LOGINShare
บทที่ 12 พบชายในฝันกลางแปลงผัก ตอนปลาย
Last Updated:
2025-08-02 01:53:50
Latest chapter
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 22 ใครอยู่ในนั้นกับแม่นางโม่! ตอนปลาย
ในขณะที่เสวี่ยหนิงกำลังสับสนกับความคิด ทางด้านเว่ยลี่หยางที่เดินตามพ่อบ้านไปเงียบๆ และเมื่อถึงหน้าห้องสำหรับใช้เปลี่ยนเสื้อผ้า พลั่ก! ตุ๊บ!! จู่ๆพ่อบ้านจวนโม่ก็หลับกลางอากาศโดยไม่รู้ตัว …โม่หรานกำลังรอพ่อหยางหยางหุ่นล่ำบึ้กอยู่ภายในห้องอย่างใจจดใจจ่อ กลิ่นกำยานลอยอวลอยู่ในอากาศ ผ้าม่านโปร่งบางพัดไหวตามสายลมแผ่ว แสงสลัวนวลตาจากโคมดวงเล็กที่มีก็เหมือนไม่มี ตกกระทบเรือนร่างของหญิงสาวผู้ที่อยู่ในห้อง โม่หรานเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่ง เสื้อคลายออกนิดๆ ผมหลุดรุ่ย หน้าร้อนผ่าวเพราะดื่มไปหลายจอกเพื่อความเนียน เสียงบานประตูเปิดออก ร่างสูงกำยำเดินเข้ามาในแสงสลัว “ท่าน…” โม่หราน ยิ้มเอียงอาย ลุกขึ้นแล้วโผเข้าหาอีกฝ่ายทันที “ข้าร้อนเหลือเกินเจ้าค่ะ ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย” เสียงหวานเร้าอารมณ์เกินห้ามใจ มือไม้ปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม ผ่างงง!! ประตูห้องถูกผลักเปิดกะทันหัน พร้อมด้วยเสียงชาวบ้านหลายคนตะโกนเสียงดังตามบทที่นัดกันไว้ “เกิดอะไรขึ้น!?” “ข้าได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้องนี้!” และภาพที่เห็นคือ… โม่หรานในสภาพเสื้อหลุดไหล่ หน้าแดงระเรื่อกำลังคลุกวงในกับชายหนุ่มล่ำบึ้ก “
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 22 ใครอยู่ในนั้นกับแม่นางโม่! ตอนต้น
เรื่องที่โม่หรานพึงใจชายหนุ่มร่างกำยำนามหยางหยาง คนงานของสวนอรุณรักรู้ไปถึงหูของพี่ชาย โม่เจ๋อ เจ้าของที่ดินในหมู่บ้านหว่านเซิน ผู้เป็นน้องสาวมาออดอ้อนพี่ชายขอให้เขาช่วยเป็นพ่อสื่อให้นาง “พี่ใหญ่ ข้าชอบเขาจริงๆ นะเจ้าคะ ตั้งแต่ท่านพี่ของข้าเสียไป ข้าก็ไม่เคยถูกตาต้องใจบุรุษที่ไหนสักคน พี่ชายหยางหยางคนนั้นเป็นคนแรกที่ทำให้…พึงใจ” โม่เจ๋อมองน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ เรื่องที่นางชื่นชอบบุรุษหุ่นล่ำตัวใหญ่ไยเขาจะไม่รู้ ความประพฤติของนางกับคนงานในสวนผลไม้ที่สามีทิ้งไว้ให้นั่นอีก…พ่อหนุ่มแซ่สิงนั่นก็นับว่าไม่เลว ถึงจะอายุน้อยกว่านางไปสักนิดแต่กลับขยันขันแข็ง ครอบครัวก็พอมีหน้ามีตา บิดาทำงานเป็นผู้ช่วยนายอำเภอเหอผิง ที่สิงเป้ยยอมมาเป็นคนงานในสวนผลไม้ก็เพราะถูกนางหลอกล่อมานี่แหละ… พี่ชายอย่างเขาคิดแล้วปวดหัว ใครใช้ให้เขามีน้องสาวคนเดียวกันเล่า “เจ้าจะให้ข้าช่วยอย่างไร ไหนลองว่ามาซิ” …รุ่งเช้าวันถัดมา ทุกคนในหมู่บ้านหว่านเซินและคนของสวนอรุณรัก ได้รับเทียบเชิญให้ไปร่วมงานแทนคำขอบคุณ จากเจ้าของที่ดินอย่างโม่เจ๋อ งานจะมีขึ้นที่จวนของเขาในอีกสามวัน “นายหญิงอยากไปหรือไม่ขอรับ” ชายหนุ่มที่กำลังมัด
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 21 คนของข้า ตอนปลาย
