บทที่ 1636

“...” มุมปากของฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันกระตุกขึ้นมาในทันที เมื่อรู้ว่าตนเองเข้าใจผิด

นี่หาไม่ใช่ความผิดของนางไม่

ใครให้เจ้าสิบพูดจาทำให้คนเข้าใจผิดเช่นนั้นขึ้นมาเล่า ไป๋หลินยวนยังเป็นพวกโรคจิตเช่นนั้นอีก

จักโทษที่นางเข้าใจผิดไม่ได้

“พี่สะใภ้เจ็ด ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า” ตงฟางอิงยิ้มกว้างออกมา “ท่านมิต้อ