บทที่ 374

ตวนอ๋องรู้ดีถึงความสามารถของฉินหมิง ทั้งยังรู้ว่าหากตนต้องเทียบกับอีกฝ่าย กลับไม่มีความหวังช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทได้เลย

ดังนั้นตอนอยู่ในเมืองหลวง เขาจึงออกจากเมืองเร็วกว่าองค์ชายคนอื่นมากนัก

นี่ทำให้เขาได้ครอบครองดินแดนที่ดีมากตั้งแต่แรก และปกครองอยู่ที่เจียงหนาน

หากไม่มีปัญหาอะไร เขาก็ไม่อยากมีเรื่องข้องเกี่ยวกับฉินหมิง

ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปเช่นนี้ ก็นับว่าเป็นทางเลือกที่ไม่เลว

น่าเสียดายบัดนี้เรื่องนี้มาหาเขาถึงที่ ยังเป็นความขัดแย้งระหว่างเซียวซูเฟย และฉินหมิงอีกด้วย

นี่ทำให้ตวนอ๋องรู้สึกจนใจอย่างมาก

ฉินหมิงมองเขาอย่างลึกซึ้ง จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า

“เจ้าไปเถอะ ข้าไม่อยากลงมือกับเจ้า”

เขาล่วงรู้ความคิดของตวนอ๋องดี ผู้ที่ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องไม่สมควรเป็นเขาเลย

“ข้าไปไม่ได้”

ตวนอ๋องขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า เห็นฉินหมิงเผยสีหน้าสงสัย เขาจึงหยิบพระราชโองการออกมาจากอกเสื้อ

“พระราชโองการตักเตือนและหักเบี้ยหวัดล้วนตกมาถึงข้าแล้ว เดาดูเถิดว่าจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้น?”

“โอ้?”

ฉินหมิงเลิกคิ้วขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นอ๋องผู้ครองหัวเมืององค์ใดก็ตาม หากทางราชสำนักต้องการลงโทษพวกเขา ก็หนีไม่พ้นวิธีอ