ถ้อยคำของเสวี่ยหนิงทำโม่หรานหน้ากระตุก รีบเฉไฉเบี่ยงหัวข้อสนทนาอย่างไว หันมาสนใจเป้าหมายที่แท้จริงของตนต่อ “พี่ชายหยาง ท่านช่างแรงดีจริงๆ แค่เห็นท่าเลื่อยไม้ก็ใจสั่นแล้ว… เอ๊ย หมายถึงน่าชื่นชมเจ้าค่ะ” องครักษ์เงาของเว่ยลี่หยางแทบตกจากต้นไม้ หญิงสาวนามโม่หรานเกี้ยวพานจวิ้นอ๋องโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคน ที่เกือบจะกลายร่างเป็นแม่เสือสาวเข้าไปทุกที ต้องขอชื่นชมในความหน้าหนาของนางจริงๆ “โอ้ ขนาดนั้นเชียวรึ” เสวี่ยหนิงเลิกคิ้วอุทานเสียงสูง ก้าวมาหาคนตัวโตด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ “พี่ชายหยางเจ้าคะ แม่นางโม่ใจสั่นเพราะพี่ชายเจ้าค่ะ ทำอย่างไรดี หืม?” “ทำอย่างไรก็ได้อย่างที่นายหญิงต้องการ ในเมื่อข้า…เป็นคนของท่านนี่ขอรับ” เว่ยลี่หยางรีบฉวยโอกาส กล่าวย้ำคำจำกัดความที่นางในดวงใจใช้เรียกเขาก่อนหน้านี้ จากนั้นจึงแกล้งกระแอมไอ ส่งสัญญาณให้องครักษ์ของตน ในเสี้ยวลมหายใจนั้นจู่ๆ ก็มีลมสายหนึ่งพัดวูบผ่าน กิ่งไม้เหนือหัวแม่ค้าคิ้วสาหร่ายวากาเมะได้ร่วงโครมลงมาทับลงบนเล็บขบของโม่หรานเข้าอย่างจัง โม่หรานกรี๊ดลั่นกระโดดโหยง “กรี๊ดดด เล็บขบข้า!!!” ความเจ็บปลาบที่ได้รับ แล่นขึ้นไปถึงรากฟัน! เว่ยลี่หยางแสร้งทำห
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 21 คนของข้า ตอนต้น
เว่ยลี่หยางอ้าปากดื่มชามะนาวด้วยความรู้สึกหวานล้ำในอก ดวงตาคู่คมพราวระยับหวานซึ้ง เพ่งพิศใบหน้างามของเสวี่ยหนิง ภายในใจเพียรคิดว่า เข้าวังไปขอสมรสพระราชทานจากพระบิดาเลยดีไหม! ร่างบางตรงหน้าทำเขาคลั่งรักจนแทบอยากขโมยนางกลับตำหนักทุกวี่วัน ครึ่งชั่วยามต่อมาสมาชิกจากสวนอรุณรักก็ช่วยกันขนของขึ้นเกวียนเดินทางกลับหมู่บ้านหว่านซิน แม่ค้าคิ้วสาหร่ายวากาเมะโม่หราน ยืนมองเกวียนที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไป ดวงตาของหญิงสาวทอประกายวาบ หากจะบอกว่าอันตรายก็ใช่ ไม่อันตรายก็ไม่เชิง ดูออกไปทางหื่นกระหายมากกว่า “เถ้าแก่เนี้ยพอใจพ่อหนุ่มหุ่นล่ำที่หน้ามีปานคนนั้นหรือเจ้าคะ” “เจ้าจะรู้อะไร พ่อหุ่นล่ำบึ้กนั่นพอได้มองใกล้ๆยิ่งเร้าใจ ข้าไม่ได้เจอใครที่ทำให้เลือดลมในกายข้าสูบฉีดรุนแรงแบบนี้มานานแล้ว คอยดูเถอะอาหลี ข้าต้องทำให้พ่อหุ่นล่ำบึ้กคนนั้นกลายมาเป็นสามีของข้าให้ได้!” พ่อหุ่นล่ำบึ้กที่กำลังบังคับเกวียน จู่ๆ ก็เสียวสันหลังวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น ในวันที่สอง ทันทีที่เสวี่ยหนิงตั้งแผงผักเสร็จปุ๊บ บรรดาลูกค้าบุรุษที่รอมาอุดหนุน ก็จะแย่งกันต่อแถวซื้อผักปั๊บ พร้อมเกี้ยวพานแม่ค้าคนงามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางคนถ
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 20 มีคนไหน้ำส้มแตกจนได้สินะ ตอนปลาย
