ตอนที่7 ป้ายหยกสัญลักษณ์

“เข้าใจแล้ว.. พะ... เพ..”

ชิงชิงรับคำเสียงเบา นางรีบกลืนคำว่า - เพคะ - ลงคอ เพราะนางยังรู้สึกไม่ชินปากกับคำพูดที่ไม่ต้องเอ่ยคำศัพท์ชั้นสูง

“ชิงชิง เจ้าเก็บของมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยแล้ว จะตรวจดูอีกรอบไหม เผื่อว่ามีอะไรขาดหาย”

ชิงชิงยื่นห่อผ้าให้หลินหลิน

หลินหลินรับห่อผ้ามาค้นดูเครื่องใช้จำเป็นมีแล้ว เสื้อผ้าบางส่วนครบแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอจึงเอ่ยถามว่า

“ป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงของข้าเจ้าไม่ได้หยิบมาด้วยรึ”

“ข้าคิดว่าออกมานอกวังคงไม่ได้ใช้ จึงไม่ได้หยิบมาด้วย”

ชิงชิงตอบ ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ถึงไม่ได้ใช้ แต่ก็ควรเอามา หากทิ้งไว้แล้วมีคนคิดไม่ดีต่อข้า นำป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงไปกระทำเรื่องไม่ดีเข้าจะทำอย่างไร”

หลินหลินเอ่ยเสียงเครียด

“งั้นเดี๋ยวข้าจะกลับไปตำหนักหงส์ฟ้า ไปเอาป้ายหยกของเจ้ามาให้ เจ้าไปรอข้าที่เกวียนของพ่อค้าที่ประตูท้ายวังก่อน”

ชิงชิงเสนอขึ้น นางเป็นนางกำนัลเข้าออกในวังหลวงจะไม่เป็นที่สังเกต

“ตกลง”

หลินหลินพยักหน้า

“เมื่อเจ้าเข้าไปในเกวียนของพ่อค้าแล้วห้ามออกมา และห้ามส่งเสียงดังจนกว่าข้าจะกลับมา”

ชิงชิงบอกหลินหลินด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าจะถูกจับได้

“ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ตอนเด็ก ๆ ข้าเคยเล่นซ่อนแอบ รับรองไม่มีใครรู้ว่าข้าซ่อนอยู่ที่ไหน”

หลินหลินรีบบอก การลักลอบออกจากวังครั้งนี้ สำหรับนางแล้วก็เป็นเพียงการเล่นซ่อนหากับฮ่องเต้และเหล่าขุนนางน่าชังพวกนั้น ดูซิว่าใครจะจับนางไปแต่งงานได้ !

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิงชิงจึงรีบสาวเท้ากลับไปยังตำหนักหงส์ฟ้า ส่วนหลินหลินก็เร้นกายเดินตามสาวใช้ แล้วเดินปะปนไปกับบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่มาจัดส่งสินค้าตามนัดหมายให้กับวังหลวงออกนอกประตูไป

หลินหลินเหลียวมองดูด้านหลังแล้วพบว่า ตนออกมาพ้นสายตาของทหารยามประตูท้ายวังแล้ว ดังนั้น นางจึงกวาดตามองหาขบวนเกวียนสินค้าของพ่อค้า

“แล้วคันไหน เป็นเกวียนของพ่อค้าที่นัดไว้นะ”

หลินหลินแอบเดินเข้าไปสำรวจตามเกวียนต่าง ๆ ที่จอดเรียงรายอยู่รอบกำแพงวังหลวง และเมื่อพบคันที่บรรทุกเสบียงอาหารเอาไว้เต็มลำ นางจึงกระโดดผลุบหายขึ้นไปในเกวียนหลังนั้นอย่างรวดเร็ว

“ต้องเป็นคันนี้แน่ ๆ ที่มารับสินค้าจากท้องพระคลังหลวงไปขายที่ชายแดน”

นางกวาดสายตามองอาหารแห้งภายในเกวียน จากนั้นก็จับพวกมันโยนไปคนละทิศละทาง เพื่อเลือกที่นั่งสบาย ๆ ให้กับตนเอง

........

