถ้วยลงตรงหน้าหนิงหนานเสว่ด้วยความโมโห “อีกระหรี่ เธอไม่อายบ้างเหรอ!”

หนิงหนานเสว่มองเศษอาหารที่เปื้อนบนกระโปรงร่วงลงมา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนน่ากลัวว่า “ฟู่เฉิน ถ้าคุณอยากกำจัดฉันไปให้พ้น มีแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น ไม่อย่างนั้น ต่อให้คุณอยากจะหย่า คุณก็จะต้องพัวพันกับฉันไปอีกอย่างน้อยสองปี”

“แต่ถ้าคุณอยู่กับสุยสุยหนึ่งเดือน หลังจากนั้นฉันจะหย่ากับคุณโดยไม่รีรอแน่นอน”

ดวงตาของฟู่เฉินเย็นชา

ส่วนสวีจือหรูกลับสูดหายใจยาว ๆ “ฟู่เฉิน คุณตอบตกลงเถอะ”

ทันทีที่สิ้นเสียงนี้ ทำให้ทุกคนไม่คาดคิดมาก่อน

“พี่?” สวีจ้าวถามกลับเสียงดัง

สวีจือหรูจับมือฟู่เฉินแน่นพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถือซะว่าเพื่อเราสองคน ฉันเชื่อใจคุณ”