เว่ยลี่หยางบดกรามดังกรอด หันหน้ามาช้าๆ ดวงตาวาวโรจน์ดูอันตราย มองไปเหมือนแมวที่จู่ ๆ ก็เจอแมวอีกตัวเดินมาคลอเคลียเจ้าของของมัน ฮึ่ม! “อ้อ ท่านนี้คงเป็นสามีเก่าของนายหญิงกระมัง” ร่างสูงยกยิ้มบางหากน้ำเสียงที่ใช้กลับเย็นเยียบ “ใช่ นางและข้าเคย…” ยังไม่ทันที่เหรินหมิงจะได้พูดจบ เสียงของหมีหวงน้ำผึ้งก็ดังขึ้นแทรก “แต่หย่ากันแล้ว ข้าพูดถูกใช่หรือไม่” เหรินหมิงสะอึก ความรู้สึกไม่ชอบใจผุดขึ้นในอก “นั่นก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ธุระกงการใดๆ ของคนภายนอกมิใช่รึ” หย่ากันแล้วอย่างไร แต่หากเขาแสดงความจริงใจให้เชียนเสวี่ยหนิงเห็นมากพอ ไม่แน่ว่านางอาจให้โอกาสเขาอีกครั้ง…และเขาก็ทะนุถนอมดูแลนางให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก ผู้ชายด้วยกันแค่มองก็รู้ว่า บุรุษตัวโตตรงหน้ากำลังกินน้ำส้ม ถึงได้มาไล่ต้อนแสดงท่าทีไม่พอใจ พยายามกันท่าไม่ให้เชียนเสวี่ยหนิงพูดคุยกับเขา แต่เมื่อเหรินหมิงหันไปเห็นเผิงกั๋วกง ที่ยืนเอาพัดปิดปากเพื่อซ่อนรอยยิ้มขบขันอยู่ จึงหยุดต่อปากต่อคำกับหมีกินผึ้ง หันไปประสานมือแสดงความเคารพผู้ตรวจราชการตามมารยาทแทน “คารวะเผิงกั๋วกง ขายหน้าท่านแล้ว” “เฮอะ!” เว่ยลีหยางแค่นเสียงขึ
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 20 มีคนไหน้ำส้มแตกจนได้สินะ ตอนต้น
นับจากวันที่เกิดเรื่องงูน้อย แวะมาทักทายจนร่างบางกระโดดกอดคนตัวโต เสวี่ยหนิงก็มักใจสั่นอยู่บ่อยๆ ยิ่งยามถูกเว่ยลี่หยางใช้สายตาหวานซึ้งมองนางพร้อมการเกี้ยวพานแบบจู่โจม นั่นยังไม่รวมเรื่องที่ชายหนุ่มใช้ท่านอ๋องน้อยหลางจื่อเป็นพ่อสื่อ ให้คอยคาบดอกไม้มามอบให้หญิงสาวเป็นประจำ “ท่านแม่ขอรับ พ่อจ๋าฝากมาให้” พร้อมกับกระดิกหางทำตาพริ้มออดอ้อน ขอให้แม่จ๋าจูบเหม่ง ก่อนวิ่งกลับไปหาเว่ยลี่หยางที่ก้มลงจูบซ้ำลงบนตำแหน่งเดียวกัน แบบนี้เรียกจูบสาวผ่านเหม่งลูกชายก็ว่าได้ หากวันไหนเสวี่ยหนิงไม่ยอมให้รางวัลด้วยการจูบเหม่ง หลางจื่อก็จะทำหน้าหมาหงอย หูลู่คอตกครางหงิงอย่างน่าสงสาร สุดท้ายแล้วสาวเจ้าก็แพ้ทางความขี้อ้อนของท่านอ๋องน้อยอินดี้ ยอมก้มลงจูบเหม่งอยู่ดี และแล้วก็มาถึงวันจัดงานเทศกาลหลังฤดูเก็บเกี่ยว เมืองเหอผิง สถานที่จัดงานเทศกาลหลังการเก็บเกี่ยวอยู่ที่จัตุรัสกลางเมืองเหอผิง ท้องฟ้าที่เคยมีเมฆฝนปกคลุมเพราะเป็นช่วงเปลี่ยนฤดู ในวันนี้กลับเปิดโล่งเป็นสีครามสดใสสะอาดตา ราวกับเป็นใจให้ผู้คนมากมาย ซึ่งหลั่งไหลจากทั่วทุกสารทิศ ได้เดินเที่ยวงานอย่างสบายใจไม่ต้องกังวลว่าฝนจะตก กลิ่นหอมสดชื่นของดอก
You may also like
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย15.6K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย486.5K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน61.1K viewsเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน105.0K viewsเมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80
หลี่จินผิง4.1K viewsเสียงพิณในม่านหิมะ
Bosskerr39 viewsพลิกชะตาคุณหนูใหญ่ผู้อาภัพ
กะปอมพ่นไฟ2.1K viewsแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน22.4K views