“ท่านแม่ทัพ”

ทันทีที่เห็นแม่ทัพอย่างจงกลับออกมาจากท้องพระโรงหลังจากที่ไปรายงานสถานการณ์แนวชายแดนแล้ว รองแม่ทัพเฉิงอี้ก็ประสานมือไว้ด้านหน้าแล้วโค้งคำนับแล้วเอ่ยชัดถ้อยชัดคำว่า

“เกวียนเสบียงและเกวียนสรรพาวุธพร้อมแล้ว”

“อืม ครั้งนี้ต้องเตรียมของพวกนี้ไปเยอะหน่อย เพราะข่าวการหมั้นหมายขององค์หญิงปิงหลินกับองค์ชายรัชทายาทอ้ายฉีไม่สู้ดีนัก เพราะฮ่องเต้ทรงยังไม่ตัดสินพระทัยให้คำตอบที่แน่ชัด เกรงว่าหากองค์ฮ่องเต้ทรงปฏิเสธการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี พวกเราอาจจะต้องทำสงครามใหญ่”

แม่ทัพอย่างจงสีหน้าเคร่งเครียด เขารักษาชายแดนมานานจึงรู้ว่าฝีมือการสู้รบของแคว้นอ้ายฉีนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าแคว้นฉู่เลย หากต่อสู้กันจริงกองทัพของเขาที่รักษาการเขตชายแดนที่ติดกับแคว้นอ้ายฉีต้องเตรียมรับมืออย่างหนักหน่วง

“หวังว่าฮ่องเต้จะไม่ทรงตามใจองค์หญิงมากเกินไป ให้เห็นแก่ไพร่ประชาชน อย่าให้มีสงครามเกิดขึ้นเลย”

เฉิงอี้เอ่ยเบา ๆ

“เรื่องนั้น พวกเราไม่อาจคาดเดาใจของฮ่องเต้ได้ พวกเราเป็นทหารก็รักษาชายแดน ปฏิบัติหน้าที่ของตนให้เต็มที่เถอะ”

แม่ทัพอย่างจงตบบ่ารองแม่ทัพคู่ใจแล้วเดินนำไปยังประตูหลังท้ายวัง จากนั้นก็ตวัดร่างขึ้นอาชาอย่างว่องไว ควบนำขบวนกลับสู่ค่ายทหาร

ชิงชิงเมื่อได้ป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงแห่งแคว้นฉู่แล้วก็รีบวิ่งมายังประตูท้ายวัง เห็นขบวนเกวียนพ่อค้ากำลังจะเคลื่อนออกไปจึงรีบตะโกนว่า

“เดี๋ยวก่อนท่าน รอข้าก่อน”

“อ้าวแม่นางข้านึกว่าเจ้าจะไม่ไปกับพวกข้าแล้ว พวกข้ารอตั้งนานแล้วนะ”

พ่อค้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น 

“ขออภัย ข้าลืมของจึงวิ่งกลับเข้าไปเอา”

ชิงชิงกระชับห่อผ้าไว้แน่น มองซ้ายขาวอย่างหวาดระแวง อีกทั้งยังสอดส่ายสายตามองหาองค์หญิงของตน

“งั้นรีบขึ้นมาเถอะ หากขืนชักช้า ฟ้าจะมืดกลางป่า เดี๋ยวจะลำบากกันหมด”

พ่อค้าเร่งนาง

“ได้ ๆ”

ชิงชิงจึงก้าวขึ้นเกวียนไปกับพ่อค้าด้วยความรีบร้อน องค์หญิงคงจะหลบอยู่ในเกวียนลำไหนสักลำถึงที่พักแล้วนางจึงค่อยออกตามหาแล้วกัน เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญ คือ ออกจากวังหลวงให้เร็วที่สุด !

ณ ค่ายทหาร

ขบวนเกวียนลำเลียงเสบียงอาหาร และอาวุธของแม่ทัพอย่างจงเร่งเดินทางสู่ชายแดนโดยไม่พักอย่างเร่งรีบจนมาถึงค่ายทหารที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือติดกับแคว้นอ้ายฉี

ร่างสูงสง่าบนหลังอาชาทอดสายตามองกระโจมที่พักที่เรียงรายตามแนวเขา แสงสุดท้ายของวันนี้กำลังจะสิ้นสุดลงคบเพลิงทุกดวงจึงถูกจุดขึ้นก่อนที่ฟ้าจะมืดลง

แม่ทัพอย่างจงกระโดดลงจากม้าอย่างองอาจ นายทหารผู้ดูแลม้าวิ่งเข้ามารับเชือกจากมือผู้บังคับบัญชา แล้วจูงม้าศึกเข้าไปในโรงม้าอย่างรู้หน้าที่

“ทหารช่วยกันขนเสบียงและอาวุธเข้าไปเก็บให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยแยกย้ายพักผ่อน”

หยางจงตะโกนสั่งเหล่าทหาร จากนั้นเขาก็หมุนตัวกายหมายจะไปยังกระโจมที่พักของตน แต่แล้วฝีเท้าของเขาก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวก็ดังขึ้น

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

หยางจงหันกลับไปมองเบื้องหลัง เหล่าทหารคล้ายกับแตกตื่นกับขบวนเกวียนที่อยู่ด้านหลัง เขาจึงเร่งสาวเท้าเข้าไปดูด้วยตาของตนเองว่ามีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น