ผลัก

ดวงตาของเขานิ่งราบเรียบ...เหมือนแม่น้ำที่ถูกน้ำแข็งปิดทับ อี้เหยาไม่สะทกสะท้านหัวเราะเบา ๆ พยายามไล่บรรยากาศอึมครึมนั้นเสีย

“ท่านเคยพูดว่า ข้าโกรธอะไรท่านหรือเปล่าคราวนี้ข้ามาตอบคำถามให้แล้วนะ อยากฟังไหม”

อีกคนเงียบงัน

“ไม่ลองชิม ข้าจะน้อยใจจริง ๆ ด้วย…ข้าขี้งอนนะใครๆ ก็พูดแบบนั้น” อี้เหยาพูดพร้อมทำหน้าแง่งอน แสร้งล้อเลียนตัวเอง

แต่เว่ยจินยังนิ่ง ไม่ตอบ ไม่สบตา ในใจเขาหนักอึ้งจนไม่อาจส่งรอยยิ้มให้ใครได้อีก

เงียบ… เงียบงันราวกับทั้งห้องไร้เสียง

รอยยิ้มบนใบหน้าอี้เหยาเริ่มไหวเล็กน้อย ดวงตากลมโตที่เคยสดใสตอนเข้ามานั้น บัดนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยอีกครั้งวางถาดขนมลงบนโต๊ะข้างแท่นนอนอย่างแผ่วเบา

“…เจ้าไม่อยากคุยกับใคร…ข้าก็เข้าใจ” อี้เหยากระซิบเบา แทบไม่เป็นคำ

“แต่…อย่างน้อย…ข้าก็อยากให้เจ้ารู้ ว่าข้ายังอยู่ตรงนี้...ข้ายังอยากให้เจ้ากลับมาทะเลาะกับข้าเหมือนเดิม” กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ ยิ้มสุดท้ายให้เขา ดวงตาเริ่มแดงก่ำแต่ยังคงยิ้ม

ก่อนจะหมุนตัวกลับ เดินช้า ๆ ออกไปทันใดนั้น...

มือเรียวยาวของเว่ยจินเอื้อมออกไป

แต่ยังไม่ทันสัมผัส…ปลายนิ้วเขากลับสั่นน้อย ๆ แล้วชะงักเขาเผลอยื่นไปจนปลายนิ้วสัมผ