ตอนที่17 พบพานอีกครา 2

เวลาผ่านไปเกือบสองเค่อแล้ว

เหอหย่งหมิงก็ยังคงนั่งนิ่งคล้ายแท่นศิลาโดยไม่เอ่ยวาจาใดแม้ครึ่งคำ ลี่เหยาถิงจึงนั่งลงที่ขอบเตียงนอนอีกครั้ง เอียงหน้าพิจารณาเขาแบบตรงๆ

ทั้งสองพินิจมองกันและกันเนิ่นนานอยู่บนเตียงนอน

ชั่วครู่ต่อมา ฝ่ายหญิงจึงเริ่มขมวดคิ้ว แล้วเอื้อมมือขึ้นมาอังที่หน้าผากของชายตรงหน้า เอ่ยเสียงเรียบเรื่อยว่า

“ท่านไม่มีไข้แล้วนี่นา เจ็บที่ใดหรือ ไยทำท่าเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างเช่นนี้กัน” นางถามอย่างใสซื่อ กะพริบตาปริบๆ ไร้จริตมารยา

เหอหย่งหมิงยังคงหน้านิ่งมองนางไม่วางตา ทว่าในใจกลับอุ่นวาบอย่างมิอาจควบคุม

หญิงสาวยังวิเคราะห์ต่อ “หรือว่าหิวข้าว อ้อ...ข้าลืมไป ท่านสลบไปหลายวันหลายคืน คงหิวแล้วล่ะ แต่ข้าไม่มีอะไรให้กินหรอกนะ ข้าทำกับข้าวไม่เป็นหรอก รอท่านหมอกลับมาจากหาสมุนไพรก่อนเถิด” นางกล่าวตามสัตย์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่นึกกระดากอายเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งอันที่จริง นางก็ฝึกทำได้บ้างแล้ว หากแต่มันไม่ควรนำมาให้ใครได้ชิมไปทั่วนักหรอก

“เจ้ามีนามว่า ลี่เหยาถิง?” เหอหย่งหมิงตัดสินใจถามออกมาในที่สุด

ลี่เหยาถิงยกยิ้มตอบกลับเสียงใส “ใช่! นี่คือนามของข้า สรุปแล้วท่านหิวหรือไม่?”

ชายหนุ่มหา